Πώς φτάσαμε ως εδώ όμως, πώς ένας σταρ του βεληνεκούς του Melo ζορίζεται πλέον να βρει έστω και ένα μίνιμουμ συμβόλαιο στο πρωτάθλημα; Η κριτική είναι σωστή, η υποτίμηση που δέχεται όμως είναι εξίσου σωστή ή υπάρχει μία υπερβολή, λόγω της απότομης πτώσης; Πάμε να κάνουμε μία βόλτα στην καριέρα του Anthony, μήπως και βγάλουμε κάποια άκρη.

Κακές επιλογές

Θεωρώ πως είναι σωστό να ξεκινήσουμε με τα λάθη του ίδιου του αθλητή. Ο Carmelo σε όλη του την καριέρα είχε μία πολύ συγκεκριμένη άποψη για τον εαυτό του. ‘’Είμαι σταρ, small forward, εκπληκτικός scorer με βάση το mid-range παιχνίδι και οκ rebounder, οπότε αφού προσφέρω σε αυτούς τους τομείς δε χρειάζεται να κοπιάζω σημαντικά στην άμυνα’’. Mε βάση αυτή την ‘’απόλυτη’’ εικόνα που είχε για τον εαυτό του έκανε και τις επιλογές του. Και μαντέψτε, του στοίχισε, σε αυτόν και τις ομάδες με τις οποίες συνεργάστηκε.

Όταν το 2010 είδε τις ‘’σειρούλες’’ του (LeBron, Wade, Bosh) να δημιουργούν το Big Three στο Μiami, o σταρ μέσα του μίλησε. Παρότι το 2009 είχε παίξει τελικούς περιφέρειας με τους Nuggets (με πολύ καλές εμφανίσεις από τον ίδιο), απαίτησε να γίνει trade για να βρεθεί στην αγαπημένη του Νέα Υόρκη και τους Knicks. Κάποια χρόνια αργότερα, μιλώντας στον Adrian Wojnarowski, εξήγησε πως οι Nuggets ήθελαν να ακολουθήσουν άλλη πορεία, με νεότερους παίχτες, ενώ εκείνος, όπως είναι λογικό, ήθελε να βρίσκεται σε μία ομάδα που διεκδικεί. Όλα έμοιαζαν καλά, η ιστορία όμως είχε έναν ‘’δράκο’’. Ο Anthony το καλοκαίρι του 2011 έμενε ελεύθερος. Τι σημαίνει αυτό; Πως μπορούσε να πάει στους Knicks, χωρίς να προκαλέσει ελάχιστους μήνες πριν ένα trade 13 παιχτών (!) και να ‘’αναγκάσει’’ την ομάδα της Νέας Υόρκης να δώσει για εκείνον ένα πυρήνα πολύ χρήσιμων και ελπιδοφόρων (Danilo Galinari, Wilson Chandler, Raymond Felton, Timofey Mozgov). Ουσιαστικά πίεσε για μία κατάσταση, που ωφέλησε την ομάδα από την οποία έφευγε, όχι εκείνη στην οποία πήγαινε.

