2000: Kenyon Martin (New Jersey Nets) - Stromile Swift (Vancouver Grizzlies)
Ένα από τα πιο μέτρια δίδυμα (σε μία συνολικά κακή φουρνιά) που έχει να προσφέρει μόνο μία παρουσία σε all-star, εκείνη του Kenyon Martin το 2004. O Μartin ήταν ένας αρκετά δυναμικός power-forward, σημαντικό μέλος των New Jersey Nets που έφτασαν στους τελικούς του ΝΒΑ το ‘02 και ‘03 και των Nuggets τα επόμενα χρόνια (τελικοί περιφέρειας το ‘09). Δεν ήταν το ‘’franchise cornerstone’’ στο οποίο ελπίζεις όταν έχεις την πρώτη επιλογή στο draft, σίγουρα όμως ήταν καλύτερος από τον Stromile Swift, έναν αντίστοιχα αθλητικό και χαρισματικό σωματικά power forward που δεν κατάφερε κάτι ιδιαίτερο στις δέκα σεζόν που βρέθηκε στο ΝΒΑ, ειδικά στα χρόνια που συνυπήρξε με τον Pau Gasol στο Memphis.
Τι υπήρξε στο #3: O Darius Miles, small forward με αρκετό potential, αλλά και έναν συνδυασμό ατυχιών (τραυματισμοί, ανταλλαγές) και ‘’τεμπέλικης’’ φύσης που τον απέτρεψαν από το να παίξει σε υψηλό επίπεδο.
2001: Kwame Brown (Washington Wizards) - Tyson Chandler (Los Angeles Clippers, traded to Chicago)
Δύο πεντάρια ήταν οι πρώτες επιλογές στη ‘’σειρά’' του 2001. Ο Kwame Brown, που θεωρείται μία από τις πιο αποτυχημένες επιλογές στο #1 του draft (από τις περιπτώσεις που η είσοδος στο ΝΒΑ κατευθείαν από το λύκειο αποδείχθηκε λάθος, καθώς ο Kwame ήταν εμφανώς ανέτοιμος για κάτι τέτοιο) και ο Tyson Chandler, ένας από τους πιο τίμιους ψηλούς της λίγκας τα τελευταία 20 χρόνια. Σημαντικό μέλος των Mavericks που κατέκτησαν το πρωτάθλημα το '11, καλύτερος αμυντικός της χρονιάς το '12 με τους Knicks και τελικά παρουσία σε all-star game το ‘13, η μόνη που πέτυχε το συγκεκριμένο δίδυμο.
Τι υπήρξε στο #3: Ο rookie της σεζόν 2001-02, δύο φορές πρωταθλητής με τους Lakers (‘09 και ‘10) και έξι φορές all-star Pau Gasol. Παρ ‘όλο που Wizards και Clippers έψαχναν ψηλό, οι πρώτοι επέλεξαν έναν τύπο κατευθείαν από το λύκειο και οι δεύτεροι έστειλαν τον Chandler στο Chicago για τον Elton Brand1 (που εκείνη τη χρονιά έγινε all-star), χάνοντας την ευκαιρία να έχουν στην ομάδα τους έναν από τους καλύτερους PF/C που έχουν παίξει στην λίγκα. Συμβαίνουν αυτά, ακόμη τότε οι Ευρωπαίοι παίχτες αντιμετωπίζονταν με κάποια δυσπιστία.
2002: Yao Ming (Houston Rockets) - Jay Williams (Chicago Bulls)
Σε ένα κάπως φτωχό draft όπως αυτό του ‘02, οι Rockets μάλλον πέτυχαν διάνα επιλέγοντας στο #1 τον Yao Ming. Ο πανύψηλος (2.29) Κινέζος σέντερ αποτέλεσε μαζί με τον Tracy McGrady ένα από τα πιο εμπορικά δίδυμα της δεκαετίας των '00s και έγινε οκτώ φορές all-star μέχρι το 2011, όταν και αναγκάστηκε να αποσυρθεί μετά από αρκετούς τραυματισμούς. Παράλληλα, ήταν η καλύτερη διαφήμιση για το ΝΒΑ στην τεράστια αγορά της Κίνας (προς μεγάλη χαρά του τότε κομισάριου του ΝΒΑ, David Stern). Οι Bulls από την άλλη επέλεξαν τον Jay Williams, τον point-guard που είχε ξεχωρίσει με το κολλέγιο του Duke. Η ιστορία του Williams στο NBA ήταν δυστυχώς σύντομη μετά από ένα ατύχημα με την μηχανή του τον Ιούνιο του ‘03, που ουσιαστικά του διέλυσε το πόδι και του στέρησε την δυνατότητα να ξαναπαίξει μπάσκετ2.
