Το πρόβλημα ήταν πως όταν έπεφτε η νύχτα, δεν θα ήμασταν εκεί για να κλείσουμε την πόρτα και ετσι ελόχευε ο υπαρκτός κίνδυνος να επιτεθεί στο κοτέτσι καμία αλεπού. Τη σκληρή αυτή πραγματικότητα την συνειδητοποιήσαμε, αφού οι κοτες ηδη τσιμπολογούσαν ο,τι έντομο άφηνε διαθέσιμο η δυνατη βροχή, και φυσικα δεν γινόταν να τις διατάξουμε να μπουν πάλι μέσα. Βασικά γιντόταν, αλλά δεν θα έμπαιναν. Ετσι, καθως η αυλόπορτα έκλεινε πίσω από το αμάξι κατα την αναχώρηση, ένιωσα πως εγκαταλείπαμε ανυπεράσπιστα θύματα μιας προδοσίας. Η αίσθηση του μοιραίου ήταν παντού στην ατμόσφαιρα, αλλά μέχρι αποδείξεως του εναντίου, θα παρέμενε αίσθηση.

Μερικες ωρες αργότερα, κατα την διάρκεια του πρώτου ημιτελικού, για κάθε καλάθι του Σέιν Λαρκιν ήταν σαν να πνίγεται μια κότα. Kαθώς αυτά πλήθαιναν, η ανησυχία μεγάλωνε και το χιούμορ του Παναγιώτη δεν βοηθούσε τα πράγματα. "Μην ανησυχείς, ακόμη και αν χαθούν όλες, θα έχουμε πάντα τον Ντε Κολό". 180 λεπτά μετά, δεν μπορούσε πια ούτε εκείνος να με παρηγορήσει, καθώς ο Γάλλος έβαλε το αντιπροτελευταίο, το προτελευταίο και το τελευταίο λιθαράκι στην ανατροπή της ΤΣΣΚΑ στο τέταρτο δεκάλεπτο, κλειδώνοντας σε μπάουλο τόσο την δική του προϊστορία, όσο και εκείνη της ομάδας του. Λίγο πιο πριν, την υπόλοιπη οικία είχαν χτίσει ο Δημήτρης Ιτούδης και το (κλασικό πια) ευέλικτο σχήμα του, του οποίου αυτή τη φορά ηγέτης στάθηκε ο Οθέλο Χάντερ. Πάνε και οι κότες, πάνε και όλα σκέφτηκα, αλλά τουλάχιστον ο καιρός είχε επιτέλους ανοίξει.

Ισως αυτες οι μεθυσμένες σκεψεις να οφείλονται στο Waska, ένα μικρό μπιστρό στο κέντρο της Βιτόρια, με την αντίστοιχη ταξική διαστρωμάτωση του μαγειρείου στη Γκερνικα, που σας περιέγραψα στο πρώτο μερος του μπλογκ. Οι μεζέδες στην είσοδο, το μενού στον μέσα χώρο. Αυτή τη φορά επιλέξαμε μια σπεσιαλιτέ με τηγανητές πατάτες κομμένες σε κυβάκια και αυγό για ορεκτικό, μοσχαρίσια ουρά για το κυριως και καρπάτσιο ανανά για το επιδόρπιο. ;Oλα αυτά συνοδεία μίας pale ale βάσκικης μπύρας με το όνομα Baias, που από ο,τι είπαν τα παιδιά, την βρίσκει κανείς σχετικά εύκολα στην περιοχή.

Η αλληλουχία στην Αθήνα θα παρέπεμπε σε φουσκωμένα πορτοφόλια, ομως εδώ δεν επρόκειτο παρα για ένα μεσημεριανο γεύμα των 15 ευρώ. Στο διπλανό τραπέζι μάλιστα, ένα ζευγάρι γιόρταζε υπό τη συνοδεία των ίδιων ακριβώς πιάτων τον γάμο του, μαζί με λίγους συγγενείς και φίλους, κάτι απολύτως συνηθισμένο για την περιοχή κατά την εποχή μας. Παλιότερα, ίσως σηκώνονταν να χορέψουν τον παραδοσιακό, τελετουργικό χορό Aurresku, όμως τώρα λογικά οι δυο τους θα την κοπάνησαν αστραπιαία για να γευτούν τον έρωτα, χωρίς να δίνουν δεκάρα για παραδόσεις και φάιναλ φορ.

