Οι triple doubles σεζόν του Oscar Robertson, oι πόντοι του Kareem, τα νέα highs σε τρίποντα, assists και blocks που έθεσαν οι Curry, Stockton, και Hakeem αντίστοιχα, οι 72 νίκες σε μια σεζόν των Bulls. Ακόμα-ακόμα, οι 50,8 πόντοι μέσοι όρο σε μια σεζόν και οι 100 σε ένα παιχνίδι του Wilt δεν φαντάζουν πια τόσο άπιαστα όσο 10-15 χρόνια πίσω. Ιδίως όταν ξυπνάμε κάτι ξεκούδουνες μέρες Δεκέμβρη ή Γενάρη και βλέπουμε 60άρες και 70άρες να έχουν πέσει σαν στραγάλια.
Σε κάθε σχετική συζήτηση στο σήμερα, αν τρία ρεκόρ θα θεωρούσα ακόμα στην κορυφή των “ακατάρριπτων” αυτά θα ήταν:
Α) Τα 11 δαχτυλίδια του Bill Russell. Πλέον δεν υπάρχουν μόνο μια χούφτα ομάδες να ανταγωνίζονται στη Λίγκα, η 2023 CBA, όχι μόνο αποτρέπει, αλλά σχεδόν απαγορεύει σε μια ομάδα να μπορεί να διατηρήσει έναν κορμό εξαιρετικά ταλαντούχων (άρα και σε πανάκριβα συμβολαία) παικτών, ενώ το ταλέντο στη Λίγκα διαρκώς και αυξάνεται, και -νομοτελειακά- απλώνεται σε περισσότερες ομάδες.
Β) Το 73-9 των Warriors σε μια σεζόν. Εδώ μεγάλος αστερίσκος για τη συνέχεια.
Γ) Τις 33 σερί νίκες των Lakers της σεζόν 1971-1972. Το πρόγραμμα, τα ταξίδια, οι τραυματισμοί, το πολύ παραπάνω ταλέντο της Λίγκας, τα back to backs της σύγχρονης εποχής καθιστούν το συγκεκριμένο σερί απίθανα δύσκολο να καταρριφθεί.
Η Απαξίωση της Regular
Και ας αναλύσουμε εδώ τον ανωτέρω ασκερίσκο: από όλα τα προαναφερθέντα ρεκόρ, ατομικών ή/και συλλογικών επιτευγμάτων, όλα τους έχουν επαινεθεί, έχουν τραγουδιστεί, έχουν καταναλωθεί τόνοι έγχαρτου και ηλεκτρονικού μελανιού, ώρες, μέρες, μήνες συνολικών ωρών podcasts και εκπομπών έχουν ηχογραφηθεί, για να τα εξυμνήσουν.
Πλην ενός: του 73-9 των Warriors.
(Σημείωση: Ακολουθεί πρόταση με τοποθέτηση χυδαίας προβοκάτσιας.)
Και τούτο γιατί λοιδορήθηκε όσο κανένα άλλο μπασκετικό επίτευγμα στην Ιστορία, από τους εμμονικούς ταγούς του τζογαδόρου παπουτσέμπορα, επειδή κατέρριψαν το ρεκόρ της ομάδας του λατρεμένου τους, περιφέροντας το απαξιωτικό “it means nothing without a ring” σε κάθε πάνελ, στήλη, podcast που -για “τα νούμερα και τον ντόρο”, διαρκώς- βρισκόντουσαν.
(Σημείωση ΙΙ: Aν καταλάβατε όλοι/ες σας σε ποιον η αναφορά, ίσως και όχι τόσο “χυδαία προβοκάτσια” τελικά.)
Κάπως έτσι, το σπουδαιότερο συλλογικό κατόρθωμα του ΝΒΑ κατάφερε να απαξιωθεί. Σε μια εποχή με αδιανόητα γρήγορο pace, με απλωμένους τους χώρους σε άμυνα και επίθεση, κατάσταση που κάνει τις αθλητικές απαιτήσεις κάθε συμμετέχοντα στον αγώνα να εκτοξεύονται, αυτό το κορυφαίο επίτευγμα, οι 73 νίκες σε 82 παιχνίδια, σε 171 βράδια (από τις 27 Οκτώβρη του 2015 ως τις 13 Απρίλη του 2016), με πάνω από 50.000 μίλια σε πτήσεις στο μεσοδιάστημα, θεωρήθηκαν πως “δεν είναι τίποτα, αφού δεν συνδυάστηκαν με δαχτυλίδι στα μέσα Ιούνη”.
