Συγκεκριμένα, από το 2017, και ύστερα από την υπογραφή της προηγούμενης CBA, το BoG είχε υπερψηφίσει την Player Resting Policy (PRP), η οποία προέβλεπε πως δεν μπορούν υγιείς παίκτες να μην αγωνίζονται σε παιχνίδια παναμερικανικής μετάδοσης (national televised). Σε διαφορετική περίπτωση το πρόστιμο θα ανερχόταν στις $ 100 χιλ. Αυτή ήταν η πρώτη προσπάθεια της Λίγκας για να περιορίσει την ταχεία αύξηση του φαινομένου του load management.
Με τα χρόνια να περνούν, η κατάσταση κάθε άλλο παρά άλλαξε. Μάλλον τουναντίον, το φαινόμενο εντάθηκε. Σε βαθμό που τη σεζόν που τελείωσε, 2022-23 δηλαδή, καταγράφηκαν δύο εξαιρετικά υψηλά ποσοστά: οι All Stars της σεζόν, όσοι δηλαδή συμμετείχαν στο All Star Game του Φλεβάρη στη Utah, δεν αγωνίστηκαν συνολικά για πάνω από το 20% των αγώνων τους στη regular, το υψηλότερο σχετικό ποσοστό που έχει καταγραφεί διαχρονικά.
All-Stars will miss over 20 percent of games this season. That would the highest number in NBA history.
— HoopsHype (@hoopshype) March 21, 2023
You can see the evolution through the years here. It's as bad as you thought ? pic.twitter.com/Ps09dMHDlq
Σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, σε μια καταγραφή που έκανε ο Nate Duncan του Dunc’d On, σημείωσε πως τη σεζόν 2022-23 οι καλύτεροι δύο παίκτες των δύο κάθε φορά αντίπαλων ομάδων αγωνίστηκαν ταυτόχρονα μόλις στο 38% των αναμετρήσεων. Αυτό σημαίνει πως στους 794 από τους συνολικά 1.230 αγώνες της regular, έλειπε τουλάχιστον ένας από τους καλύτερους τέσσερις παίκτες που οι φίλαθλοι περίμεναν να δουν να αγωνίζονται στον συγκεκριμένο αγώνα.
Τα ανωτέρω ποσοστά είναι αμφότερα τρομακτικά υψηλά για να μην αναγκάσουν την Λίγκα (το BoG) να δράσει.
Player Participation Policy
Η λύση που προκρίθηκε είναι η αλλαγή του Player Rest Policy (PRP) και η αντικατάστασή της με το Player Participation Policy (PPP)[3] η οποία τίθεται άμεσα σε εφαρμογή, από τη σεζόν 2023-24, και με την οποία συγκεκριμενοποιείται, αλλά και αυστηροποιείται το πλαίσιο υπό το οποίο θα μπορούν οι «καλοί» παίκτες των ομάδων να μην αγωνίζονται.
Συγκεκριμένα, όπως η επίσημη ανακοίνωση του NBA προβλέπει:
- Οι ομάδες πρέπει να μεριμνούν ώστε τουλάχιστον ένας από τους “stars” του roster τους να είναι διαθέσιμος για κάθε παιχνίδι.
- Οι ομάδες πρέπει να μεριμνούν ώστε οι stars του roster τους να είναι διαθέσιμοι για τα παιχνίδια παναμερικάνικης μετάδοσης και τα παιχνίδια του (καινούργιου – καλορίζικο να είναι) “In-Season Tournament”[4].
- Οι ομάδες θα πρέπει να μεριμνούν για την ξεκούραση των stars τους κατά προτεραιότητα στα εντός έδρας παιχνίδια τους, έναντι των εκτός έδρας, πάντα λαμβάνοντας υπόψη ωστόσο τους περιορισμούς των ανωτέρω σημείων #1 και #2.
- Οι ομάδες θα πρέπει να αποφεύγουν να κάνουν “shutdown” τους stars της ομάδας τους για την προστασία της ανταγωνιστικότητας και της ακεραιότητας της σεζόν
- Ακόμα και όταν ένας παίκτης δεν αγωνίζεται για να ξεκουραστεί, θα πρέπει να είναι παρών στο γήπεδο και οι φίλαθλοι να μπορούν να τον βλέπουν.
