Τελικά το project αυτό δεν προχώρησε ποτέ. Ήδη στα μέσα εκείνης της χρονιάς ο Tobias Harris γίνεται trade στους Pistons (παρ’ όλο που πριν το ξεκίνημα της σεζόν οι Magic τον υπέγραψαν για 4 χρόνια, έναντι 64 εκατομμυρίων) για τον Ilyasova και τον Brandon Jennings. Οι Magic καταλήγουν στην ενδέκατη θέση της Ανατολής με ρεκόρ 35-47 (πάνω από τα projections), με μία οκ επίθεση (102.1 πόντους, όγδοοι στην Ανατολική Περιφέρεια) και μία μέτρια προς κακή άμυνα (103.7 πόντους, δωδέκατοι στην Ανατολική Περιφέρεια). Vucevic, Oladipo, Fournier, Payton και Tobias Harris (όσο τον είχαν στο ρόστερ τους τέλος πάντων) είχαν πάνω από 10 πόντους μέσο όρο. Η εικόνα είναι οκ, όχι κάτι τρομερό, αλλά ούτε και ανησυχητικό. Το ‘’ξήλωμα’’ όμως είχε ήδη ξεκινήσει. O Scott Skiles, head coach εκείνη τη σεζόν, παραιτείται δηλώνοντας πως ‘’δεν είμαι ο κατάλληλος για αυτή τη δουλειά’’, στη θέση του έρχεται ο Frank Vogel. Ο Victor Oladipo, ο παίχτης που είχαν επιλέξει το 2013 με το δεύτερο pick στο draft, ανταλάσσεται στους Oklahoma City Thunder, μαζί με τον Ilyasova και τα δικαιώματα του Domantas Sabonis, για τον Serge Ibaka (ακόμη προσπαθώ να καταλάβω αυτό το trade, πραγματικά). Ο Rob Hennigan, general manager των Magic (και μάλιστα ο νεότερος όταν του έδωσαν τον ρόλο του gm το 2012, μόλις 30) απομακρύνεται τον Απρίλιο του ‘17, παρ’ όλο που πριν τη σεζόν 2015-16 είχε ανανεώσει για τρια χρόνια το συμβόλαιό του, για τα ‘’μάτια’’ του John Hammond, πρώην GM των Bucks. O Elfrid Payton ανταλλάσσεται και αυτός τον Φεβρουάριο του ‘18 στους Suns για ένα pick δεύτερου γύρου (!!), ο Mario Hezonja φεύγει το καλοκαίρι του ‘18 ελεύθερος, αφού πρώτα οι Magic προσπάθησαν να τον δώσουν χωρίς επιτυχία. Gordon, Fournier, Vucevic παραμένουν στο ρόστερ, ουσιαστική ελπίδα για σταρ υπάρχει μόνο στον πρώτο, ο Γάλλος είναι ένα αρκετά καλό και χρήσιμο scoring guard (12, 15.4, 17.2, 17.8 πόντοι μ.ό. στις τέσσερις σεζόν του στο Orlando, σουτάροντας κοντά στο 50% και 37% σε δίποντα και τρίποντα αντίστοιχα), ο Vucevic είναι μεν καλός (όλες του οι σεζόν στο double-double ή σχετικά κοντά), αλλά βρίσκεται στο Orlando μόνο και μόνο γιατί οι όποιες προσπάθειες για ανταλλαγή δεν κατέληξαν κάπου.

