Starters
Ja Morant
Anthony Edwards
Andrew Wiggins
Jaren Jackson Jr.
DeAndre Ayton
Reserves
Shai Gilgeous-Alexander
Dejounte Murray
Anfernee Simons
Aaron Gordon
Mikal Bridges
Jonas Valanciunas
Jakob Poeltl
Το αφιέρωμα δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει με όνομα διαφορετικό του Ja Morant, καθώς πλέον τα κατορθώματά του αρμόζουν περισσότερο στις συζητήσεις για το βραβείο του MVP, παρά για το αν θα πρέπει να βρεθεί στο φετινό All-Star Game. Οι Grizzlies έχουν προσπεράσει τους Jazz για την τρίτη θέση της Δύσης και το ερώτημα “τι κάνουν οι Grizzlies με τον Morant απόντα;” έχει πατήσει caps lock και έχει μετατραπεί σε “TI KANOYN OI GRIZZLIES ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ MORANT;”. Από τις 26 Δεκέμβρη έως τις 13 Γενάρη έτρεξαν ένα franchise record σερί 11 νικών και έκτοτε έχουν χάσει μόνο από Dallas, Milwaukee, και από την Philadelphia στην παράταση, σε μια καταπληκτική μονομαχία του Morant με τον Maxey. Μικρή σημασία έχουν όλα αυτό, ο Ja είναι χάρμα οφθαλμών και ο έλεγχος του σώματός του στον αέρα θυμίζει περισσότερο αθλητή της ενόργανης παρά μπασκετμπολίστα. Δίπλα του, γιατί όχι, θα βάλουμε τον παρτενέρ του στο backcourt του Memphis, τον Desmond Bane. Είναι σχεδόν αστείο πόσο αποτελεσματικός είναι μόλις στη δεύτερη του χρονιά στη λίγκα, με ποσοστά που θα ζήλευε κι ο peak Klay Thompson, κι αν αυτό σας φαίνεται υπερβολικό, ο T-Rex των Grizzlies βάζει 18 πόντους σε περίπου 30 αγωνιστικά λεπτά με τα ποσοστά του να φτάνουν στο 47/42/90. Δεν θα μακρηγορήσω για την περίπτωσή του. Μας τα είπαν καλύτερα ο Δημήτρης με τον Λεωνίδα στο Prodigy Report για να κάνουμε εμείς τους έξυπνους. O λόγος που έπεσε στο #30 ήταν πως δύσκολα θα βελτιωθεί σημαντικά σε σχέση με τον παίκτη που ήταν μπαίνοντας στο ΝΒΑ. Ο Taylor Jenkins πάντως λέει “that’s fine”.
Μετά τον Ja Morant, πρέπει να λύσουμε τον γρίφο της επιβράβευσης guards από τα χαμηλότερα κλιμάκια της περιφέρειας. Dejounte Murray, Shai Gilgeous-Alexander και De’Aaron Fox βρίσκονται όλοι ανάμεσα στα 23 και τα 25 έτη, αλλά ταυτόχρονα συγκατοικούν και στη δεξαμενή εφιαλτών για τους απανταχού editors. O Dejounte Murray είναι μάλλον η πιο εύκολη επιλογή, παρότι είναι ο λιγότερο δυναμικός επιθετικά (στη θεωρία τουλάχιστον) από τους τρεις. Και μόνο το γεγονός πως φλερτάρει με το triple-double στους μέσους όρους αρκεί σαν εντύπωση, ωστόσο πλέον δοκιμάζεται και παιχνίδι με το παιχνίδι αισθάνεται όλο και πιο άνετα με το να παίρνει την μπάλα για να δημιουργήσει στο τέλος των παιχνιδιών ελλείψει επιλογών στο San Antonio, κι αυτή είναι μια εμπειρία που αποτελεί μεγάλη επένδυση για το μέλλον των Spurs και του ίδιου.
Ο SGA παίζει μεν σε μια από τις χειρότερες ομάδες της Δύσης, αλλά αυτές οι 16 νίκες μάλλον αποτελούν παράσημο, παρά λεκέ για τον ίδιο, αφού το ρόστερ είναι ιστορικά κακό δίπλα του, κι ας σουτάρει με κάτω από 30% από το τρίποντο.
