H πίεση μιας πόλης

Όντας η τρίτη μεγαλύτερη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών, το Σικάγο έχει μια από τις σπουδαιότερες αθλητικές παραδόσεις στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Όμως, οι ομάδες της δεν είχαν τις αντίστοιχες επιτυχίες. Παρά την θυελλώδη επιτυχία των Bulls του Phil Jackson, του Michael Jordan και του Scottie Pippen, με τους 6 τίτλους, οι υπόλοιποι αθλητικοί οργανισμοί του Σικάγο δεν είχαν ούτε τα αντίστοιχα κατορθώματα, ούτε την σταθερότητα στην διεκδίκηση των τίτλων. Το πάντα απαιτητικό κοινό της πόλης έβλεπε τους Ταύρους ως την λαμπερή εξαίρεση, ως το καταφύγιο για να ξεπεράσει τις σφαλιάρες και να αποφύγει τις κατάρες των υπόλοιπων ομάδων.

Η κατάσταση όμως άλλαξε τα τελευταία χρόνια. Οι Bulls πέρασαν από την συνεχή διεκδίκηση της Ανατολής, στην γκρίζα ζώνη της διεκδίκησης μίας θέσης στα πλέι-οφ. Οι Baby Bulls του Tom Thibodeau σιγά-σιγά κατέρρευσαν, οι μονάδες τους έφυγαν και πλέον όλοι έβλεπαν μια νέα αρχή. Την ίδια στιγμή, οι Cubs έσπαγαν μια κατάρα 108 χρόνων και κέρδιζαν τον τίτλο στο μπέιζμπολ, οι Blackhawks έγιναν ένα από τα κορυφαία σύγχρονα franchises του χόκει κι οι Bears εξελίσσονται συνεχώς σε μια από τις ανερχόμενες δυνάμεις του NFL. Για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, η δυσαρέσκεια για την πορεία των Bulls ήταν φανερή, με τις αποδοκιμασίες για τον αποκλεισμό από τα πλέι-οφ του 2016 να είναι ηχηρές.

Η διοίκηση, που με επικεφαλής τον Gary Forman είχε ήδη προσλάβει τον Fred Hoiberg για τη θέση του προπονητή, δεν μπορούσε να αντέξει πολύ παραπάνω. Η τελευταία ευκαιρία της ομάδας σταμάτησε στον τραυματισμό του Rajon Rondo και στον αποκλεισμό από τους Celtics στον πρώτο γύρο. Οι Bulls δεν μπορούσαν να περιμένουν άλλο, βρισκόμενοι στο μέσο του ντραφτ κι έτσι έπρεπε να υπάρξει δράση.

Στις 22 Ιουνίου του 2017, η καρδιά του μπάσκετ χτυπούσε στη Νέα Υόρκη. Η διαδικασία του ντραφτ αναμενόταν να είναι απόλυτα κρίσιμη, καθώς οι ειδικοί θεωρούσαν την “κλάση του 2017” ως μια από τις ποιοτικότερες και πλουσιότερες στην ιστορία. Όμως με την πρόκρισή τους στα πλέι-οφ, οι Bulls είχαν το νούμερο 16 και έχοντας δώσει τα υπόλοιπα pick τους, η κατάσταση ήταν δυσχερής. Η μεγάλη απόφαση όμως είχε παρθεί κι ο σταρ της ομάδας, Jimmy Butler δεν θα συνέχιζε εκεί που πέρασε τα πρώτα 6 χρόνια της καριέρας του.

Το πικ της Minnesota, στην οποία βρέθηκε ο Butler, ξοδεύτηκε στον πολλά υποσχόμενο Φινλανδό, Lauri Markkanen, που μαζί με τους Zach LaVine και Kris Dunn έγιναν σε μία στιγμή παίκτες των Bulls. Μέσα στη σεζόν ο Nikola Mirotic, που ήταν ήδη εκτός ομάδας μετά τον άγριο καυγά του με τον Bobby Portis, ανταλλάχθηκε για ένα ξεροκόμματο στους Pelicans. Το rebuilding είχε ξεκινήσει για τα καλά. Η σεζόν ολοκληρώθηκε με τους Bulls στην 13η θέση της Ανατολής, έχοντας ρεκόρ 27-55, την τρίτη χειρότερη επίθεση και την έβδομη χειρότερη άμυνα.

