B. Owners (Governors) vs Players

Και κάπως έτσι περνάμε στα θέματα που φαίνεται πως θα απασχολήσουν περισσότερο τις δύο διαπραγματευομενες πλευρές, Ένωση Ιδιοκτητών (Boards of Governors) και Ένωση Παικτών (NBPA).

1.   Το (ξεχειλωμα των ορίων του) Player Empowerment

Το πρώτο από αυτά είναι αυτονόητα τα όρια του Player Empowerment που έχει λάβει χώρα κατά την τελευταία δεκαετία.

Κορύφωση για την όποια αγανάκτηση των ιδιοκτητών είναι οι συμπεριφορές των τριων -όσο γράφονται αυτές οι γραμμές τουλάχιστον- παικτών των Nets: Durant, Irving και Simmons, του τελευταίου όσο ήταν ακόμα παίκτης των Sixers. Συγκεκριμένα, η στάση των τριών ανέδειξε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που ενοχλούν (πολύ) τους ιδιοκτήτες. Και σε ένα βαθμό εύλογα. Ας τα δούμε όμως αναλυτικότερα. Ο μεν Durant υπέγραψε επέκταση συμβολαίου με τους Nets, για τέσσερα χρόνια και έναντι $194,2 εκατ. την offseason του 2021, με έναρξη την επόμενη σεζόν 2022-23. Ε, πριν την έναρξη ισχύος του συμβολαίου του, ο Durant ζήτησε trade, ζήτησε την απομάκρυνση τόσο του προπονητή, όσο και του GM, της ομάδας. Όχι λογικά πράγματα… Αντίστοιχα ο Kyrie παρότι συμβεβλημένος με max συμβόλαιο με τους Nets, πήρε πολλάκις -από τον εαυτό του- άδεια δύο εβδομάδων, αρνήθηκε να εναρμονιστεί με τα υγειονομικά πρωτόκολλα της ομάδας και της πόλης, και διαρκώς συμπεριφερόταν σαν να είναι ένας ανεξάρτητος, εξωτερικός παράγοντας, λειτουργώντας κατά το δοκούν, αρνούμενος τη συμμόρφωση ακόμα και με τις πλέον απλές συμβατικές του υποχρεώσεις, πολλώ δε μάλλον, να συμπεριφερθεί σαν το πλέον καλοπληρωμένο μέλος μιας ομάδας παικτών/ανθρώπων, με κοινό στόχο και σκοπό. Αποκορύφωμα όλων των ανωτέρω κατ’ εμέ, η δήλωση του μετά το πέρας της σεζόν 2021-22, όπου ανερυθρίαστα είπε πως ο ίδιος, ο Durant, o -τότε προπονητής της ομάδας- Nash και ο GM Marks, θα αποφασίσουν για το πως θα στηθεί η ομάδα για την επόμενη σεζόν. Σημειωτέον, αμφότεροι οι Durant και Irving έχουν προβεί κατά τις Nets days τους σε απαξιωτικές δηλώσεις των συμπαικτών τους. Κλείνοντας, ο Simmons, όντας ακόμα μέλος των Sixers, και μετά τον αποκλεισμό αυτών από τους Hawks στα Playoffs του 2021, απογοητευμένος από την στάση της ομάδας, προπονητή, μέρους των συμπαικτών και της διοίκησης προς το πρόσωπό του και την -κατ’αυτόν- απουσία στήριξης, αρνήθηκε να συμμετάσχει σε κάθε δραστηριότητα της ομάδας της Philadelphia, απαιτώντας trade, ενώ έμπαινε στον δεύτερο χρόνο του πενταετούς συμβολαίου του συνολικής αξίας $177,2 εκατ.

Οι παραπάνω συμπεριφορές μπορούν αντικειμενικά να κριθούν ως αντιεπαγγελματικές. Ακόμα και αν υπάρχουν καταστάσεις που ως ένα σημείο θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν τις αντιδράσεις σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση, κάνοντας ένα βήμα πίσω μπορεί να παρατηρήσει καθείς:

• δημόσιες τοποθετήσεις απαξίωσης του συμβαλλόμενου οργανισμού,
• απαξίωση “προϊσταμένων” (προπονητών και GMs),
• μη συμμόρφωση με συμβατικές υποχρεώσεις

Εύλογα συνεπώς μπορεί κανείς να περιμένει στις επικείμενες διαπραγματεύσεις ένα “κάπου ώπα” από πλευράς ιδιοκτητών.

