"O λόγος που διάλεξα το Duke είναι ο Coach K" είχε δηλώσει ο Carey αμέσως μετά το τέλος της κούρσας του recruiting, στην οποία ένας από τους βασικούς ανταγωνιστές ήταν το Michigan State. Ο Izzo ήθελε πολύ τον πιτσιρικά ψηλό, αλλά όπως αναφέρει η Free Press του Detroit δεν είχε εξ αρχής καμία ελπίδα απέναντι στο αντίπαλο δέος. Το Duke κέρδισε ακόμη μία μάχη στελέχωσης, έχοντας επιπλέον ως όπλο την ελευθερία που συνηθίζει να δίνει ο Krzyzewski στους παίκτες του. "Μου ανέφεραν ότι με βλέπουν ως έναν παίκτη χωρίς συγκεκριμένη θέση, κάτι που δουλεύει καλά για μένα" , συμπλήρωσε o Carey.

Τι συμβαίνει συνήθως

Αντιγράφω σχεδόν ακριβώς: "Ο Krzyzewski βασίζεται σε λιγότερα παραδοσιακά plays σε σχέση με τον Izzo, έχει χτίσει ένα σύστημα που ταϊζει την λοταρία του ΝΒΑ, έχει κερδίσει περισσότερους εθνικούς τίτλους από κάθε άλλον προπονητή και επιπλέον [ως κόουτς των πιο διάσημων παικτών] πουλάει την συνδεση με τους αθάνατους. Με άλλα λόγια, πουλάει τον εαυτό του. Και κανείς δεν μπορεί να τον ανταγωνιστεί. 'Ομως ο Izzo προσπαθεί. Ως ένα σημείο είναι δίκαιο να αναρωτιέται κανείς αν έχει νόημα. Σε όλα τα χρόνια που κάνει recruiting, δεν έχει καταφέρει ποτέ να πείσει ένα παιδί να έρθει στο East Lansing αντί για το Durham, εφόσον το ήθελε παράλληλα και ο Krzyzewski. Eχει κερδίσει κάποιες μάχες στελέχωσης απέναντι στο Kentucky, το North Carolina ή το Kansas. Αλλά δεν έχει συμβεί ποτέ απέναντι στο Duke".

Η ιστορία αντιπαλότητας των δύο προπονητών σχεδόν πάντα ευνοούσε τον προπονητή-μύθο των Blue Devils σε κάθε δυνατό και αδύνατο πεδίο (το αγωνιστικό τους ρεκόρ είναι στο 11-2). Aπέναντι σε μία μηχανή προβολής ατομικού ταλέντου, ο Izzo έχει να αντιπαρατάξει ένα πρόγραμμα γεμάτο ένταση, δύναμη και ιεραρχίες, το οποίο έχει μεν παράξει διάφορα εντυπωσιακά αποτελέσματα, αλλά υστερεί σε βαρύτητα προσέλκυσης των καλύτερων σε σχέση με άλλα προγράμματα. Το Michigan State έρχεται 14ο στη λίστα με τα πιο επιτυχημένα κολέγια στην διαδικασία του draft, θέση που φυσικά δεν είναι καθόλου άσχημη, παρόλα αυτά το πλασάρισμα κρίνεται κάμποσο χαμηλό εν συγκρίσει με τις επιτυχίες του Izzo στα χρόνια της θητείας του. Προσέξτε: Eνας τίτλος (2000), οκτώ παρουσίες σε Final Four από το 1995 και ύστερα και φυσικά επαναφορά του πανεπιστημίου στο τελικο τουρνουά μετά από απουσία 21 χρόνων το 1999.