Tι υπήρξε στο #3: O Mike Dunleavy Jr, ένας από τους πιο χρήσιμους ρολίστες που ήθελες να έχεις στην ομάδα σου (καλό περιφερειακό σουτ, πάντα έτοιμος να βάλει το κορμί του στην άμυνα), αλλά δεν χαιρόσουν καθόλου να έχεις απέναντι (ας πούμε πως το παιχνίδι του δεν ήταν και το πιο ‘’καθαρό‘’). All-star ασφαλώς δεν έγινε ποτέ. Αν αξίζει να σταθούμε σε κάτι ακόμη διασκεδαστικό από αυτό το draft, είναι πως τέσσερις από τις ομάδες που διάλεγαν στις θέσεις 4-8 (Grizzlies, Nuggets, Knicks, Clippers) πήραν PF/C και συγκεκριμένα τους Gooden, Tskitishvili, Nene, Chris Wilcox και προσπέρασαν κάποιον..... Amar'e Stoudemire, ο οποίος βγήκε rookie της σεζόν 2002-03 και έγινε συνολικά έξι φορές all-star με Suns και Κnicks.
2003: LeBron James (Cleveland Cavaliers) - Darko Milicic (Detroit Pistons)
To draft του ‘03 θεωρείται από τους περισσότερους το καλύτερο των τελευταίων 25-30 ετών και ένας από τους βασικούς λόγους είναι ο παίχτης που επιλέχθηκε πρώτος, ο LeBron James. Δε νομίζω πως χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση εδώ, απλά για τα τυπικά να πούμε πως μιλάμε για τύπο που είναι τρεις φορές πρωταθλητής (‘12, ‘13, ‘16 με ισάριθμα Finals MVP βραβεία), τέσσερις φορές season MVP, δεκαέξι φορές all-star και ένας από τους λίγους που μπαίνει ανοιχτά στην κουβέντα για τον καλύτερο όλων των εποχών. Στον αντίποδα έχουμε τον Darko Milicic, που έπαιξε σχεδόν δέκα χρόνια στο ΝΒΑ, πολύ μακριά από οποιαδήποτε υποψία all-star επιπέδου, μέχρι να δοκιμάσει την τύχη του στο kickboxing και αργότερα στην αγροτική ζωή. Η κακή αυτή επιλογή στο #2 δεν στοίχισε ιδιαίτερα στους Pistons, οι οποίοι την ίδια χρονιά στέφθηκαν πρωταθλητές (ναι, ο Darko έχει και δικό του δαχτυλίδι) και αποτέλεσαν μία μεγάλη δύναμη στην Ανατολή τα επόμενα χρόνια. Αλλά....
Τι υπήρξε στο #3; O Carmelo Anthony. Και στο #4 o Chris Bosh. Και στο #5 o Dwyane Wade. Όλοι τους μελλοντικοί Hall of Famers. Με έναν μαγικό τρόπο οι Pistons στέρησαν από το franchise τους τη δυνατότητα για μία δυναστεία (όποιον και να επέλεγαν από τους τρεις3) και στο draft του ‘03 την ευκαιρία να συγκαταλέγεται σε εκείνα που οι δύο πρώτες επιλογές έπαιξαν σε all-star game.
2004: Dwight Howard (Orlando Magic) - Emeka Okafor (Charlotte Bobcats)
Στο #1 αυτού του draft συναντάμε τον superman Dwight Howard. Μπορεί τα τελευταία χρόνια η εικόνα του και το παιχνίδι του να είναι σε πτώση, όμως υπήρξε μία μεγάλη περίοδος που ο Howard ήταν τρομακτικός και πιθανότατα ο καλύτερος σέντερ στο πρωτάθλημα, οδηγώντας τους Magic στους τελικούς του ‘09, αφού πρώτα κέρδισε την μάχη με τον LeBron. Οκτώ all-star παρουσίες για τον Howard, σε αντίθεση με τον Emeka Okafor, ο οποίος έκανε μία εξαιρετική rookie σεζόν (και πήρε και το βραβείο του RoY), ήταν σταθερά καλός για μία πενταετία με 13+ πόντους και 10+ ριμπάουντ μ.ό, όμως ένα περίεργο μείγμα μετριότητας των Bobcats (και αργότερα των Hornets) και τραυματισμών, που εντάθηκαν στην πορεία της καριέρας του, τον κράτησαν μακριά από το all-star επίπεδο.