Ακόμη και έτσι όμως, η προοπτική για τους Knicks ήταν μεγάλη. Στη Νέα Υόρκη υπήρχε ήδη το δίδυμο Mike D’ Antoni-Amar'e Stoudemire, ο προπονητής και ο σταρ που μαζί με την ιδιοφυία που λέγεται Steve Nash είχαν παρουσιάσει τα προηγούμενα χρόνια την ομαδάρα των 7-seconds-or-less Suns. O Carmelo Anthony όμως, το παιδί της Νέας Υόρκης που ''ερχόταν σπίτι'', δεν έβαλε σε κανένα σημείο νερό στο κρασί του. Η ευκαιρία που δινόταν στην ομάδα να παίξει ένα σύγχρονο μπάσκετ, small-ball πριν το small-ball, με αρκετή επίθεση και περιφερειακό σουτ, βρήκε τοίχο στην εικόνα του Melo για τον εαυτό του, που συζητήσαμε παραπάνω. Ο πιο προσαρμοστικός Amar’e (που από νωρίς στην καριέρα του κατάλαβε πόσο σημαντικός ήταν ο D’Antoni για εκείνον) έγινε δίδυμο με τον πιο ξεροκέφαλο σταρ της εποχής μας, για τον οποίον το να είναι small forward ήταν αδιαπραγμάτευτο. Δεν είναι μόνο ότι απέτυχε να δει την εξέλιξη του αθλήματος, απέτυχε να καταλάβει πως με τον όγκο που έχει το κορμί του, θα μπορούσε πολύ άνετα να σταθεί στην άμυνα στο 4 και παράλληλα στην επίθεση να διαλύει με το παιχνίδι του όποιον βρίσκει μπροστά του. Ο D’ Antoni ήθελε να τον οδηγήσει σε ένα καλύτερο μοίρασμα του παιχνιδιού του, έναν συνδυασμό του ταλέντου του (iso παιχνίδι στο mid-range) με τον ρυθμό που ήθελε να δώσει στην ομάδα (να ανοίγει στην περιφέρεια στις επιθέσεις που δεν έχει την μπάλα στα χέρια του και να απειλεί από εκει).

Το κατάφερε σε έναν βαθμό, αλλά ο Carmelo πάντα προτιμούσε την δική του οπτική, με αργές επιθέσεις και τον ίδιο εκτελεστή στο χρόνο που αυτός ήθελε. Κάπως ειρωνικό αν το σκεφτείτε, γιατί ήθελε να παίζει έτσι, αλλά παράλληλα δεν ήθελε να βρίσκεται στο 4, προτιμούσε να έχει άλλους δύο ψηλούς δίπλα του, να του κλείνουν τον χώρο και τα σημεία που ήθελε την μπάλα. Σαν κερασάκι στην τούρτα, όταν στην Νέα Υόρκη εμφανίστηκε το φαινόμενο ''Linsanity'', η σταρ πλευρά του εαυτού του βγήκε μπροστά και επί της ουσίας έφερε στη διοίκηση των Knicks το δίλημμα ‘’ή εγώ ή οι D’Antoni/Lin’’. Και φυσικά οι Knicks, επέλεξαν εκείνον.

O Anthony δε θέλησε να γίνει μέρος ενός ‘’καινούργιου τρόπου παιχνιδιού’’. Και όταν αυτό το καινούργιο παιχνίδι ήρθε μέσω άλλων ομάδων στο ΝΒΑ, άρχισε ο ίδιος να φαίνεται παρωχημένος και μονοδιάστατος στα μάτια του κόσμου. Η λίγκα πήγαινε σταδιακά σε περισσότερες κατοχές, δημιουργία, περιφερειακό σουτ και αθλητικότητα. H επιλογή του να παραμείνει ένας pure scorer και τίποτε άλλο, αύξανε τις φωνές για όλα τα υπόλοιπα που δεν έκανε. Ο παίχτης που κάποτε έμπαινε στην ίδια πρόταση με τον LeBron, τώρα δεν μπορούσε να τον πλησιάσει ούτε κατά διάνοια, αφού ο James ήταν καλύτερος αθλητής, δημιουργός, αμυντικός και τελικά και scorer. Και φυσικά, πρωταθλητής. Η φθορά του συνεχίστηκε και εν τέλει, όταν οι Knicks ήθελαν να πάνε σε κάτι διαφορετικό, δέχθηκε να αποσύρει τον no-trade όρο που είχε στο συμβόλαιό του (δεν μπορεί να γίνει trade δηλαδή, αν δεν το επιθυμεί ο ίδιος) και να βρεθεί στους Thunder, δίπλα στον Westbrook και τον Paul George. Εκεί ήταν και η τελευταία μεγάλη κακή επιλογή του . Δεν είδε τον εαυτό του σαν τρίτο, πίστεψε ότι είναι ίσος μεταξύ ίσων, ενώ πια ακόμη και το κορμί του δεν μπορούσε να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Το πείραμα των Thunder απέτυχε και εκείνος πήρε πάνω του ένα (δυσανάλογο) ανάθεμα.

