Στα δικά μας, ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε σοβαρός απέναντι στη Ζαλγκίρις και ο Παναθηναϊκός απόλυτα συνεπής με το καλοκαιρινό του πλάνο, που υπαγόρευε θριαμβευτική απόλυση του Αργύρη Πεδουλάκη εντός του φθινοπώρου. Nothing to see here, πάμε στις κατηγορίες μας.

Η πρώτη πεντάδα

1. 20 πόντοι και 10 ασίστ για τον Μάρτιν Χέρμανσον στο ΟΑΚΑ, με τον Ισλανδό να αντικαθιστά επάξια τον Πέιτον Σίβα στο κουμάντο της λειψής Άλμπα, πετυχαίνοντας μεταξύ άλλων και ένα τρομερό καλάθι στο τέλος της πρώτης παράτασης. Aπό ένα σημείο και ύστερα παρασύρθηκε σε βεβιασμένες προσπάθειες, όμως ο Ρενέσες - ίσως μην μπορώντας να κάνει και αλλιώς - τον άφησε στο παιχνίδι, so that he gets his shit together, για να χρησιμοποιήσω ξένη μπασκετική ορολογία. Ο Χέρμανσον τα κατάφερε και τελικά κατεύθυνε την επίθεση της Άλμπα σταθερά στο χαμηλό ποστ, την ίδια στιγμή που ο Νικ Καλάθης φέρθηκε σχετικά ασύδοτα στην άλλη πλευρά του παρκέ.

2. 4/4 δίποντα, 3/3 τρίποντα και 7/7 βολές, 24 πόντοι, 6 ασίστ για τον "αχαστο" Βασίλιε Μίτσιτς, ο οποίος μετά την κατσάδα του Αταμάν πετάει. Οκ, και πιο πριν δεν πήγαινε καθόλου άσχημα, αλλά πλέον είναι λες και μελετάει στην εντέλεια ποιες προσπάθειες θα πάρει και ποιες θα αφήσει. Βέβαια η Εφές επέτρεψε στη Ζενίτ να ξαναμπεί σε ένα ματς, όπου για 30 λεπτά οι απόσταση μεταξύ των δύο ομάδων ήταν χαώδης και σίγουρα ο Μίτσιτς έχει τις ευθύνες του (5 λάθη), παρόλα αυτά το λεγόμενο "shot selection" είναι μάλλον σημαντικότερο, δεδομένου ότι του αναλογούν πολλές προσπάθειες κάθε φορά. 

3. Στην οικονομία του αγώνα της Μόσχας μεταξύ ΤΣΣΚΑ και Φενέρ ο πιο καθοριστικός παίκτης ήταν ο Γιάνις Στρέλνιεκς. Και πάλι όμως, ο εντυπωσιακότερος ήταν ο Μάικ Τζέιμς. 31 πόντοι με μόλις 12 σουτ, 9/9 βολές, τέσσερις ασίστ και συμμετοχή σε μία εκτέλεση-ποίημα ενός out of bounds play του Δημήτρη Ιτούδη.

Η ΤΣΣΚΑ κέρδισε πανεύκολα, εκμεταλλευόμενη την απουσία του Ντε Κολό και την συνήθη δυστοκία της Φενέρ στο σετ παιχνίδι φέτος.

4. Εκπληκτικός ο Γιόνας Γερέμπκο στο Χίμκι-Μιλάνο, στο οποίο αγωνίστηκε 24 λεπτά και πέτυχε 19 πόντους με 8/10 σουτ και καθοριστική συμβολή σε δεύτερη και τέταρτη περίοδο, δηλαδή στην αντεπίθεση της Χίμκι και στην crunch time. Ο Γερέμπκο τελείωσε διάφορες ψιλοσκοτωμένες μπάλες που κατέληξαν στα χέρια του περισσότερο από τύχη, ενώ ταυτόχρονα στην άλλη άκρη του παρκέ μάρκαρε τους πάντες, αλλάζοντας αντιπάλους και καλύπτοντας τρύπες. Έπαιξε δε σε τρεις θέσεις. Η παρουσία του αποτελεί τρομερή πολυτέλεια για τον Κουρτινάιτις, καθώς δένει ολόκληρη την λειτουργία της ομάδας, χωρίς μάλιστα να απαιτεί τίποτε από αυτήν. Ο Σουηδός είναι με λίγα λόγια χαμαιλέοντας. Μία θα παίξει πολύ, μία λίγο, μία θα σκοράρει, μία δεν θα σκοράρει, πότε θα κάνει βρώμικες δουλειές, πότε θα βγει μπροστά. Κάτι σαν τον Παπανικολάου, απλά πέντε-έξι σκάλες καλύτερος, χάρην απλούστευσης. 