Τι υπήρξε στο #3: Ο Ben Gordon, ένας δυναμικός score-first guard, που μπορούσε άνετα να φτάνει τους 20 πόντους μ.ό, είχε όμως δύο ατυχίες. Η πρώτη ήταν πως οι καλές του χρονιές συνοδεύτηκαν από μία συνολική μετριότητα των Bulls. Η δεύτερη ήταν η δημιουργία των young Bulls γύρω από το φαινόμενο Derrick Rose, με τον οποίον ουσιαστικά δεν μπορούσε να συνυπάρξει, καθ’ ότι και οι δύο είχαν το σκοράρισμα ως πρώτη επιλογή και εντάξει, ο Rose το έκανε καλύτερα. Έχοντας δει τις συγκυρίες να φέρνουν περίεργους τύπους στο all-star, πιστεύω πως είτε ο Gordon είτε ο Okafor (συμπαίκτες και πρωταθλητές NCAA το ‘04, ακριβώς πριν επιλεχθούν στο draft) θα μπορούσαν να έχουν μία συμμετοχή στο all-star. Δεν μιλάμε για draft busts σε κάθε περίπτωση.
2005: Andrew Bogut (Milwaukee Bucks) - Marvin Williams (Atlanta Hawks)
Μηδέν εις το πηλίκο, τουλάχιστον σε all-star παρουσίες. Κανένας από τους δύο δεν ήταν κακός παίχτης, ο Bogut μάλιστα είχε και μερικές πολύ καλές σεζόν στους Bucks, όπως συμβαίνει αρκετά συχνά όμως, διάφοροι τραυματισμοί τον πήγαν πίσω. Ο Williams από την άλλη, δεν κατάφερε ποτέ να ξεχωρίσει στην Atlanta των Joe Johnson, Josh Smith και Αl Horford, κάνοντας μέχρι και σήμερα μία καριέρα χρήσιμου ρολίστα σε όποια ομάδα βρέθηκε. O Bogut ακολούθησε και αυτός μοιραία τον δρόμο του role player, είχε την τύχη ωστόσο να βρεθεί στους Warriors, με τους οποίους έπαιξε δύο τελικούς και κατέκτησε ένα πρωτάθλημα.
Τι υπήρξε στο #3: Λογικά Bucks και Hawks ήταν αρκετά ικανοποιημένοι από τους point guards που είχαν, αφήνοντας τους Deron Williams και Chris Paul για τις δύο επόμενες ομάδες που διάλεγαν. Τρεις φορές all-star o D-Will, εννιά φορές ο μελλοντικός Hall Of Famer CP3, ένας από τους κορυφαίους πλειμέικερ της γενιάς του. Καταλαβαίνω ότι οι ομάδες επιλέγουν με βάση τις ανάγκες τους σε κάθε draft, λογικό, αλλά εδώ έχασαν την ευκαιρία για κάτι σπουδαίο.
2006: Andrea Bargnani (Toronto Raptors) - LaMarcus Aldridge (Chicago Bulls, traded to Portland)
Οι Raptors πίστεψαν στο ταλέντο από την Ευρώπη, διαλέγοντας στο #1 τον Andrea Bargnani. To frontcourt δίδυμο με τον Bosh δεν πέτυχε, καθώς ο Bargnani ήταν ένας ικανός επιθετικός, όχι όμως κάτι πραγματικά ξεχωριστό. Ίσως θα ήταν καλύτερα να πάνε με τον άλλον power forward του draft, τον LaMarcus Aldridge, τον οποίον επέλεξαν οι Bulls μόνο και μόνο για να τον ανταλλάξουν άμεσα στους Blazers για τους Tyrus Thomas και Victor Khryapa. Μαντεψιά μεγάλη, αφού ο LaMarcus στο Portland ξεχώρισε ως ένα από τα καλύτερα τεσσάρια στην λίγκα, status που πάνω κάτω διατηρεί μέχρι και σήμερα στους Spurs. Eπτά παρουσίες σε all-star game για τον Aldridge, μηδέν για τους Bargnani-Thomas-Khryapa.
