4. Χρονική αναμετάθεση του draft
Μεταφερόμενοι από τους rookies στη διαδικασία εισόδου τους στη Λίγκα, στο draft, φαντάζει πλέον πιθανή η μεταφορά αυτού μετά τη free agency. Συγκεκριμένα, με την free agency να αποτελεί μία από τις κορυφαίες διαδικασίες της Λίγκας ετησίως από άποψη ενδιαφέροντος, το ότι αυτή λαμβάνει χώρα μετά το draft και όχι πριν από αυτό, φαίνεται να προκαλεί στρεβλώσεις. Όχι τόσο στην ενασχόληση των φιλάθλων, όσο στη σύνθεση των ετήσιων rosters. Συγκεκριμένα, τα τελευταία χρόνια τακτικές είναι οι καταγραφές περιπτώσεων που ομάδες είχαν τη δυνατότητα να υπογράψουν σε φιλικά προς αυτές συμβόλαια ελεύθερους παίκτες ή να ανταλλάξουν για παίκτες που θα τους ενδιέφεραν, ωστόσο η προγενέστερη επιλογή παίκτη στην ίδια θέση, ή παίκτη με παραπλήσια χαρακτηριστικά, στο draft που είχε προηγηθεί, τις αποτρέπει. Η συγκεκριμένη πρόταση έχει μια δόση λογικής. Το draft και η επιλογή παικτών από εκεί, να έρχεται να καλύψει τις ανάγκες του roster κάθε ομάδας που η free agency δεν κατάφερε να καλύψει. Ο αντίλογος σε αυτό το επιχείρημα φυσικά είναι πως η επιλογή παίκτη από το draft δεν μπορεί να έχει τόσο βραχυπρόθεσμη οπτική. Θα πρέπει να γίνεται βάσει του μεγαλύτερου διαθέσιμου ταλέντου και με προοπτική, για επιλογή πρώτου γύρου, οκταετίας (καθώς τόσο διαρκούν χρονικά τα δύο πρώτα συμβόλαια των καλών παικτών του πρώτου γύρου του draft).
Η εναλλακτική επιλογή εδώ είναι η χαλάρωση των περιορισμών του tampering. Με δεκάδες συμφωνίες να ανακοινώνονται κάθε χρόνο, λεπτά (ή και δευτερόλεπτα) μετά την επίσημη έναρξη της free agency, την 1η Ιουλίου κάθε έτους, η χαλάρωση των σχετικών περιορισμών (εναλλακτικός τίτλος “το τέλος του κουκλοθέατρου”), που -στην πράξη- ποτέ και από κανέναν δεν τηρούνται, θα επισημοποιούσε τις όποιες συμφωνίες των ομάδων με παίκτες πριν τη διεξαγωγή του draft και θα συμβάδιζε με την επιθυμία των ομάδων για προγενέστερη, ή έστω παράλληλη, στελέχωση των ομάδων από την free agency σε σχέση με το draft.