5. Βαρετό, όμως για ακόμη μια φορά την θέση 5 στην πεντάδα μας καταλαμβάνει ο Τόνι Τζεκίρι. Η Βιλερμπάν θα είχε συλληφθεί πάραυτα αν υπήρχε αστυνομία θεάματος, πιθανώς μάλιστα να είχε συναντήσει στη μπουζού και τον Αστέρα. Nevertheless, τα όσα κάνει ο Τζεκίρι φέτος δεν γίνεται να τα προσπερνάμε χάρην της ικανοποίησης της προσωπικής αισθητικής. ΄Ακου 19 ριμπάουντ! Μία παρατήρηση εδώ, παρεμπιπτόντως: Θα μπορούσε γενικά να γίνει καλύτερος στα τελειώματα, όπως ήταν χθες απέναντι στον Αστέρα, όπου και πέτυχε το πιο κρίσιμο καλάθι του αγώνα, 29'' πριν το τέλος της παράτασης.

Χ factor

Ο τίτλος δεν απονέμεται σήμερα για ένα παιχνίδι, αλλά για το "σύνολο της προσφοράς του στο μπάσκετ", που λένε. Ο Τζον Ντιμπαρτολομέο είναι ακριβώς ο,τι θα ήθελε ο Σφαιρόπουλος να έχει στην περιφέρεια του, πέραν φυσικά ενός παιχταρά. Δίνει το παράδειγμα στην άμυνα σε κάθε κατοχή, χαμηλώνοντας το κορμί και προσπαθώντας διαρκώς να "χαλάσει" την τρίπλα του αντιπάλου και να σπάσει τα σκριν. Στην επίθεση δε, παίρνει όσα σουτ του αναλογούν, δεν φοβάται ποτέ και ταυτόχρονα είναι τρομερά εύστοχος.

Ιδού μία αλληλουχία. Με το σκορ στο 18-20 προχθές στη Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα, ο Ντιμπαρτολομέο βάζει τρίποντο. Μετά κλέβει μια μπάλα. Μετά ξαναβάζει τρίποντο. Μετά ξανακλέβει μία μπάλα. 21-28 τσακ μπαμ και μετά οι άλλοι πήραν τη σκυτάλη. Ο Σφαιρόπουλος, προάγοντας μονάδες όπως ο Ισραηλινός γκαρντ και ο Χάντερ, έχει καταφέρει να εμφυσήσει το πνεύμα μαχητή σε όλους. Η Μακάμπι παλεύει για κάθε κατοχή και στην επίθεση παίζει απλά, με περισσότερη έμφαση στις τοποθετήσεις και λιγότερη στην κίνηση. Προς το παρόν, είναι η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης.

To Play

Το έχουμε δει και σε παλιότερη ανάλυση - αν θυμάμαι καλά μετά το Χίμκι-ΠΑΟ. Ο Κουρτινάιτς λατρεύει τις υπερφορτώσεις της μίας πλευράς, προκειμένου να μεταφέρει τη μπάλα στην άλλη, την αδύνατη. Χρειάζονται τριγωνάκια στο ένα σημείο και off ball κίνηση στο άλλο. Το side pick n roll είναι η αρχική δράση και χρησιμοποείται από τον Λιθουανό προπονητή κατά κόρον. Πάμε να δούμε δύο εκδοχές. Στην πρώτη το play ολοκληρώνεται τσάκα τσάκα, με pick n pop. Στη δεύτερη το pop γίνεται σε λάθος σημείο, η άμυνα προσαρμόζεται, αλλά η επίθεση συνεχίζει, για να καταλήξει σε ένα μικρό αριστούργημα, περνώντας εκ νέου από την ίδια σταθερά (τριγωνική διάταξη).

Η τακτική

Το κλάσικο δεν ήταν σπουδαίο, με κακές επιλογές από τις δύο αντιπάλους και μέτριο θέαμα. Είχε ωστόσο κάμποση ένταση, η οποία πήγε να κορυφωθεί σε μία τάπα του Ταβάρες στον Χίγκινς. Έπεσαν και μερικές ψιλές, όλα καλά. Η Ρεάλ κέρδισε σχετικά άνετα, έχοντας με το μέρος της όσα πήγαινε-έλα εξελίσσονταν σε γρήγορο ρυθμό και προστατεύοντας το χώρο μέσα στη ρακέτα της. Η Μπαρτσελόνα από την άλλη είχε πολύ κακές επιλογές στην επίθεση, αδυνατώντας να βγάλει αυτοματισμούς (μόλις 11 ασίστ).