Τα επιτεύγματα αυτά του έδωσαν μεν το προσωνύμιο του Μr. March, αλλά διαχρονικά δεν στάθηκαν ικανά για να τον κάνουν δημοφιλέστερο του χθεσινού αντιπάλου ακόμη κι αν μέσα από τα "θρανία" του αναδείχτηκαν παιχταράδες, όπως οι Draymond Green, Zach Randolph και Jaren Jackson Jr. Ο coach Κ υπερίσχυε πάντα, έχοντας ως αρωγή του και έναν ομολογουμένως πιο ισορροπημένο χαρακτήρα. O Izzo φέρεται μονίμως σαν ενεργό ηφαίστειο, έτοιμο να εκραγεί, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το ακόλουθο, από τον πρώτο γύρο της φετινής March Madness.

H συμπεριφορά που μόλις παρακολουθήσατε αποτυπώνεται και στην αγωνιστική του προσέγγιση, η οποία περιγράφεται πολύ περιεκτικά σε παλαιότερο άθρο του Fansided, που συνιστώ να διαβάσετε. Ο Izzo έχει απλά επιθετικά plays, τα οποία επιμένει να ακολουθούνται με ακρίβεια - κυριαρχεί η επίθεση με ball screens και ο αιφνιδιασμός - και από εκεί και πέρα επιμένει στο ασφυκτικό man to man (οι ζώνες απουσιάζουν τελείως) και στην εξασφάλιση του ριμπάουντ, είτε αμυντικού, είτε επιθετικού.

Για την ακρίβεια, ο κόουτς των Spartans με το ριμπάουντ έχει εμμονή, σχεδιάζοντας πολύ συγκεκριμένες δράσεις (drills), προκειμένου οι ομάδες του να κυριαρχούν στον τομέα διαχρονικά, άσχετα με την στελέχωση. Θέλει στο ριμπάουντ να πηγαίνουν όλοι, ακόμη και με ρίσκο να δεχτούν πόντους από αιφνιδιασμό. Οι δράσεις, αν και σίγουρα όχι ανορθόδοξες, δεν είναι συνήθεις. H έμφαση δεν δίνεται σε αυτό που όλοι ξέρουμε ως "καλό box out", αλλά σε μία κίνηση με το κωδικό όνομα "Ηit, Find, Fetch", την οποία βλέπετε παρακάτω. Σε αυτήν, οι παίκτες δίνουν ένα μικρό "χτύπημα" στον αντίπαλο και μετά γυρνούν πρόσωπο στο καλάθι για να πηδήξουν ψηλά. Η προτεραιότητα δεν είναι να κρατηθεί ο αντίπαλος στο έδαφος, αλλά να πηδήξουν πρώτοι εκείνοι και να πηδήξουν ψηλότερα.

Η παραπάνω δράση συμβαίνει με μόλις δύο παίκτες. Όταν βρίσκονται και οι πέντε στο παρκέ, τότε οι Spartans πηγαίνουν στο περίφημο 'war drill' , το οποίο δεν είναι τίποτα παραπάνω από την κίνηση που μόλις είδατε, από όλους μαζί. Χαμός. Οποιαδήποτε σύνθεση του Michigan State, σε οποιαδήποτε χρονιά, πηγαίνει σε έναν άτυπο πόλεμο δύναμης, τον οποίο συνήθως κερδίζει, στην επιτομή του κολεγιακού grit and grind.

Στην εποχή του one and done και των τεράστιων διακυβευμάτων της μίας και μοναδικής κολεγιακής χρονιάς, ένα πρόγραμμα γεμάτο μπασκετικό ξύλο και ένας προπονητής που δεν χαμπαριάζει από ονόματα είναι ιδανικός προορισμός για επίμονους παίκτες που θέλουν να βελτιωθούν, όχι όμως και για τα ταλέντα που ονομάζονται με τον αγροτικό όρο "top of the crop". Εκείνα θα προτιμήσουν προορισμούς όπως το Kentucky ή το Duke και τα πάντα θα κριθούν εν τέλει στην συναρπαστική αρένα της March Madness, εκεί που συχνά επικρατούν προγράμματα που δεν έχουν ως πρώτα βιολιά τους πρωτοετείς. Όπως θα είδατε και παραπάνω άλλωστε, οι Spartans - μία ομάδα που έχει βασιστεί πιο συχνά στη χημεία, αντί για το ταλέντο - δεν έχουν πάει καθόλου άσχημα τα προηγούμενα χρόνια.