Το ερώτημα όμως που θα έπρεπε να τεθεί ήταν το ακριβώς ανάποδο: θα μπορούσαν ποτέ οι ανθρώπινοι οργανισμοί να ανταπεξάλθουν μετά από έναν τέτοιο μαραθώνιο, μετά από καταθέσεις ψυχής για τις τελευταίες 10 νίκες και το επίτευγμα του ρεκόρ (πόσοι/ες θυμάστε άραγε πως η 73η νίκη έγινε μες στο αήττητο στην έδρα του ως εκείνο το βράδυ στη σεζόν San Antonio, το ίδιο ακριβώς βράδυ που ο Kobe έβαζε 60 στο τελευταίο του παιχνίδι; ) να μπορέσουν να κάνουν τόσο την υπέρβαση κόντρα στους Thunder, επιστρέφοντας από το 1-3 στους τελικούς της Δύσης, όσο και να αντέξουν άλλα εφτά παιχνίδια κόντρα στους -επίσης τότε εξαιρετικούς- Cavaliers των LeBron-Kyrie-Love-Lue;
Πόσο πιο εύκολο θα ήταν για αυτούς αλήθεια, αν στην regular μετά την 50η νίκη “yolαραν” και έκαναν χαβά για 25 παιχνίδια, μέχρι να αρχίσουν “τα παιχνίδια που μετράνε”;
Όπως ακριβώς έκανε κάθε διεκδικητής Τίτλου άλλωστε έκτοτε. Με πρώτους τους ίδιους τους Warriors με τον Durant, ως τους Nuggets στο Πρωτάθλημα του 2023.
Θα ήταν “καλύτεροι” στα μάτια μας οι Warriors με ένα πέμπτο δαχτυλίδι, αντί για τέσσερα και το -αδιανόητο- 73-9;
Κοντολογίς, μετά από το πόσο λοιδορήθηκε, απαξιώθηκε και υποβαθμίστηκε, αυτό το κορυφαίο ομαδικό επίτευγμα, το σημαντικότερο στην Ιστορία, για τις regular seasons του NBA, ποτέ ξανά οι κανονικές διάρκειες των σεζόν δεν θα μπορούσαν να έχουν την ίδια σημασία και την ίδια βαρύτητα. Ποτέ, καμία ομάδα, δεν θα ρισκάρει τραυματισμό, υπέρβαση ή άθλο, για κάτι που στο συλλογικό υποσυνείδητο κατάφεραν 30-40 βετεράνοι αυλικοί να πείσουν όλον τον κόσμο “πως δεν μετράει χωρίς δαχτυλίδι” (αφού άλλωστε, κατά το ίδιο narrative, το μόνο που μετράει είναι τα “έξι δαχτυλίδια” -και για κάποιον ακαταλαβίστικο λόγο, όχι τα 11 του Russell…).
Τα 82 και τα 65 παιχνίδια
Αν σε κάτι θέλω να υπερθεματίσω, είναι το πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας το παιχνίδι. Πιο πολύπλοκο, από άποψη συστημάτων, πιο απαιτητικό, αφού οι κανόνες δεν αφήνουν τους παίκτες να παίξουν όπως θα έπρεπε/θα ήθελαν άμυνα, και δη απέναντι στο πλουσιότερο ταλέντο που έχει κατέβει ποτέ σε παρκέ μπάσκετ, και πιο καταπονητικό, αφού οι χώροι και οι αποστάσεις που πρέπει να καλύφθουν είναι μεγαλύτεροι και πιο απλωμένοι από ποτέ.