5. Ιατρικά δεδομένα παικτών και θέματα ψυχικής υγείας
Μία από τις πιο έντονες επιθυμίες των διοικούντων τις ομάδες της Λίγκας τελευταία χρόνια αφορά τα ιατρικά δεδομένα των παικτών που εισέρχονται στο draft. Σε αντίθεση με όταν ένα trade λαμβάνει χώρα, όπου η ομάδα που ανταλλάσει τον παίκτη είναι υποχρεωμένη να στείλει τον ιατρικό φάκελό του στην ομάδα που αυτός θα καταλήξει, οι παίκτες που δηλώνουν συμμετοχή στο draft, δεν είναι υποχρεωμένοι να μοιράζονται τους ιατρικούς τους φακέλους με τις ομάδες που ενδιαφέρονται να τους επιλέξουν. Η κατάσταση αυτή υπογραμμίζεται διαρκώς από τις ομάδες ως ενοχλητική. Και εύλογα. Από την στιγμή που το draft, και δη οι πρώτες επιλογές αυτού, αποτελούν τον βασικό μηχανισμό να αποκτήσει έναν πολύ καλό παίκτη μια ομάδα, και δη σε ελεγχόμενο, από άποψη κόστους, συμβόλαιο, σε rookie scale για τα πρώτα τέσσερα χρόνια, και σε -το πολύ- rookie max extension για τα επόμενα πέντε, είναι απόλυτα λογικό να θέλει να δει την ιατρική κατάσταση του παίκτη, πάνω στον οποίο θα στηρίξει ένα σημαντικό μέρος της αγωνιστικής προοπτικής της για τα επόμενα χρόνια. Ωστόσο, όπως σε κάθε κοινωνία του δυτικού κόσμου, τα ιατρικά δεδομένα θεωρούνται ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα και προστατεύεται απόλυτα νομικά η ιδιωτικότητα αυτών. Και δεδομένα αποτελούν ένα ισχυρό διαπραγματευτικό ατού στα χέρια των παικτών και των ατζεντηδων τους. Ιδίως αν θέλουν να πιέσουν μια ομάδα να μην επιλέξει έναν παίκτη, ο οποίος δεν θέλει να αγωνιστεί σε αυτή ή να ζήσει στην συγκεκριμένη πόλη που η ομάδα εδρεύει. Κρίσιμο σημείο όμως αποτελεί το γεγονός πως οι υποψήφιοι rookies δεν είναι -ακόμα- μέλη της Λίγκας, άρα ούτε και της Ένωσης των Παικτών. Όμως αυτοί με τη σειρά τους έχουν κοινούς ατζεντηδες με τους τρέχοντες παίκτες του NBA. Εκπροσωπούνται δηλαδή από τα ίδια συμφέροντα. Συνεπώς, ιδίως σε αυτό το πεδίο, βλέπω την αντίσταση της πλευράς του Σωματείου των Παικτών πιο έντονη. Για να καλυφθεί θα πρέπει να κερδίσουν διαπραγματευτικά κάτι πολύ σημαντικό και μεγάλο.
Η ένταξη της ψυχικής υγείας στα πρωτόκολλα υγείας και τραυματισμών
Εντάσσοντάς το ως υποκατηγορία στα θέματα υγείας, παρότι δεν σχετίζεται ευθέως με την ανωτέρω θεματική, είναι και το θέμα της αναγνώρισης της ψυχικής υγείας ως αναπόσπαστο μέρος της συνολικής υγείας των παικτών του NBA. Συγκεκριμένα, και πρωτοποριακά σε σχέση με τα υπόλοιπα επαγγελματικά sports των ΗΠΑ, το NBA δείχνει να έχει αποφασίσει να αντιμετωπίζει τα θέματα ψυχικής υγείας ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με τα αντίστοιχα σωματικά, και προφανώς αντίστοιχα με τους μακροχρόνιους τραυματισμούς, μιας και η ψυχική υγεία δεν αλλάζει κατάσταση από μέρα σε μέρα, όπως για παράδειγμα ένα στραμπούληγμα.
Στην συγκεκριμένη θεματική, μπορεί να διαβάσει κανείς τακτικές αναφορές σε προβεβλημένους παίκτες, όπως ο Kevin Love και ο DeMar DeRozan, οι οποίοι δημόσια τα τελευταία χρόνια μίλησαν για την κατάθλιψη που αμφότεροι αντιμετώπισαν, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην -δυστυχώς, με τεράστια καθυστέρηση- κανονικοποίηση και αποστιγματισμό των ψυχικών παθήσεων.
Σε αυτή τη γωνία του κειμένου ωστόσο, θα ήθελα προσωπικά να κάνω ειδική μνεία στον πραγματικό προμηθέα της συγκεκριμένης συζήτησης, τον ξεχασμένο Royce White, #16 επιλογή των Rockets στο draft του 2012. O White, από την πρώτη μέρα εισόδου του στη Λίγκα έχει δημοσιοποιήσει τα προβλήματα ψυχικής υγείας που αντιμετώπιζε και είχε ζητήσει από τους Rockets να τον αντιμετωπίσουν όπως κάθε άλλο τραυματισμένο παίκτη τους. Η αντίδραση των (υπό τον διαρκώς υμνούμενο Morey) Rockets; Να τον τιμωρεί και να τον θέτει εκτός ομάδας, παρά τις δημόσιες φωνές για υποστήριξή και βοήθειά του παίκτη.