Οι αλλαγές

Μέσα σε αυτήν την δύσκολη σεζόν όμως, βγήκαν κάποια στοιχεία που έδωσαν τα πρώτα δείγματα ανοικοδόμησης και φάνηκε πως οι πρώτοι θεμέλιοι λίθοι για την επιστροφή των Bulls στην διεκδίκηση της κορυφής είχαν όντως μπει. Καταρχάς, το πιο σημαντικό ήταν ότι ο προπονητής είχε πλέον την δυνατότητα να δουλέψει σε καθαρό χαρτί, προετοιμάζοντας μια ομάδα, πολύ διαφορετικών στοιχείων από αυτές των πρώτων δυο ετών. Η μεταφορά σε ένα παιχνίδι με περισσότερους χώρους, αυξημένο ρυθμό και πολλές πάσες έκανε πολλούς αγώνες των Bulls ξεχωριστά θεαματικούς, δίνοντας σε ένα σύνολο που καλώς ή κακώς είχε στόχο το tanking, μια ευχάριστη αύρα.

Από εκεί και πέρα, η διοίκηση προχώρησε και σε δυο πολύ σημαντικές κινήσεις. Πρώτον, έκανε μια (φαινομενικά) σοφή επιλογή, διαλέγοντας στο no.7 τον Wendell Carter, επενδύοντας μετά από καιρό σε έναν ψηλό που μπορεί να προσφέρει παραπάνω και με μεγαλύτερη ποικιλία στην επίθεση. Δεύτερον, απέκτησε, έστω και με υπεραξία, τον ελεύθερο Jabari Parker, που καλείται να αποδείξει ότι έχει ξεπεράσει τους επώδυνους τραυματισμούς στα γόνατά του.

Το ίδιο ισχύει και με τον Zach LaVine, που κέρδισε την ανανέωση του συμβολαίου του με τις εμφανίσεις που έκανε στο φινάλε της περσινής σεζόν, παίρνοντας την σκυτάλη από τους Lauri Markkanen και Kris Dunn. Ο Φινλανδός παραμένει η ατραξιόν της ομάδας παρά τον τραυματισμό του, που αναμένεται να του στοιχίσει τη συμμετοχή στους πρώτους αγώνες της σεζόν, ενώ ο Dunn είναι ο γκαρντ που εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τις επιθυμίες του προπονητή του μέσα στο παρκέ. Τέλος, αυξημένες είναι οι απαιτήσεις από τους Denzel Valentine, Bobby Portis και Justin Holiday

Αντίθετα, κακό δείχνει πως έκανε η φυγή του David Nwaba, ο οποίος αναδείχθηκε στο τέλος της περσινής σεζόν. Ο νυν γκαρντ των Cavaliers ήταν η αποκάλυψη της χρονιάς για τους Bulls, γράφοντας μέσους όρους 10 πόντων, 5 ριμπάουν και 3 ασίστ στους αγώνες μετά το All-Star Game. Την πόρτα της εξόδου είδαν κι οι Paul Zipser, Quincy Pondexter και Jerami Grant, με την παρουσία τους να αποτελεί μάλλον πρόσθετο βάρος, παρά να προσφέρει αξιόπιστες λύσεις.