Συγκεκριμένα, παρακολουθώντας τα tracking data της ίδιας της Λίγκας, κάθε παίκτης ΝΒΑ καλύπτει κατά μέσο όρο 4,1 χλμ (2,55 σε μίλια) ανά αγώνα. Πρώτος για τη σεζόν 2023-24 είναι ο Maxey των Sixers με 4,7 χλμ ανά αγώνα. Η βάση της Λίγκας δεν πάει πίσω στη δεκαετία του ’90 -πολλώ δε μάλλον των ‘60s-, για να μπορέσει να γίνει σύγκριση, αλλά σε σχέση με τη σεζόν 2013-14 που είναι η πρώτη καταγεγραμμένη σχετικά, η μέση απόσταση έχει ανέβει κοντά στο 9% ανά παιχνίδι. Στη μεγάλη εικόνα της Λίγκας, αυτό σημαίνει πως κάθε παίκτης πρέπει να τρέχει έναν μαραθώνιο κάθε 10 παιχνίδια, όσα αγωνίζεται μια ομάδα NBA σε λιγότερο από μήνα χρονικά, έχοντας διαρκώς την συγκέντρωσή του στην μπάλα, στο σύστημα, στο σύστημα των αντιπάλων, στους χώρους, και όλα τα παραπάνω με διαύγεια και ευστοχία. Όχι εύκολο σωματικά και πνευματικά. Πόσο δε, όταν αυτοί “οι μαραθώνιοι” γίνονται κοντά εννιά μέσα στις 170 μέρες της σεζόν, και αν η ομάδα πάει μέχρι βαθιά στα Playoffs, πλέον δύο ακόμα (καθώς εκεί αυξάνονται και τα λεπτά συμμετοχής, ιδίως για τους superstars).
Αποτέλεσμα αυτής της διαρκώς αυξανόμενης καταπόνησης των τελευταίων ετών, ήταν και η άνοδος των rests, του load management, των DNPs από πλευράς ομάδων (και όχι παικτών – οι παίκτες θέλουν να παίζουν, οι ομάδες “προασπίζουν τα assets/τις επενδύσεις τους”). Και η Λίγκα, συνεπής στην κοντόφθαλμη λογική της, που φτάνει μέχρι την υπογραφή του επόμενου τηλεοπτικού συμβολαίου, και όχι στη βελτίωση των συνθηκών και της ταχύτατα μεταβαλλόμενης εξέλιξης του ίδιου του αθλήματος, όχι απλά επιμένει εμμονικά στα 82 παιχνίδια τη σεζόν, αλλά έβαλε και τον “κόφτη” των 65 παιχνιδιών ανά σεζόν, για να μπορεί ένας παίκτης να είναι επιλέξιμος για τα βραβεία της σεζόν (για τις στρεβλώσεις που αυτό το μέτρο επιφέρει είχαμε γράψει στο Guru από τον Σεπτέμβρη του 2023: εδώ).
Στην προσπάθεια μάλιστα να δικαιολογήσει την απόφαση για ποινικοποίηση του load management, στα μέσα του Γενάρη, δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας που κατέληγε πως δεν υπάρχει σύνδεση μεταξύ load management και τραυματισμών.
Επειδή όμως η “πραγματικότητα είναι οδοστρωτήρας”, αυτή δεν άργησε να τους διαψεύσει: ούτε δυο βδομάδες μετά τη δημοσίευσή της, ο Embiid πέφτει τραυματίας. Και τούτο επειδή ο καλύτερος παίκτης της σεζόν, δεν μπορούσε να κάνει “manage” το τεράστιο, καταπονημένο από χρόνιους τραυματισμούς, κορμί του, και πιεζόταν να παίξει σε αγώνες που δεν θα έπρεπε, για να μπορέσει να παραμείνει υποψήφιος ως ο MVP της σεζόν. Με αποτέλεσμα να μην είναι καν βέβαιο ότι θα επιστρέψει για “τα παιχνίδια που μετράνε”, αυτά των Playoffs.