Οι κακές επιλογές του είναι ένα μεγάλο κομμάτι της κακής του υστεροφημίας. Δεν είναι όμως το μόνο.

Γκαντεμιά

Την παραπάνω εικόνα δεν την είδαμε ποτέ. Θα μπορούσαμε να την δούμε όμως, αν oι Pistons τον διάλεγαν στο νoύμερο 2 του draft το 2003, όπως περίμεναν οι περισσότεροι.¹

Αντ’ αυτού επέλεξαν τον Darko Milicic (τον άνθρωπο που άφησε το μπάσκετ για το kickboxing και αργότερα άφησε και αυτό για να ζήσει σε μία φάρμα), στερώντας την δυνατότητα στον Carmelo να βρεθεί από την πρώτη μέρα σε ένα περιβάλλον με χαρακτήρα νικητή. Μην ξεχνάτε, μιλάμε για τη σεζόν 2003-2004, το φινάλε της οποίας βρήκε τους Pistons πρωταθλητές. Billups, Rip Hamilton, Prince, Rasheed και Ben Wallace, προπονητής Larry Brown και τα επόμενα χρόνια Flip Saunders. Άμυνα, μπάσκετ ‘’Ανατολής’’, πρωτάθλημα το 2004, τελικοί το 2005, τελικοί περιφέρειας από το 2006 μέχρι το 2008. Mία ομάδα που πάντα χρειαζόταν όμως έναν scorer όπως εκείνος. Kάποια στιγμή ο χαρακτήρας του δε θα λειτουργούσε με τους υπόλοιπους, θα ήθελε να γίνει ο απόλυτος σταρ κάπου αλλού, πιθανότατα ξανά στους Knicks, αργά ή γρήγορα θα είχε την ίδια φθορά. Η υστεροφημία του όμως δε θα είχε την ίδια μοίρα με το παιχνίδι του, θα είχε πάντα μαζί του το πρώτο πρωτάθλημα (που ερχόταν κατευθείαν μετά από εκείνο που πήρε στο κολλέγιο) και τις συμμετοχές σε τελικούς. Ίσως και κάποιον τίτλο ακόμη, αν το παιχνίδι του ανέβαζε το Detroit επίπεδο επιθετικά.

Και αν αυτό σας φαίνεται ένα fun σενάριο απλά, πάμε και στην πραγματικότητα που ακολούθησε. Όπως συζητήσαμε παραπάνω, ο ίδιος φέρει ευθύνη για πολλά από τα προβλήματα των Knicks στα χρόνια που φόρεσε την φανέλα τους. Ήταν όμως και άτυχος. Ήθελε να βρεθεί σε μία ομάδα που θα συνεργάζεται με τον Stoudemire, ο οποίος όμως ουσιαστικά τελείωσε στο πρώτο του εξάμηνο (βαριά χρόνο) στην Νέα Υόρκη. Οι τραυματισμοί τον λύγισαν, από κάποια στιγμή και μετά δε θύμιζε σε τίποτα το ‘’τέρας’’ που είδαμε στο Phoenix, στα 33-34 ήταν εκτός λίγκας. To 2014 έβλεπε τον Phil Jackson να υπογράφει ως πρόεδρος της ομάδας. Μέσα σε 3 χρόνια, ο τεράστιος Phil που ήρθε στην Νέα Υόρκη σαν σωτήρας του franchise, έφυγε σαν αποτυχημένος, μετά από ένα πλήθος κακών αποφάσεων (μία από τις οποίες ήταν και η ανανέωση του Carmelo για 5 χρόνια, έναντι 130 εκατομμυρίων και ενός κακού no-trade clause. Τουλάχιστον διάλεξε τον Porzingis στο draft του ‘15). Ελάχιστοι ποιοτικοί συμπαίκτες, χρονιά με Derrick Rose στο πλάι του (περίπου στο πλάι του, αφού κάποια στιγμή ο D-Rose εξαφανίστηκε δίχως να ενημερώσει κανέναν στον οργανισμό), ο Anthony έζησε την παράνοια των Knicks του James Dolan (ιδιοκτήτης της ομάδας από το 1999) στο πετσί του.