Τι υπήρξε στο #3: O small forward Adam Morrison. Υπήρξε ένα σχετικό hype όταν μπήκε στην λίγκα, η κόμμωση και το μουστάκι του βοήθησαν προς αυτή την κατεύθυνση, από μπάσκετ όμως λίγα πράγματα (η ρήξη χιαστού πριν το ξεκίνημα της sophomore χρονιάς του σίγουρα δεν βοήθησε την κατάσταση). Θα έχει να λέει ότι βρέθηκε στους Lakers την κατάλληλη στιγμή, όταν δηλαδή κατέκτησαν δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα (‘09 και ‘10).
2007: Greg Oden (Portland Trail-Blazers) - Kevin Durant (Seattle Supersonics)
Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Οι Blazers προσπέρασαν το φαινόμενο Kevin Durant για τα μάτια του Greg Oden, όπως κάποτε είχαν διαλέξει τον Sam Bowie αντί του Michael Jordan. O Oden είχε το ταλέντο να γίνει κυρίαρχος ψηλός, όχι όμως και το κορμί. Άπειροι τραυματισμοί, έξω όλη την πρώτη του χρονιά, μόλις 105 παιχνίδια στην συνολική του καριέρα. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, έπρεπε να βλέπουν τον KD να διαλύει τα πάντα στην διαδρομή του με Thunder και Warriors. Rookie της σεζόν 2007-08, τέσσερις φορές πρώτος σκόρερ, δύο πρωταθλήματα (με ισάριθμα finals MVP βραβεία) και δέκα φορές all-star, που λογικά θα γίνουν 15-16 μέχρι να σταματήσει.
Τι υπήρξε στο #3: O Al Horford, ένας καταπληκτικός all-around ψηλός, βασικό κομμάτι των καλών ομάδων της Atlanta και πλέον μέλος των Celtics, o οποίος έχει βρεθεί σε πέντε all-star παιχνίδια. Μακάρι οι Blazers να είχαν πειστεί από την παρουσία του στο NCAA την προηγούμενη χρονιά (πρωταθλητής με τους Florida Gators) και να είχαν επιλέξει εκείνον αντί του Oden για την θέση ’5’. Durant δεν είναι, αλλά κάπως θα είχαν ‘’χρυσώσει το χάπι’’. Μετά Χριστόν προφήτης θα μου πείτε.
2008: Derrick Rose (Chicago Bulls) - Michael Beasley (Miami Heat)
Η ιστορία του Rose και των Bulls δεν έκλεισε με ιδανικό τρόπο, υπήρξε όμως μία υπέροχη (και δυστυχώς μικρή) περίοδος που καμία πλευρά δεν θα αντάλλαζε για τίποτα. Ο Rose μέχρι τον πρώτο του μεγάλο τραυματισμό ήταν πραγματικό φαινόμενο, ένας score-first εκρηκτικός point guard που κυριάρχησε με ένα βραβείο MVP και 3 all-star παρουσίες, ενώ παράλληλα οδήγησε τους Bulls μέχρι τους τελικούς περιφέρειας το 2011, απέναντι στους Heat. Τους ίδιους Heat που για να χρειαστεί να φτιάξουν ένα big-3 με τους LeBron-Wade-Bosh, μάλλον δεν είχαν πετύχει την επιλογή τους το 2008 με το #2 του draft, τον Michael Beasley. Όσο μεγάλο ήταν (και παραμένει) το επιθετικό ταλέντο αυτού του παιδιού, άλλο τόσο μεγάλη ήταν (και παραμένει) η άρνησή του για ουσιαστικό μπάσκετ. Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι όλοι οι παίχτες πρέπει να παίζουν σύμφωνα με κάποιο ‘’ομαδικό πρότυπο’’, είναι απαραίτητοι εκείνοι οι οποίοι είναι μηχανές παραγωγής καλαθιών όπως ο Beasley, μόνο που ο τύπος αρνήθηκε να παρουσιάσει μία σχετική συνέπεια στην καριέρα του.
Tι υπήρξε στο #3: O OJ Mayo. Μπόλικο επιθετικό ταλέντο, αλλά και μπόλικα μπλεξίματα με στεροειδή και άλλες απαγορευμένες ουσίες που ουσιαστικά του στέρησαν την καριέρα. Beasley και Mayo ήταν οκ επιλογές, όχι όμως τόσο δυνατές όσο οι δύο που ακολούθησαν, η μηχανή triple-double που λέγεται Russell Westbrook και ο πέντε φορές all-star (και πρωταθλητής με τους Cavs το ‘16) Kevin Love4.