Aλήθεια, τα σαϊνια της Λίγκας, έχουν εκπονήσει ένα business plan, έχουν κάνει ένα due diligence, να αποτιμήσουν πόσα αποφέρει η συμμετοχή του υγιούς και dominant Embiid (και κάθε έτερου υγιούς superstar της Λίγκας) στα Playoffs, έναντι της με μισό πόδι, κάτι αδιάφορα βράδια σε back to back, στη Charlotte και το Portland παρουσίας του;
Ακόμα περισσότερο, έχουν αποτιμήσει ποια η απώλεια εσόδων από μη υγιείς superstars στα Playoffs;
Τα λεφτά είναι πια αδιανόητα πολλά για να υπάρχει ρίσκο
Τα ανωτέρω μας οδηγούν μόνα τους στην επόμενη θεματική, που δεν θα μπορούσε να είναι άλλη, από την θεότητα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, “τα λεφτά”. Η σύνδεση λοιπόν, επιπλέον χρημάτων με τα βραβεία της κάθε σεζόν, και η εισαγωγή του ορίου στα παιχνίδια που πρέπει να έχει αγωνιστεί ένας αθλητής για να είναι επιλέξιμος, με πρόσθετο μάλιστα περιορισμό, στα λεπτά του κάθε αγώνα, για να μετράει ο αγώνας, κάνει την όλη εξίσωση ακόμα ευκολότερη.
Το πλέον χαρακτηριστικό σχετικό παράδειγμα της σεζόν 2023-24 είναι ο Anthony Edwards. Ο Edwards κατηγορήθηκε για τις δηλώσεις του στο All Star Weekend, όπου μέσες-άκρες δήλωσε πως “είναι εκεί για τον χαβά και θέλει κάπως να ξεκουραστεί, μιας και όσοι καλοί παίκτες από άλλες καλές ομάδες δεν είναι εκεί, αποκτούν πλεονέκτημα ξεκούρασης για το υπόλοιπο της σεζόν”.
Και το πρόβλημα είναι ακριβώς στο ότι είχε απόλυτο δίκιο. Σε κάθε επίπεδο.
Ως προς το ένα σκέλος, την ξεκούραση όσων δεν συμμετέχουν, αυτό είναι αυταπόδεικτο και αναντίρρητο. Το All Star Break λαμβάνει χώρα μετά από 50 περίπου αγώνες και σχεδόν τέσσερις αγωνιστικούς μήνες, με το υπόλοιπο που απομένει αγωνιστικά για μια καλή ομάδα, που έχει στόχο να φτάσει ως το τέλος Ιούνη, να είναι ακριβώς άλλο τόσο: άλλοι 50 αγώνες σε σχεδόν τέσσερις ακόμα αγωνιστικούς μήνες. Χωρίς έτερη ενδιάμεση στάση.
Προσθετικά αυτού, στο δεύτερο σκέλος, ο Edwards έχει υπογράψει από την offseason του 2023 rookie max extension, που του εξασφαλίζει για τα επόμενα πέντε χρόνια, αρχής γενομένης από τη σεζόν 2024-25 $217 εκατ. για πέντε χρόνια. Αν δε, επιλεχθεί και σε μία από τις τρεις All NBA Teams, θα έχει λαμβάνειν πρόσθετα $43 εκατ. για σύνολο $ 260 εκατ. στην πενταετία. Για να το καταφέρει αυτό, πρέπει πρώτα και κύρια να αγωνιστεί για ακόμα 13 παιχνίδια στη σεζόν, ώστε να πιάσει το όριο των 65. Αλήθεια, υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει πως θα ρισκάρει τον παραμικρό τραυματισμό σε All Star παιχνίδι με $ 43 εκατ. διακύβευμα[1];
Το ανωτέρω απαντά και στο άρθρο του The Athletic, που, μεταξύ άλλων, υποστήριζε ότι “οι παίκτες θέλουν να παίρνουν παραπάνω λεφτά για να είναι ανταγωνιστικοί στο All Star Game”. Επειδή οι 24 All Stars κάθε σεζόν είναι οι ίδιοι κορυφαίοι παίκτες που ανταγωνίζονται για τις 15 θέσεις των All NBA Teams, άρα για εκείνο το πρόσθετο 5% στο επόμενο (max) συμβόλαιό τους, υπάρχει αλήθεια άνθρωπος που πιστεύει πως ο Edwards αν έπαιρνε ένα ή δύο εκατ. δολάρια παραπάνω θα ρίσκαρε τότε τα $ 43 εκατ. που έχει ήδη υπογράψει;
Δεν στέκουν αυτά τα πράγματα….
(Για την Ιστορία, οι παίκτες της νικήτριας ομάδας του All Star Game παίρνουν από $ 100 χιλ. και οι της ηττημένης από $ 25 χιλ.)
