Τους παρακάτω παίκτες τους έχουμε από καιρό ξεχωρίσει και θα θέλαμε να μοιραστούμε τις ιδέες και τις εντυπώσεις μας για αυτούς μαζί σας. Το βασικό κριτήριο δεν είναι οι εμφανίσεις στην τελική φάση του NCAA (αλλιώς θα έπρεπε να βάλουμε σίγουρα τον Carsen Edwards), αλλά οι εντυπώσεις που έχουμε αποκομίσει και πώς τους βλέπουμε να ταιριάζουν στη μεγάλη λίγκα. Επίσης να ξεκαθαρίσουμε ότι η σειρά είναι εντελώς τυχαία.

Zion Williamson

Δ: Το κείμενο αυτό δεν θα μπορούσε να ξεκινά με κάποιον άλλον, ο Zion Williamson είναι ο πιο ξεχωριστός παίκτης της φουρνιάς που έρχεται, one of a kind. Σούπερ αθλητικός, ασταμάτητος κοντά στο καλάθι (τουλάχιστον στο κολλεγιακό επίπεδο), ικανότατος χειριστής, άνετος στο transition και τρομακτικός αμυντικός, είτε μαρκάρει ψηλό, είτε περιφερειακό αντίπαλο. Τώρα τελευταία δείχνει πως και το περιφερειακό του σουτ δεν θα αποτελέσει πρόβλημα, εξαφανίζοντας ένα-ένα τα όποια ‘’ψεγάδια’’ ψάχνουμε να βρούμε στο παιχνίδι του. Διατήρησε ζωντανή την ομάδα του στον γύρο των 32 με ένα καλάθι και φάουλ στο οποίο πήρε παραμάζωμα δύο αντιπάλους με το δυνατό του κορμί (o ένας από τους δύο ήταν ο 2,30μ center Tacko Fall !), ενώ στους 16 διέλυσε το Virginia Tech με άνεση.

Αν σας αρέσει η έκφραση ‘’αυτός ο παίκτης είναι ο (…) των φτωχών’’, μπορούμε να πούμε πως ο Zion είναι ο Larry Johnson των (πάρα) πολύ πλουσίων. Ένας forward δηλαδή, που με την κτηνώδη δύναμη και αθλητικότητα καλύπτει την έλλειψη ύψους (2,01 αμφότεροι), ενώ παράλληλα μπορεί να ξεχωρίσει σε κάθε τομέα του παιχνιδιού, στην επίθεση και στην άμυνα. Ο Zion έχει το μεγαλύτερο hype που είχε παίκτης που πρόκειται να μπει στο NBA μετά τον LeBron. Δίκαια.

Λ: Συμφωνώ απόλυτα με τον Δημήτρη, ότι ο Zion είναι ο καλύτερος παίκτης της φουρνιάς. Ένα στοιχείο που με εντυπωσιάζει είναι η ταχύτητα στα πόδια και η ικανότητα να αλλάζει γωνία στα μπασίματά του, λες και είναι ένας ελαφρύς guard. Το μόνο ανησυχητικό κομμάτι για μένα είναι ο συνδυασμός δύναμης, ταχύτητας, κιλών και τρόπου παιχνιδιού, που σε έναν νορμάλ άνθρωπο θα οδηγούσαν σε αυξημένες πιθανότητες τραυματισμού. Βέβαια, επειδή όλα αυτά που κάνει δεν είναι πράγματα που κάνουν οι νορμάλ άνθρωποι, θα αγνοήσω αυτή την ανησυχία και θα πω και γω ότι είναι το αδιαφιλονίκητο #1 στο επόμενο draft.

Ομάδα που θα θέλαμε να τον επιλέξει: Όλες, περισσότερο κολλάει στους Hawks ή τους Suns.