Φυσικά, για να μην είναι θολό ή να χρήζει διαφορετικών ερμηνειών το τι θεωρεί η Λίγκα “star”, και αυτό ορίζεται στην νέα πολιτική: ως ’star’ λογίζεται κάθε παίκτης που κατά την τελευταία τριετία είχε επιλεχθεί ως All Star ή ως μέλος μίας εκ των τριών All NBA Teams[5].
Κάτω από τον συγκεκριμένο ορισμό στην έναρξη της σεζόν 2023-24, εμπίπτουν 49 παίκτες από 25 ομάδες[6], με τις 15 εξ αυτών να έχουν παραπάνω από έναν “star”. Ωστόσο, κάθε παίκτης εκτός της συγκεκριμένης λίστας που επιλεχθεί ως All Star για το All Star Game της Indianapolis τον Φλεβάρη του 2024, αυτόματα θα εντάσσεται σε αυτήν.
Αξίζει να αναφερθεί ωστόσο, πως η νέα πολιτική προβλέπει ειδικό καθεστώς για τους παίκτες μιας ηλικίας ή μιας αποδεδειγμένης κόπωσης, ήτοι για τους παίκτες άνω των 35 ετών, όσων έχουν αγωνιστεί πάνω από 34 χιλιάδες λεπτά σε regular season παιχνίδια και για όσους έχουν αγωνιστεί σε πάνω από 1.000 αγώνες, αθροιστικά αυτή τη φορά, σε regular και Playoffs. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτουν μόλις επτά παίκτες, οι: Chris Paul, Mike Conley, Stephen Curry, Kevin Durant, LeBron James, DeMar DeRozan και James Harden.
Να σημειωθεί όμως, πως αν γίνεται χρήση ξεκούρασης παίκτη για λόγους ηλικίας ή “mileage”, αυτόματα δεν θα μπορεί να γίνει rest ο έτερος star της ομάδας, σε όποια από τις ομάδες των παραπάνω επτά αναφερθέντων παικτών, μιας και όλοι τους διαθέτουν τουλάχιστον έναν ακόμα “star” συμπαίκτη. Επιπλέον, για να γίνει χρήση ξεκούρασης λόγω των συγκεκριμένων κριτηρίων, η Λίγκα θα πρέπει να έχει ενημερωθεί από την ομάδα γραπτά επτά (!) ημέρες νωρίτερα.
Τέλος, να αναφερθεί πως για την αποφυγή των ψευδών δηλώσεων ως τραυματιών παικτών που είναι υγιείς, πλέον η Λίγκα δεν θα αποδέχεται αυτόματα τις ιατρικές βεβαιώσεις των ομάδων, αλλά θα διαθέτει και δικούς της ανεξάρτητους ιατρούς που θα μπορούν να εξετάζουν τους παίκτες για να επιβεβαιώσουν το πραγματικό ή μη των τραυματισμών. Απουσία για σοβαρούς προσωπικούς λόγους (γέννηση ή θάνατος στην οικογένεια για παράδειγμα) -ευτυχώς- επιτρέπονται.
Ταυτόχρονα, με την αλλαγή του πλαισίου που το PPP φέρνει, αυστηροποιεί ακόμα περισσότερο τις ποινές, που πλέον διαμορφώνονται ως ακολούθως:
- $ 100 χιλ. για την πρώτη παραβίαση της νέας πολιτικής
- $ 250 χιλ. για τη δεύτερη
- $ 1,25 εκατ. για την τρίτη
- $ 1 εκατ. παραπάνω από την προηγούμενη ποινή εφεξής (ήτοι $ 2,25 εκατ. για την τέταρτη παραβίαση, $, 3,25 εκατ. για την πέμπτη και ούτω καθεξής)
Οι στόχοι της Λίγκας με την ενσωμάτωση της συγκεκριμένης πολιτικής είναι σε σημαντικό βαθμό προφανείς. Συγκεκριμένα το BoG αποσκοπεί:
- Στη συμμετοχή των stars σε όσα δυνατόν περισσότερα παιχνίδια
- Στη σημαντική μείωση των απουσιών αυτών
- Στην προτεραιοποίηση των αγώνων παναμερικάνικης μετάδοσης καθώς και του νέου In-Season Tournament
- Στη διαύγεια των διαδικασιών αναφορικά με τους τραυματισμούς
Το PPP ως συμπλήρωμα της 2023 CBA
Η πολιτική που το PPP εισαγάγει ή, για την ακρίβεια, τροποποιεί και αυστηροποιεί, σε σχέση με το PRP του 2017 είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το πνεύμα που η πλευρά των team owners ήθελε να περάσει και στην πρόσφατη 2023 CBA. Εκεί, με τη σύμφωνη γνώμη των παικτών, τέθηκαν για πρώτη φορά συγκεκριμένα κατώτατα όρια αγώνων ως προς την επιλεξιμότητα των παικτών για τα βραβεία της κάθε σεζόν. Συγκεκριμένα, για να μπορέσει ένας παίκτης να επιλεγεί για MVP, σε μία εκ των τριών All-NBA teams, Defensive Player of the Year, σε μία εκ των δύο All-Defensive teams ή Most Improved Player, θα πρέπει είτε:
- Να έχει αγωνιστεί σε 65 αγώνες της σεζόν, όπου ως «ένας αγώνας» μετράει κάθε αγώνας που αγωνίστηκε για τουλάχιστον 20 λεπτά ή δύο αγώνες που αγωνίστηκε για τουλάχιστον 15 λεπτά.