H 2023 CBA των πιο στενών παραθύρων
Kλείνοντας αυτόν τον κύκλο περιγραφής της διαμορφωθείσας κατάστασης της Λίγκας, πάντα υπό το δικό μου πρίσμα (που ενδεχομένως, και εγώ κάπως εμμονικά εδώ και πέντε χρόνια στα άρθρα μου, μετά την απαξίωση του άθλου των Warriors, κυκλώνω σαν πρόβλημα τη regular και τον τρόπο διεξαγωγής της), είναι πως η 2023 CBA, με την αυστηροποίηση των οικονομικών προστίμων για τις ιδιαίτερα ακριβές ομάδες (τις over the 2nd Apron και τις tax repeaters) κλείνει σημαντικά το παράθυρο διεκδίκησης πρωταθλήματος για κάθε ομάδα. Στον τρέχοντα NBAικό κύκλο, μια ομάδα μπορεί να είναι πολύ καλή, χωρίς παράλληλα να είναι αδιανόητα ακριβή για τον team owner, για μια περίοδο πέντε ετών. Μετά τα χρηματικά πρόστιμα προς τη Λίγκα (και μέσω του συστήματος αναδιανομής που έχει αυτή προς τις άλλες ομάδες/άμεσους ανταγωνιστές) να γίνονται έκτοτε δυσθεώρητα, άρα αποτρεπτικά για τη διατήρηση ενός ακριβού ρόστερ, ήτοι τη δημιουργία μιας ομάδας “dynasty”, κατά τα -πιο κοντινά σε εμάς- πρότυπα των Warriors της τελευταίας δεκαετίας.
Είναι χαρακτηριστικό πως την τελευταία πενταετία η Λίγκα έχει για πρώτη φορά μετά από 43 χρόνια πέντε διαφορετικές Πρωταθλήτριες ομάδες, ενώ αν το Πρωτάθλημα του 2024 δεν το κατακτήσει μία εκ των Nuggets, Warriors, Bucks, Lakers, Raptors, θα έχουμε μόλις για δεύτερη φορά στην Ιστορία έξι διαφορετικές διαδοχικές πρωταθλήτριες ομάδες. Το εντυπωσιακότερο είναι πως η πρώτη φορά που αυτό συνέβη, την εξαετία 1975-1980, έλαβε χώρα λόγω της έλλειψης πλούσιου ταλέντου στη Λίγκα και την τυχαιότητα που αυτή η απουσία ταλέντου δημιουργούσε. Τώρα, αν συμβεί, θα γίνει για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: την παρουσία και τη διασπορά τεράστιου ταλέντου σε κάθε ομάδα της Λίγκας.
Συνέπεια του να συνυπάρχουν στο γκρουπ των διεκδικητών πέντε, έξι ή και ως οκτώ ομάδες, είναι οι παίκτες να είναι ακόμα πιο προσεκτικοί στη regular. Ακριβώς επειδή συνειδητά ή ασυνείδητα σκέφτονται πως “ίσως φέτος να είναι η μόνη τους ευκαιρία”. Αυτό για παράδειγμα μπορεί να ισχύει για τους Wolves, που τη σεζόν 2024-25 θα είναι υπερβολικά ακριβοί για να μπορέσουν να διατηρήσουν το τρέχον ρόστερ τους. Ή οι Clippers, που δεν ξέρει κανείς αν θα καταφέρουν να είναι ξανά στο μέλλον όλοι τους τόσο υγιείς όσο φέτος. Ή ακόμα και οι Celtics, επειδή και πανάκριβοι για να διατηρηθούν θα είναι από του χρόνου και “πόσες ευκαιρίες ακόμα θα δώσει ο team owner και το front office στο τρέχον group πριν πει ‘τελικά αυτοί δεν μπορούν';“.
Και αυτή η σκέψη δεν γίνεται να μην επηρεάζει τους παίκτες, να είναι γενικά πιο προσεκτικοί στη regular έτσι κι αλλιώς.
”Kαι το All Star Game τότε κύριε;!”