Ja Morant

Λ: Για τον Ja Morant τα είχαμε πει από τον περασμένο Δεκέμβρη και από τότε λίγα πράγματα συνέβησαν για να μου αλλάξουν την άποψη ότι είναι ο καλύτερος PG της φουρνιάς. Τελικά τελείωσε τη χρονιά με 24,5π, 5,7ρ, 10α, ενώ παράλληλα σούταρε με 49,9% εντός πεδιάς, 36,3% στα τρίποντα (βελτιώθηκε πολύ στο δεύτερο μισό) και 81,3% στις βολές. Αυτά που είδα στα δύο παιχνίδια του τουρνουά επιβεβαίωσαν ότι πρόκειται για έναν από τους καλύτερους χειριστές της μπάλας της φουρνιάς και για ένα απίστευτο ταλέντο, όταν μιλάμε για την ικανότητα να πασάρει. Θεωρώ ότι το επίπεδο του είναι στο επίπεδο του Trae Young πέρυσι. Από την άλλη, η ταχύτητα του και τα αθλητικά του προσόντα μου θυμίζουν τον De’Aaron Fox των Kings. Αν κάτι με ανησύχησε, είναι η ικανότητα του να τελειώσει φάσεις κοντά στο καλάθι, απέναντι σε αθλητικούς αμυντικούς όπως αυτοί του Florida State. Στο συγκεκριμένο ματς είχε 3/15 δίποντα (και 5/6 τρίποντα) και φάνηκε να δυσκολεύεται πολύ στο να τελειώσει φάσεις, λόγω της έλλειψης δύναμης κυρίως. Βέβαια αν και δευτεροετής είναι μόνο 19 ετών και σίγουρα όταν δυναμώσει, θα μπορέσει να γίνει καλύτερος σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού.

Δ: Στο μυαλό μου υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες σύγχρονων point guards, οι ‘’αρτίστες’’ (Kyrie, Lillard, D’Angelo κτλ) και οι εκρηκτικοί (Westbrook, Wall, Fox κτλ). Ασφαλώς σε αυτή την εποχή οι παίκτες του τοπ επιπέδου προσπαθούν να βελτιωθούν σε όλα, ο Morant μου δείχνει πως πετυχαίνει ένα mix των δύο πριν καν μπει στο ΝΒΑ. Ορισμένες φορές μου θυμίζει D’ Angelo (με το σουτ και την δημιουργία), άλλες τον De’ Aaron με την ταχύτητά του. Όπως είπε και ο Λεό χρειάζεται αρκετή δουλειά στα τελειώματα και στο κορμί του, ίσως στην αρχή να είναι περισσότερο μπερδεμένος από τους άλλους rookies, αυτός ο συνδυασμός στοιχείων που έχει όμως λογικά θα τον οδηγήσει ψηλά.

Ομάδα που θα θέλαμε να τον επιλέξει: Οι Bulls γιατί έχουν ανάγκη για έναν καλό χειριστή και δημιουργό που θα αξιοποιήσει τους Markkanen και Wendell Carter Jr. και όχι οι Suns, γιατί θέλουμε να δούμε τον Booker να εξελίσσεται ακόμα περισσότερο ως βασικός χειριστής τους.

Jarrett Culver

Δ: O Jarrett Culver ίσως είναι ο αγαπημένος μας παίκτης αυτής της ‘’τάξης’’ (οκ, σίγουρα ο δικός μου). Ο guard/forward του Texas Tech παρουσιάζεται ιδιαίτερα βελτιωμένος στην δεύτερή του χρονιά στο κολλεγιακό μπάσκετ, με ένα αρκετά ''γλυκό'' επιθετικό παιχνίδι που θυμίζει κάτι από DeMar DeRozan (μόνο που ο Culver σουτάρει ήδη με >30% από την περιφέρεια σε 4 προσπάθειες ανά αγώνα). Η ικανότητα δημιουργίας για τους συμπαίκτες του και η ο υψηλός βαθμός αντίληψης στην προσωπική (και ομαδική) άμυνα συμπληρώνουν ένα Butler-oειδές πακέτο, σε αντίθεση όμως με τον Jimmy, το πακέτο αυτό είναι ήδη εμφανές από τις κολλεγιακές του ημέρες και κατά πάσα πιθανότητα θα τον οδηγήσει στο τοπ-10 του επόμενου draft στο NBA. Mοναδική ‘’παραφωνία’’ το μπέρδεμα με το ύψος του. Αλλού θα τον δείτε δηλωμένο ως 1,95μ, αλλού 1,98, η εικόνα του στο γήπεδο δείχνει έναν άνθρωπο πάνω από 2μ. Αν το τελευταίο ισχύει και ο Culver έχει το απαραίτητο ύψος ώστε να στέκεται αμυντικά απέναντι στους κορυφαίους forwards της λίγκας, ίσως να μιλάμε και για τοπ-5 ταλέντο σε μία ήδη γεμάτη φουρνιά.