- Να έχει αγωνιστεί 62 αγώνες της σεζόν πριν υποστεί τραυματισμό που δεν του επιτρέπει να αγωνιστεί για το υπόλοιπο της σεζόν, έχοντας ταυτόχρονα αγωνιστεί σε τουλάχιστον το 85% των αγώνων της ομάδας του ως τότε.
Να σημειωθεί πως στα ανωτέρω όρια δεν εμπίπτουν το βραβείο του Rookie of the Year και η συμμετοχή σε μία εκ των δύο All Rookie teams.
Γίνεται σαφές συνεπώς, πως η πίεση των team owners για την συμμετοχή των «αστέρων» σε όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνίδια είναι εσχάτως και διαρκής, αλλά και πολύ πιο έντονη.
Ελέφαντας Πρώτος: Τα λεφτά
Και ο λόγος δεν είναι άλλος από τον πλέον προφανή: τα χρήματα. Οι stars των ομάδων είναι οι πιο προσοδοφόρες μηχανές της Λίγκας. Όχι μόνο γιατί πληρώνονται τα μεγαλύτερα συμβόλαια (πλέον -υπό κάποιες προϋποθέσεις βέβαια[7]- έσπασε και το φράγμα του συμβολαίου των $ 300 εκατ. με τον Jaylen Brown), αλλά ακριβώς επειδή τα επιστρέφουν πολλαπλάσια πίσω. Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς πως το NBA λειτουργεί και πουλά απόλυτα προσωποιημένα ως προς τους παίκτες τα έσοδά του: στο πιο απλό, αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα, δεν μπορεί κανείς να αγοράσει την εμφάνιση της ομάδας του χωρίς όνομα στην πλάτη. Ιδίως δε, στην εποχή του player empowerment των τελευταίων 15 κοντά πια χρόνων, με τις διαρκείς μετακινήσεις των μεγάλων αστέρων της Λίγκας, η βιομηχανία έχει ακόμα περισσότερο εντείνει το προσωπικό marketing πάνω από το ομαδικό.
Παράλληλα, στην τρέχουσα συγκυρία, οι team owners ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για δύο πολύ σημαντικές για αυτούς πηγές εσόδων: αυτές από το στοίχημα αρχικά, μα πάνω και κύρια από το επόμενο τηλεοπτικό συμβόλαιο που είναι να υπογράψει η Λίγκα.
Στο πρώτο επίπεδο, του στοιχηματισμού, η Λίγκα και ο Commissioner Adam Silver, ήταν θετικοί στην εισαγωγή του στο NBA, ως έναν πρόσθετο τρόπο άντλησης εσόδων, από την αρχή, και συγκεκριμένα από τον Μάη του 2018, όταν και το Ανώτατο Δικαστήριο (Supreme Court) των ΗΠΑ νομιμοποιούσε με ψήφους 7-2 τον στοιχηματισμό στα επαγγελματικά sports σε όλη την επικράτεια της χώρας (και όχι δηλαδή μόνο στο Las Vegas). Από το καλοκαίρι του ίδιου έτους το NBA υπέγραψε τις πρώτες συμφωνίες με στοιχηματικές εταιρείες, φτάνοντας τη σεζόν 2022-23 κοντά στα $ 150 εκατ. από το στοίχημα, ποσό που προβλέπει η Λίγκα να αυξήσει κατά 11% περαιτέρω τη σεζόν 2023-24.