Για όλους τους παραπάνω λόγους λοιπόν το All Star Game έχει καταλήξει να είναι αυτό που είναι. Ένα, όχι απλά αδιάφορο, μα αποκρουστικό θέαμα, που επουδενί δεν είναι αγώνας μπάσκετ, αλλά δεν έχει καταφέρει να είναι καν διασκεδαστικό ή -όποιας άλλης μορφής- καν ενδιαφέρον θέαμα. Και αυτό, όσο τα ανωτέρω παρουσιαζόμενα, δεν θα αλλάζουν, αντίστοιχα δεν θα βελτιώνεται. Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει το παραμικρό κίνητρο για τους παίκτες να ρισκάρουν το οτιδήποτε: υγεία, ξεκούραση, χαλάρωση ή χρήματα.
Στην δε ερώτηση “μα γιατί στα ‘80s και τα ‘90s που από την εισαγωγή λες πως παρακολουθούσες ήταν ανταγωνιστικά τα All Star Games;” η απάντηση έχει ήδη δωθεί: επειδή το ίδιο το παιχνίδι δεν ήταν αντίστοιχα απαιτητικό τότε. Είναι εντελώς άλλο άθλημα το “πάω από τη μία ρακέτα στην άλλη και κώλο-κώλο σπρώχνω να την βάλω στο καλάθι”, και άλλο το “τρέχω σαν τον τρελό 4,5 χλμ σε άμυνα και επίθεση ως και τα 8,5 μέτρα μακριά από το καλάθι κάθε δύο μέρες”. Όσοι/ες αδυνατούν ακόμα να καταλάβουν την τόσο συγκλονιστική για το άθλημα εξέλιξη, τότε ναι, εύλογα κάνουν και ξανακάνουν την ίδια -αβάσιμη πια- ερώτηση.
Καλώς ή κακώς, η λύση δεν είναι ούτε τα “Team Giannis - Team LeBron”, ούτε τα “USA vs World” ούτε οτιδήποτε κοιτάει να αλλάξει το παιχνίδι της Κυριακής και όχι του πλαισίου που οδηγεί σε αυτό[2]. Δυστυχώς, η λογική που έχει επικρατήσει, όχι μόνο στο ΝΒΑ, αλλά στο σύνολο του επαγγελματικού αθλητισμού είναι ότι “το περισσότερο” -και όχι το ποιοτικότερο- αυξάνει τα έσοδα. Σε ακριβώς αυτή τη λογική, θα πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι να καταλάβουν πως αν πιέζεις τους παίκτες να παίξουν 65 παιχνίδια στη regular, συνδέεις την απόδοσή τους σε αυτά τα 65 με τα λεφτά τους, καπάκια απαξιώνεις ακόμα και αυτά τα 65 παιχνίδια και λες “μόνο το πρωτάθλημα μετράει”, ε, κάπου και αυτοί θα σκάσουν: και σκάνε, απόλυτα εύλογα, στο All Star Weekend, που δεν έχει ούτε “πρέπει” απόδοσης, ούτε σημαντικό διακύβευμα σε έπαθλα ή χρήματα. Κοντολογίς, το All Star Game δεν είναι το πρόβλημα, αλλά ο καθρέφτης των προβλημάτων του σύγχρονου πλαισίου διεξαγωγής της Λίγκας.
[1] Ο διαγωνισμός τριπόντων είναι το μόνο που σώζεται, ακριβώς γιατί δεν κινδυνεύει η υγεία των παικτών. Θα μπορούσαν να μπουν και άλλα στοιχεία 1v1 σαν το Steph – Sabrina που ήταν το μόνο highlight του τριημέρου.
[2] Η λύση, που είναι από πολλούς, μεταξύ αυτών και εμού, καταγεγραμμένη: expansion κατά δύο ομάδες, ένας εντός, ένας εκτός αγώνας με όλες τις ομάδες για μια σεζόν 62 αγώνων, διακοπή δύο με τρεις βδομάδες mid-season για το In Season Tournament, κάθε ομάδα ταβάνι πέντε αγώνες κάθε δύο βδομάδες, κάθε μέρα ως έξι αγώνες (γιατί πραγματικά δεν έχει κανένα νόημα να έχουμε βράδια με 10 και 12 αγώνες). Οι λιγότεροι αγώνες θα κάνουν “το προϊόν” μπάσκετ ελκυστικότερο, κάθε αγώνα σημαντικότερο (αφού 1/62 > 1/82) και οι παίκτες θα είναι πιο φρέσκοι και ξεκούραστοι ώστε να εμφανίζονται ανταγωνιστικοί σε κάθε παιχνίδι.