Τι συνέβη χθες

Παρόλα αυτά, αυτό που συνέβη χθες ήταν κάτι άλλο και κάτι πολύ διαφορετικό, το οποίο ακουμπά τα όρια της μπασκετικής διηγηματογραφίας, ακόμη και αν στο τελευταίο χρονικά ζευγάρι της Εlite 8 αναμετρήθηκαν στην τελική το Νο 1 με το Νο 2, ακόμη κι αν το Νο 2 δεν στερείται ταλέντου (o τριτοετής πλέι μέικερ Cassius Winston είναι εκπληκτικός παίκτης, ενώ οι ψηλοί είναι κορμιά, με τον δευτεροετή Tillman να ξεχωρίζει).

Context matters χίαρ όμως.

• Μέχρι χθες ο coack K είχε απέναντι στον Izzo ρεκόρ 11-1.
• Ο Izzo έχει χάσει όλες τις μονομαχίες στον τομέα της στελέχωσης και θα συνεχίσει να τις χάνει στο μάλλον. Το Duke αντιπροσωπεύει την απόλυτη ελίτ του NCAA, έχει μονίμως τα πιο λαμπερά φώτα και από τις τάξεις του περνάν σε συνέχεια οι πιο διάσημοι αθλητές της χώρας. Aπό το Michigan State δεν περνάν ακριβώς άσημοι πιτσιρικάδες, όμως η λάμψη του (υψηλού) ταλέντου τους, κάθε άλλο παρά είναι εκτυφλωτική.
• Οι παίκτες του Duke παίζουν ένα ελεύθερο, γοητευτικό στυλ, εσχάτως επάνω στη γραμμή του positionless basketball. Εκείνοι του Michigan St. αγωνίζονται επάνω στις αδιάτρητες αρχές ενός προπονητή που κρατά σχεδόν μονίμως μαστίγιο.
• Το Duke είναι ένα ιδιωτικό κολέγιο, που για τα οικονομικά του δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα, το Michigan State είναι μερικώς χρηματοδοτούμενο από το κράτος, λειτουργώντας μονίμως υπό τον φόβο αυστηρών ελέγχων, οι οποίοι έχουν ενταθεί μετά το σκάνδαλο της Adidas.
• Yπάρχουν σίγουρα οκτώ λόγοι να μετακομίσει κανείς στο Durham, μάλλον κανένας για να πάει κάποιος να μείνει μόνιμα στο Εast Lansing, το οποίο βρίσκεται λίγο ανατολικότερα από το Lansing. Το Lansing είναι η πρωτεύουσα της πολιτείας του Michigan και οι πιο κοντινές πολεις σε αυτό είναι το κατάμαυρο Detroit και το δηλητηριασμένο Flint. Πηγαίναμε κάποτε εκεί μόνο για ψώνια σε κάτι στοκατζίδικα, αλλιώς δεν περνάς ούτε απεξω.

Toυς κόσμους των δύο κολεγίων χωρίζει κάτι παραπάνω από την άβυσσο που βρίσκεται μεταξύ των δύο προπονητών και το μόνο μέρος που μπορούν να συναντηθούν είναι φυσικά το παρκέ, εκεί που σε μια σπάνια περίσταση, οι Spartans επικράτησαν με 68-67 και προκρίθηκαν στο Final Four. Ήταν όμορφο να το βλέπεις, κι ας μη σπανίζουν ανάλογες ιστορίες στα χρονικά της March Madness. Ίσως όμως επειδή το δικό μας μπασκετικό πλαίσιο αναμασά φέτος τα ίδια ξαναζεσταμένα γεύματα, η χθεσινή επικράτηση του Izzo έναντι της Νέμεσής του προσέφερε στα δικά μου μάτια, για όλους τους παραπάνω λόγους, το καλύτερο (μεχρι στιγμής) μπασκετικό παραμύθι της σεζόν.