Ο Fox ίσως είναι ο καλύτερος παίκτης και από τους τρεις, ή τουλάχιστον είχε φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο ατομικά από τους τρεις, αλλά έχει ξεχάσει τελείως να σουτάρει και τον έχουν πάρει όλοι χαμπάρι - ταυτόχρονα όμως φαίνεται να επιτίθεται και στο καλάθι με λιγότερη ορμή και παίζει άμυνα με θέρμη ψιλικατζή που πληρώνεται με πενηντάρικο. Το eye test σε συνδυασμό με το ανησυχητικό μοτίβο να είναι οι Kings σταθερά καλύτεροι με βάση τους αριθμούς στα λεπτά που απουσιάζει, αρκούν για να τον αφήσουν εκτός αυτής της χρυσοποίκιλτης λίστας χάριν των άλλων δύο
Μπορούμε να χτενίσουμε το παιχνίδι του Anthony Edwards για αδυναμίες, αλλά κάτι παραπάνω από εκατό παιχνίδια στην καριέρα του φαίνεται να έχει αυτό το καταλυτικό ψυχολογικό “κάτι”, που οι Timberwolves ψάχνουν εδώ και χρόνια για να ξεκολλήσουν από την κινούμενη άμμο του πάτου της Δύσης. Έχουμε περίπου μισή σεζόν για να δούμε αν αυτό θα μεταφραστεί σε μια παρουσία απευθείας στα playoffs, για την οποία μάχονται με Nuggets και Mavericks. Γενικά, δεν συζητάμε αρκετά για τον Anthony Edwards κι αυτό πρέπει να αλλάξει.
Προσπαθώντας να προλάβω τις αντιδράσεις των απανταχού fans του De’Aaron Fox, του Jalen Brunson και του Jordan Poole, η επόμενη, out of the left field επιλογή επιβραβεύει έναν παίκτη που από το πουθενά ξεκόλλησε από τον βούρκο το franchise που αγωνίζεται. Όχι δηλαδή ότι το πήγε πολύ μακρύτερα, αλλά άλλο να είσαι βουτηγμένος με το κεφάλι στη λάσπη και άλλο με τα γόνατα. Ο Anfernee Simons είναι πάνω-κάτω η αιτία που οι Blazers διατηρούνται στο play-in χωρίς τον Lillard και με τους Powell και McCollum να χάνουν επίσης αρκετά παιχνίδια και μάλιστα ταυτόχρονα. Είναι μια μάχη που μέχρι στιγμής κερδίζουν. Θλιβερή μάχη, αλλά τι να κάνεις. Πεδίο δόξης λαμπρό για τον Simons, που δεν έχει ντραπεί ποτέ στη ζωή του να σουτάρει, και τον τελευταίο καιρό βρήκε όσο χώρο ήθελε για να κάνει ακριβώς αυτό. Το εντυπωσιακό είναι είναι πως τα πήγε πολύ καλά και στο δεύτερο κομμάτι του σουτ, αυτό που αφορά την κατάληξή του, καθώς τον Ιανουάριο (από τη στιγμή δηλαδή που τέθηκε νοκ άουτ ο Lillard) σε 14 παιχνίδια είχε 24 πόντους και επτά assists με 45% από το τρίποντο. Η άνοδός του κάνει ακόμα πιο ηχηρή την απορία μας για τους λόγους που οι Blazers δεν έσπασαν το δίδυμο Lillard - McCollum εγκαίρως, αλλά αυτό που μετράει εδώ είναι ότι ο Simons ήταν το καλαμάκι που οι Ντάλτονς χρησιμοποιούσαν, για να αναπνεύσουν στην απόδρασή τους από τη φυλακή μέσα στην άμαξα με τη σούπα - τελοσπάντων ήταν το οξυγόνο τους όσο έλειπαν οι πάντες, σε αυτή τη μάταιη προσπάθειά τους να μπουν στα playoffs.