Σε ο,τι αφορά τους Καταλανούς, φαίνεται πως ο Πέσιτς έχει απλώσει κάμποσο το rotation, χωρίς όμως να έχει βρει τη φόρμουλα της "καλής" και της "κακής" πεντάδας. Σκεφτείτε μάλιστα το εξής. Σύμφωνα με το Newstats.Eu η θεωρητικά καλύτερη σύνθεση της Μπάρσα (Χίγκινς, Ντιλέινι, Χάνγκα, Μίροτιτς, Ντέιβις) έχει αγωνιστεί μαζί όλα κι όλα τρία (!!!) λεπτά. Είναι κάπως περίεργο, όσο να πεις. Παρακάτω βλέπετε οπτικοποιημένη, από τον Panagiotis S., την αλληλουχία συμμετοχής των Μπαλουγκράνα στα μέχρι τώρα παιχνίδια.

Yπάρχουν σαφώς κάποιες σταθερές, όμως στο τέταρτο δεκάλεπτο το πράγμα μπερδεύεται κάμποσο, ενώ οι Ντιλέινι και Αμπρίνες φανερά ψάχνουν να τρυπώσουν κάπου μέσα στον κακό χαμό. Φαίνεται πως ο πρώτος έχει επιφορτιστεί κυρίως με την καθοδήγηση της λεγόμενης "second unit", στην οποία ανήκει ξεκάθαρα ο δεύτερος. Αξιοσημείωτο επίσης το ότι ο Κάιλ Κούριτς απολαμβάνει εμπιστοσύνης στα τελειώματα των παιχνιδιών, περισσότερο από κάθε άλλο συμπαίκτη του πλην Μίροτιτς. Μιας και ο λόγος για rotation πάντως, πάμε να δούμε τι έφαγε τον Πεδουλάκη.

Ο Παναθηναϊκός

Οι πράσινοι, ως γνωστόν, αγωνίστηκαν απέναντι στην Αλμπα με πέντε-έξι παίκτες. Στη δεύτερη παράταση τα είχαν πλέον φτύσει κανονικότατα και είναι θαύμα που οι Γερμανοί δεν πήραν το παιχνίδι νωρίτερα. To chart λεπτών συμμετοχής για τον συγκεκριμένο αγώνα βγάζει μάτι.

Aν είναι ποτέ δυνατόν, τέσσερις παίκτες του Παναθηναϊκού αγωνίστηκαν συνεχόμενα για σχεδόν τέσσερις περιόδους, με τους υπόλοιπους να τελούν χρέη χειροκροτητών. Πολύ λογικά, τα βέλη της κριτικής στράφηκαν εναντίον του προπονητή, καθώς μεταξύ άλλων οι πράσινοι δεν παίζουν καλή άμυνα και χάνουν διαρκώς ριμπάουντ.

Παρόλα αυτά, η απόλυση του Πεδουλάκη είναι άδικη. Ο Έλληνας τεχνικός δέχτηκε για μία ακόμη φορά να υποδυθεί τον ρόλο του σφάγιου, γνωρίζοντας πως στην πρώτη στραβή θα τον φάει η μαρμάγκα. Προγραμματισε με αυτό κατά νου προφανώς (αλλιώς δεν εξηγείται το ότι από την αρχή κάποιοι "δικοί του" παίκτες δεν έπαιζαν) και κατάφερε να φτιάξει ένα σύνολο ελκυστικό για την εποχή, που σκόραρε με ευκολία και παρήγαγε θέαμα, χωρίς να έχει φέρει αποθαρρυντικά αποτελέσματα.

Τι είπατε, έχασε από τη Μιλάνο και τη Βιλερμπάν; Δείτε λίγο τι συμβαίνει στην Ευρωλίγκα. Η Φενέρ πάει από το κακό στο χειρότερο, η Ζαλγκίρις παίζει χάλια με καλύτερο ρόστερ από πέρυσι, η Ρεάλ ξεκίνησε στραβά, η Μπασκόνια δείχνει χαμένη στο διάστημα. Πλην της Μακάμπι και της Βιλερμπάν, κανένα σύνολο δεν έχει ξεπεράσει ουσιαστικά τον εαυτό του, ούτε τα προβλήματα του. Κι όμως, με το ρεκόρ στο 4-3, μία ήττα από τον Προμηθέα για το απαξιωμένο κύπελλο, μετέτραψε τον Παναθηναϊκό σε ένα κανονικό μπάχαλο, εμφανίζοντας γκιλοτίνες πάνω από κεφάλια δικαίων και αδίκων. Πολύ φυσιολογικά, στο παιχνίδι που θα έκρινε την χρονιά του (μήνα Νοέμβριο) ο προπονητής έσφιξε το rotation λες και ήταν τελικός.