Το αντεπιχείρημα από πλευράς παικτών είναι, το -εξόχως αμερικάνικο- “ποιος φέρνει τα λεφτά;”. Συγκεκριμένα, η λογική τους πλέον είναι στην κατεύθυνση πως το NBA είναι ένα “players league”. Με τα νούμερα να το υποστηρίζουν. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι του LeBron James: η αποχώρησή του από τους Cavaliers το 2010 έριξε την αποτιμητική αξία του franchise κατά 25%, προκαλώντας ταυτόχρονα μεγάλη ύφεση στην οικονομία της πόλης συνολικότερα. Ακριβώς αντίστροφα, η επιστροφή του στους Cavs το 2014, αύξησε την αποτιμητική αξία του οργανισμού κατά $1 δισ. Το γεγονός πως ο LeBron είναι μια τεράστια κινητή βιομηχανία φαίνεται από την επίπτωση που είχε η μετακόμισή του και στο “τεράστιο” (από κάθε άποψη) LA. Συγκεκριμένα, ακαδημαϊκή έρευνα έδειξε πως η έλευσή του επέφερε 3.000 νέες θέσεις εργασίας, $29 εκατ. έσοδα από φόρους στην Πολιτεία και ένα συνολικότερο θετικό οικονομικό αποτύπωμα της τάξης των $396 εκατ. σε βάθος πενταετίας. “Ο μισθός του” συνεπώς φαντάζει πολύ κατώτερος της όποιας οικονομικής προσφοράς του, αγωνιστικής και κυρίως οικονομικής, στην εκάστοτε ομάδα που αγωνίζεται. Αντίστοιχη ειναι και η επίδραση του Curry στους Warriors. Όσο εξαιρετικά και αν τα είχαν και πάλι κάνει οι διοικούντες της ομάδας του San Francisco την τελευταία οκταετία, ποιος πιστεύει πως η αποτιμητική αξία της ομάδας θα ήταν η ίδια, η υψηλότερη της Λίγκας, στα $7 δισ. χωρίς τον Stephen Curry;

Μάλιστα, ένα ενδιαφέρον στοιχείο για την ενδεχόμενη στάση των παικτών, έδειξε η υπερασπιστική γραμμή του αντιπροέδρου της Ένωσης των Παικτών, Jaylen Brown, κατά την τιμωρία του του Kyrie Irving, από τους Nets, σε συνέχεια των (Kyrie-ικά βλακωδών) αντισημιτικών σχολίων του τελευταίου^[22]. Συγκεκριμένα, ο Brown επικαλέστηκε την σε ισχύ CBA και τα εκεί προβλεπόμενα, τονίζοντας πως η λίστα των ενεργειών που οι Nets ζητούσαν από τον παίκτη τους να πράξει ή να συμμορφωθεί, ήταν μη προβλεπόμενες από τη σύμβαση και θα έπρεπε να ανακαλέσουν. Η συγκεκριμένη υπενθύμιση δεν θα πρέπει να ληφθεί ως υπεράσπιση των όποιων θέσεων του Kyrie ή ένα συντεχνιακό flex. Αντίθετα, κατά τη γνώμη μου, είναι μία ορθότατη συνδικαλιστική υπενθύμιση των θεσμικών ορίων που η CBA βάζει και μια υπενθύμιση προς τους ιδιοκτήτες πως τα συγκεκριμένα όρια όχι απλά υπάρχουν και πρέπει να τηρούνται, αλλά και πως η θέση των παικτών στην επικείμενη διαπραγμάτευση θα είναι η δυναμική υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. 

Με βάση τα ανωτέρω είναι εύλογο και αναμενόμενο το επικείμενο “bras de fer” των δύο πλευρών στο συγκεκριμένο ζήτημα. Από τη μία, οι ιδιοκτήτες θα θελήσουν να περιορίσουν το ευμετάβλητο των οργανισμών τους, της δομής, της αγωνιστικής απόδοσης, αλλά και της αποτίμησης αυτών, από τις ορέξεις των superstars τους. Ταυτόχρονα όμως, δεν μπορούν παρά να αποδεχτούν πως ως έναν βαθμό αυτό είναι πια θέσφατο, σε μια Λίγκα που η επιρροή και επίδραση των παικτών είναι τόσο μεγάλη. Πλέον του γεγονότος πως η ίδια η δομή της Λίγκας είναι προσωποκεντρική: κάτι που φαίνεται από το απλό παράδειγμα της αδυναμίας αγοράς εμφάνισης ομάδας χωρίς το όνομα-νούμερο κάποιου παίκτη της στην πλάτη.