2009: Blake Griffin (Los Angeles Clippers) - Hasheem Thabeet (Memphis Grizzlies)
Το draft του 2009 είναι ένα από τα πιο σημαντικά των τελευταίων ετών, παρόμοιο με εκείνο του 2003, αφού έδωσε στην λίγκα 4-5 superstars και ένα σορό ακόμη καλούς παίχτες. Ένας από τους superstars αυτούς είναι και ο Blake Griffin, που οι Clippers επέλεξαν στο #1. Διάφοροι τραυματισμοί τον απέτρεψαν από το να πιάσει το (τεράστιο) ταβάνι του, ακόμη και έτσι όμως ο Griffin έχει κάνει μία πολύ μεγάλη καριέρα ως ένας από τους καλύτερους forwards της εποχής του, με έξι all-star συμμετοχές. Τι άλλο κοινό έχει όμως το draft του ‘09 με εκείνο του ‘03; Ένα ‘’bust’’ στο #2. Τότε ήταν ο Milicic, τώρα είναι ο Thabeet, ένας μακρύς center (2.21) που προσέφερε ελάχιστα στους Grizzlies, αποτυγχάνοντας να γίνει μέλος του πυρήνα των Conley-Mayo-Gay-Marc Gasol. Κρίμα, αν αναλογιστούμε τι υπήρξε παρακάτω στο draft.
Τι υπήρξε στο #3: Ο James Harden. Εμφανίστηκε ως έκτος παίχτης στην νεανική ομάδα των Thunder που έφτασε ως τους τελικούς το 2012 και μετά την ανταλλαγή του στους Rockets διαλύει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, τεστάροντας παράλληλα τα ‘’όρια’’ του αθλήματος σε διάφορους τομείς (από κερδισμένα φάουλ και υποψίες βημάτων, μέχρι το τέμπο και το spacing που απαιτούνται για να πετύχει ένα σύνολο). Σίγουρα οι Grizzlies έκαναν λάθος που προσπέρασαν τον ήδη επτά φορές all-star, δεν ήταν οι μόνοι όμως, σε ένα draft που οι Timberwolves επέλεξαν δύο point guards (Rubio, Flynn) πάνω από τον τεράστιο Steph Curry και οι Knicks τον Jordan Hill πάνω από τον DeMar DeRozan.
2010: John Wall (Washington Wizards) - Evan Turner (Philadelphia 76ers)
Δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν του John Wall εκεί έξω, σίγουρα όμως οι Wizards δεν αστόχησαν με την επιλογή τους, επιλέγοντας ένα ταχύτατο guard με έφεση στο σκοράρισμα που ξεχώρισε σχεδόν από την πρώτη μέρα. Ίσως δεν είναι ο guard που θέλεις για να κατακτήσεις πρωτάθλημα, το supermax συμβόλαιό του είναι υπερβολικό (αν και είναι λίγο κακόγουστο να το συζητάμε μετά τους δύο πρόσφατους μεγάλους τραυματισμούς του), ωστόσο ο Wall ανήκει στο all-star επίπεδο (πέντε συμμετοχές). Από την άλλη η επιλογή του Evan Turner δεν βγήκε στους Sixers όπως θα περίμεναν, με την συνολική πορεία του σε Philadelphia, Indiana, Boston και Portland να αποδεικνύει ότι μιλάμε για έναν χρήσιμο, καλό παίχτη και τίποτα παραπάνω.