Σε οποιοδήποτε αθλητικό οργανισμό του κόσμου, η διοικητική κατεύθυνση επηρεάζει τα τεκταινόμενα μέσα στο παρκέ, ου μην συχνά τα καθορίζει. Κατά την προσωπική μου άποψη αυτό ακριβώς συνέβη στο τριφύλλι, όπως άλλωστε το ίδιο συμβαίνει εδω και δύο χρόνια στον Ολυμπιακό. Στις ελληνικές ομάδες αξίζουν απόλυτα τα αγωνιστικά δεινά που τις έχουν βρει εώς τώρα, όπως και αυτά που θα τις βρουν αργότερα.

Ο Ολυμπιακός

Η εβδομάδα αυτή πάντως, κύλησε για τους ερυθρόλευκους κάπως πιο ομαλά. Ταράζοντας τη Ζαλγκίρις στο πικ εν ρολ με τους Σπανούλη και Ρότσεστι, οι παίκτες του Κεμζούρα βρήκαν σκορ τόσο από τη ρακέτα, όσο και από τις πλευρές, με τον εξαιρετικό Μπράντον Πολ. Εκείνο που έκανε τη διαφορά βέβαια ήταν η άμυνα. Καθώς ο Πέρεζ αδυνατεί να βρει ρυθμό, ο Σάρας κατέφυγε στη λύση Γουόκαπ για την οργάνωση της επίθεσης. Το χει ξανακάνει και δεν έχει πετύχει, όπως και δεν πέτυχε χθες. Ο Ολυμπιακός μετέφερε όλη την ανασταλτική του λειτουργία μισό βήμα πίσω, δίνοντας χώρο στον κατά συνθήκη οργανωτή και έδρεψε τους καρπούς κλείνοντας τη ρακέτα και αναγκάζοντας τον σε τούβλα. Καθώς μάλιστα ο Γουόκαπ δεν είναι πλέι μέικερ, η μπάλα στην επίθεση της Ζαλγκίρις μετακινήθηκε ελάχιστα στα πλάγια. Οι Λιθουανοί μπλόκαραν τελείως και εγκλωβίστηκαν στον πολύ χαμηλό ρυθμό (παίζουν πιο αργά από κάθε άλλη ομάδα της Ευρωλίγκα), ευνοώντας τα χαρακτηριστικά της στελέχωσης του Ολυμπιακού, που ακολουθεί με μεγάλη δυσκολία αντιπάλους που παίζουν γρήγορα. Factor X της όλης προσπάθειας αναδείχτηκε φυσικά ο Ουίλι Ριντ, που πρόσφερε ουσιώδεις βοήθειες στην επίθεση, όταν θεωρητικά ο πικ εν ρολ άξονας αποδυναμωνόταν εν τη απουσία του Μιλουτίνοφ. Αυτά, ας δούμε και την εβδομάδα που έρχεται.

Το avatar

Mέσα σε τρία λεπτά, ο Μελίχ Μαχμούτογλου της Φενέρ πρόλαβε να αστοχήσει σε δύο σουτ και να υποπέσει σε τρία φάουλ, προκαλώντας την έκρηξη του προπονητή του. Στο διαβόητο βίντεο που κάνει σήμερα τον γύρο του διαδικτύου, ο Ομπράντοβιτς, αφού πρώτα προτρέπει τον Ντατόμε να πάει να γαμηθεί, στρέφεται μανιασμένος στον Τούρκο γκαρντ.

Ο Ζοτς βλέπει την συνεισφορά των περιφερειακών στο σύνολο και πολύ λογικά τραβάει τα μαλλιά του. Δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν πλην του Ντε Κολό και εσχάτως του Σλούκα, αλλά ίσως ζητάει και πράγματα που εκείνοι δεν μπορούν να προσφέρουν. Ο Βέστερμαν για παράδειγμα έχει χτυπητές αδυναμίες στην εκτέλεση, ο Μελίχ στην οργάνωση, ο Ντίξον στη διάρκεια και στην άμυνα, λόγω ηλικίας και ύψους. Μία εκ των πλουσιότερων ομάδων της διοργάνωσης μοιάζει ξαφνικά να χρίζει ενίσχυσης.

Μισό λεπτό όμως. Ο,τι και να συμβαίνει, όποιος και είναι ο Ομπράντοβιτς, όποιοι και να είναι οι παίκτες, έχει κατακτήσει ο ίδιος το δικαίωμα να τους βρίζει πατόκορφα, λες και έχει απέναντι του πέντε Μπογδάνους; Η καλτ στιγμή θα τοποθετηθεί στην ιστορία των τάιμ άουτ του παγκόσμιου μπάσκετ σε περίοπτη θέση και θα την απολαμβάνουμε για χρόνια, όμως πραγματικά, οποιαδήποτε σκληρή κριτική προς τον προπονητή της Φενέρ μοιάζει οτιδήποτε αλλο παρά άδικη.