Η πρώτη πεντάδα
1. O αφηνιασμένος Μάικ Τζέιμς ξεκίνησε στο ντέρμπι της Μόσχας σαν υπερταχεία, βάζοντας στις ράγες και τα υπόλοιπα βαγόνια της "αρκούδας". Ας αφήσουμε στην άκρη τις ανέμπνευστες παρομοιώσεις με τρένα παρόλα αυτα και ας πάμε στο προκείμενο. Από τους πρώτους 25 πόντους της ΤΣΣΚΑ ήταν υπεύθυνος για τους 23. Σκόραρε 18 και μοίρασε δύο ασίστ για τους υπόλοιπους πέντε, κάνοντας το δύο στα τρία σε ο,τι αφορά περφόρμανς υψηλής αποτελεσματικότητας. Ακούγεται κάπως περίεργο Τζέιμς και high efficiency (χάι εφίσιενσι) να πηγαίνουν μαζί, όμως ίσως ο Ιτούδης να βρει τον τρόπο σε βάθος χρόνου. Θα περιμένουμε φυσικά και πιο κλειστά παιχνίδια για να κρίνουμε, πάντως το γεγονός πως ο συγκεκριμένος παίκτης κυκλοφορούσε το καλοκαίρι με στάτους "απόβλητου", είναι αν μη τι άλλο αξιοπερίεργο.
2. Ο Δημήτρης μου έστειλε pm στο μέσεντζερ. "Ο Ντε Κολό έχει κάνει το πιο δε-σας-βλέπω ξεκίνημα που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια". Έτσι είναι. Για μία ακόμη βραδιά ο Γάλλος ήταν ασταμάτητος, κερδίζοντας σχεδόν μόνος του την Μπασκόνια. Πόσο καιρό άραγε έχουμε να δούμε επίδοση κοντά στους 40 πόντους (39), συνοδευόμενη από τέτοια ποσοστά ευστοχίας (15/21) και πρακτικά χωρίς λάθη; Mιας και ο Παναγιώτης ανανέωσε τη βάση των στατιστικών μας απεικονίσεων, ας δούμε το shot chart του.
Είναι φανερό πως ο Ντε Κολό παίζει με άλλο αερα μετά το περσινό clutch δίμηνο, κατά το οποίο πήρε από το χεράκι την ΤΣΣΚΑ, και μέχρι στιγμής αποτελεί την φωτεινότερη πηγή αισιοδοξίας στο φετινό εγχείρημα της Φενέρ. Ο Ζοτς δυσκολεύεται στην εύρεση χημείας, όμως έχει να βασιστεί σε ένα καταπληκτικό γκαρντ, που απειλεί από παντού. Το πιο αξιοσημείωτο στην παραπάνω απεικόνιση άλλωστε, είναι οι προσπάθειες εντός ρακέτας.
3. 17 - 24. Λοιπόν ο πρώτος αριθμός αντιστοιχεί στα επιθετικά ριμπάουντ της Μπαρτσελόνα. Ο δεύτερος στις ασίστ. Μάνι μάνι οι Καταλανοί παρουσιάζουν ενδείξεις πως δεν θα πολυδυσκολευτούν ούτε να βρουν χημεία, ούτε να κατανείμουν ρόλους, προκειμένου κανένας να μην αποκτήσει στάτους πριμαντόνας στο σύνολο. Ο Μίροτις σίγουρα είναι εκείνος που ξεχωρίζει, αλλά στα χαρτιά. Στην πράξη ο Πέσιτς έχει την ευτυχία να διαθέτει μία πλειάδα ικανών παικτών, που όλοι έχουν τη διάθεση να υποταχθούν στο κοινό συμφέρον. Επαναλαμβάνω, όπως και στο ριμπάουντ της πρώτης εβδομάδας, πως μάλλον τζάμπα μας απασχολεί το ζήτημα απόκτησης χημείας. Το βασικό ερώτημα είναι αν τελικά θα κατακτήσουν τα πάντα ή οχι, πράγμα που ως γνωστόν συχνά καθορίζεται σε ένα και μόνο ματς.
