Έγραψα "νέα" συνειδητοποιώ, ενώ στην πραγματικότητα ο Ρίμας Κουρτινάιτις δεν έχει φέρει κάτι ολοκληρωτικά καινούριο. Βασικά, έχει κάνει τελείως το αντίθετο. Εχει πάρει την συνταγή των προηγούμενων ετών, και δη του Γιώργου Μπαρτζώκα, και την έχει τεντώσει στα όρια της, περιμένοντας από τον μοναδικό σολίστ της Χίμκι, τον Αλεξέι Σβεντ, να φτιάχνει μέχρι και καφέ, που λέει ο λόγος. Το πρώτο βιολί των Ρώσων ακούγεται φέτος πιο εκκωφαντικά από ποτέ και θέλοντας και μη οι υπόλοιποι, προπονητού συμπεριλαμβανομένου, χορεύουν στον ρυθμό του.

Ας το δούμε με νούμερα - πηγή το Real Gm. Το ποσοστό χρήσης του τρομερού Αλεξέι (usage rate, δηλαδή κατοχές που τελειώνουν από τα χέρια του με σουτ, κερδισμένο φάουλ ή λάθος) έχει εκτιναχθεί φέτος στο 40,6%, τρεις μονάδες επάνω από το ήδη θυσθεώρητο περσινό. Ως συνέπεια, σουτάρει ακόμη περισσότερο, ευστοχώντας μάλιστα σε ακόμη λιγότερα σουτ.  Ιδού ένας συγκριτικός πίνακας.

Ο Σβεντ σουτάρει κάμποσο χειρότερα, βγάζει οριακά λιγότερες ασίστ και χρησιμοποιεί περισσότερες κατοχές. Θα περίμενε κανείς πως με τετοια εικόνα από τον απόλυτο πρωταγωνιστή, τα πράγματα δεν θα πήγαιναν και τόσο καλά. Όχι μόνο δεν συμβαίνει αυτό όμως, αλλά η Χίμκι έχει στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια την δεύτερη καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης σε απόλυτα νούμερα (πίσω από την ΤΣΣΚΑ), το δεύτερο καλύτερο ποσοστό σταθμισμένης ευστοχίας (eFG% 56,1% , πίσω πάλι από την ΤΣΣΚΑ) και την τέταρτη πιο αποτελεσματική επίθεση σε πόντους ανά 100 κατοχές. Εν ολίγοις, και βάσει αριθμών, σε αυτό το μικρό δείγμα των τεσσάρων αγώνων, το σύνολο του Κουρτινάιτς είναι το δεύτερο καλύτερο επιθετικό σύνολο της Ευρωλίγκα, όταν πέρυσι με την ανάλογη χρήση του αρχηγού του ήταν απλώς μέτριο. 

Τι συμβαίνει; Διάφορα μικρά πράγματα που, σε αντίθεση με όσα κάνει ο Μάντζαρης, εμφανίζονται στην στατιστική. Αρχικά, οι υπόλοιποι είναι εύστοχοι, σουτάροντας πίσω από το τόξο με 43%. Ο Γκιλ έχει εξελιχθεί σε ένα καταπληκτικό stretch four, που φέτος έχει ξεκινήσει με το θεόρατο 66% στα τρίποντα, οι Γερέμπκο και Μόνια αποτελούν αυτονόητους προορισμούς οποιασδήποτε πάσας στη weak side και φυσικά υπάρχει ο Γιάνις Τίμα, που στον τομέα κάνει τη διαφορά. Ο Λετονός παίρνει επάνω του ένα σωρό προσπάθειες, απλώς σουτάροντας από την περιφέρεια, τις περισσότερες φορές μάλιστα στατικός. Έχει επιχειρήσει 31 τρίποντα (μόλις 6 λιγότερα από τον Σβεντ) και τα έχει βάλει σε ποσοστό 45%, χωρίς να έχει ασχοληθεί καθόλου με το σκορ μέσα από την γραμμή των 6,75.

Τι σου είναι η εμπιστοσύνη .... Στον Ολυμπιακό πέρυσι ο Λετονός πήρε όλες κι όλες 47 προσπάθειες για τρεις πόντους έξω από τα 6,75 και έτσι παρά την αντίστοιχη εικόνα στα βουναλάκια αριστερά, τα ποσοστά του ήταν χειρότερα και η παραγωγικότητα του στους 1,15 πόντους ανά σουτ. Δεν βρήκε ποτέ ρυθμό μέσα από τα τρίλεπτα και φυσικά δεν βρήκε ποτέ τους χώρους, καθώς στους ερυθρόλευκους δεν υπήρχε ανάλογο σημείο βαρύτητας με τον Σβεντ, τον οποίον οι άμυνες κυνηγάνε ακόμη και σε σημεία που θεωρητικά δεν μπορεί να καταστεί απειλητικός.

Αξίζει βέβαια να σημειωθεί, πως μόλις πέντε από τα 21 καλάθια του Τίμα έχουν προέλθει από ασίστ του Σβεντ. Η παραγωγικότητα του, ακόμη κι αν τα σουτ είναι στατικά ή έχουν προέλθει από ασίστ άλλων, περισσότερο σχετίζεται με την "ελευθερία", παρά με οτιδήποτε άλλο. Ο Τίμα έχει την άδεια του προπονητή του να σουτάρει οποιαδήποτε στιγμή στον χρόνο επίθεσης, εφόσον βρεθούν οι προϋποθέσεις. Σας δείχνω μερικές φάσεις για τις οποίες θα κάτσω να δω Χίμκι φέτος.