Το μέλλον - Υπέρ και ... αλλά

Στα χαρτιά, οι κινήσεις που έγιναν σε συνδυασμό με την διατήρηση του βασικού κορμού, φαίνεται ότι θα λειτουργήσουν προς όφελος των Bulls. Ο Kris Dunn έχει ίσως τον πιο καθοριστικό ρόλο πλέον, καθώς θα κληθεί να ελέγξει τον ρυθμό του αγώνα και να ανοίξει τους χώρους, είτε για τις διεισδύσεις του LaVine, είτε για τα σουτ του Markkanen, είτε ακόμη για το face-up παιχνίδι του Parker. Ο Dunn έχει δείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτόν τον ρόλο, όμως το γεγονός ότι είναι ο μόνος γκαρντ που συνδυάζει την ικανότητα στη δημιουργία με την (έστω μικρή) εμπειρία του στο ΝΒΑ, ίσως κρίνει εν πολλοίς την μοίρα της φετινής σεζόν.

Από εκεί και πέρα, το επιθετικό ταλέντο που υπάρχει στο Σικάγο συμπληρώνεται ιδανικά από τις διαθέσιμες επιλογές των παικτών που θα έχουν δευτερεύοντες ρόλους στην επίθεση. Το καλό σουτ του Valentine, το συνεχές σκοράρισμα του Holiday και η συνέπεια των Bobby Portis και Robin Lopez είναι σταθερές που διαμορφώνουν μια στιβαρή εικόνα.

Στα πρώτα ματς της preseason, φάνηκε πως όταν δοθεί ο απαραίτητος ρυθμός και βρεθούν οι χώροι από την βασική πεντάδα, η συνέχεια είναι αρκετά απλή. Συνεχής επίθεση σε τρανζίσιον καταστάσεις, με στήσιμο σκριν στα πρώτα δευτερόλεπτα και γρήγορη εναλλαγή της μπάλας. Ενδεικτικά, στα δυο ματς που κέρδισε το Σικάγο, με Νέα Ορλεάνη και Ιντιάνα, ο ρυθμός του παιχνιδιού ήταν πάνω από τις 105 κατοχές, πολύ πιο γρήγορος από οποιοδήποτε ματς των Bulls την περσινή σεζόν.

Όμως τα ρίσκα είναι αρκετά. Πέρα από την συνέπεια του Dunn, ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος αφορά την άμυνα. Μπορεί να υπάρχουν αρκετά αθλητικά κορμιά, όμως αυτό δεν αρκεί. Ο Jabari Parker δεν ήταν ποτέ καλός αμυντικός, ειδικά μακριά από την μπάλα, ο Zach LaVine χάνεται στις αλλαγές, καθώς δεν είναι αρκετά δυνατός για να μαρκάρει ψηλότερους αντιπάλους, ενώ ούτε ο Markkanen, ούτε φυσικά οι Holiday, Valentine μπορούν να χαρακτηριστούν σκληροτράχηλοι αμυντικοί. Σε μία soft άμυνα, οι Lopez, Portis και πάλι προσφέρουν όσο γίνεται, αλλά όπως φάνηκε στον διασυρμό από τους Bucks, η έλλειψη πίεσης στην περιφέρεια μπορεί να κοστίσει σημαντικά μέσα στην χρονιά

Συνοπτικά, οι Bulls έχουν μεγαλύτερα επιθετικά περιθώρια να εξαντλήσουν, με πολύ περισσότερες επιλογές και πιο βαθύ rotation. Η γενικότερη αποδυνάμωση της Ανατολής μπορεί να δώσει κάποιες παραπάνω νίκες και σίγουρα οι παίκτες που βρίσκονται στην ομάδα εξυπηρετούν με καλύτερο τρόπο το στυλ παιχνιδιού του Fred Hoiberg. Οι αδυναμίες που υπάρχουν ναι μεν είναι δομικές ως προς το παιχνίδι και δύσκολα μπορεί να μην διαμορφώσουν την κατάληξη της χρονιάς, όμως οι Bulls, ακολουθώντας την διαδρομή των υπόλοιπων ομάδων της πόλης, φαίνεται πως έχουν μπει για τα καλά στον δρόμο της ανάκαμψης.

ΥΓ: Στατιστικά από το Basketball Reference