Θαρρώ ωστόσο πως θα υπάρξει σχετικό consensus, ενδεχομένως σχετικά εύκολα. Συγκεκριμένα, η λύση ενδεχομένως να βρίσκεται στην μη ανταλλαξιμότητα των παικτών που υπογράφουν supermax contracts κατά τα πρώτα δύο ή τρία έτη της διάρκειάς τους. Ίσως με την ένταξη ενός αντίστροφου trade kicker, όπου παίκτης που ζητάει δημόσια trade request, θα έχει μείωση του συμβολαίου του κατά ένα (σημαντικό) ποσοστό αν τελικά ανταλλαχθει. Οτιδήποτε πρόσθετα ή αφαιρετικά των ανωτέρω πιθανών λύσεων, θα εξαρτηθεί από τη μόχλευση και τους συμβιβασμούς στα υπόλοιπα υπό διαπραγμάτευση θέματα. 

2.   Επεκτάσεις Συμβολαίων - Αλλαγές στη δομή των Συμβολαίων

Μία ακόμα λάθος επιλογή των ιδιοκτητών που καταγράφηκε στη 2011 CBA και ήρθε να διορθώσει η 2017 CBA ήταν οι επεκτάσεις των συμβολαίων των παικτών δύο χρόνια μετά την αρχική υπογραφή τους για συμβόλαια διάρκειας τριών και τεσσάρων ετών και τριών μετά την αρχική υπογραφή τους για συμβόλαια διάρκειας πέντε ή έξι ετών. Ωστόσο, η 2017 CBA έβαλε τον περιορισμό της αύξησης ως 120% στο ποσό της επέκτασης σε σχέση με το τρέχον συμβόλαιο. Ο συγκεκριμένος περιορισμός δημιουργεί προβλήματα σε επεκτάσεις παικτών που είχαν αρχικά υπογράψει μη max συμβόλαια αλλά η απόδοσή τους στη συνέχεια τους επιτρέπει να ζητήσουν (και να λάβουν) max. Για να μην κουράσω θεωρητικολογώντας, χαρακτηριστικό σχετικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Jaylen Brown. Ο Brown είχε υπογράψει τετραετές συμβόλαιο αξίας $106 εκατ. το 2020. Από την offseason του 2022 θα μπορούσε να υπογράψει επέκταση του συμβολαίου του, ωστόσο αυτή θα περιόριζε το salary του στα $28,5 εκατ. ετησίως. Ωστόσο, αν περιμένει να ολοκληρωθεί το τρέχον συμβόλαιό του, την offseason του 2024, θα μπορέσει να διεκδικήσει (και με τα τρέχοντα δεδομένα θα λάβει) max ύψους ίσου με το 30% του τότε salary cap, ήτοι, με βάση τις προβλέψεις για το salary cap της σεζόν 2024-25, $41,5 εκατ. συμβόλαιο. Η διαφορά σε βάθος τετραετίας θα είναι αν υπέγραφε επέκταση το καλοκαίρι του 2022 της τάξης των $35 εκατ. και αν το καλοκαίρι του 2023, της τάξης των $25 εκατ. Το ρίσκο της υπογραφής επέκτασης από τον Brown γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν αναλογιστεί κανείς πως υπάρχει σημαντική πιθανότητα αυτός να είναι μέλος μιας All NBA ομάδας τη σεζόν 2022-23. Κάτι τέτοιο θα του έδινε δικαίωμα να ζητήσει supermax συμβόλαιο και η διαφορά στα χρήματα θα γινόταν κατά πολύ μεγαλύτερη, συγκεκριμένα από συμβόλαιο αξίας $136 εκατ. αν είχε υπογράψει επέκταση με τους τρέχοντες όρους, σε συμβόλαιο αξίας $216 εκατ. Συνεπώς ο Brown δεν έχει κανέναν λόγο να υπογράψει την συγκεκριμένη επέκταση.