Σε κάθε περίπτωση, η επίσημη ένταξη των ψυχικών παθήσεων στα ιατρικά πρωτόκολλα της Λίγκας, θα βοηθήσει να αρθούν και οι όποιες σκιές ή υποψίες σε περιπτώσεις όπως του Ben Simmons και της δικής του επίκλησης σε ψυχικά τραύματα κατά την έναρξη της σεζόν 2021-22. Η επίκληση του Simmons έχει αμφισβητηθεί ευθέως, τόσο από την ομάδα των Sixers, όσο και από μεγάλη μερίδα των φιλάθλων, και ως έναν βαθμό βάσιμα, μιας και πρωτοειπώθηκε ως πρόβλημα, μετά την αποτυχία του να ανταλλαχθει κατά την offseason του 2021. Ήταν ο φόβος του κοινωνικού στιγματισμού που καθυστέρησε την σχετική ανακοίνωση από πλευράς παίκτη; Ήταν απλά μια πρόφαση; Τέτοιες αμφιβολίες θα καταφέρει να διαλευκάνει ο νέος κανονισμός. Μα πρώτα και κύρια, θα μπορέσει να βοηθήσει το σύνολο των ψυχικά πασχόντων αθλητών. Με τη διαδρομή των 10 χρόνων, από το 2012 και την τότε αντιμετώπιση του White ως το σήμερα, να αποτυπώνει εύλογα -και εντυπωσιακά- την θετική εξέλιξη της Λίγκας στον συγκεκριμένο τομέα.
6. Υπογραφή νέας CBA πριν την υπογραφή του νέου τηλεοπτικού
Μία κρίσιμη διαφορά της τρέχουσας κατάστασης σε σχέση με την ομαλή έκβαση των συνομιλιών για την υπογραφή της 2017 CBA είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι τα χρήματα του νέου τηλεοπτικού συμβολαίου θα οριστικοποιηθούν και θα εισέλθουν στο BRI (Basketball Related Income) μετά την υπογραφή της νέας CBA και όχι πριν, όπως συνέβη το 2016. Στο σημείο αυτό θα κριθεί το επίπεδο εμπιστοσύνης των δύο διαπραγματευομενοι μερών. Οι σχέσεις εμπιστοσύνης τους είχαν διαταραχθεί σημαντικά με την 2011 CBA, όπως αναλύθηκε σε προηγούμενο χωριό του παρόντος πονήματος, όταν και οι ιδιοκτήτες διεκδίκησαν και κέρδισαν σημαντικό μέρος των εσόδων και των δικαιωμάτων των παικτών. Στη δεκαετία που μεσολάβησε, με το player empowerment, την κατακόρυφη αύξηση των εσόδων της Λίγκας (και συνακόλουθα και των παικτών), αλλά και την περισσότερο ισορροπιστική και συγκαταβατική διοίκηση του Adam Silver (ιδίως σε σχέση με τον προκάτοχό του, David Stern και την πολύ πιο απολυταρχική δική του διοίκηση) οι σχέσεις δείχνουν να βρίσκονται στο καλύτερο επίπεδο από ποτέ. Ωστόσο, οι διαφωνίες που υπάρχουν στην πλευρά των ιδιοκτητών είναι εκείνες που μπορεί να κάνουν την Ένωση των Παικτών δύσπιστη ως προς το στιβαρό και ακέραιο της όποιας θέσης των owners σε σχέση με το νέο τηλεοπτικό συμβόλαιο, το ενδεχόμενο ύψος αυτού, αλλά κυρίως με το πως αυτό θα μοιραστεί ανάμεσα στα δύο μέρη, μέσω του BRI. Το ρήγμα δηλαδή που ήδη υπάρχει στην πλευρά των ιδιοκτητών, ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να ξοδεύουν και να βελτιώνουν τις ομάδες τους και σε εκείνους που τις βλέπουν ως μια ακόμα προσοδοφόρα επένδυση, και επιθυμούν απλά τη μεγιστοποίηση των κερδών τους μέσω των ομάδων, είναι μια κατάσταση που κάθε συνομιλητής θα φοβόταν. Ιδίως όταν νιώθει ότι στο πρόσφατο παρελθόν έχει αδικηθεί από τον ίδιο συνομιλητή.