Λ: Τα είπε όλα ο Δημήτρης. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ξεκινήσει ακόμα το ματς απέναντι στο Gonzaga, στο οποίο θα εστιάσω στην ικανότητα του Culver να τελειώνει τις φάσεις κοντά στο καλάθι απέναντι στον καλύτερο κολεγιακό αμυντικό, τον Brandon Clarke (σημ:δεν τα πήγε καλά στο συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά έδειξε για ακόμα μια φορά ότι η καλή του επίθεση κάνει να παραβλέπουμε το πόσο καλός αμυντικός είναι). Μέχρι τώρα έδειξε πολύ καλά στοιχεία σε αυτό το κομμάτι όλη τη χρονιά και αν αποδειχτεί ότι το ύψος του είναι πάνω από 2,03 όπως πιστεύουν πολλοί, τότε θα μιλάμε για έναν πολύ ολοκληρωμένο forward.

Ομάδα που θα θέλαμε να τον επιλέξει: Bulls στο τοπ-10, Lakers αν πέσει χαμηλότερα (ή Nets ακόμη χαμηλότερα και ιδανικότερα).                          

Brandon Clarke 

Λ: Ο Brandon Clarke είναι ο καλύτερος αμυντικός αυτή τη στιγμή στο NCAA και πρόκειται για έναν από τους πιο υποτιμημένους παίκτες τη φετινή χρονιά. Με ύψος 2,03μ αγωνίζεται ως center στο Gonzaga, αλλά στο ΝΒΑ θα παίζει κυρίως ως PF. Πρόκειται για έναν παίκτη με πολύ καλά τελειώματα κοντά στο καλάθι (FG%: 68,7%) ο οποίος φέτος έχει 16,9π, 8,5ρ, 1,2κ και 3,1 τάπες! Αν δείτε στο βίντεο παρακάτω θα προσέξετε ότι έχει πολλούς τρόπους να τελειώνει τις φάσεις, χωρίς να βασίζεται πάντα σε καρφώματα. Σε αυτό το κομμάτι μου θυμίζει αρκετά τον John Collins, που επίσης στο Wake Forest έδειχνε ότι ήταν ένας παίκτης που τελείωνε καλά τις φάσεις κοντά στο καλάθι (βέβαια βασιζόμενος περισσότερο στη δύναμη και τα καρφώματα) και με έφεση στο rebound. Η μεγάλη τους διαφορά είναι στην άμυνα, όπου ο παίκτης του Gonzaga είναι τρομακτικός στις τάπες και ένας από τους καλύτερους help defenders που έχω δει τα τελευταία χρόνια στο κολλέγιο. Εδώ να πω ότι αν και σουτάρει μόνο με 26,7% στα τρίποντα, πιστεύω ότι θα γίνει αρκετά καλύτερος (πάλι όπως ο Collins στη λίγκα) τα επόμενα χρόνια.