Το πρόβλημα είναι πως οι Celtics δεν έχουν κανένα πρόβλημα να του δώσουν 30% του cap επέκταση προκειμένου να μην ρισκάρουν να τον χάσουν το καλοκαίρι του 2024. Ωστόσο, βάσει CBA, απλά δεν μπορούν. Αυτόν τον -στην πράξη- στρεβλωτικό περιορισμό αναμένω να άρουν παίκτες και ιδιοκτήτες στην επόμενη CBA.

Παράλληλα, φαντάζει παράλογο να μην μπορεί να προσυμφωνηθεί η δυνατότητα για supermax στην όποια επέκταση, και αν ο παίκτης πιάσει τα κριτήρια, να αλλάζει το συμβόλαιο της επέκτασης, όποτε αυτό ξεκινήσει. Να μπορεί, με απλά λόγια στο παράδειγμά μας, ο (κάθε Brown) να συμφωνεί για επέκταση συμβολαίου μετά την δεύτερη επέτειο υπογραφής του τρέχοντος συμβολαίου του για supermax συμβόλαιο, και αν μέχρι την εκκίνηση αυτού έχει πιάσει τα κριτήρια, να λαμβάνει το 35% του cap της συγκεκριμένης σεζόν, και αν όχι, το 30%. Ακριβώς δηλαδή η διαδικασία που ισχύει στις max επεκτάσεις των rookie συμβολαίων, που έχουν ενσωματωμένη αυτή ακριβώς τη μεταβλητότητα και βάσει κριτηρίων πηγαίνουν είτε στο 25% του cap, είτε στο 30%.

Παρότι είναι αρκετά σαφές πως συμφέρει τόσο τους παίκτες, όσο και τις ομάδες η αλλαγή των κανονισμών που διέπουν τις επεκτάσεις ως ανωτέρω, υπάρχει ένα σημαντικό σημείο που πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας: το επίπεδο του engagement στα social media αναφορικά με το NBA κατά τις πρώτες μέρες της free agency ετησίως είναι μεγαλύτερο από ό,τι στην κορύφωση του έτους, τους Τελικούς. Ενδεχόμενη απλοποίηση των επεκτάσεων, θα μειώσει τους ελεύθερους παίκτες, άρα και το όλο ετήσιο νταβαντούρι των πρώτων ημερών (ωρών) κάθε Ιούλη.

Μία ακόμα στρέβλωση που αναμένεται να συζητηθεί είναι τα κριτήρια επιλογής για supermax contract. Τα κριτήρια επιλεξιμότητας με βάση την 2017 CBA είναι τα ακόλουθα:

• Ένας παίκτης να έχει ανακηρυχθεί Αμυντικός της Χρονιάς σε μία από τις δύο τελευταίες σεζόν προ της υπογραφής της επέκτασης του συμβολαίου του.
• Ένας παίκτης να έχει ανακηρυχθεί MVP σε μία από τις τρεις τελευταίες σεζόν προ της υπογραφής της επέκτασης του συμβολαίου του.
• Ένας παίκτης να έχει επιλεγεί σε μία εκ των τριών All-NBA Teams σε μία από τις δύο τελευταίες σεζόν προ της υπογραφής της επέκτασης του συμβολαίου του.

Νομίζω είναι αρκετά εύλογο πως η πλευρά των ιδιοκτητών θα προτείνει να μην έχουν την ίδια βαρύτητα οι τρεις All NBA ομάδες. Δεν είναι δυνατόν ο MVP, ή το μέλος της πρώτης All NBA ομάδας, να έχουν δικαίωμα συμβολαίου ίδιου ποσοστού επί του salary cap, με τους παίκτες που μπαίνουν για μια χρονιά στην τρίτη All NBA ομάδα. Ειδικά από την στιγμή που τα βραβεία και οι All NBA Teams είναι αποτέλεσμα επιλογής δημοσιογράφων, οι τεράστιες διαφορές σε χρήματα συμβολαίων που μπορούν να προκληθούν από μερικές ψήφους είναι κάτι που και φαντάζει και είναι παράλογο και οφείλει να διευθετηθεί^[23].