Θεωρητικά, η λύση είναι εύκολη: η πλευρά των ιδιοκτητών, που είναι εκείνη που θα διαπραγματευτεί το νέο τηλεοπτικό, δεν έχει κανέναν λόγο να μην επιδιώξει τη μεγιστοποίηση του ποσού που θα εισπράξει η Λίγκα. Συνακολούθως, όποιο και αν είναι αυτό, θα μπει στο σύνολό του στο BRI και με βάση τα ποσοστά διανομής στις δύο πλευρές και θα μοιραστεί αντιστοίχως. Με βάση δε ένα προσυμφωνημένο ποσοστό cap smoothing, θα υλοποιηθεί η ένταξή του στο ετήσιο salary, σε βάθος ενδεχομένως πενταετιας. Σαν ασφαλιστική δικλείδα, μπορεί να μπει η δυνατότητα καταγγελίας της σύμβασης από τους παίκτες αν υπάρχουν δεδομένα που διαφοροποιούν σημαντικά την ανωτέρω πρόβλεψη. Το συγκεκριμένο θέμα πάντως, η δυσπιστία των παικτών γύρω από τη διαχείριση των χρημάτων του νέου τηλεοπτικού, θαρρώ θα είναι ένα πεδίο που η Ένωση Παικτών θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί συνδικαλιστικά (όχι τόσο ουσιαστικά) προκειμένου να κερδίσει μόχλευση σε έτερα, πιο σημαντικά για εκείνη, ζητήματα.
7. Αναμόρφωση της regular season
Δεδομένα το σύγχρονο παιχνίδι στο NBA διεξάγεται σε ταχύτερους ρυθμούς και υψηλότερες εντάσεις από ποτέ άλλοτε. Όσο και αν η σύγχρονη τεχνολογία βοηθάει στην υποστήριξη των αθλητών και της υγείας τους, σημαντικές επιπτώσεις δεν παύουν να υπάρχουν. Τη σεζόν 2021-22 μόλις πέντε παίκτες κατάφεραν να αγωνιστούν και στα 82 παιχνίδια της regular. Οπότε εύλογα τίθεται διαρκώς προς τη Λίγκα το ερώτημα αναφορικά με τον λόγο της εμμονικής επιμονής στην τρέχουσα δομή. Σε αυτή οι παίκτες καλούνται να αγωνιστούν σε 82 παιχνίδια σε 177 ημέρες, ήτοι έναν αγώνα κάθε 2,15 μέρες, όπου κατά μέσο όρο θα καλύψουν 4 χλμ σε αυτούς, συν τα ταξίδια που απαιτούνται. Kαι διαρκώς λιγότεροι μπορούν να ανταπεξέλθουν:
Το παραπάνω γράφημα του True Hoop επιβεβαιώσει το αυτονόητο: μόλις ένα ελάχιστο ποσοστό των περίπου 500 παικτών που αγωνίζονται ετησίως στο NBA μπορεί πλέον να ανταπεξέλθει στο σύνολο των αγώνων. Με τα δε μεγάλα αστέρια της Λίγκας να απουσιάζουν κατά μέσο όρο από 28 παιχνίδια.
