Τουτέστιν, οκτώ αγώνες για την ομάδα του κόκκινου στρατού, μόλις δύο νίκες-ξεσπάσματα στο σακούλι και σοβαρότατος κίνδυνος απώλειας της πρώτης θέσης στην ρωσική λίγκα. Μένουν τρεις στροφές για το φινάλε κι οι Μοσχοβίτες ακόμη και με 3/3 δεν είναι σίγουροι για πρώτοι, αφού θα είτε θα πρέπει να μετρήσει κάποια απώλεια η σταθερότατη Ούνικς Καζάν, είτε να την κερδίσει η ίδια με 7 πόντους και πάνω για να καλύψει την διαφορά.
Τρομερά πράγματα γενικώς για ΤΣΣΚΑ, την οποία όλοι θυμόμαστε μια φορά στα δέκα χρόνια να χάνει έναν τίτλο στις λεπτομέρειες, αλλά κάτι ανάλογο με το φετινό... μάλλον ποτέ. Να κάνει δηλαδή τόσο μεγάλα σερί κακών εμφανίσεων κι αποτελεσμάτων και να βρίσκεται σε θέση κυνηγού - κι όχι τσάρου στο πρωτάθλημα της. Ξέραμε μέχρι πρότινος πως η μη συμμετοχή στην Euroleague σχεδόν την έκανε -τρόπον τινά- να ξεκινήσει να αναπτύσει υπαρξιακές ανησυχίες, τύπου "που βαδίζουμε, ποιος είναι ο σκοπός μας, τι κάνουμε εδώ".
Τα τελευταία δυόμιση χρόνια είναι κι έτσι κι αλλιώς ασυνήθιστα για την οκτάκις πρωταθλήτρια Ευρώπης και 62 φορές (!) σε Σοβιετική Ένωση, Ρωσία και VTB. Η ρουτίνα της άλλαξε δραματικά. Σαν έναν τύπο - κάτοικο του Πανοράματος που συνήθιζε να βγαίνει στα Λαδάδικα και να ψωνίζει στην Τσιμισκή και ξαφνικά του λες να περιοριστεί στα -λίγα- μαγαζιά των τετραγωνικών του. Αυτό μοιραία θα φέρει λιγότερη προσπάθεια σε όλα τα επίπεδα, αφού στην τελική στο "χωριό" μας δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτα σε κάνεναν.
Κι ειδικά όταν μιλάμε για τέτοια μεγέθη, το παραπάνω ρητό μεγεθύνεται. Δεν ζω στη Μόσχα, αλλά αν είχαν παρόμοια νοοτροπία με την δική μας, φαντάζομαι πως την ατάκα "πέντε φανέλες να πετάξω στο παρκέ, θα τους κερδίσω όλους", θα την είχαν καραμέλα - και δικαίως, αφού η διαφορά της από τα υπόλοιπα brands της χώρας είναι πελώρια. Και το επόμενο συμπέρασμα της συζήτησης είναι πως στην ΤΣΣΚΑ θα πανηγύριζαν περισσότερο το "εντάξει, ελάτε πίσω" της Euroleague, παρά οποιονδήποτε τίτλο στην VTB.
Στο μεταξύ, για να μην τρελαθούμε τελείως, η VTB παραμένει ένα εξαιρετικό κι ακριβό πρωτάθλημα με πολύ μεγάλο ανταγωνισμό. Ένα πρωτάθλημα δύσκολο να το κατακτήσεις, με μεγάλο αριθμό αγώνων. Δεν είναι μόνο η ΤΣΣΚΑ που δεν παίζει στα Κύπελλα Ευρώπης, αλλά όλες οι ομάδες, που είδαν το καλεντάρι τους να αδειάζει σημαντικά. Οπότε οι επιτελείς της VTB γέμισαν τα κενά κουτάκια με τριπλές και τετραπλές μονομαχίες. Ωστόσο, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες προσέλκυσης ποιοτικών παικτών, η Ούνικς έχει ένα κάρο πρώην Ευρωλιγκάτους παίκτες όπως ο Έρικ Γκριν, ο Ισμαέλ Μπακό, ο Ρέινολντς των Μακάμπι-Μπαρτσελόνα, Λαμπεϊρί, Μάρκος Νάιτ και δε συμαζεύεται.