H τελευταία του ‘’ατυχία’’ έχει να κάνει με τους Houston Rockets. Όταν πέρυσι είχε πάρει την απόφαση να φύγει από τους Knicks, επέμενε ότι θα το έκανε μόνο για τους Rockets, να βρεθεί δίπλα στον Harden και τον Chris Paul. Έδειχνε έτοιμος να συνεργαστεί ξανά με τον D’ Antoni, να δουλέψει όπως ήθελε εκείνος. Η σκέψη του ήταν σωστή, οι Rockets πέρυσι ήταν εξαιρετικοί και έφτασαν ένα παιχνίδι μακριά από τους τελικούς του ΝΒΑ. Στο ιδανικό σενάριο που όλα λειτουργούσαν ομαλά, Rockets και Carmelo θα έβγαιναν αμφότεροι κερδισμένοι. Το deal όμως δεν προχώρησε και ο Anthony, μετά από πίεση χρόνου, δέχθηκε να πάει στους Thunder. Όπως συζητήσαμε και πριν, το πείραμα δεν πέτυχε, οι Thunder τον αντάλλαξαν στους Hawks, από τους οποίους αποδεσμεύθηκε και τελικά πήγε με το μίνιμουμ συμβόλαιο στους Rockets. Έναν χρόνο πιο αργά από ό,τι έπρεπε όμως. Η ζημιά στην εικόνα του ήταν ήδη μεγάλη, ο ίδιος πιο ‘’βαρύς’’ από ποτέ, οι Rockets δεν είχαν στο ρόστερ τους Ariza-Mbah A Moute, ώστε να απαιτήσουν από εκείνον μόνο επιθετική συμμετοχή. Πολύ σύντομα οι δρόμοι τους χώρισαν και η υστεροφημία του δέχθηκε το τελευταίο πλήγμα, που μας έφερε στο ‘’προσαρμόζεσαι ή σταματάς το μπασκετ’’.

Στην ιστορία μας όμως, υπάρχει άλλο ένα κεφάλαιο. Αυτό που κατά την γνώμη μου παίρνει την σωστή (και βαριά) κριτική στον Carmelo και την πάει στην σφαίρα της υπερβολής.

Η συγκριση με τον James

Σε όλα τα λάθη που έκανε στην καριέρα του και σε όλες τις ατυχείς συγκυρίες που αντιμετώπισε, έρχεται να προστεθεί η σκιά του παραπάνω cyborg. Και κανένας δε διαλύθηκε περισσότερο από αυτήν την σκιά από ό,τι ο Carmelo, παρόλο που ο LeBron σε υστεροφημία έχει συνθλίψει όλους όσους μπήκαν στη λίγκα μαζί του (Amar’e το ‘02, Bosh το ‘03, Howard το ‘04, Chris Paul το ‘05, ακόμη και τον τεράστιο Dwyane Wade). Ότι και να έκανε ο Melo, όσο καλός και να ήταν, ποτέ δεν μπορούσε να πλησιάσει την ‘’νέμεσή’’ του που σάρωνε όλα τα ρεκόρ, έπαιρνε τα πρωταθλήματα, έμπαινε στην ίδια πρόταση με τον Michael Jordan. Το κακό είναι πως ο Melo την σύγκριση δεν την ζήτησε ποτέ, του την φόρεσαν από την αρχή της καριέρας του και την κουβαλούσε μέχρι τη στιγμή που έγινε ‘’πολύ ασήμαντος για να συγκρίνεται μαζί του’’.