4. Από ομάδα-θαύμα σε ομάδα-ναυάγιο, η Βιλερμπαν έφαγε 40 πόντους στο κεφαλι από την Μπάγερν, ικανοποιώντας πλήρως τις προβλέψεις των περισσότερων πριν αρχίσει το τουρνουά. Οι Βαυαροί είχαν μάλιστα απέναντι της 10/12 τρίποντα, ποσοστό άνω του 83%! Καιρός ήταν. Καλά όλα τα περί hustle, πάθους και αυταπάρνησης, όμως η αλήθεια είναι πως οι Γάλλοι πέτυχαν στα πρώτα δύο παιχνίδια ανέλπιστες νίκες, προϊόντα είτε της ανικανότητας, είτε της επιπολαιότητας των αντιπάλων τους. Δεν βλέπω πώς θα συνεχιστούν τα θαύματα, αντίθετα ο Ράντονιτς θα εξαοκολουθεί να παρουσιάζει ένα αξιόμαχο σύνολο, που θα πέσει μαχόμενο στην κούρσα για την οκτάδα.
5. Aς μιλήσουμε κάμποσο για τον Ζακ Λεντέι σε αυτό το σημείο. Κατά την άποψη μου, η συζήτηση περί του ποια θέση παίζει (είναι τεσσάρι ή πεντάρι κυρίως), αποτελεί μία ξεχειλωμένη σαχλαμάρα. Το ερώτημα είναι πού προσφέρει ο παίκτης συγκριτικά πλεονεκτήματα για το σύνολο στο οποίο αγωνίζεται. Οι δύο τελευταίοι προπονητές του έχουν αξιολογήσει ξεκάθαρα πως η παρουσία του στη θέση πέντε προσφέρει περισσότερα. Κάτι θα ξέρουν, αν και ο Μπλατ δεν άφηνε χώρο στους βοηθούς του και ήταν τελείως άχρηστος.
Κατ'αρχην, σε εκείνο το πόστο (τσέντερ) τα αμυντικά μειονεκτήματα του παίκτη δεν φαίνονται τόσο, καθώς δεν εμπλέκεται σε περίπλοκες περιστροφές. Τα πεντάρια δεν έχουν παρά να ακολουθούν τη βασική τακτική και σπάνια διαλέγουν μεταξύ αποφάσεων στον χώρο. Αντίθετα, τα αμυντικά καθήκοντα της θέσης 4 συχνά αφορούν κυνήγι ακροβολισμένων παικτών και close out άμυνες, κάτι στο οποίο σίγουρα ο Λεντέι δεν διαπρέπει.
Οι προπονητές λοιπόν, επιλέγουν να ζήσουν με την άμυνα του στη θέση 5 (οχι και τόσο άσχημη ε;), προκειμένου να καρπωθούν τα τεράστια οφέλη που προκύπτουν στην επίθεση, από το ματσάρισμα είτε με ψηλούς που μένουν στη ρακέτα (Ταβάρες), είτε με άλλους που κυνηγάνε περισσότερο (Μίκι), αλλά και πάλι δεν έχουν την ίδια ικανότητα με τον Ζακ στο στρίψιμο του κορμιού και τις αλλαγές κατεύθυνσης. Έτσι, προκύπτουν δύο συνθήκες, ας τις δούμε σε gif.
Α. συνθήκη Ταβάρες
B. Συνθήκη Μίκι
Έτσι πρόχειρα, μου έρχονται στο μυαλό μόλις δυο τρεις ψηλοί σε όλη τη διοργάνωση που μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτά τα πράγματα με συνέπεια. Έναντι όλων των άλλων, ως stretch 5 ο Λεντέι έχει πλεονέκτημα και το γεγονός ότι η ζυγαριά δεν γέρνει μονίμως υπέρ του, οφείλεται σε παράγοντες όπως η συμβολή στο ομαδικό παιχνίδι και η αμυντική (α)συνέπεια. Τέλος πάντων, 14 πόντοι στην τέταρτη περίοδο, 26 συνολικά και ξεκάθαρη σφραγίδα στην πρώτη μεγάλη νίκη της Ζαλγκίρις για φέτος.