Η δε Ζενίτ, έχει ακόμη προπονητή τον Τσάβι Πασκουάλ και πλούσιο υλικό με Ντούμπλιεβιτς, Ερτέλ, Κούριτς, Μοερμάν, Βινς Χάντερ και τους επί σειρά ετών διεθνείς Ζούμπκοφ και Καρασέφ. Η Λόκο Κουμπάν διαθέτει ρόστερ με Οκάρο Γουάιτ, Μπάρφορντ, Μορίς Εντούρ, Ακούν-Παρσέλ, ενώ ακόμη κι οι μικρότερες ομάδες έχουν πια 4-5 καλούς ξένους - κι όχι μόλις 1-2 όπως είχαν το πρώτο διάστημα μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Τα χρήματα δεν έπαψαν να δίνονται από τις υπόλοιπες ομάδες, μιας και φέρονται να διατήρησαν τα μπάτζετ τους στα προ πολέμου επίπεδα.
Με άλλα λόγια, η λίγκα ποτέ δεν έπεσε συνολικά. Η ΤΣΣΚΑ ήταν αυτή που κατέβηκε μερικά σκαλιά -πρωτίστως οικονομικά- κι έφτασε να βρίσκεται στο ίδιο υψόμετρο με τους υπόλοιπους. Η τωρινή "αρκούδα" έχει τρίτο σκόρερ τον... Λιβιό και πρόσφατα πήρε τον Όλι Χάνλαν από την Βαρέζε (που πάει να πάρει το FIBA Europe Cup). Μπράβο στα παιδιά γιατί πάντα είναι prestigious για μια καριέρα το να στελεχώνει τέτοιους οργανισμούς, εντούτοις σε άλλες εποχές η ΤΣΣΚΑ μάλλον δεν θα κοιτούσε τέτοιες επιλογές. Όπως αντιστοιχά παραδείγματα είναι κι ο Εμπαγιέ που στην Euroleague ήταν μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας ή ο Μέλο Τριμπλ, ένας σεσημασμένος σκόρερ για την Κίνα, το BCL και τη Φουενλαμπράδα.
Και πέρσι πάντως η κατάσταση δεν ήταν ιδανική, αλλά η ΤΣΣΚΑ είχε συμβόλαια με προσωπικότητες όπως ο Σβεντ κι ο Μιλουτίνοφ. Τους έχασε κι αυτούς και στην πορεία είδε και τον Κουρμπανόφ -στα 38 του πια- να χάνει πολλά ματς λόγω τραυματισμών, οπότε το downgrade σε επίπεδο καθοδήγησης κι εμπειρίας γινόταν ολοένα και πιο ορατό. Όλα αυτά έχει να τα διαχειριστεί ένας προπονητής... μαθητευόμενος μάγος, όπως είναι ο Σκοπιανός Εμίλ Ραϊκόβιτς, που αν δεν πάρει το φετινό πρωτάθλημα, υποθέτω -χωρίς να το έχω ψάξει- ότι θα γίνει ο πρώτος coach του club με back-to-back χαμένους τίτλους.
Τέλος πάντων, η ΤΣΣΚΑ δεν θυμίζει πολύ την ομάδα που θυμάστε, παρότι δεν πέρασε δα και κανάς αιώνας από την τελευταία της συμμετοχή σε ευρωπαϊκό παιχνίδι. Ωστόσο πιστεύω, απ' αυτά που διαβάζω, ότι σ' αυτούς που το βιώνουν μάλλον φαντάζει πράγματι με αιώνα. Ένα διάστημα που κυλά αργά και βασινιστικά. Μια γενικότερη κατάσταση παρακμής (οκ, αγωνιστικά είναι στο πλαίσιο του λογικού το να φτιάξεις 1-2 μέτριες ομάδες), μα κυριότερα άρνησης της νέας πραγματικότητας.
Αλλά είναι λογικό. Κι αναρωτιέμαι αν η ΤΣΣΚΑ, επιστρέφοντας μελλοντικά στο επίπεδο όπου ανήκει, θα μπορέσει γρήγορα να ανακτήσει την ισχύ της. Στην αγορά βεβαίως βεβαίως, αλλά και στο διόλου ασήμαντο αίσθημα του φόβου που δημιουργούσε το ανάστημα της στους αντιπάλους της. Ακόμη και της διαιτητικής προστασίας που ενίοτε είχε λαμβάνειν λόγω του ότι... απλά είναι η πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ. Για όλα τα παραπάνω σίγουρα θα παίξει ρόλο το πόσα ακόμη χρόνια θα παραμείνει σε αυτό το status. Εμείς απλώς καταγράφουμε και μιλάμε για το τώρα.