Τα παραπάνω παραδείγματα έρχονται σε απόλυτη αντιστοιχία με τη γενικότερη "αποψη" της Χίμκι για τον ρυθμό. Ο Κουρτινάιτις έχει αποφασίσει ότι η ομάδα του θα τρέχει σαν παλαβή, ανεξαρτήτως αμυντικής επίδοσης (βρίσκεται περίπου στη μέση της διοργάνωσης) και πως θα σουτάρει σε κάθε ευκαιρία, κάτι που αποτυπώνεται στις 74 + "καθαρές" κατοχές ανά παιχνίδι και σε ένα εντυπωσιακό 46% σε three point attempt rate. Τα δύο αυτά νούμερα σημαίνουν τα εξής: Πως α) η Χίμκι επιλέγει υψηλότερο ρυθμό από όλες τις ομάδες της Ευρωλίγκα και β) παίρνει τα περισσότερα τρίποντα αναλογικά, πλην ΤΣΣΚΑ και Άλμπα. Σχεδόν τα μισά σουτ της είναι πίσω από τα 6,75, όπως άλλωστε και πέρυσι. Ακόμη πιο αξιοσημείωτο δε, είναι πως αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που η Χίμκι αποτελεί την χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης στο αμυντικό ριμπάουντ, κερδίζοντας μόνο το 64% των διεκδικούμενων κατοχών στο καλάθι της, κάτι που συνεπάγεται ότι δεν βρίσκει συστηματικά τις καλύτερες συνθήκες για εκδήλωση αιφνιδιασμών. Το τέντωμα της συνταγής στα όρια της, που λέγαμε και στην αρχή ...

Προφανώς, πέραν των παραπάνω, η Χίμκι έχει φέτος αυξήσει το μπάτζετ, κάτι που της έδωσε τη δυνατότητα για διάφορες στοχευμένες κινήσεις, που υποστηρίζουν ιδανικά την φιλοσοφία "τρέχω, σουτάρω και δίνω τη μπάλα στον Σβεντ". Ετσι οι δύο ψηλοί (πλην Μοζγκόφ) που αποκτήθηκαν ανήκουν αποκλειστικά στο είδος "πικ εν ρολ μομπάιλ σέντερ", κι ας σουτάρουν πού και πού μερικά τρίποντα. Δεν έχουν το εκτόπισμα του Μίκι και το stretch ρεπερτόριο του Τόμας, όμως είναι πιο αφοσιωμένοι στο διαρκές πάνω-κάτω, στα σκριν και στα rolls, με αποτέλεσμα ο κάθετος άξονας της Χίμκι να παρουσιάζει πάντα μία ψευδή απειλή, είτε στο transition, είτε στη σετ επίθεση.

Ακόμη, ο έμπειρος Γερέμπκο, γεμίζει τα φτερά σε βαθμό πολυτέλειας, χωρίς να έχει ακόμη καλά καλά αγγίξει μπάλα και βγάζοντας ήδη αποτελεσματικά λεπτά στη θέση 5 στον πρώτο αγώνα απέναντι στη Μακάμπι. Οι Νταϊρίς Μπέρτανς και Στέφαν Γιόβιτς δε, αποτελούν, έκαστος στο είδος του, ιδανικά συμπληρώματα για το όλο σχέδιο. Ενας πόιντ γκαρντ που θα ξεκουράζει τον Σβεντ εντός γηπέδου και ένας off guard με αδιάκοπη κίνηση για ακόμη περισσότερα τρίποντα. Οι τρεις αυτές μονάδες δεν έχουν ακόμη αξιοποιηθεί, ψάχνοντας ρόλους, τους οποίους εφόσον βρουν θα ισχυροποιήσουν ακόμη περισσότερο το σύνολο.

Εδώ φυσικά έρχεται το αιώνιο ερώτημα: Είναι διατεθειμένος ο σολίστ να παραμείνει πρώτος, μοιράζοντας όμως παράλληλα μερικές παρτιτούρες και στα υπόλοιπα όργανα; Όσο η συνταγή λειτουργεί με τις μικρές τακτικές προσαρμογές που περιγράφηκαν προηγουμένως, το πιθανότερο είναι όλα να συνεχιστούν ως έχουν, με παράπλευρες απώλειες κάποιων μονάδων. Από την άλλη, η Χίμκι τη δεδομένη στιγμή είναι τόσο fun to watch, που προσωπικά δεν ενοχλούμαι καθόλου από τέτοιου είδους ατασθαλίες. Ας συνεχίσει ο Αλεξέι το βιολί του κοινώς, ας παίρνουν ο,τι ψιλά τους αναλογούν οι υπόλοιποι, κι όλα θα πάνε καλά.

Υ.Γ. Αυτονόητα, τέτοιου είδους κείμενα γράφονται με την πολύτιμη βοήθεια του Panagiotis S. σε διαγράμματα και εξόρυξη άλλων ενδιαφέροντων στοιχείων.