Τι υπήρξε στο #3: O Derrick Favors, PF/C με καλό επιθετικό παιχνίδι και ικανός ριμπάουντερ, μακριά όμως από το all-star επίπεδο. Αν υπάρχει κάποια ‘’αστοχία’’ σε αυτό το draft ανήκει στους Sixers (Evan Turner, #2), τους Timberwolves (Wesley Johnson, #4) και τους Clippers (Al-Farouq Aminu, #8) οι οποίοι επέλεξαν small forwards, προσπέρασαν όμως τους Gordon Hayward (#9) και Paul George (#10). Φαντάζεστε τον Hayward στην ίδια ομάδα με τον Love ή τον PG13 στην ίδια ομάδα με τον Griffin;
2011: Kyrie Irving (Cleveland Cavaliers) - Derrick Williams (Minnesota Timberwolves)
O Kyrie έμπαινε στην λίγκα το 2011 με μονοετή θητεία στο Duke και την φήμη ότι θα είναι ο point guard που θα κυριαρχήσει τα επόμενα χρόνια. Οι προσδοκίες πάνω κάτω δικαιώθηκαν. Rookie της σεζόν 2011-12, έξι φορές all-star, πρωτάθλημα δίπλα στον LeBron το 2016 με ένα από τα πιο clutch τρίποντα της ιστορίας, πλέον ηγέτης των Celtics που στοχεύουν να κατακτήσουν την Ανατολή. Στο #2 οι Timberwolves, παρ’ όλο που είχαν διαλέξει έναν power forward το ‘08 (Kevin Love) και έναν small forward το ‘09 (Wesley Johnson), διάλεξαν ένα ‘’υβρίδιο’’ SF/PF, τον Derrick Williams. Σούπερ αθλητικά και καλός επιθετικά, δεν κατάφερε όμως ποτέ να καθιερωθεί σε κάποια από τις δύο θέσεις που αγωνιζόταν, με συνέπεια να βρεθεί εκτός ΝΒΑ. Τουλάχιστον τον απολαμβάνουμε πλέον στην Μπάγερν και την Ευρωλίγκα, σε ένα επίπεδο που σίγουρα ξεχωρίζει.
Τι υπήρξε στο #3: O Enes Kanter, ψηλός με έφεση στο ριμπάουντ και το post παιχνίδι, που μας απασχολεί περισσότερο με οτιδήποτε άλλο (ανοιχτή κόντρα με τον πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν στα σημαντικά, τσακωμοί με Γιάννη-LeBron στα λιγότερο σημαντικά) εκτός από το μπάσκετ. Γενικώς το draft του ‘11 δεν είχε εξαιρετικές επιλογές στις ψηλές θέσεις πλην του Kyrie, από το #9 (Κemba Walker) και μετά όμως έχει ζουμί (#11 Klay Thompson, #15 Kawhi Leonard, #30 Jimmy Butler, #60 Isaiah Thomas).
2012: Anthony Davis (New Orleans Hornets/Pelicans) - Michael Kidd-Gilchrist (Charlotte Bobcats)
Όπως φέτος ο Zion Williamson μοιάζει άχαστη επιλογή στο #1, έτσι και το 2012 ο Αnthony Davis ήταν ο παίχτης που έπρεπε να διαλέξεις. Έτσι έγινε και παρ’ όλο που ο AD έχασε το βραβείο του rookie της σεζόν από τον Damian Lillard, εξελίχθηκε με τα χρόνια σε αυτό που περιμέναμε, δηλαδή σε έναν κυρίαρχο ψηλό σε άμυνα και επίθεση, που μοιάζει να βγήκε από ένα εργαστήριο στο οποίο ένωσαν τον Tim Duncan με τον Kevin Garnett. Η σχέση του με τους Pelicans έχει φτάσει σε οριακό σημείο, πρόλαβαν ωστόσο να τον δουν έξι φορές all-star (κάνοντας μάλιστα ρεκόρ πόντων με 52 στο ASG της Νέας Ορλεάνης). Οι Bobcats (Hornets πλέον) δεν κατάφεραν κάτι αντίστοιχο με τον Michael Kidd-Gilchrist, τον small forward που είχε από την αρχή της καριέρας του σημαντικό πρόβλημα στο σκοράρισμα (κυρίως λόγω του κακού του shooting form) και σύντομα μετατράπηκε σε έναν ‘’energy guy’', που προσφέρει κυρίως μέσα από την (πολύ δυνατή) άμυνά του.
Τι υπήρξε στο #3: O Bradley Beal, δύο φορές all-star και ένας από τους καλύτερους shooting guards που παίζουν αυτή την στιγμή στο ΝΒΑ. Οι Bobcats/Hornets μάλλον δεν πίστεψαν πολύ σε ένα δίδυμο με τον Kemba που αυτή την στιγμή θα ήταν από τα πιο διασκεδαστικά. Ψάχνοντας τι υπήρχε σε εκείνο το draft σε small forwards βρίσκουμε τον Harrison Barnes στο #7 και τον Κhris Middleton στο #39 (πρώτη φορά all-star φέτος), δύσκολα όμως εκείνη την εποχή κάποιος θα έβλεπε σε αυτούς τους δύο παίχτες κάτι καλύτερο από τον MKG, του οποίου το hype ήταν μεγάλο.