Η επικείμενη επέκταση της Λίγκας θα προσθέσει δε πρόσθετα 164 παιχνίδια στο ήδη παραφορτωμένο καλεντάρι. Μα πέρα από την καταπόνηση στην υγεία των παικτών, το δεύτερο ερώτημα που εύλογα ανακύπτει είναι αναφορικά με την οικονομική σημαντικότητα όλων αυτών των αγώνων; Πόσο εμπορικοί μπορεί να είναι 12 αγώνες μέσα σε επτά ώρες το βράδυ της Τετάρτης ενός Νοέμβρη ή ενός Φλεβάρη;
Την απάντηση την δίνουν τα πλέον απλά μαθηματικά: η σημαντικότητα κάθε αγώνα είναι όσο το ποσοστό του επί του συνόλου των αγώνων. Έτσι, κάθε αγώνας Playoffs έχει σημαντικότητα 1/7, μειούμενη μετά από κάθε παιχνίδι (σε 1/6, 1/5 και ούτω καθεξής), κάθε γύρου. Η σημαντικότητα των αγώνων της regular είναι 1/82. Μείωση των αγώνων κάθε ομάδας στη regular, θα μείωνε τον παρονομαστή του κλάσματος, αυξάνοντας την συνολική αξία της πράξης, άρα την αξία κάθε αγώνα.
Την δική μου οπτική σχετικά έχω παρουσιάσει αναλυτικά σε παλαιότερο κείμενό μου του 2019 “Load Management και θεσμικές προκλήσεις για το ΝΒΑ”. Δύο από τις σημαντικότερες θέσεις που παρουσίαζα και στο τότε κείμενο και εξακολουθώ να υποστηρίζω και σήμερα είναι οι ακόλουθες:
- Αύξηση του αριθμού των ομάδων από 30 σε 32, κατάργηση τόσο των divisions, όσο και των περιφερειών, για μία αγωνιστική περίοδο 62 αγώνων, που όλες οι ομάδες θα παίξουν απλά έναν εντός και έναν εκτός αγώνα με κάθε αντίπαλο, οι 16 καλύτερες θα προκρινονται στα Playoffs και παράλληλα, θεσμοθέτηση μιας διοργάνωσης κυπέλλου με νοκ-αουτ αγώνες, αμέσως πριν ή αμέσως μετά το All Star break, με πρόσθετα κίνητρα (όχι μόνο οικονομικά) για την ομάδα που θα το κατακτά.
- Στη σημερινή δομή του το NBA έχει 1.230 αγώνες regular season, στη μορφή που προτείνω θα έχει 300 λιγότερους, 930. Κάθε ομάδα, άρα και κάθε παίκτης, θα αγωνίζεται 20 παιχνίδια λιγότερα μες στη σεζόν, θα περιορίζονται καταπόνηση από αγώνες και ταξίδια, και έτσι θα αυξάνονται παράλληλα οι πιθανότητες για να είναι υγιείς όλοι οι stars στα σημαντικά, δηλαδή τα Playoffs και τους Τελικούς.
Τα όποια αντεπιχειρήματα για απώλεια εσόδων από τα λιγότερα παιχνίδια, θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους δύο βασικά δεδομένα: την αύξηση των εσόδων από την αύξηση της σημαντικότητας κάθε αγώνα, καθώς, και το βασικότερο, στην αποτίμηση της παρουσίας των παικτών σε περισσότερα παιχνίδια ως ποσοστό του συνόλου, απόρροια της καλύτερης υγείας τους, λόγω της μικρότερης καταπόνησης που ένα πρόγραμμα με λιγότερους αγώνες και λιγότερα ταξίδια εξασφαλίζει.
Πιο συγκεκριμένα, το ερώτημα που θα πρέπει να απασχολεί οικονομικά είναι το “πόσο κοστίζει σε χορηγούς, σε τηλεοπτικό χρόνο και σε εισιτήρια ο τραυματισμός κάθε superstar της Λίγκας για μεγάλο μέρος της σεζόν; Πόσο ο κάθε επόμενος, Και ο επόμενος; Και ο επόμενος”; Διότι, για να περιορίσω το παράδειγμα μόνο στην τηλεοπτική κάλυψη και τη σύνδεση με το νέο υπέρογκο τηλεοπτικό συμβόλαιο, τι ενδιαφέρει περισσότερο τα τηλεοπτικά δίκτυα; Η ποσότητα των αγώνων, όποιες και αν είναι οι ομάδες, όσο καλές και αν αυτές είναι, και ανεξαρτήτως αν οι αστέρες τους είναι υγιείς και παίζουν, όσο πλησιέστερα μπορούν στο 100% τους ή, ακριβώς, η εξασφάλιση ποιοτικού τηλεοπτικού προϊόντος, ήτοι ποιοτικούς αγώνες με τη συμμετοχή των αστέρων των ομάδων, στην καλύτερη δυνατή αγωνιστική τους κατάσταση; Φαντάζομαι η συντριπτική πλειοψηφία μεταξύ ημών, των καταναλωτών του προϊόντος ΝΒΑ, θα απαντήσουμε με ευκολία το δεύτερο.
