Έφτασε η ώρα. Ο Carmelo Anthony είναι ένας από τους αγαπημένους μου μπασκετμπολίστες, όμως η στιγμή που θα γράψω για εκείνον είναι η χειρότερη στην καριέρα του. Ο παίχτης που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της ‘’γενιάς του 2003’’ (το draft με LeBron, Melo, Wade, Bosh, αλλά και πολλούς άλλους χρήσιμους παίχτες), που μπήκε στην λίγκα ως πρωταθλητής του κολεγιακού πρωταθλήματος με το Syracuse και ανάγκαζε τον κόσμο στα πρώτα του χρόνια να τον συγκρίνει ανοιχτά με τον LeBron, κατέληξε στα 34 του χρόνια να ακούει την ακόλουθη ατάκα, απολύτως δίκαια: Προσαρμόζεσαι ή αποσύρεσαι.

Βρισκόμαστε στη σεζόν 2015-2016. Οι Orlando Magic ξεκινούν με ένα ρόστερ που συμπεριλαμβάνει τους Tobias Harris, Victor Oladipo, Elfrid Payton, Nikola Vucevic, Aaron Gordon, Evan Fournier, Mario Hezonja (η επιλογή τους στο draft το καλοκαίρι του ‘15, με το πέμπτο pick). Είναι νέοι, έχουν μπόλικο ταλέντο, υπάρχει ελπίδα πως το franchise θα αρχίσει να πατάει στα πόδια του. Στο Orlando δεν έχουν συνέλθει ακόμη από την Dwight Howard era, στην οποία είχαν μία συμμετοχή σε τελικούς το 2009 (όπου ηττήθηκαν με 4-1 από τους Lakers του Kobe) και μία δυνατή ομάδα συνολικά, μία περίοδος όμως που έληξε άδοξα με τη φυγή του Howard το καλοκαίρι του ‘12. Για τη σεζόν που έρχεται κανείς δεν περιμένει είσοδο στα playoffs προφανώς (τα projections είχαν τους Magic στις 32-33 νίκες), αλλά μία ομάδα νεανική και διασκεδαστική, που παράλληλα θα δείξει και μία ‘’ερχόμαστε!!’’ προοπτική.

Οι Knicks και οι Bulls επέστρεψαν!! Εντάξει, όχι ακριβώς, δεν είμαστε ακόμη στο επίπεδο των 90’s, που οι δύο ομάδες κυριαρχούσαν στην Ανατολή (και οι Bulls κυριαρχούσαν γενικά), ωστόσο μετά από καιρό υπάρχει (σοβαρή) ελπίδα για το μέλλον και στα 2 franchises. Σήμερα θα ρίξουμε μία ματιά στην ομάδα της Νέας Υόρκης και θα ακολουθήσει ο Δημήτρης Βούρδας (που πρόσφατα σας μίλησε για την επιστροφή του Gordon Hayward) με μία ανάλυση για τους Bulls. New York, here we come.

Μία από τις αγαπημένες μου καλοκαιρινές συνήθειες, ανάμεσα σε βουτιές, ηλιοθεραπείες και τη γενικότερη ξεκούραση των διακοπών, είναι να παρακολουθώ τις προπονήσεις των παιχτών του ΝΒΑ. Ξέρω, όχι και το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, αλλά σε μία περίοδο που δεν υπάρχουν αγωνιστικές υποχρεώσεις για τις ομάδες, οι προπονήσεις αυτές αποτελούν μία μικρή μπασκετική όαση. Πάμε λοιπόν να κάνουμε μία βόλτα σε αυτόν τον κόσμο των summer workouts, τους παίχτες που δούλεψαν φέτος το καλοκαίρι, τι στοιχεία προσπαθούν να βάλουν στο παιχνίδι και τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκαν.