‘’Επομένως το όλο εγχείρημα ήταν καταδικασμένο εξ’ αρχής, δεν υπήρχε το ταλέντο για κάτι καλύτερο, έκαναν λάθος και γρήγορα προσπάθησαν να το αλλάξουν’’. Ναι, έτσι θα ήθελαν να πιστεύουν στο Orlando, σίγουρα. Μόνο που ο Tobias Harris στους Pistons και στους Clippers αργότερα σκοράρει κοντά στους 19 πόντους με πολύ καλά ποσοστά, είναι ακόμη 26 και φαίνεται πως έχει ένα πολύ καλό prime μπροστά του. Και ο Elfrid Payton, στο μίνι πέρασμά του από το Phoenix, έδειξε πως είναι από αυτούς τους playmakers που έχουν το triple-double εύκολο (έστω και σε επίπεδο 10-10-10, δεν είναι και κανένας δεινός σκόρερ) και μπορούν να τρέξουν αρκετά ικανοποιητικά μία καλή επίθεση, κερδίζοντας τελικά μία θέση δίπλα στον Anthony Davis στο ρόστερ των Pelicans. Και πάνω από όλα ο Victor Oladipo, μετά από μία χρονιά στο τρελοκομείο του Westbrook, βρέθηκε στους Pacers και έγινε all-star. Με ξέσπασμα στο επιθετικό του ρεπερτόριο, με πολύ καλά νούμερα (23.1π, 4.3α, 5.2ρ, 2.4κλ), με έναν ηγετικό χαρακτήρα που οι Magic απέτυχαν να δουν και που οδήγησε τους Pacers σε μία ‘’ηρωική έξοδο’’ στον πρώτο γύρο με 4-3, απέναντι στον LeBron. O μόνος που έφυγε και ακόμη ψάχνεται είναι ο Mario Hezonja (με την ευχή μου ο Fizdale να τον εξελίξει σε κάτι καλύτερο φέτος στη Νέα Υόρκη).

Έρχομαι εδώ λοιπόν να κάνω ένα λογοπαίγνιο με το όνομά τους (και με τον τίτλο του κειμένου): It’s Not Magic! Το χτίσιμο μίας δυνατής ομάδας θέλει προσεκτικές επιλογές, κουλτούρα, σύγχρονο τρόπο παιχνιδιού (ανάλογα την εποχή), υγεία, τύχη. Μαζί με αυτά όμως θέλει και υπομονή. Πολλή υπομονή και επιμονή στο πλάνο, κάτι που οι Magic δεν είχαν. Είχαν καλό πλάνο στις επιλογές στα draft και στους παίχτες που αποκτούσαν από trades, τουλάχιστον για το δικό μου γούστο. Προσπάθησαν σε συνεχόμενες χρονιές να γεμίσουν μία ολόκληρη ομάδα με ταλέντο, σε όλες τις θέσεις και σε όλους τους ρόλους. Σκεφτείτε ότι θα μπορούσαν να έχουν αυτή τη στιγμή μία πεντάδα με Payton, Oladipo, Harris, Gordon, Vucevic, με Fournier και Hezonja να έρχονται από τον πάγκο. Πιστεύω πως θα ήταν μία ομάδα καλή επιθετικά, γρήγορη, διασκεδαστική και πραγματική ‘’δύναμη’' στην Ανατολή τα επόμενα χρόνια. Δυστυχώς οι Magic δεν είχαν την υπομονή ώστε να μάθουμε, θα παραμείνουν ένα ακόμη what if. Ποιοι είχαν την υπομονή; Οι Golden State Warriors.

Η σύγκριση μπορεί να σας φαίνεται αφελής, αλλά σκεφτείτε το λίγο. Οι Dubs δεν ήταν πάντα η δυναστεία που πλέον συνηθίσαμε (και κάποιοι βαρέθηκαν). Διάλεξαν το 2009 τον Stephen Curry και προσπάθησαν να χτίσουν γύρω του μέσα από επιλογές στο draft (Klay Thompson, Draymond Green, Harrison Barnes) και προσεγμένες επιλογές στα trades, που θα πλαισίωναν τους παίχτες αυτούς. Τώρα ο Curry είναι ένας αδιαμφισβήτητος μελλοντικός Hall Of Famer, τότε ένα ταλαντούχο παιδί από το Davidson που 6 ομάδες πάνω από το Golden State φοβήθηκαν να διαλέξουν (πρακτικά 5 ομάδες, γνωστή πια η χαζομάρα των Timberwolves να διαλέξουν δύο point guard πριν από τον Steph, ένας εκ των οποίων ήταν ο Flynn) λόγω του αναιμικού κορμιού του. Οι Warriors μάλιστα δεν είχαν ποτέ ένα top-5 pick (κορυφαίο ήταν ο Ekpe Udoh, νο.6 το 2010) σε αντίθεση με τους Magic που είχαν τρία (Oladipo, Gordon, Hezonja). Όπως επιμένω να λέω, είχαν υπομονή και επιμονή στο πλάνο τους. Ακόμη και όταν ο Curry ταλαιπωρήθηκε πολύ με τους αστραγάλους του, ακόμη και όταν ο Draymond Green έδειχνε ένας απλός ρολίστας, ακόμη και όταν ο Harrison Barnes δεν έκανε το ξεπέταγμα που περίμεναν δίπλα στους Splash Brothers. Ακόμη και όταν έχαναν στα playoffs του ‘13 και του ‘14 και η μέση άποψη ήταν πως μιλάμε για ‘’καλή ομάδα, αλλά οκ, μέχρι δεύτερο γύρο’’. Η υπομονή τους δικαιώθηκε, όταν με το πέρασμα του ρόλου του head coach από τον Mark Jackson στον Steve Kerr, όλα τα κομμάτια ‘’κούμπωσαν’’ και οι Warriors έγιναν σταδιακά η καλύτερη ομάδα της σύγχρονης μπασκετικής εποχής.