Θεωρώ πως τα ανωτέρω ζητήματα έχουν απασχολήσει τη Λίγκα. Δεδομένα έχουν απασχολήσει την Ένωση των Παικτών. Η ενδεχόμενη επέκταση του NBA με την προσθήκη δύο ακόμα ομάδων δίνει τη δυνατότητα για να συζητηθεί σοβαρά η προοπτική της μείωσης των αγώνων κάθε ομάδας σε λιγότερες από 82. Οι επίσημες δηλώσεις του Silver για έναρξη του mid-season tournament, ακόμα και αν η μορφή αυτού δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρη ακόμα, αποτελεί μία πρόσθετη, ευνοϊκή συνθήκη για μείωση των αγώνων της regular. Οι δύο πιο γνωστοί newsbreaker έχουν επιβεβαιώσει την σχετική πρόθεση, είτε για 80 παιχνίδια της season (Shams Charania), είτε για 78 (Woj). Σε κάθε περίπτωση πολύ λιγότερα από τα 20, που, για παράδειγμα, εγώ θα ήθελα. Ακόμα και αυτό ωστόσο θα αποτελέσει σημαντική κατάκτηση. Μία νίκη των επιστημών και μεγαλύτερη διασφάλιση, τόσο της υγείας των αθλητών, όσο και, συνεπακόλουθα, της ποιότητας του θεάματος στη regular.
Επίλογος
Όσο παράλογο φαντάζει σήμερα να μπορεί μία ομάδα να δίνει συνεχόμενα picks της πρώτου γύρου σε trades, να μην μπορεί να μείνει υπό καμία συνθήκη ένας παίκτης free agent, ή να υπάρχουν συμβόλαια αξίας $100 εκατ. και διάρκειας 10 ή 12 χρόνων σε rookies, πριν καν αγωνιστούν στον πρώτο τους αγώνα στο NBA, ενδεχομένως τόσο παράλογα θα φαντάζουν τα τρέχοντα δεδομένα της Λίγκας στην επόμενη γενιά φιλάθλων της. Το NBA είναι ένα δυναμικό περιβάλλον οργανωτικά, όπου με τον πακτωλό χρημάτων που καταφέρνει να παράγει την τελευταία δεκαετία, προκαλεί διαρκώς την ανάγκη για νέες ρυθμιστικές προσαρμογές.
Καθώς ωστόσο οι CBAs είναι εκείνες που καθορίζουν το πλαίσιο που τα front offices των ομάδων οφείλουν να επεξεργαστούν (και να φτάσουν στα όριά τους) προκειμένου να συνθέσουν τα καλύτερα δυνατά σύνολα, σύνολα που θα (αντ)αγωνιστούν στη συνέχεια εντός των παρκέ για την κατάκτηση της νίκης, την κατάκτηση του Πρωταθλήματος, οι διαπραγματεύσεις για την επόμενη CBA είναι εξίσου κρίσιμες για κάθε ομάδα και συνακολούθως για εμάς τους φιλάθλους, ως προς το πως και πόσο θα χρειαστεί να αλλάξουν οι ομάδες που μας αρέσει να βλέπουμε.