Η Βιτόρια πάντως νοιάζεται. Στις κεντρικές της πλατείες εχουν στηθεί διάφορα σχετικά κιόσκια, όπου οργανώνονται διάφορες ηλιθιότητες τύπου "πάρε φόρα, πήδα με τα δυο πόδια στο τραμπολίνο και κάρφωσε δυνατά στην πλαστική μπασκέτα, υπό τις ιαχές ενός χαζοχαρούμενου διασκεδαστή/παρουσιαστή". Ο,τι πρέπει για να σπάσει η ησυχία του πλήθους, που περπατά κατά τα λοιπά ζωηρό στην τακτοποιημένη πόλη, η οποία μοιάζει ταυτόχρονα ζωντανή και ξενέρωτη, σε ένα ιδιότυπο μείγμα παλαιότερης βάσκικης αρχιτεκτονικής και μοντέρνας αστικής σχεδίασης. Φαρδιοι, άνετοι κεντρικοί πεζόδρομοι, μπόλικες πλατείες και πλήθος λωρίδων για ποδηλάτες στο κέντρο, πανύψηλα κτίρια-κιβώτια στα προάστια, που πάντως δένουν αρμονικά με το πράσινο, χαμηλής βλάστησης, φυσικό περιβάλλον.

Θα έλεγα πως η Βιτόρια δεν αξίζει και πάρα πολλά, μεταξύ μας. Η ανταμοιβή για 45 λεπτά δρόμο ανάμεσα στα επιβλητικά δάση και στην απρόσμενα χειμωνιάτικη ομίχλη, κρίνεται δυσανάλογη της προσπάθειας και η γοητεία της γης αυτής φαίνεται πως είναι η φύση της. Παρόλα αυτά, αποζημιώθηκαμε από έναν καταπληκτικό ημιτελικό και μία αναπάντεχη, λεπτή ειρωνεία. Στην πρώτη αίθουσα του μικρού Waska, σε σημείο που να διακρίνεται μόνο κατά την έξοδο, πρόβαλε κρεμασμένη μία ξυλογραφία της Γκερνίκα, του Πικάσο. Μία ημέρα μετά την επίσκεψη στην βομβαρδισμένη πόλη, εκεί που ο διάσημος ζωγράφος δεν φαινόταν να έχει την παραμικρή παρουσία, ο εξίσου διάσημος πίνακας του βρέθηκε μπροστά μας κρεμασμένος, σε μία από τις πολλές χιλιάδες αναπαραγωγές του, μέσω της τεχνικής της αντιγραφής σε ξύλο.

Άραγε ποιο είναι εκείνο το σημείο στο οποίο η αδιαμφισβήτητη και απαράδεκτη φρίκη γίνεται τέχνη, υπό την καλύτερη δυνατή έννοια της "τεχνης" που μπορείτε να βάλετε στο μυαλό σας; Όσο το έργο παραμένει στο μουσείο, τότε η αίγλη του το ανάγει (όπως θα λεγε και ο Μπένιαμιν) σε αντικείμενο λατρείας. Οι ξεναγοί γύρω του διηγούνται την ιστορία του με ενέσεις συμβολισμού. Όταν όμως βγει λίγο παραέξω και κρεμαστεί σε οποιονδήποτε πέτρινο τοίχο, τότε ναι! Τότε γίνεται τέχνη!

Γύρω στη μιαμιση τα ξημερώματα γυρίσαμε επιτέλους πίσω στην αγροικία. Κατέβηκα τα σκαλάκια στα δεξιά της, έστριψα άλλη μία φορά και πέρασα το κατώφλι του κοτετσιού. Ανοιξα τον φακό του κινητού και φώτισα τον χώρο. Επτά συν μία (ο κόκκορας), σε βαθύ ύπνο. Όλες εδώ, όλα καλά.