Υπάρχουν ομάδες που έχουν τη δυνατότητα να ‘’κλέψουν’’ ένα βήμα σε αυτή τη διαδικασία, όπως για παράδειγμα οι Lakers, που μπόρεσαν να προσθέσουν στον νεανικό κορμό τους (Ingram, Ball, Kuzma, Hart) τον καλύτερο μπασκετμπολίστα στον κόσμο, τον LeBron James, επιταχύνοντας τη διαδικασία. Επειδή δεν είναι όλα τα franchises Lakers όμως, καλό είναι οι ομάδες να πηγαίνουν πιο πολύ προς το παράδειγμα των Warriors, παρά σε αυτό των Magic, της γρήγορης αλλαγής όταν όλα δεν πηγαίνουν ‘’μαγικά’’. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως η υπομονή θα σε κάνει δυναστεία, είπαμε άλλωστε, χρειάζονται άλλα τόσα (και η υγεία και η τύχη μετράνε πολύ). Παράλληλα με τις ομάδες, καλό θα είναι και εμείς οι φανζ να κάνουμε λίγο υπομονή με αντίστοιχα projects. Οι Sixers του process χλευάζονταν πριν μπει υγιής στα παρκέ ο Embiid, οι Bulls του Hoiberg το ίδιο για την ώρα, οι Suns ακόμη δεν ψήνουν και πολλούς (αν και εδώ στο basketball guru ένα ‘’σκίρτημα’’ το έχουμε). Φαντάζομαι σύντομα θα τελειώσει και ο ‘’μήνας του μέλιτος’’ των νεαρών Knicks του Fizdale στα μάτια του κόσμου. Δώσε λίγο χρόνο φίλε συνθεατή, ποτέ δε ξέρεις ποια ομάδα είναι ‘’έναν Kerr μακριά’’ (ή οποιαδήποτε άλλη αλλαγή) από κάτι πραγματικά δυνατό.

Για να κλείσουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε, στο Orlando ξεκινάνε κάτι (σχεδόν) νέο. Με μπροστάρη τον Aaron Gordon (που η ‘’αφεντιά’’ μου διάλεξε στο φετινό μας roundtable ως τον παίχτη που θα ξεχωρίσει φέτος), με τους Fournier-Vucevic ακόμη στο ρόστερ, έχοντας διαλέξει τον άγουρο Jonathan Isaac στο νο.6 του περσινού draft και το super project που λέγεται Mohamed Bamba στο φετινό, πάλι στο νο.6.  Με νέο προπονητή τον Steve Clifford, που σε πρώτη φάση θα προσπαθήσει να τους κάνει λίγο πιο σκληρούς στην άμυνα (αφήνοντας λογικά το επιθετικό παιχνίδι να πάει λίγο περισσότερο στο ταλέντο των παιχτών του). Με φανέλα που θυμίζει τις θρυλικές που φορούσαν ο Shaq και ο Penny (ό,τι καλύτερο έχουν κάνει ως τώρα σαν επιλογή). Δεν ξέρω αν οι Magic έχουν τη δυνατότητα για κάτι πραγματικά καλό μελλοντικά, με αυτόν τον πυρήνα. Aν όμως την έχουν, ελπίζω να τη διαχειριστούν καλύτερα από ότι την προηγούμενη φορά. Cheers!

Τα στατιστικά που χρησιμοποιήθηκαν είναι από το https://www.basketball-reference.com/