Έχω καταλήξει πως είμαι προγραμματισμένος να μου αρέσουν οι Αργεντίνοι, η κουλτούρα τους, οι αθλητές τους. Η πρώτη ανάμνηση που έχω από οποιοδήποτε άθλημα, είναι ο Gabriel Batistuta στο Μουντιάλ του ‘98, με την κλασική αγαπημένη φανέλα της Αργεντινής. Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το μπάσκετ, στους Ολυμπιακούς του 2004 στην Αθήνα, ήξερα που να στραφώ, πέραν της δικής μας Εθνικής. Εκεί είχα μία πρώιμη επαφή με τον πρώτο μου μπασκετικό ήρωα, τον Manu Ginobili. Δε θα σας μιλήσω όμως για την Αργεντινή του ‘04, θα διαβάσετε για εκείνη την ομάδα καλύτερα πράγματα σε αυτόν τον ιστότοπο. Προτιμώ να σας πω δυο (προσωπικά) λόγια για τον Manu της χρονιάς που ακολούθησε, με τους San Antonio Spurs.

Πριν από λίγες μέρες ο Kobe Bryant έκλεισε τα 40 (ή σύμφωνα με τη σύζυγό του τα 39 συν ένα ''δάχτυλο'' ) και τα social media γέμισαν με αφιερώματα για εκείνον. Από τα 40 καλύτερα plays στην καριέρα του, μέχρι τη σύγκριση του No.8 και του No.24 Kobe, το μπασκετικό internet ασχολήθηκε για τουλάχιστον ένα τριήμερο (σαν ελληνικό γλέντι) με το legacy του Black Mamba. Εμείς εδώ προτείνω να τον τιμήσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο, με μία όμορφη συγκυρία. Ο Kobe έγινε draft το 1996 με το no.13 pick του draft. Από εκείνη τη χρονιά μέχρι και σήμερα, στο no.13 του draft έχουν επιλεχθεί άλλοι 9 shooting guards σε 22 χρονιές, περισσότεροι από κάθε άλλη θέση (3 centers, 5 power forwards, 2 small forwards, 3 point guards). Ειδικά τα τελευταία 5 χρόνια, 4 από τις 5 ομάδες που είχαν το no.13 έψαξαν να διαλέξουν τον ‘’δικό τους Kobe Bryant’’ (με εξαίρεση τους Kings, που έχοντας τον Cousins και τον Cauley-Stein, πολύ ‘’λογικά’’ επέλεξαν τον Γιώργο Παπαγιάννη το ‘16). Πάμε να δούμε την εξέλιξη αυτών των παιχτών και αν οι ομάδες πέτυχαν να ντραφτάρουν τον Kobe του franchise τους ή όχι. Άλλωστε, ο Kobe πάντα (δήλωνε πως) ενδιαφερόταν για την επόμενη γενιά ‘’δολοφόνων’’ στο NBA.

Ξυπνάς μία Τρίτη πρωί, μπαίνεις στο Twitter που είχες αφήσει αργά το βράδυ με τα αστεία για την επερχόμενη συνεργασία LeBron-Rondo-Lance Stephenson στους Lakers (3 alphas ξανά για τον Rajon) και βλέπεις τον Adrian Wojnarowski να λέει τα εξής: ‘’Cousins will sign a one-year, $5.3M deal with Warriors, league source tells ESPN’’.

Πρώτο κείμενο. Να ξεκινήσω με κάτι χαλαρό; Ένα κείμενο για τους Knicks, εύκολο, σε όλους αρέσει να ασχολούνται (και κυρίως να γελάνε) με την ομάδα της Νέας Υόρκης. Όμως όχι, το μυαλό θέλει να κάνει κείμενο τη σκέψη που ως τώρα έχει γίνει ένα απλό tweet. Τι στίγμα έχει αφήσει το draft του 2009 στη λίγκα; Μπορεί να σταθεί και να κοιτάξει στα μάτια το draft που στη συλλογική μνήμη έχει μείνει καλύτερο των τελευταίων ετών, εκείνο του 2003; Ποιος ο λόγος να το κάνω αυτό άραγε; Απλός. Καθώς οι κουβέντες (και οι ... γραφές) γύρω από την εξέλιξη του αθλήματος είναι συνεχείς, είναι πολύ φυσιολογικό να συνδέεται εκείνη με τους καλύτερους εκπροσώπους του. Το μπάσκετ παίρνει στροφές (και) από το ταλέντο και έχει σίγουρα ενδιαφέρον πώς αυτό έχει συμβάλει στις κλίσεις των στροφών αυτών.