 Ως προς τα designated veteran extensions, τα supermax contracts που η 2017 CBA εισήγαγε, η προβληματική αυτών (η στην πράξη αποτυχία τους) αναλύθηκε σε προηγούμενο χωρίο της παρούσας ανάλυσης. Τα παραδείγματα των John Wall και Russell Westbrook είναι πολύ χαρακτηριστικά. Και ως προς το ότι πληρώθηκαν πάρα πολλά χρήματα παίκτες που δεν μπόρεσαν να τα δικαιολογήσουν στην πορεία του συμβολαίου, μα και ότι τα supermax δεν στάθηκαν ικανά να τους διατηρήσουν στα small market franchises τους. Ο αντίλογος στο παραπάνω θα είναι πάντα η παραμονή του Giannis Antetokounmpo στους Bucks, ωστόσο μπορούμε νομίζω να συμφωνήσουμε πως ο Giannis είναι (στα περισσότερα από όσα κάνει) η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Καθόλου τυχαία δεν υπάρχει δεύτερη σχετική περίπτωση να αναφερθεί.

Συνεπώς, όπως σημειώθηκε και σε προηγούμενο χωρίο, φαντάζει αρκετά πιθανό η πλευρά των ιδιοκτητών να ζητήσει πως στα supermax contracts θα υπάρχει υποχρεωτική παραμονή για “x” χρόνια μετά την υπογραφή τους στην ομάδα, αρνητικό trade kicker σε περίπτωση δημόσιου trade request. Με απλά λόγια, αρκετά μεγαλύτερη δέσμευση και από την πλευρά των παικτών, όταν οι ιδιοκτήτες δεσμεύονται από την πλευρά τους να πληρώσουν έναν παίκτη τέτοιο πακτωλό χρημάτων για να είναι η σημαία του franchise τους.

Μικρότερης σημαντικότητας θέματα που ενδέχεται να επανεξεταστούν αναφορικά με συμβόλαια θαρρώ θα είναι:

• η αύξηση του αριθμού των All Stars από 12 σε 13 για κάθε ομάδα. Οι ιδιοκτήτες δεν επιθυμούν την συγκεκριμένη αύξηση, καθώς πολλά συμβόλαια παικτών συμπεριλαμβάνουν bonus για συμμετοχή στο All Star Game -τα οποία προφανώς δεν θέλουν να πληρώνουν. Ωστόσο, από την στιγμή που ο ελάχιστος αριθμός ενεργών παικτών σε ένα roster είναι το “13”, οι παίκτες εύλογα διεκδικούν έναν πρόσθετο All Star σε κάθε ομάδα.
• το καθεστώς των restricted free agents και ενδεχόμενη, είτε κατάργηση, είτε έστω μερική τροποποίηση αυτού (υπέρ των παικτών free agents)
• επανεξέταση του -πετυχημένου συνολικά- καθεστώτος των two-way contracts, με επανεξέταση συγκεκριμένων λεπτομερειών, όπως οι δεσμευτικοί όροι παραμονής στην ομάδα αρχικής υπογραφής για δεύτερο συνεχές έτος.
• επανεξέταση της δέσμευσης υπογραφής στη μητρική NBA ομάδα των παικτών που αγωνίζονται σε θυγατρικές των ομάδων στην G-League.

Καθώς τα ανωτέρω θέματα, δεν είναι αυξημένης σημαντικότητας,  θεωρώ πως δεν θα αποτελέσουν σημεία έντονης αντιπαράθεσης. Περισσότερο είναι θέματα που απλά χρήζουν βελτιώσεων και καθώς αναμένω να συζητηθούν, εξ ου και η εδώ αναφορά τους.

3.   Μείωση του ηλικιακού ορίου εισόδου στη Λίγκα

Ένα ακόμα ζήτημα που συζητείται καιρό, τόσο περιφερειακά της Λίγκας, όσο και από τα πλέον επίσημα χείλη, αυτά του Adam Silver, είναι η μείωση του ηλικιακού ορίου εισόδου των παικτών στη Λίγκα, κατά έναν χρόνο, από τα 19 έτη στα 18. Από το 2005 και την τότε CBA, ισχύει πως για να μπορεί να δηλώσει ένας παίκτης συμμετοχή στο draft του NBA πρέπει να είναι 19 ετών^[24] ή να έχει ολοκληρωθεί μία σεζόν της Λίγκας από την ημερομηνία αποφοίτησης του παίκτη από το high school (λύκειο). Αυτή η σεζόν μπορεί να είναι είτε με τη μορφή “one and done” στο κολέγιο, είτε στην G-League Ignite, τη θυγατρική ομάδα του NBA στην αναπτυξιακή του Λίγκα, είτε στο εξωτερικό. Ωστόσο, η επιστροφή του ορίου στα 18 έτη είναι από τα ανοιχτά θέματα προς συζήτηση για εφαρμογή από το 2024. Αξίζει να θυμηθούμε, πως με βάση το ηλικιακό όριο των 18 ετών, είχαν περάσει στο NBA, χωρίς στάση στο κολέγιο ή αλλού, οι LeBron James, Kobe Bryant, Kevin Garnett, και Dwight Howard, μεταξύ άλλων.