Η επίδραση του στοιχήματος στο NBA είναι ήδη λοιπόν σημαντική και αναμένεται να γίνει ακόμα σημαντικότερη. Αρχές Αυγούστου 2023 και το ESPN ανακοίνωσε την έναρξη της δικής του στοιχηματικής πλατφόρμας, το ESPN Bet, ενώ η 2023 CBA επιτρέπει στους παίκτες και να έχουν ποσοστά αλλά και να προωθούν εταιρείες στοιχηματισμού (sportsbook).
Για τους παραπάνω λόγους, η συμμετοχή των “stars” στους αγώνες, τόσο για τα μακροχρόνια στοιχήματα, όπως για παράδειγμα τα over/under νικών κάθε ομάδας, αλλά και η πλήρης διαφάνεια σε περίπτωση απουσίας τους ή η έγκαιρη σχετική ενημέρωση, έχει ευθεία σύνδεση με την ικανοποίηση των στοιχηματικών εταιρειών και των χρηστών[8] που πλέον αποτελούν χορηγούς και συνεργάτες της Λίγκας, αλλά και δυνάμει των ίδιων των παικτών.
Εκεί βέβαια που είναι «τα πολλά λεφτά» είναι στο επόμενο τηλεοπτικό συμβόλαιο του NBA. Συγκεκριμένα, η Λίγκα διαπραγματεύεται ποσό της τάξης των $75 δισ., υπερδιπλάσιο από τα $24 δισ. (για εννέα χρόνια) του τρέχοντος τηλεοπτικού. Σε ετήσια, σταθμισμένη βάση, μιλάμε για μία αύξηση από $2,7 δισ. στα $8,3 δισ. Όταν το συνολικό έσοδο της Λίγκας για τη σεζόν 2021-22 ήταν -για πρώτη φορά στα χρονικά της- οριακά πάνω από τα $10 δισ. Από αυτά τα ιλιγγιώδη νούμερα και μόνο γίνεται μάλλον εύκολα κατανοητή η προτεραιοποίηση της Λίγκας για συμμετοχή των “stars” στα παιχνίδια παναμερικάνικης μετάδοσης: πρέπει να προμοτάρει και να πουλήσει το «προϊόν» για να μπορέσει να πείσει τα τηλεοπτικά δίκτυα να δώσουν το ποσό που επιθυμεί.
Ελέφαντας Δεύτερος: Τα analytics
Παρότι λοιπόν από άποψη team owners συνολικά, ως Board of Governors, η επιμονή τους για συμμετοχή των αστεριών της Λίγκας σε όσο το δυνατόν περισσότερους αγώνες έχει μια λογική -οικονομικά- βάση, σε επίπεδο κάθε team owner ξεχωριστά μάλλον δεν έχει απολύτως καμία.
Και τούτο καθώς δεν είναι οι παίκτες εκείνοι που ζητάνε να μην παίξουν ή να ξεκουραστούν[9]: είναι τα ιατρικά επιτελεία των ομάδων τους, βάσει όλων των δεδομένων καταπόνησης, ύπνου, μιλίων ταξιδιού, που σε κάθε περίπτωση έχουν κάνει. Οι παίκτες και δη στις ηλικίες που είναι, από τα 20λίγο ως και τον LeBron στα 68 του, αν κάτι αγαπούν να κάνουν, είναι να παίζουν μπάσκετ. Ιδανικό για αυτούς θα ήταν να παίζουν και κάθε μέρα. Όχι μόνο σε κάθε παιχνίδι της regular, αλλά, όπως κάθε καλοκαίρι βλέπουμε, σε κάθε ερασιτεχνικό ή ημιεπαγγελματικό τουρνουά που λαμβάνει χώρα, όπου ανά τις ΗΠΑ. Οι ομάδες τους, μέσω του απόλυτα, και στον υψηλότερο δυνατό βαθμό κατάρτισης, εξειδικευμένου προσωπικού τους είναι που τους αποτρέπουν. Και τους αποτρέπουν ακριβώς για να προστατέψουν την υγεία τους. Με οικονομικούς όρους δοσμένο: «για να προστατέψουν το asset του team owner από την υπερεκμετάλλευση και την πρόωρη κατάρρευση». Με απλά λόγια, το μέτρο των “rests” είναι προληπτικό και αποσκοπεί ακριβώς στο να αποτρέψει ενδεχόμενο τραυματισμό των παικτών, βάσει των εργομετρικών δεδομένων που τα ιατρικά analytics υποδεικνύουν. Είναι παραλογισμός να υποστηρίζουν οι “asset owners” «όχι, μην προστατεύετε τους καλύτερους παίκτες μας, αφήστε τους να τραυματιστούν».