Ακόμη και τώρα όμως, τα στοιχεία που σχολιάζονται αρνητικά για τον Carmelo, ασυναίσθητα συγκρίνονται με το τι κάνει ο James. Ένα καλό παράδειγμα είναι η εικόνα παλαίμαχου για την οποία κατηγορείται. Eίναι όμως τόσο αφύσικο; O Carmelo είναι 42ος σε λεπτά συμμετοχής στην ιστορία του NBA, πάνω από παίχτες που είναι/σταμάτησαν σε μεγαλύτερη ηλικία από εκείνον (Steve Nash, Tony Parker, Jamal Crawford, Rasheed Wallace, Larry Bird κτλ). Μπορούμε να τον κατηγορήσουμε πως δεν προσαρμόστηκε σε κάποιον άλλον ρόλο έγκαιρα, ώστε να μην κάνει τέτοια ζημιά στο προφίλ του, αφύσικη όμως η εικόνα του δεν είναι. Ο Bosh σε αντίστοιχη ηλικία είναι εκτός λίγκας λόγω του προβλήματος υγείας που βρήκε στη διαδρομή του, ο Amar’e επίσης εκτός, ο Wade κάνει αποχαιρετιστήριο tour, μέχρι και ο Chris Paul δείχνει σημάδια του χρόνου. Όλοι αυτοί έρχονται σε αντίθεση με κάποιον άλλον, που είναι τόσο μοναδική περίπτωση στην ιστορία, που έχει φτάσει τα 34 και μοιάζει συνεχώς καλύτερος. Αυτόν τον once in a generation τύπο που ο Carmelo δεν απέφυγε έγκαιρα και έχουμε φτάσει να συζητάμε αν είναι Hall Of Famer ή όχι ένας παίχτης με 25.000 πόντους (19ος all-time), που έχει βγει 10 φορές all-star, έχει 3 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πιστεύω πως με όλα τα παραπάνω, μπορεί ο καθένας να βγάλει το συμπέρασμά του για το πόσο φταίει ο Melo για τη θέση που βρίσκεται, αν υπάρχει μία υπερβολή για την πτώση του ή όχι. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι ρίχνουν τις ευθύνες σε εκείνον, δε θα διαφωνήσω. Επειδή όμως με στενοχωρεί η σκέψη ότι αυτός ο παίχτης μπορεί να αποσυρθεί, αντί αθλητικού επιλόγου, θα ήθελα να κλείσω με τον Anthony εκτός παρκέ. Όχι για να χρυσώσω κάποιο χάπι, δε θα μου άρεσε κάτι τέτοιο. Απλά γιατί μου αρέσει που αυτός ο τύπος προσπαθεί μέσω της διάσημης περσόνας του να προβάλλει μερικές ιστορίες, πάντα με τον δικό του στυλ. Από πιο χαλαρές ιστορίες όπως η μόνιμη τρέλα της Νέας Υόρκης και εκείνη των δρόμων της Κούβας, μέχρι τις βαρβαρότητες της αστυνομίας στην γενέτειρά του (Βαλτιμόρη), το Ρίο και τις φαβέλες του την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, τις φυλακές του Rikers Island και ό,τι άλλο συναντήσετε στο internet, στην συνεργασία που έχει με το Vice. Κλείνουμε με το πιο πρόσφατο, την ιστορία του Zack Dobson και κυρίως του αδερφού του, Zaevion Dobson, που σκοτώθηκε προστατεύοντας τρία κορίτσια. To βίντεο ανήκει στο Bleacher Report.

Σημείωση

1. Υπάρχει ένα πολύ διασκεδαστικό βίντεο στο YouTube με τίτλο ‘’What If Carmelo Anthony Was Drafted By The Detroit Pistons?’’ όπου η καριέρα του Melo προχωρά ‘’εικονικά’’ με δεδομένο πως τον επιλέγουν οι Pistons. Link για το βίντεο εδώ.