Δ: Φοβερός αμυντικός, καλός finisher κοντά στο καλάθι και με μεγαλύτερη τεχνική από τους παίκτες αυτού του στυλ. Όπως είπε και ο Λεό, το ύψος του λογικά θα τον στείλει κατευθείαν σε forward ρόλο, οπότε πράγματι ο Clarke θα πρέπει να βελτιώσει λίγο το περιφερειακό του σουτ. Αν το πετύχει μέσα στις πρώτες του σεζόν θα συζητάμε για έναν από τους ποιοτικότερους forwards-centers κάτω των 25.

Oμάδα που θα θέλαμε να τον επιλέξει: Memphis δίπλα σε JJJ, Dallas δίπλα σε ΚΡ και Minnesota δίπλα σε ΚΑΤ. Ειδικά στο Dallas θα είναι φωτιά!                                                                                                

Rui Hachimura

Δ: O έτερος σταρ του Gonzaga Rui Hachimura είναι μία (λίγο) μπερδεμένη περίπτωση. Ένας δυναμικός small/power forward που ξεχωρίζει στο κολλεγιακό επίπεδο για την άνεση με την οποία σκοράρει είτε κοντά στο καλάθι είτε από μέση απόσταση, δείχνοντας επίσης σημάδια ικανότητας στο transition και καλού χειρισμού για το ύψος του (2,03μ). Το δυνατό κορμί (γι’ αυτό το επίπεδο) τού επιτρέπει επίσης να στέκεται καλά στην άμυνα και να δημιουργεί ένα επικίνδυνο δίδυμο με τον Brandon Clarke. Όλα αυτά πολύ ωραία, ο Hachimura ωστόσο στηρίζεται αρκετά στο πόσο πιο δεμένος είναι από τους αντιπάλους του και ενδέχεται να μην είναι τόσο αποτελεσματικός σε άμυνα και επίθεση απέναντι στα εξίσου δυνατά κορμιά των περισσότερων forwards στο ΝΒΑ. Σε αυτόν τον προβληματισμό προσθέστε πως δεν απειλεί από την περιφέρεια για την ώρα, με μόλις 0,4 προσπάθειες ανά αγώνα. Επί της ουσίας δεν δοκιμάζει καν από το τρίποντο, σε μία εποχή που οι περισσότεροι forwards απειλούν σταθερά από εκεί. Για να μην παρεξηγηθώ, ταλέντο υπάρχει (και μάλιστα αρκετό) και σαφώς κανείς αθλητής δεν μπαίνει στο ΝΒΑ με την σφραγίδα της επιτυχίας. Αν ο Hachimura καταφέρει να σουτάρει τουλάχιστον αξιοπρεπώς από την περιφέρεια (σε περισσότερες από 3-4 προσπάθειες ανά αγώνα) έχει αρκετό μέλλον. Ως τότε βλέπω σε εκείνον έναν παίκτη που μπορεί να αποδειχθεί από Tobias Harris (και παραπάνω) μέχρι Doug McDermott και Wilson Chandler. Υψηλό ταβάνι αλλά και χαμηλό πάτωμα για τοπ-10 επιλογή.

Λ: Καλός παίκτης για το κολέγιο, και πολύ ωραία ιστορία, αλλά πιο πολύ και από το σουτ με ανησυχεί ο μικρός αριθμός assist (1,6) σε συνδυασμό με τα 1,8 λάθη. Ναι δεν είναι guard, αλλά για παίκτη με USG% πάνω από 27%, θα έπρεπε να είναι κάπως καλύτερος σε αυτό το κομμάτι. Είναι καλός σκόρερ για το κολεγιακό πρωτάθλημα, αλλά θα πρέπει να βελτιωθεί πολύ για να επιβιώσει ως σκόρερ στο ΝΒΑ.                        