Η φράση “καλύτερος παίκτης” περικλείει μια απαραίτητη αφαίρεση για να μπορούμε να συνεννοηθούμε, αλλά πραγματικά, τί σημαίνει καλύτερος παίκτης; Ο Andrew Wiggins έχει τυπικά τους χαμηλότερους απόλυτους αριθμούς από τη rookie season του - δεν παύει όμως να διάγει την καλύτερη χρονιά της καριέρας του. Ο μονοδιάστατος σκόρερ της Minnesota έχει γίνει ένα πολυεργαλείο που μαρκάρει πολλές θέσεις, σκοράρει όσο χρειάζεται σουτάροντας με ακρίβεια από τις θέσεις που “πρέπει”, αλλά το πιο σημαντικό, τουλάχιστον για την επιτυχία των Warriors είναι πώς έχει ελαττώσει τον χρόνο που του παίρνει να νιώσει τι γίνεται γύρω του σε άμυνα και επίθεση, γινόμενος έτσι ένας καλύτερος οff-ball παίκτης. Παραμένει ανήκουστα απρόβλεπτος από φάση σε φάση, αλλά δεν πειράζει, αυτό δεν θα μετρήσει μέχρι τα playoffs. Στην πραγματικότητα ανακηρύχθηκε all-star starter, γεγονός ψιλο-γελοίο, ας είναι όμως, πολλά άκουσε τα τελευταία χρόνια.
Σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή όπως αυτή των Phoenix Suns, οι οποίοι καταφέρνουν μια εξαιρετική ισορροπία στην προσφορά βασικών και πάγκου, ο Mikal Bridges μπορεί να μην είναι η κινητήριος δύναμη, είναι όμως αυτό το αθέατο γρανάζι που κάνει τα πάντα να λειτουργούν απρόσκοπτα. Αν υπήρχε σχολή του τέλειου συμπαίκτη ο Bridges θα έλεγε τον όρκο στην αποφοίτηση. Όσο δεν διεκδικεί κατοχές, τόσο αναλαμβάνει κάθε πιθανή αμυντική αποστολή και τη φέρνει εις πέρας θαυμάσια και αν χρειαστεί δεν έχει κάποιο πρόβλημα να βάλει την 20άρα του. Το εντυπωσιακό είναι όμως ότι όπως με τον Rodman ή τον Draymond Green, έτσι και με τον Mikal, το καλύτερο σημάδι για την ομάδα του είναι οι λίγες προσπάθειες, τέτοια είναι η επιρροή του στο παιχνίδι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως στο τρένο των Suns είναι αυτός με τα καλύτερα on/off stats.
Οι Denver Nuggets, ναι, αυτοί που έχουν στα pits δύο άλλους επίδοξους all-stars, βρίσκονται πέμπτοι με σημαντικό προβάδισμα σε σχέση με την έβδομή θέση που οδηγεί στο play in, και έχουν ίσο αριθμό ηττών με τους Jazz. Αυτό το θαύμα προφανώς προέρχεται από την ιδιοφυία του Nikola Jokic ο οποίος διαλύει το all-time record για το PER αυτή τη στιγμή και είναι μακράν του δεύτερου ο πιο επιδραστικός επιθετικός παίκτης της λίγκας - μακράν. Παρόλαυτα δεν παίζει μόνος του, όσο κι αν τα νούμερα μπορούν να μας κάνουν να πιστέψουμε το αντίθετο. Αν κάποιος περίμενε από τον Aaron Gordon να βάζει 20 πόντους μέσο όρο ως η δεύτερη επιλογή των Nuggets, σε μια βελτιωμένη εκδοχή της καλύτερης σεζόν του στο Orlando, θα απογοητευτεί. Ωστόσο ο Gordon συμβιβάζεται όσο περνάει ο καιρός με παίκτη που είναι παρά με αυτόν που θα ήθελε να γίνει, και έτσι λειτουργεί σαν εξαιρετικός παρτενέρ του Jokic στην frontline του Denver, ενώ βοηθάει με το μέγεθός του να διατηρούν οι Nuggets μέσα από τις αλχημείες του Malone και τα αεικίνητα χέρια του Jokic τόση αμυντική σταθερότητα όση χρειάζεται για να κερδίζουν ακόμη και με την μειωμένη ιπποδύναμη της φετινής χρονιάς. Το βελτιωμένο shot selection μπορεί να έχει υπογραφή με τα αρχικά NJ αντί AG, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως ο Gordon ξεπερνάει το 60% σε True Shooting Percentage. Πάντα θα είναι λίγο μανιαμούνιας όταν δημιουργεί τη δική του φάση, κάτι που δεν διστάζει να κάνει όταν το παιχνίδι το απαιτεί, πετυχαίνοντας διάφορες (near) τριαντάρες, αλλά αυτό που τον κάνει τόσο χρήσιμο και τόσο επιτυχημένο, είναι το αγκάλιασμα του screen και του δυναμικού roll, όπου μπορεί να χρησιμοποιήσει τον μοναδικό συνδυασμό όγκου και εκρηκτικότητας που διαθέτει δίχως να το πολυκουράζει.