Το avatar
Ο καλύτερος σουτέρ και πιο επικίνδυνος σκόρερ εν γένει του Ερυθρού Αστέρα είναι ο Μπίλι Μπάρον. Προχθές όμως στο Τελ Αβίβ, είχε μόλις 1/10 σουτ και μάλιστα έχασε πέναλτι σχεδόν με τη λήξη της κανονικής διάρκειας, στερώντας από την ομάδα του το παράσημο μίας ανέλπιστης (έτσι όπως εξελίχτηκε το παιχνίδι) ανατροπής. Η Μακάμπι είχε μπλοκάρει τελείως στην επίθεση (0 πόντοι στο τελευταίο πεντάλεπτο!), παγιδευμένη στις ατομικές εμπνεύσεις των γκαρντ και στα ανούσια post up του Κάσπι και έτσι το 67-57 έγινε 67-67. Στα 25'' ο Τόμιτς, μετά από time out, σχεδίασε μία έξυπνη κομπίνα, η οποία μπέρδεψε τους Ισραηλινούς και έφερε τον Μπάρον ακριβώς εκεί που θα ήθελε να βρίσκεται ο ίδιος και υπό τις συνθήκες που θα ήθελε. Φευ ... Ο Γουίλμπεκιν καθάρισε μετά στην παράταση και αποκατέστησε την τάξη. Η Μακάμπι έδειχνε ως η καλύτερη ομάδα για 35 λεπτά.
To σύστημα
Η επίθεση της Εφές θα μπορούσε με αχρείαστες ορολογίες να συνοψιστεί γύρω από τα παρακάτω.
- Spread: Δηλαδή απλωνόμαστε
- Spread pick n roll: Απλωνόμαστε έξω από το τρίποντο, στις 45 μοίρες μάλιστα πολύ έξω, και στήνουμε το πικ ακόμη πιο έξω, λίγο πιο κάτω από τη σέντρα.
- Pick n roll continuity: Παίζουμε με δυο-τρεις χειριστές που μπορούν να τρέξουν συνεχόμενα πικ εν ρολ.
- 5 - out: Παίζουμε και οι πέντε έξω από το τρίποντο.
Δεν συμβαίνουν φυσικά όλα αυτά ταυτόχρονα, ούτε χαρακτηρίζουν κάθε play, όμως έχουν συχνά ως κοινό παρανομαστή το "άδειασμα" της ρακέτας, που πολλές φορές θυμίζει το περιεχόμενο του κεφαλιού του Μαραβέγια. Παρακάτω, ένα side pick n roll για τον Μίτσιτς (χωρίς cut του screener Peters), μαζί με ένα flare για τον Λάρκιν (επίσης χωρίς cut του ψηλού). Όλοι έξω, συνεχόμενες δράσεις, άπλωμα, σε μία δράση ακριβώς επάνω στα χαρακτηριστικά του Λάρκιν. Τέλειο.
Με πλήρη περιφέρεια μετά από καιρό, οι λειτουργίες της Εφές έφτασαν το φουλ της ισχύος τους στο τρίτο δεκάλεπτο του χθεσινού αγώνα με τη Βαλένθια, εκεί όπου οι παίκτες του Αταμάν σκόραραν 30 πόντους μέσα από πολλές ανάλογες δράσεις και μετέτρεψαν το -7 του ημιχρόνου σε +6. Η Βαλένθια παραδόθηκε από εκεί και έπειτα. Μεγάλη νίκη για την Εφές προφανώς, διότι "Η ΒΑΛΕΝΘΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΜΜΙΑ ΤΥΧΑΙΑ ΟΜΑΔΑ, ΕΙΔΑΤΕ, ΔΥΣΚΟΛΕΨΕ ΤΗ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΗΣ ΡΙΞΑΜΕ 30". Ναι οκ, είναι χαλαρά στο 0-3, η μόνη.