Η οικονομική ευρωστία της Λίγκας είναι τέτοια που θεωρητικά θα βοηθήσει να ξεπεραστούν οι όποιες διαφωνίες ή δυσκολίες των διαπραγματεύσεων. Ωστόσο μόνιμη συνοδός της οικονομικής ευρωστίας είναι η απληστία. Και η τελευταία ποτέ δεν αποτελεί καλό σύμβουλο καμίας και κανενός. Αν η λογική επικρατήσει, με τους όποιους εκατέρωθεν συμβιβασμούς, οι δύο πλευρές, Ιδιοκτητών και Παικτών, θα συμφωνήσουν στο νέο πλαίσιο και το NBA θα προχωρήσει ακλυδώνιστα στο νέο του θεσμικό πλαίσιο. Η ελπίδα είναι αυτή τη φορά η οπτική, κυρίως των ιδιοκτητών, να μην ακολουθήσει το σύνηθες κατά το παρελθόν, κοντόφθαλμο μονοπάτι τους, της ευκαιριακής επίλυσης παρελθοντικών ζητημάτων και την αναζήτηση προστασίας έναντι ίδιων λαθών, αλλά να καταφέρει να ενσωματώσει την παρούσα και μελλοντική δυναμική της Λίγκας στη συμφωνία, μια συμφωνία που θα εμπνέει και θα ανοίγει δρόμους (αντί να κλείνει τρύπες). Ωστόσο, καθώς στο κάτω-κάτω οι ιδιοκτήτες δεν είναι κάτι παραπάνω από 30 κακομαθημένα πλουσιόπαιδα που οι ομάδες τους αποτελούν για αυτούς προέκταση του εγώ τους και της τσέπης τους, η απληστία, ο εγωισμός, οι εμμονές, δεν είναι καθόλου απίθανο να εμφανιστούν στο διαπραγματευτικό τραπέζι. Σε αυτό το ενδεχόμενο ο δρόμος των διαπραγματεύσεων θα είναι μακρύς και δύσκολος. Και τούτο καθώς η πλευρά των παικτών[25] είναι πιο ενδυναμωμένη και πιο πλούσια από ποτέ. Πλούσια σε βαθμό που οι 10 καλύτεροι και πλουσιότεροι παίκτες της, συνεπικουρούμενοι από τους ατζεντηδες τους και τα εκτός NBA οικονομικά συμφέροντα, έχουν τη δυνατότητα να στήσουν ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, μέσα σε μερικούς μήνες. Αυτή η δυνατότητα αποδυναμώνει τον δυνητικό εκβιασμό του lock out, που πολλάκις στο παρελθόν η Ένωση των Ιδιοκτητών (1999 και 2011 οι πιο πρόσφατες) είχε χρησιμοποιήσει. Οι διαπραγματεύσεις άλλωστε, αναφορικά με το κάθε τι, όχι αποκλειστικά σε αυτό το επίπεδο (χρημάτων, δημοσιότητας και διακυβευμάτων) είναι περισσότερο αγώνας ισορροπίας παρά επιβολής.
Και αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός της αναλυτικής παρουσίασης που προηγήθηκε: να εξηγήσει το σύνολο των παραγόντων, ειδικών συνθηκών και μεταβλητών που θα πρέπει να εξισορροπηθούν και να συμφωνηθούν, καταλήγοντας στο κείμενο της επόμενης CBA. Κείμενο που θα καθορίσει τα νέα πλαίσια μέσα στα οποία η κάθε ομάδα NBA στο εγγύς μέλλον θα στήνεται και θα λειτουργεί. Να αναδείξει την ευθεία σύνδεση των διαβουλεύσεων πίσω από τις κάμερες και τα φώτα, με το υπέρλαμπρο τελικό προϊόν που κάθε χρόνο εμείς καταναλώνουμε από τέλη Οκτώβρη ως μέσα Ιούνη. Τον όχι και τόσο μαγικό κόσμο, των γραφειοκρατών, των χρημάτων, των αντικρουόμενων συμφερόντων, η εναρμόνιση των οποίων σε μια κοινά αποδεκτή συμφωνία, ανάβει τελικά τους προβολείς του πραγματικά “Μαγικού (μας) Κόσμου”.
[25] Στην οποία θα παίξουν ενεργό ρόλο στις διαπραγματεύσεις οι Jaylen Brown, Malcolm Brogdon και C.J. McCollum, που έχουν δείξει πως είναι ιδιαίτερα έξυπνοι, μορφωμένοι και ευαισθητοποιημένοι.