Συνεχίζοντας με οικονομικούς όρους, πόσο πιο προσοδοφόρο για τους Lakers θα είναι να αγωνίζονται οι LeBron και Davis σε 72 παιχνίδια στη regular από το να αγωνιστούν σε 60 και να έχουν κάνει καλύτερη διαχείριση του κορμιού τους τους 5,5 μήνες της regular ώστε να μπορέσουν να αποδώσουν τα μέγιστα τους δύο μήνες των Playoffs;
Και εδώ πρέπει να τονιστεί ένα τεράστιο σφάλμα του όποιου narrative ακολουθεί τη Λίγκα και όσους την καλύπτουν: όντες οι περισσότεροι κοντά στην ηλικία μου, κάτω από 50 πάνω από 35, στο θολωμένο βλέμμα τους και στον φόβο μην και καταρρεύσει όποιος από τους μύθους που το marketing μεγαλοποίησε γύρω από τις (δεδομένα εξαιρετικές) εμφανίσεις και (δεδομένα τεράστια) επιτεύγματα του Jordan, απαξίωσαν στοχευμένα το έπος των Warriors της σεζόν 2015-16 και των 73 νικών τους σε 82 παιχνίδια: “it means nothing without a ring” ήταν το slogan που κακεντρεχώς περιέφεραν -και ακόμα δυστυχώς περιφέρουν- από στήλη σε στήλη και από podcast σε podcast. Μην συνειδητοποιώντας πως ακριβώς με αυτό, την υποτίμηση και απαξίωση του κορυφαίου επιτεύγματος στην Ιστορία των regular season, το μόνο που καταφέρνουν είναι να υποβαθμίζουν και να απαξιώνουν την ίδια τη regular season. Με τι κίνητρο στη συνέχεια να αγωνιστεί ο όποιος star μιας καλής ομάδας που διεκδικεί το «δαχτυλίδι» ένα βράδυ Τρίτης στη Charlotte ή στον δεύτερο αγώνα ενός back to back εντός έδρας με τους Pistons;
Ελέφαντας Τρίτος: τα 82 Παιχνίδια
Κάπως έτσι φτάνει το κείμενο στον μεγαλύτερο, και πλέον πολυσυζητημένο, προβληματικό παράγοντα του σύγχρονου NBA: την εμμονή της Λίγκας στην «παράδοση» των 82 παιχνιδιών τη σεζόν, όταν τα πάντα σε σχέση με την έναρξη της Λίγκας 77 πια χρόνια πίσω είναι τελείως διαφορετικά.
Το συγκεκριμένο θέμα το έχω παρουσιάσει και αναλύσει πολύ διεξοδικά μέσα από το site του Basketball Guru, τόσο με το κείμενο “Load Management και θεσμικές προκλήσεις για το ΝΒΑ” του 2019, όσο και με το πιο πρόσφατο “Οι θέσεις παικτών, ιδιοκτητών και του NBA συνολικότερα, στον δρόμο για την νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (CBA) - pt.V” του 2022, οπότε σε αυτά θα σας παραπέμψω σχετικά για αναλυτικότερη τεκμηρίωση.
Αντιγράφοντας για λόγους συνοχής του παρόντος κειμένου δύο χωρία από το πιο πρόσφατο από τα δύο παραπάνω κείμενα, θα ήθελα να τονίσω για έμφαση τα κάτωθι:
“Δεδομένα το σύγχρονο παιχνίδι στο NBA διεξάγεται σε ταχύτερους ρυθμούς και υψηλότερες εντάσεις από ποτέ άλλοτε. Όσο και αν η σύγχρονη τεχνολογία βοηθάει στην υποστήριξη των αθλητών και της υγείας τους, σημαντικές επιπτώσεις δεν παύουν να υπάρχουν. Τη σεζόν 2021-22 μόλις πέντε παίκτες κατάφεραν να αγωνιστούν και στα 82 παιχνίδια της regular[10]. Οπότε εύλογα τίθεται διαρκώς προς τη Λίγκα το ερώτημα αναφορικά με τον λόγο της εμμονικής επιμονής στην τρέχουσα δομή. Σε αυτή οι παίκτες καλούνται να αγωνιστούν σε 82 παιχνίδια σε 177 ημέρες, ήτοι έναν αγώνα κάθε 2,15 μέρες, όπου κατά μέσο όρο θα καλύψουν 4 χλμ σε αυτούς, συν τα ταξίδια που απαιτούνται. Kαι διαρκώς λιγότεροι μπορούν να ανταπεξέλθουν:
Το παραπάνω γράφημα του True Hoop επιβεβαιώσει το αυτονόητο: μόλις ένα ελάχιστο ποσοστό των περίπου 500 παικτών που αγωνίζονται ετησίως στο NBA μπορεί πλέον να ανταπεξέλθει στο σύνολο των αγώνων. Με τα δε μεγάλα αστέρια της Λίγκας να απουσιάζουν κατά μέσο όρο από 28 παιχνίδια.”