Oμάδα που θα θέλαμε να τον επιλέξει: Pelicans ή T-Wolves (σίγουρα όχι οι Wizards, είναι πρόσφατο το πείραμα Otto Porter εκεί)

RJ Barrett

Λ:Όταν ξεκινούσε η σεζόν, πίστευα ότι ο RJ Barrett θα ήταν το #1 και ο καλύτερος παίκτης της φουρνιάς, επηρεασμένος από τις εκπληκτικές εμφανίσεις με την εθνική ομάδα του Καναδά στο παγκόσμιο U19 και ενώ ήταν δύο χρόνια μικρότερος από την πλειοψηφία των παικτών που συμμετείχαν. Πολύ καλός σκόρερ (22,7π), αλλά χωρίς να είναι ιδιαίτερα οικονομικός, αφού σουτάρει με 45,5% εντός πεδιάς, 30,3% στα τρίποντα και μόνο 66,5% από τις βολές. Πολλές φορές στην επίθεση φαίνεται να κολλάει και να κοιτάει μόνο το σουτ του, αγνοώντας τους συμπαίκτες του, όμως από την άλλη οι 4,3α και το 23,3 AST% με κάνουν να μην ανησυχώ ιδιαίτερα για αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού του. Μου θυμίζει αρκετά τον DeMar DeRozan των πρώτων χρόνων στους Raptors, όταν ακόμα δεν είχε εξελιχθεί ως πασέρ. Σουτάρει και αυτός πολύ από μέση απόσταση, ψάχνει την επαφή κοντά στο καλάθι για να κερδίσει φάουλ, όμως δεν είναι τόσο αθλητικός όσο ήταν ο DeRozan και είναι καλύτερος σουτέρ (αν και όχι πολύ καλός). Όποια ομάδα τον επιλέξει, θα βρει άμεσα κάποιον σκόρερ και έναν παίκτη που έχει νοοτροπία alpha dog.

Δ: H ‘’πρώτη ύλη’’ με την οποία μπαίνει ο Barrett στην λίγκα (σκόρερ, νοοτροπία alpha dog) είναι η απαραίτητη ώστε μία κακή ομάδα να του δώσει τα κλειδιά και αυτός να αρχίζει να βελτιώνει το παιχνίδι του. Πιστεύω πως θα γίνει πιο αποτελεσματικός/οικονομικός όσο περνούν τα χρόνια, όπως επίσης πιστεύω πως έχει αυτό το πνεύμα νικητή που θα τον οδηγήσει στο να κρίνει παιχνίδια με μία σωστή επιλογή σε κάθε στιγμή. Μία καλή άμυνα, ένα κλέψιμο, ένα επιθετικό ριμπάουντ (σημ: Αυτό κάνεις JR Smith άμα πάρεις επιθετικό και η ομάδα είναι στο -1), μία επίθεση εκεί που η άμυνα είναι ευάλωτη. Δεν σας κρύβω πως ο RJ μου βγάζει κάτι από Paul George. Μένει να το δούμε.

Oμάδα που θα θέλαμε να τον επιλέξει: Pelicans και Cavs που θα χρειαστούν κάποιον παίκτη με επιθετικό ταλέντο στο επόμενο draft.

Grant Williams

Δ: Στο μοντέλο του undersized 4αριου που εμφανίστηκε με τον Draymond Green (ή μάλλον επανεμφανίστηκε, καθώς υπήρξαν και οι Charles Barkley-Larry Johnson κ.α. πριν τον Green) στηρίχτηκαν οι Tennessee Volunteers, γύρω από τον Grant Williams. Ο Williams είναι ένας αθλητικός forward με γρήγορο και ωραίο-στο-μάτι επιθετικό παιχνίδι (κυρίως post και μέσης απόστασης) και με ικανότητα να βάλει την μπάλα στο παρκέ. Στην άμυνα είναι ‘’ζιζάνιο’’, έτοιμος για ένα κλέψιμο, μία τάπα ή ένα interception. Πραγματικά θυμίζει τον forward των Warriors, ο Draymond όμως καλύπτει την έλλειψη ύψους του με το μεγάλο του σε όγκο κορμί και την δύναμή του και ενώ ο Williams κυμαίνεται σε παρόμοια κυβικά (2,01μ-105 κιλά), ορισμένες φορές μοιάζει με wing/forward μέσα στο παρκέ. Αν προσθέσει γρήγορα (και σταθερά) ένα περιφερειακό σουτ στο παιχνίδι του θα μειώσει τις ανησυχίες γύρω από τον όγκο του, καθώς αυτά που (θα) προσφέρει στο παρκέ είναι πολλά περισσότερα από τις όποιες αδυναμίες του. Μέχρι τότε ίσως μπαίνει στην κατηγορία Avery Bradley, δηλαδή ‘’καλός και χρήσιμος αλλά για συγκεκριμένες καταστάσεις και αντιπάλους’’