X Factor
H στατιστική του Τζεφ Μπρουκς έγραψε μόλις 6 πόντους προχθές στο ΟΑΚΑ, μαζί με 4 ριμπάουντ, όμως ο παίκτης έμεινε 30 ολόκληρα λεπτά στο παρκέ. Ο λόγος ήταν πως ο Μεσίνα βρήκε στο πρόσωπο του τον παίκτη που μπορούσε να αποδιοργανώσει πλήρως τον Ντεσόν Τόμας, αχρηστεύοντας έτσι το πιο συνεπές όπλο του Πεδουλάκη, πλην Καλάθη φυσικά. Ο Μπρουκς έδωσε επίσης "λογική" στο παιχνίδι των Ιταλών, ελαφραίνοντας κάμποσο τα σχήματα και επιτρέποντας στον Λουίς Σκόλα να βρει πεδίο δράσης για τα όργια του ξεκινήματος. Η προσφορά του αξιολογείται σωστά, μόνο υπό πρίσμα ομαδικής λειτουργίας. Σε βάθος χρόνου λογικά θα αποδειχθεί υπερπολύτιμος.
Η τακτική
Μένουμε στο ίδιο παιχνίδι, προκειμένου να αποδώσουμε τα εύσημα στον ... Αργύρη Πεδουλάκη. Μην παίρνετε φάτσα ιμότζι πλιζ, ο Πεδουλάκης έκανε ο,τι ήταν απολύτως απαραίτητο. Απάντησε στα σχήματα της Μιλάνο με την έμπνευση "ελαφριών" δίδυμων ψηλών (Μπέντιλ, Μήτογλου και Γουάιλι εναλλάξ), δεν δίστασε να ανοίξει το rotation και να δείξει τον πάγκο σε όσους ήταν άστοχοι (Τόμας) ή αποτελούσαν στόχο στην άμυνα (Φρεντέτ) και σχεδίασε απολύτως επιτυχημένα την τελευταία επίθεση, βγάζοντας ακριβώς το σουτ που έπρεπε, ένα floater από τα τρία μέτρα για τον Καλάθη, που είχε βάλει τα πάντα εώς τότε. Μόνο ντεφό; Ότι γενικά ο προπονητής του Παναθηναϊκού ακολουθούσε τον ομόλογο του, δεν προπορευόταν. Το έκανε όμως σωστά.
Κατά την άποψη μου, το πρόβλημα των πρασίνων δεν εστιάζεται στους χειρισμούς του προπονητή, αλλά στην δομή, για την οποία φυσικά και ο ίδιος είναι υπεύθυνος. Τι εννοώ; Δυο πράγματα. Πρώτον, πως όλοι οι γκαρντ θέλουν τη μπάλα στα χέρια, off guard δύσκολα χαρακτηριζεται κανείς, ούτε φυσικά ο Φρεντέτ. Δεύτερον, πως κανένας πλάγιος δεν έχει παιχνίδι με πρόσωπο, όπως έχουν π.χ. οι Μίτσοφ, Κλάιμπερν, Σίμον σε άλλες ομάδες. Συνήθως, μία στελέχωση περιλαμβάνει ή το ένα (off guard) ή το άλλο (wing με τρίπλα κλπ) ή και τα δύο. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τίποτα και έτσι η ροή της επίθεσης βρίσκει σίδερο στα σουτ των Παπαπέτρου και Τζόνσον ή τοίχο στις εμπνεύσεις των Ράις και Φρεντέτ. Μοιραία, τα κρίσιμα σουτ τα παίρνει ο Καλάθης. Είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται; Δεν έχω ιδέα, σοβαρά.
Ο Ολυμπιακός
Ας μη χαλάσουμε τις καρδιές μας Σαββατιάτικο, είμαι ξενυχτισμένος, δεν έχω πολύ ύπνο.