[…}
Πιο συγκεκριμένα, το ερώτημα που θα πρέπει να απασχολεί οικονομικά είναι το “πόσο κοστίζει σε χορηγούς, σε τηλεοπτικό χρόνο και σε εισιτήρια ο τραυματισμός κάθε superstar της Λίγκας για μεγάλο μέρος της σεζόν; Πόσο ο κάθε επόμενος, Και ο επόμενος; Και ο επόμενος”; Διότι, για να περιορίσω το παράδειγμα μόνο στην τηλεοπτική κάλυψη και τη σύνδεση με το νέο υπέρογκο τηλεοπτικό συμβόλαιο, τι ενδιαφέρει περισσότερο τα τηλεοπτικά δίκτυα; Η ποσότητα των αγώνων, όποιες και αν είναι οι ομάδες, όσο καλές και αν αυτές είναι, και ανεξαρτήτως αν οι αστέρες τους είναι υγιείς και παίζουν, όσο πλησιέστερα μπορούν στο 100% τους ή, ακριβώς, η εξασφάλιση ποιοτικού τηλεοπτικού προϊόντος, ήτοι ποιοτικούς αγώνες με τη συμμετοχή των αστέρων των ομάδων, στην καλύτερη δυνατή αγωνιστική τους κατάσταση; Φαντάζομαι η συντριπτική πλειοψηφία μεταξύ ημών, των καταναλωτών του προϊόντος ΝΒΑ, θα απαντήσουμε με ευκολία το δεύτερο.”
Κι ένας δυνητικά ακόμα: οι Stars των Επόμενων Ετών
Ένα προβληματικό σημείο της νέας, 2023 CBA, που πρώτος ο Draymond Green μέσα από το podcast του βγήκε να σημειώσει είναι το πως θα επηρεάσει τα βραβεία στο τέλος κάθε χρονιά το κατώτατο όριο συμμετοχής σε αγώνες. Συγκεκριμένα προβλέπει πως το όριο των 65 αγώνων θα αποκλείει αρκετούς από τους καλύτερους παίκτες της Λίγκας από τα βραβεία, τόσο του MVP, όσο και της συμμετοχής σε All NBA teams. Το οποίο σαν ενδεχόμενο θα έχει και άλλες συνέπειες: αφού η κατάκτηση προσωπικών βραβείων ή η συμμετοχή σε μια All NBA team είναι που καθορίζει το ποιος παίκτης θα είναι επιλέξιμος για super max contract[11], τότε πολύ πιθανό στο άμεσο μέλλον παίκτες του «δεύτερου ή και τρίτου ραφιού». Κάτι που μάλλον δεν θα αρέσει ιδιαίτερα στους team owners όταν θα τους το ζητήσουν.
Η παραπάνω παρατήρηση του Draymond έχει σημαντική πιθανότητα να πραγματωθεί. Οι superstars που έχουν πάρει ήδη ένα πρώτο max, ενδιαφέρονται περισσότερο για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος από κάθε τι άλλο. Πόσο δε, όταν αρχίσουν να μεγαλώνουν και βλέπουν πως το κορμί τους δεν μπορεί πια να ανταπεξέλθει στους 82 αγώνες στις 177 ημέρες. Οι περισσότεροι stars άνω των 32 δύσκολα θα ενδιαφέρονται για το όριο των 65 αγώνων αν είναι σε ομάδες που μπορούν να διεκδικήσουν το Πρωτάθλημα.