Λ: Αν και συμφώνησα με τον Δημήτρη όταν συζητούσαμε ποιον παίκτη μας θυμίζει, ο Grant Williams σε σχέση με τον Green μου φαίνεται λιγότερο αθλητικός και έχω κάποιες αμφιβολίες αν θα μπορεί να μαρκάρει center στο ΝΒΑ. Αν το καταφέρει, τότε θα έχει μια πολύ καλή καριέρα. Αν όχι, τότε θα είναι, όπως είπε και ο Δημήτρης, παίκτης που θα κολλάει σε πολύ συγκεκριμένες ομάδες και καταστάσεις.

Ομάδα που θα θέλαμε να τον επιλέξει: Pacers ή Thunder.

Nickeil Alexander Walker

Λ: Ο Nickeil Alexander Walker (NAW από δω και στο εξής) είναι ξάδερφος του Shai Gilgeous Alexander (από το σόι των Alexander προφανώς) και αν τα επίθετά του ήταν αντίστροφα θα είχε ένα από τα καλύτερα παρατσούκλια στη λίγκα (NWA). Στο μπασκετικό κομμάτι πρόκειται για έναν SG που φέτος τελείωσε τη χρονιά με 16,2π, 4,1ρ, 4α ενώ παράλληλα σούταρε με 47,4/37,4/77,8 σε FG%/3p%/FT%. Όσο περνούσε η χρονιά μου άρεσε όλο και περισσότερο ως δημιουργός, είτε σε καταστάσεις pick and roll είτε σε set παιχνίδι. Με ανησυχεί ότι δεν φαίνεται ιδιαίτερα αθλητικός και μάλλον θα δυσκολευτεί αρκετά στην προσαρμογή στο πιο γρήγορο ΝΒΑ, αλλά φαίνεται αρκετά καλός στο να διαβάζει το παιχνίδι και δεν κάνει πολλά λάθη (1,6) ούτε εκβιάζει πολλά σουτ (όπως φαίνεται κι από τα ποσοστά ευστοχίας του). Στον οδηγό του TheRinger διάβασα την παρομοίωση με τον Malcolm Brogdon και την βρήκα αρκετά  πετυχημένη.

Δ: Δεν έχω να προσθέσω τίποτα μπασκετικό για τον Alexander-Walker, μόνο το εξής: Nickeil, άλλαξε την σειρά στο επώνυμό σου και κάνε το Walker-Alexander. Τώρα είσαι NAW, στην άλλη περίπτωση θα είσαι NWA. Δεν χάνεται άνθρωπος με αρχικά NWA, όλοι θα είμαστε μαζί σου.

Ομάδα που θα θέλαμε να τον επιλέξει: Αν και στο TheRinger τον έχουν να επιλέγεται μέσα στην λοταρία, νομίζω θα πέσει πολύ πιο χαμηλά, μετά το #20 και θα ήθελα τους Jazz να τον αρπάξουν κάπου εκεί.