Το στατιστικό προφίλ του Jaren Jackson Jr. δεν είναι ακριβώς αδιάστικτο. Ο υπερταλαντούχος ψηλός του Memphis σουτάρει με λιγότερο από 42% εντός παιδιάς, ποσοστό αβυσσαλέο για ψηλό, το τρίποντό του δεν έχει ξαναφτάσει στα επίπεδα της rookie season του, ενώ παίρνει rebounds με ρυθμούς Bargnani. Αυτή τη στιγμή όμως είναι ο σημαιοφόρος ενάντια στην τυραννία των αριθμών. Σε μια σεζόν που ουσιαστικά ακόμα βρίσκει τα πατήματά του μετά από την περσινή χαμένη, ο JJJ είναι βασικός και άκρως σημαντικός για την τρίτη ομάδα της Δύσης, την οποία και κάνει περισσότερο τέσσερις πόντους καλύτερη όσο βρίσκεται στο παρκέ σε σχέση με όταν απουσιάζει. Το γεγονός πως οι Grizzlies κατεβάζουν τα περισσότερα rebounds στο NBA θα πρέπει να λειτουργήσει ως κρεμούλα στα σπυριά που θα βγάλει κάθε πουριτανός NBA fan, βλέποντας τα 5,8 προσωπικά rebounds του Jackson. Το rebound άλλωστε είναι ομαδική δουλειά και δίπλα του υπάρχει το τείχος της Ωκεανίας. Σε κάποιο βαθμό μπορεί να είναι σχέδιο, και όχι ατύχημα. Οι Grizzlies διαθέτουν δύο εξαιρετικούς rebounding guards στα πρόσωπα των Melton και Morant, και κάθε rebound που πάει στα χέρια του δεύτερου θα έπρεπε κανονικά να συνοδεύεται από τον ήχο του πιστολιού του αλυτάρχη. Ο Jackson λοιπόν δεν είναι ακόμα η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του που θα θέλαμε να βλέπουμε, όμως πανάθεμά τον είναι ακόμα 22, είναι από τους καλύτερους μπλοκέρ της λίγκας και έχει τα πόδια να παίξει άμυνα στο ύψος του σκριν, ενώ είναι πάντα έτοιμος για μια μίνι έκρηξη στην επίθεση, είτε σουτάροντας, είτε με τα αρρυθμικά drives του και το σημαντικότερο, είναι πάντα παρών στα δυνατά παιχνίδια.
Ο Jonas Valanciunas έχει μια empty stats guy αύρα, παρόλαυτα έχει βρει στη Νέα Ορλεάνη ακόμα περισσότερο χώρο να να ξετυλίξει όλες τις πτυχές του ανέκαθεν σφαιρικού επιθετικού ταλέντου του. Ο Λιθουανός έχει καταφέρει να πετύχει μια δύσκολη ισορροπία, καταφέρνοντας να προσαρμόσει το παιχνίδι του για να γίνει ένας σύγχρονος center, χωρίς όμως να απωλέσει την old-school ταυτότητά του, αυτή ενός βίαιου ψηλού με “μαλακά” χέρια. Αυτό μπορεί να έγινε και απρόθυμα, έτσι νομίζω τουλάχιστον βλέποντας τον να χρειάζεται κανά δύο δευτερόλεπτα για να οπλίσει και να σουτάρει από το τρίποντο, αλλά βάζει το 42% - αν είναι δυνατόν (Πάντως,σημειωτέον, τη φετινή χρονιά βλέπουμε πολλούς όχι παραδοσιακούς σουτέρ στην κορυφή του πίνακα με τα καλύτερα ποσοστά ευστοχίας).