Το πως δε το συγκεκριμένο όριο μπορεί να επηρεάσει τα βραβεία μπορούμε να το καταλάβουμε κοιτώντας τα βραβεία και τους αγώνες που αγωνίστηκαν ανά σεζόν οι παίκτες που τα κατέκτησαν. Την σχετική έρευνα έκανε για το Dunc’d On o Dan Feldman, διαπιστώνοντας πως με βάση τα όρια που βάζει η νέα CBA 110 παίκτες που τα κατέκτησαν ή επιλέχθηκαν για τις All NBA teams κατά το παρελθόν, θα έμεναν εκτός[12].
Το οποίο οδηγεί στην επόμενη προβληματική, πως αυτοί που θα επιλέγονται ως All NBAers με βάση τους αγώνες που αγωνίστηκαν, πέρα του supermax που θα μπορούν να ζητήσουν από τις ομάδες τους, θα είναι και εκείνοι που θα θεωρούνται οι “stars” με τους περιορισμούς στο load management και τα rests των επόμενων σεζόν. Κατάσταση που για τους Kawhi αυτού του αθλήματος, μπορεί να την πει κανείς ως και ευλογία.
Κλείνοντας, η απουσία δυναμικής στο ποιος θεωρείται “star” ενέχει από μόνη της μια κάποια στρέβλωση. Χαρακτηριστικό είναι σχετικά το παράδειγμα του Victor Wembanyama. Ένας παίκτης που θεωρείται αστέρας του NBA πριν καν αγωνιστεί το πρώτο του παιχνίδι στη Λίγκα, δεν εμπίπτει στον περιορισμό των rests. Την στιγμή που οι Spurs έχουν επιλεχθεί για 18 παιχνίδια παναμερικανικής μετάδοσης στη rookie χρονιά του. Μάλιστα, αν δεν επιλεχθεί ως All Star[13] (υπάρχουν λίγες σχετικές πιθανότητες βάσει του πόσο «φορτωμένη» από αστέρια είναι η φετινή Δύση) ή σε μία από τις τρεις All NBA teams (σχεδόν απίθανο), ούτε του χρόνου θα εμπίπτει στον ορισμό του “star” κατά το νέο PPP.
Συμπερασματικά
Δυστυχώς, όπως κάθε προηγούμενη CBA, έτσι και η 2023 CBA αποτυγχάνει να λύσει το βασικό πρόβλημα της Λίγκας, που πλέον δεν είναι άλλο από τα 1.230 παιχνίδια της regular season. Και στην προσπάθειά της να εξασφαλίσει τα μέγιστα δυνατά συνολικά έσοδα, ιδίως από την στιγμή που η βασικότερη πηγή αυτών είναι τα τηλεοπτικά συμβόλαια και είναι υπό άμεση διαπραγμάτευση, προσπαθεί με απειλές και μπαλώματα να εξαναγκάσει τους παίκτες σε συμμετοχή μεγαλύτερη από ό,τι αποδεδειγμένα, επιστημονικά, και τεκμηριωμένα, στατιστικά, αυτό μπορεί να αντέξει.
Όλα τα παραπάνω δίνουν προφανώς έξτρα content για κείμενα ανάλυσης όπως το παρόν και podcasts με αναλύσεις συμμετοχών και άξιων για βράβευση παικτών βάσει αυτών, αλλά τελικά μας απομακρύνουν από την πεμπτουσία του ίδιου του αθλήματος: ως κοινό επιθυμούμε τη μέγιστη συμμετοχή των καλύτερων παικτών βέλτιστο επίπεδο υγείας που αυτοί μπορούν να αγωνίζονται, ακριβώς για να μπορούν να μεγιστοποιούν την απόδοσή τους και το θέαμα που μας προσφέρουν. Με κατασταλτικά μέτρα όπως αυτά του νέου PPP και της 2023 CBA, αυτό δεν επιτυγχάνεται. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο.
[1] Προς πιστούς αναγνώστες στήλης Moneyball: ναι, έχω καθυστερήση την έκδοση της ανάλυσης, αλλά το φετινό καλοκαίρι ήταν αρκετά δύσκολο σε κάθε επίπεδο, την συμπάθεια και την υπομονή σας.
[2] Αυτή είναι η νέα επίσημη ονομασία τους βάσει της νέα CBA. Για ευνόητους λόγους η διαφοροποίηση σε σχέση με το σκέτο “owner” των προηγούμενων CBAs.