Η προσωπική μου αίσθηση είναι πως αυτό θα συμβεί, για διάφορους λόγους. Πρώτον, το NBA, σαν επιχείρηση, δεν έχει λόγο να αφήνει δικά της (μελλοντικά) assets να αγωνιζονται στο NCAA, είτε στο εξωτερικό. Αν ένα αστέρι, όπως κάποτε ο LeBron, o Davis ή τώρα ο Wembanyama, μπορούν να παράξουν έσοδο, γιατί να το κάνουν σε οποιοδήποτε πλαίσιο εκτός του NBA; Και δη, με το πρόσθετο ρίσκο τραυματισμού, χωρίς μάλιστα την ιατροφαρμακευτική υποστήριξη που, στο υψηλότερο επίπεδο στον κόσμο, το NBA παρέχει για τους παίκτες του.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, το March Madness παράγει ετησίως έσοδα της τάξης άνω του $1 δισ., με τη διοργάνωση του 2022 να καταγράφει έσοδα $1,2 δισ. Σαν ποσοστό, το “ερασιτεχνικό πλαίσιο” του NCAA παράγει μέσα σε έναν μήνα ποσοστό ανώτερο του 10% του ετήσιου εσόδου του ΝΒΑ. Προφανώς, αυτό το έσοδο δεν μπορεί να μεταφερθεί αυτούσιο στο ΝΒΑ, αλλά αν το ΝΒΑ μπορεί να αποσπάσει και ένα κομμάτι αυτού, και να διασφαλίσει καλύτερα την υγεία των μελλοντικών αστέρων του, γιατί να μην το κάνει;

Άλλωστε, προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε και η δημιουργία της ομάδας G-League Ignite, της θυγατρικής ομάδας του ίδιου του NBA στην αναπτυξιακή του Λίγκα. Η συγκεκριμένη ομάδα, με συμμετοχή προπονητών NBA, αντίστοιχη ιατροφαρμακευτική υποστήριξη, αλλά και πρώην παίκτες της Λίγκας να κάνουν “mentoring” στους υποψήφιους, έχει στείλει μέσω draft στο NBA κατά τα δύο πρώτα έτη ύπαρξής της τους Jalen Green (#2, 2021), Jonathan Kuminga (#7, 2021), Isaiah Todd (#31, 2021), Dyson Daniels (#8, 2022), MarJon Beauchamp (#24, 2022), Jaden Hardy (#37, 2022), καθώς και ως undrafted τους Daishen Nix και Michael Foster Jr.

Το NCAA, αντιλαμβανόμενο την πρόθεση του NBA να περιορίσει τόσο το ταλέντο που αγωνίζεται στα κολέγια, όσο -και κυρίως- τα έσοδά του, έχει ξεκινήσει από το 2021 να πληρώνει (αμέσως) τους προβεβλημένους “φοιτητές”-παίκτες του, μέσω δηλαδή της διαδικασίας NIL (Names, Images, Likenesses δικαιώματα). Ωστόσο, κακά τα ψέματα, με τα rookie scale contracts να είναι συνδεδεμένα με το salary cap ως ποσοστό αυτού από την 2017 CBA, και την διαφαινόμενη νέα εκτόξευση του salary, δεν νομίζω πως θα μπορέσει ο συγκεκριμένος μηχανισμός να δημιουργήσει ανταγωνιστικά έσοδα για έναν παίκτη που είναι στα όρια του “NBA ready”. Ακόμα και στην Ignite ωστόσο, πλέον “ο μισθός” top ταλέντων φτάνει ή ξεπερνά το $1 εκατ., ποσό που δύσκολα θα μπορέσει να ανταγωνιστεί το NCAA.