Coby White

Δ: Υπάρχουν δύο σημεία μελέτης για τον combo guard των (πρόσφατα αποκλεισμένων) Tar-Heels Coby White. Το πρώτο είναι η φανταστική του αφάνα, μία από τις καλύτερες που έχουμε δει σε μπασκετικό παρκέ και που οι περισσότεροι από εμάς θα φορούσαμε ως περούκα σε κάποιο αποκριάτικο πάρτι. Στον Coby όμως πηγαίνει άψογα. Το δεύτερο σημείο είναι το μπασκετικό του παιχνίδι, καθώς ο White είναι ένας guard με καλό περιφερειακό σουτ και παράλληλα συνδυασμό ταχύτητας και ''flashy'' χειρισμού που του φέρνουν εύκολα τελειώματα κοντά στο καλάθι. Ανήκει στην κατηγορία των περιφερειακών που παίζουν είτε σαν βασικοί χειριστές είτε off-ball με την ίδια άνεση, κάτι σαν τον CJ McCollum. Το ζήτημα με αυτούς τους παίκτες είναι κατά πόσο μπορούν να βελτιώνουν την ομάδα τους συνολικά και πόσο μπορούν να δημιουργούν για τους συμπαίκτες τους. O White για την ώρα έχει ικανοποιητικούς μ.ό σε δημιουργία (4 ασίστ, 24,4% AST%) και ο συνδυασμός με το δικό του σκοράρισμα (16π με 42FG% και 35% στο τρίποντο) δείχνει σε πρώτη φάση έναν παίκτη πάνω στον οποίον αξίζει να επενδύσεις, αν ψάχνεις κάτι φρέσκο στην γραμμή των περιφερειακών σου.

Λ: Όσο περισσότερο τον έβλεπα στους τελικούς της περιφέρειας και γενικότερα μετά τον Γενάρη, όλο και περισσότερο μου άρεσε. Έχει βελτιώσει πολύ το step back και θα του χρησιμεύσει λόγω ύψους στο ΝΒΑ. Θα ήθελα να τον δω σε μια ομάδα που έχει κάποιον de facto play maker, όπως οι Bucks τον Γιάννη, όπου δεν θα χρειάζεται να δημιουργεί συχνά για τους άλλους.

Ομάδα που θα θέλαμε να τον επιλέξει: T-Wolves ή Magic

De'Andre Hunter

Λ: Ο De’Andre Hunter είναι ένας από τους καλύτερους αμυντικούς φέτος (για μένα ένα κλικ πιο κάτω από τον Clarke) και ιδιαίτερα ξεχωρίζει για την ικανότητα του να αναλαμβάνει τον καλύτερο παίκτη των αντιπάλων όταν αυτός αγωνίζεται από το δύο ως το τέσσερα. Δεν είναι τόσο καλός στις βοήθειες, αλλά όταν παίζει άμυνα στην μπάλα είναι τρομακτικός. Στην επίθεση, μπορεί να του λείπει πλαστικότητα στις κινήσεις, αλλά είναι πολύ αποτελεσματικός (15,1π με 52,1/42,9/79,2 σε FG%/3p%/FT%), τόσο σε καταστάσεις catch and shoot όσο και με σουτ από μέση απόσταση μετά από ντρίμπλα (δείτε τα τρία καλάθια από το 0:30 και μετά). Ξέρω ότι θα φανεί υπερβολικό, αλλά μου θυμίζει κάποιες φορές τον Kawhi Leonard, αν και προφανώς θα είναι δύσκολο να φτάσει σε αυτό το επίπεδο.

Δ: Η σύγκριση με τον Kawhi προσωπικά μου φαίνεται πολύ επιτυχημένη, ο Hunter έχει αυτό το προφίλ παίκτη και μάλιστα η δική του δεύτερη κολλεγιακή χρονιά είναι παρόμοια με εκείνη του Leonard στο San Diego. O Hunter είναι ένας wing-forward από αυτούς που η λίγκα ψάχνει μανιωδώς μέσω του draft οπότε η ευκαιρία σίγουρα θα του δοθεί, λίγη τύχη χρειάζεται ως προς το ποια ομάδα θα τον επιλέξει, ο Hunter ίσως χρειάζεται και αυτός την ασφάλεια ενός καλού προγράμματος για να δείξει όλο του το πακέτο.                                            

Ομάδα που θα θέλαμε να τον επιλέξει: Memphis ή Atlanta