Για την τελευταία οριακά θα τιμήσω τον Jakob Poeltl, κι ας ήταν μονάχα για τη διάσταση μεταξύ εντύπωσης και πραγματικότητας. Δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος όμως, ακόμη κι αν στο συλλογικό θυμικό είναι εγγεγραμένος σαν όρθιο μαδέρι, κάτι που κάπως δικαιολογείται από το παρουσιαστικό του και την τρικυμιώδη σχέση του με τις ελεύθερες βολές. Στην πραγματικότητα κουβαλάει όση λειτουργική αθλητικότητα χρειάζεται για να μην πάει στράφι η εξαιρετική αντίληψη και διάθεσή του να βάλει προβλήματα στους αντιπάλους κοντά στο καλάθι - αλλά και να μην γελειοποιηθεί μακριά από αυτό. Η αντίληψη τον συνοδεύει και στην επίθεση, όπου καταφέρνει συνήθως να βρίσκεται στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή, και αν και οι κοντά τρεις assists του ανά αγώνα είναι συνήθως της ποικιλίας “δίνω την μπάλα και ισοπεδώνω τον αμυντικό του αποδέκτη” παρά απαυγάσματα δημιουργικότητας, είναι κι αυτές μια σημαντική δεξιότητα για μια ομάδα που δεν διαθέτει τους πιο απειλητικούς guards με την μπάλα στα χέρια. Ο λόγος που συζητάμε γι’ αυτόν εδώ είναι το καταπληκτικό διάστημα επτά παιχνιδιών το οποίο πέτυχε μέσα προς τέλη Γενάρη, με 19/10/3asts/3blks και είναι κρίμα να μην σχολιαστεί. Η ευκολότερη επιλογή δεν είναι άλλη από τον DeAndre Ayton, κι ας πλησιάζει τη μισή σεζόν απών. Όσο αγωνίστηκε ήταν μεστός σαν 30άρης και είναι εύκολο να ξεχάσουμε πως δεν έχει καν κλείσει τα 24. Το γεγονός πως οι Suns έτρεξαν ένα σερί 7 νικών εν τη απουσία του δεν λέει πολλά - ο Ayton είναι αυτός ο ψηλός που τους κάνει contenders και φέτος, τόσο με την αμυντική σταθερότητά του, όσο και με το inside scoring του που δεν προσφέρει με τον ίδιο τρόπο ο JaVale McGee. Τελικά το απροσδόκητα μεγάλο προσόν του Ayton είναι η προσαρμοστικότητά του να προσφέρει αυτά που χρειάζονται οι Suns, θυσιάζοντας πιθανότατα την προσωπική του παραγωγικότητα.
Σίγουρα κάποιους αδικήσαμε, πιθανότατα τον Fox, ή τον Reggie Jackson που κρατάει τους Clippers πάνω από τους ομόσταυλους Lakers χωρίς Kawhi και Paul George. O Jalen Brunson έχει αναδειχθεί σε σταθερά των Mavericks την ώρα που οι stars τους παλεύουν με τραυματισμούς και φυσική κατάσταση. Ο Dillon Brooks έδωσε την πρώτη ώθηση στους Grizzlies, αλλά έχει παίξει σε λιγότερο από τη μισή σεζόν. Josh Giddey και Keldon Johnson είναι ενθουσιώδεις, αλλά έχουν ακόμα να αποδείξουν σε σχέση με τους υπόλοιπους παίκτες της λίστας. Ο Marcus Morris είναι γελοίος τύπος, δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ μαζί του. Τέλος, ο Richaun Holmes έχει επιστρέψει σε μαύρα χάλια μετά από ένα καταπληκτικό ξεκίνημα. Κάθε σχόλιο ή κράξιμο είναι ευπρόσδεκτο, ή όποια επιλογή μπορεί να μου διέφυγε τελείως. Καλό all-star break να έχουμε.