Ένας ακόμα παράγοντας που συνηγορεί πως τα λεφτά στο NBA, αλλά ακόμα και περιφερειακά ή εισαγωγικά αυτού, είναι πάρα πολλά, πιστοποιεί η ομάδα Overtime Elite (OTE). Συγκεκριμένα, η Overtime, ένας οργανισμός που απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας high school που επιθυμούν να συνεχίσουν είτε στο NCAA, είτε στο NBA, έχει στήσει την συγκεκριμένη ομάδα, αποτίμησης πλέον άνω των $500 εκατ., έχοντας μάλιστα συλλέξει χρηματοδοτήσεις άνω των $100 εκατ. από, μεταξύ άλλων, τους Bezos, Durant και Drake.

Απευθυνόμενη κυρίως σε νεαρά ταλαντούχα μαύρα παιδιά, που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες, η Overtime παρέχει ένα πλαίσιο εκπαίδευσης βελτίωσης αθλητικών ικανοτήτων και υποδομών ανώτατου επαγγελματικού επιπέδου, πληρώνοντας μάλιστα τους μαθητές-αθλητές του προγράμματος περίπου $100.000 ετησίως. Είναι, με απλά λόγια, τόσα πολλά τα χρήματα, που η εξασφάλιση της επιτυχημένης διαδρομής των ταλέντων ως το NBA έχει γίνει από μόνη της μία ξεχωριστή, παράλληλη βιομηχανία. Τη δημιουργία αυτής της βιομηχανίας προφανώς και το ΝΒΑ την αντιλαμβάνεται και ενδιαφέρεται να την ενσωματώσει. Τόσο για τη διασφάλιση της υγείας των ταλέντων που θα του παράγουν έσοδα, όσο και για τα έσοδα καθεαυτά. 

Παρά το φαινομενικά ξεκάθαρο της κατάστασης, η Ένωση των Παικτών δεν είναι δεδομένο πως θα δεχτεί εύκολα τη μείωση του ηλικιακού ορίου εισόδου στη Λίγκα. Τούτο καθώς, η μείωση του ορίου ηλικίας δίνει τη δυνατότητα να εισέλθουν νεότεροι παίκτες στο Πρωτάθλημα, οι οποίοι (και συνδικαλιστικά εδώ είναι το κρίσιμο) δεν είναι μέλη του Σωματείου. “Θα γίνουν”, αλλά η είσοδός τους θα αναγκάσει σε αποχώρηση από τη Λίγκα ισάριθμα μέλη του Σωματείου τους, που είτε είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, είτε είναι λιγότερο ταλαντούχοι, είτε έχουν χαμηλότερη προοπτική.

H Λίγκα από την πλευρά της δεν έχει λόγο να μην το επιθυμεί. Η σύγχρονη ένταση και ρυθμός του παιχνιδιού είναι, όπως έχουμε εξετάσει και σε άλλα σημεία της ανάλυσης, πολύ πιο απαιτητικοί από ποτέ στο παρελθόν. Και για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν οι ομάδες χρησιμοποιούν όλο και λιγότερο μεγάλους σε ηλικία παίκτες. Ο μέρος όρος ηλικίας των παικτών της Λίγκας είναι ήδη στο ιστορικά χαμηλότερο σημείο, στα 26,1 έτη μέση ηλικία παίκτη, οπότε είναι προς την τρέχουσα κατεύθυνση η περαιτέρω μείωσή του, με την είσοδο ακόμα νεαρότερων παικτών. Όχι επειδή αυτοί θα είναι άμεσα αποδοτικότεροι. Αλλά επειδή έτσι θα γίνουν συντομότερα αποδοτικότεροι.

Προσωπικά βλέπω στο τέλος η Ένωση παικτών να υποχωρεί και να δέχεται την συγκεκριμένη αλλαγή, ωστόσο, δεδομένο θεωρώ πως θα πιέσουν να κερδίσουν κάποια άλλη θέση τους διαπραγματευτικά για να παραχωρήσουν το προκείμενο.

^[22] Πολύ εύστοχο το σχόλιο του Jabbar σχετικά: "Honestly, there's little hope that he will change because he's insulated by fame and money and surrounded by yes-people. There is no motivation to learn how to distinguish propaganda from facts. All that's left is for the world to decide how it should respond to him".

^[23] Αναλυτικότερα σχετικά στο κείμενό μου του Απρίλη 2022 “Ο Παραλογισμός των All NBA Teams”

^[24] Μετρώντας το τρέχον, κάθε φορά έτος, μείον το έτος γέννησης του παίκτη.