2013: Anthony Bennett (Cleveland Cavaliers) - Victor Oladipo (Orlando Magic)
Οι ‘’θεοί του draft lottery’’ έδωσαν στους Cavaliers μία ακόμη #1 επιλογή, να μην είναι και ο Kyrie μόνος του, και εκείνοι επέλεξαν τον Anthony Bennett, τον forward που θεωρείται η πιο αποτυχημένη επιλογή αυτής της δεκαετίας. Με το βάρος του #1 να τον λυγίζει, ο Bennett βρέθηκε σύντομα εκτός ΝΒΑ, παρ’ ότι η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αγωνίζονται λιγότερο ταλαντούχοι παίκτες από εκείνον. Στο #2 συναντάμε τον Victor Oladipo, τον combo guard που ξεχώρισε στο κολλέγιο της Indiana, έκανε το πέρασμά του από Magic, Thunder και μέσω trade το 2017 ξαναβρέθηκε στην Indiana που αγάπησε, αυτή τη φορά στο NBA και τους Pacers, κάνοντας μία μαγική σεζόν που επιβραβεύθηκε παρουσία στο all-star game. Επιλέχθηκε και για το φετινό, ωστόσο ένας τραυματισμός στο γόνατο τον αναγκάζει να χάσει όλη τη φετινή σεζόν.
Τι υπάρχει στο #3: O Otto Porter Jr, ο forward που πληρώνεται σε επίπεδο all-star (27 εκατομμύρια το χρόνο) χωρίς να έχει αποδείξει ακόμη πως ανήκει εκεί. Πλέον αγωνίζεται στην παράνοια των Chicago Bulls, πιθανότατα εκεί να έχει τον απαραίτητο χώρο για κάτι καλύτερο. Συνολικά ένα μέτριο προς κακό draft, με λίγους παίχτες να ξεχωρίζουν και τον καλύτερο να βρίσκεται στο #15. Ποιος είναι αυτός; O (σύντομα MVP) Γιάννης Αντετοκούνμπο.
2014: Andrew Wiggins (Cleveland Cavaliers) - Jabari Parker (Milwaukee Bucks)
Ααααχ, το draft του 2014, οι superstars που έρχονται, ‘'Wiggins και Jabari είναι οι νέοι LeBron και Melo’’. Τελικά ο Wiggins παρ’ ότι επιλέχθηκε από τους Cavaliers, έγινε trade στους Timberwolves για τον Kevin Love (αφού πρώτα στο Cleveland είχε επιστρέψει ο original LeBron) και εκεί κάνει μία καλή καριέρα, χωρίς ωστόσο να πλησιάζει το hype που είχε χτιστεί γύρω του. O Jabari Parker πράγματι θυμίζει τον Carmelo Anthony, κυρίως στην άρνησή του να παίξει άμυνα και στα παραπανίσια κιλά του. Οκ, έχει χάρισμα στην επίθεση και οι δύο μεγάλοι τραυματισμοί του τον έχουν πάει αρκετά πίσω, αλλά και ο ίδιος δείχνει έναν άνθρωπο που αρνείται να δουλέψει όπως πρέπει ώστε να ανέβει επίπεδο. Ο Melo τουλάχιστον είχε μία δεκαετία που ήταν στους 5-10 κορυφαίους παίχτες της λίγκας. Ασφαλώς δεν έχει χαθεί η ελπίδα ούτε για τον Wiggins ούτε για τον Parker, όμως θα πρέπει σχετικά σύντομα να ανεβάσουν στροφές.
Tι υπήρξε στο #3: Ο πραγματικός superstar αυτής της φουρνιάς Joel Embiid. Ο τραυματισμός του και το βαρύ κορμί του απέτρεψαν τις δύο πρώτες ομάδες από το να τον επιλέξουν, ουσιαστικά έμεινε δύο σεζόν εκτός, ο JoJo όμως επέστρεψε το 2016 με ένα πακέτο που τρομάζει. Κυρίαρχος κοντά στο καλάθι, ελαστικός, με ικανότητα στο mid-range παιχνίδι, με περιφερειακό σουτ, φόβητρο στην άμυνα. Φέτος θα συμμετάσχει στο δεύτερο all-star game της καριέρας του και εφόσον παραμείνει υγιής, θα κυριαρχεί για αρκετά χρόνια ακόμη.