[3] Πάντα με τρελαίνουν οι marketίστικοι τίτλοι «θετικού» προσήμου: δεν θα είναι “rest” πια ο τίτλος, αλλά “participation”, συμμετοχή. Όλα αυτά σε εμάς τους λίγο πάνω από τα 40 είναι ευθεία αναφορά στις εφηβικές μνήμες και τις ονομασίες των διάφορων απίθανων επιτροπών και οργανισμών που έφτιαχνε το ΠαΣοΚ στα μέσα της δεκαετίας του ’90 για να μασουλάει δημόσιο χρήμα.
[4] Aυτή η επίσημη ονομασία του στην 2023 CBA.
[5] Με τις «κακές γλώσσες» να λένε πως η τριετία ως όριο μπήκε για να μπορέσει να συμπεριληφθεί στους stars ο Kawhi. Και τις ακόμα πιο κακές γλώσσες ήδη να αποκαλούν την PPP “Clippers rule”.
[6] Atlanta Hawks: Dejounte Murray, Trae Young
Brooklyn Nets: Ben Simmons
Boston Celtics: Jaylen Brown, Jayson Tatum
Charlotte Hornets: LaMelo Ball
Chicago Bulls: DeMar DeRozan, Zach LaVine, Nikola Vucevic
Cleveland Cavaliers: Jarrett Allen, Darius Garland, Donovan Mitchell
Dallas Mavericks: Luka Doncic, Kyrie Irving
Denver Nuggets: Nikola Jokic
Golden State Warriors: Stephen Curry, Draymond Green, Chris Paul, Andrew Wiggins
Houston Rockets: Fred VanVleet
Indiana Pacers: Tyrese Haliburton
Los Angeles Clippers: Paul George, Kawhi Leonard
Los Angeles Lakers: Anthony Davis, LeBron James
Memphis Grizzlies: Jaren Jackson Jr., Ja Morant
Miami Heat: Bam Adebayo, Jimmy Butler
Milwaukee Bucks: Giannis Antetokounmpo, Jrue Holiday, Khris Middleton
Minnesota Timberwolves: Mike Conley, Anthony Edwards, Rudy Gobert, Karl-Anthony Towns
New Orleans Pelicans: Zion Williamson
New York Knicks: Julius Randle
Oklahoma City Thunder: Shai Gilgeous-Alexander
Philadelphia 76ers: Joel Embiid, James Harden
Phoenix Suns: Bradley Beal, Devin Booker, Kevin Durant
Portland Trail Blazers: Damian Lillard
Sacramento Kings: De'Aaron Fox, Domantas Sabonis
Toronto Raptors: Pascal Siakam
Utah Jazz: Lauri Markkanen
[7] Aν το salary cap συνεχίσει να αυξάνεται σταθερά στο ανώτερο επιτρεπτά συμφωνηθέν όριο από το Bubble του 10% ετησίως για τα επόμενα χρόνια.
[8] Η χρήση της λέξης «χρήστης» αντί για «παίκτης» είναι απόλυτα στοχευμένη και έχει να κάνει με τις εθιστικές συνέπειες του τζόγου και την ύπαρξη σχετικών μονάδων απεξάρτησης παγκοσμίως.
[9] Με την εξαίρεση μάλλον του Ben Simmons γενικά και του Embiid κάθε φορά που είναι να αγωνιστεί στο Denver ειδικά.
[10] Προσθήκη στο αρχικό κείμενο: ο αντίστοιχος αριθμός για τη σεζόν 2022-23 ανήλθε στους 10.
[11] Συμβόλαιο αξίας ίσης με το 35% του salary cap κατά τον πρώτο χρόνο υπογραφής του.
[12] Η αρχική του έρευνα έγινε πριν διευκρινιστεί πως το όριο δεν πιάνει τους rookies και κατέγραφε 170 παίκτες εκτός βραβείων. Καθώς οι 60 αφορούσαν βραβεία RotY και All Rookie teams, με την αφαίρεση αυτών, ο αριθμός περιορίζεται στους 110. Το συγκεκριμένο link είναι πίσω από paywall, αλλά για λόγους τεκμηριώσης πρέπει να υπάρχει στο κείμενο.
[13] Για την Ιστορία, μόλις 45 rookies έχουν επιλεγεί All Stars με αυτό να συμβαίνει κυρίως στα παλιά-παλιά χρόνια. Τελευταίος rookie που έγινε All Star είναι o Blake Griffin το 2011, στην δεύτερη σεζόν του στη Λίγκα (έχοντας χάσει την πρώτη λόγω τραυματισμού) και αμέσως προηγουμένως τον Yao Ming το 1998, με τις ψήφους όλης της Κίνας.