Θα ήταν πολύ λιγότερο συναρπαστικό, αν ο ιδιότροπος κόουτς των Spartans δεν αναδεικνυόταν ως η κεντρική φιγούρα της πράσινης επικράτησης. Στο τελευταίο τάιμ άουτ που πήρε, περίπου 38'' πριν το τέλος, το Duke ήταν μπροστά με έναν πόντο, 65-66. Με την είσοδο των παικτών στο παρκέ, οι εκφωνητές του CBS υπέθεσαν πως η μπάλα θα πάει στον τρομερό Winston, που ως τότε είχε κάνει θραύση στο πικ εν ρολ, για ένα high screen που θα του έδινε χώρο και χρόνο, για να αποφασίσει κατά τη διάρκεια του drive. Αντί αυτού όμως, ο Izzo αφαίρεσε την κατοχή από τα χέρια του και τον χρησιμοποίησε ως σημείο βαρύτητας στο screen, δίνοντας τελικά την ευκαιρία στον τεταρτοετή Goins να πάρει το σουτ της ζωής του. Το πλάνο ήταν τόσο ευφυές, όσο και γεμάτο ρίσκο, όμως η κατάληξη του δικαίωσε απόλυτα τον προπονητή, καθώς ο Winston τράβηξε τελικά δυο αντιπάλους επάνω του. Ιδού.

via GIPHY

Ήταν μόνο ένας από τους μικρούς θριαμβους του Izzo στο σαραντάλεπτο, στο οποίο κατάφερε να αφαιρέσει την μπάλα από τα χέρια του Zion στο τελευταίο δίλεπτο (o Goins πήγε εξαιρετικά στο man to man του Barrett, o power forward Tillman αφέθηκε πιο ελεύθερος) , οδηγώντας μάλιστα τον coach K στο να ποστάρει γενικά κάμποσο με τον αστέρα του και να πέσει στην παγίδα των δυνατών κορμιών των Spartans στην ρακέτα. Το ελεύθερο παιχνίδι του Duke κόλλησε στην εύκολη λύση του "ψάχνουμε-μις-ματς-και-αυτοσχεδιάζουμε-στο-1-vs-1" και τελικά η επιμονή τoυ Michigan State να μην δίνει παρά ελάχιστες βοήθειες - και μόνο χαμηλά - δικαιώθηκε με 11 κλεψίματα, σχεδόν όλα στα ίσα. Στην επίθεση, ο Winston περνούσε το κέντρο ταχύτατα και η ball screen offense παρήγαγε συνολικά 7 ασίστ παραπάνω, με τον Tillman να κυριαρχεί όσες φορές ο θαυμάσιος point guard μοίρασε μαεστρικά το παιχνίδι.

Η δομή, η ομαδικότητα και η προσήλωση κέρδισαν το υπερμεγέθες ταλέντο και την ελευθερία. Δεν ακούγεται τόσο ελκυστικό πιθανώς, αλλά η γοητεία της ανατροπής βρίσκεται κάποιες φορές σε αναπάντεχα μέρη. Αναπάντεχη άλλωστε, για τέτοιο παιχνίδι, ήταν και η ολική επικράτηση των Blue Devils στα ριμπάουντ, στον τομέα δηλαδή που οι παίκτες του Izzo συνήθως κατεβαίνουv για "πόλεμο". Η εκδίκηση του Mr. March ήρθε με τον τρόπο του, μόνο στο περίπου. Ετσι σήμερα, ο Magic Johnson χαμογελά με ικανοποίηση. Άλλο τόσο όμως, ο Draymond Green τρίβει τα χέρια του με το σατανικό μειδίαμα της ηδονής.

Σημειωση:

1. Εννοώ αποκλεισμένο από το Final Four, ούτε η Fab Five πήρε τίτλο.