2015-16-17-18
Όπως είπαμε και στο ξεκίνημα του κειμένου, Towns και Russell έγιναν το πρώτο δίδυμο μίας φουρνιάς που μπαίνει σε all-star game μετά το 1999. O μεν Towns έδειξε από την πρώτη του κιόλας σεζόν πως σύντομα θα είναι ένας από τους 3-4 κορυφαίους σέντερ του ΝΒΑ, ο δε Russell άφησε πίσω του το σκάνδαλο στα αποδυτήρια των Lakers και κάνει μία πολύ δυνατή σεζόν με τους Nets. Tι έχουμε από εκεί και πέρα; Στο draft του ‘16 τους Ben Simmons-Brandon Ingram, με τον πρώτο να παίρνει το χρίσμα του all-star φέτος και τον δεύτερο να δείχνει ανάλογο potential, που μάλλον θα ξεκλειδώσει όταν φύγει από τον LeBron και τους Lakers. To ‘17 είχαμε τους Markelle Fultz-Lonzo Ball, δύο παίχτες που για διάφορους λόγους δεν έχουν παίξει όπως περίμεναν οι ομάδες που τους επέλεγαν. Ο Fultz ήδη βρίσκεται μακριά από την Philadelphia και θα προσπαθήσει στους Οrlando Magic να θυμίσει τον παίχτη που ξεχώρισε στο κολλέγιο, ενώ ο Ball βρίσκει το όνομά του στα πιθανά ανταλλάγματα για τον AD, με την ελπίδα ότι θα βρεθεί σε μία τρίτη ομάδα που θα αναδείξει το ταλέντο του (ο μπαμπάς LaVar θέλει όλους τους υιούς στο Phoenix τώρα). Τέλος έχουμε την φετινή δυάδα DeAndre Ayton-Marvin Bagley. Είναι αρκετά νωρίς για να κρίνουμε με ασφάλεια, ωστόσο μιλάμε για αρκετά ταλαντούχους παίχτες που αν τους βοηθήσουν και λίγο οι ομάδες τους, πολύ πιθανόν να βρεθούν σε κάποιο all-star τα επόμενα χρόνια. Aν έδινα σε κάποιον το προβάδισμα, αυτός θα ήταν ο Ayton.
Σημειώσεις
- Οι Clippers είχαν στο ρόστερ τους τον Michael Olowokandi, τον σέντερ που είχαν επιλέξει πρώτο στο draft του ‘98, οπότε υπάρχει λογική στην απόφασή τους να δώσουν το πικ τους για έναν παίχτη όπως ο Elton Brand.
- Ο Williams έκανε μία προσπάθεια να επιστρέψει στο μπάσκετ το 2006, όμως οι Nets τον κράτησαν για λιγότερο από ένα μήνα, όπως και οι Austin Toros της G-League με τους οποίους υπέγραψε αμέσως μετά. Η τελευταία του προσπάθεια έγινε πριν τη σεζόν 2010-11, όταν και δοκιμάστηκε από τους Miami Heat, οι οποίοι τελικά δεν τον κράτησαν στο ρόστερ.
- Σημαντικό κομμάτι εκείνης της ομάδας των Pistons ήταν ο Rasheed Wallace, ο οποίος ήρθε με trade τον Φεβρουάριο του 2004. Ίσως αν είχαν επιλέξει τον Chris Bosh να μην προχωρούσαν ποτέ στο trade για τον Sheed. Ακόμη και έτσι, ας διάλεγαν τον Melo (πρωταθλητή με το Syracuse και εκείνη την περίοδο ισάξιο όνομα με τον LeBron) ή τον Wade ρε διάολε, το ‘’what-if’’ είναι τεράστιο.
- Ο Love ανταλλάχθηκε την ημέρα του draft στους Minnesota Timberwolves, που είχαν διαλέξει στο #3 τον OJ Mayo. Για τους τυπικούς λόγους ο Mayo θεωρείται το τρίτο πικ και ο Love το πέμπτο, εσείς μπορείτε ωστόσο να το δείτε όπως θέλετε και να θεωρήσετε τον Love #3. Δυστυχώς δεν ήταν στην πρώτη δυάδα, ώστε να έχουμε ένα ακόμη δίδυμο #1-#2 που κατάφερε να πιάσει το all-star επίπεδο.
