Out Of Space

1. Αν αυτή η στήλη εφάρμοζε τις απόψεις της σ' ένα απλό Venn diagram, όπου ο ένας κύκλος είναι τα τοπ-5 picks και ο δεύτερος οι ψηλοί ενός draft, το κοινό σημείο θα ήταν ο Evan Mobley. Βέβαια δεν υπήρξε γύρω του η ασύλληπτη συζήτηση του #1 όπως στην περίπτωση του Ayton, ενώ στο τοπ-5 έχουμε δει και άλλες ποιοτικές επιλογές τα τελευταία χρόνια (Jaren Jackson και Scottie Barnes, αν και ο δεύτερος είναι μάλλον περισσότερο forward παρά big), σε κάθε περίπτωση όταν ένα franchise βρίσκει τέτοιο σπέσιαλ παίκτη μπορεί να τον επιλέξει και στο #0, δε θα έχει πέσει έξω.

Οι Cavaliers μέσα στον Ιανουάριο τα έχουν πάει περίφημα (9-4 ρεκόρ), έχουν διατηρηθεί εντός της πρώτης εξάδας που οδηγεί κατευθείαν στα playoffs και σ’ αυτή την περίοδο ο Mobley βρήκε την ευκαιρία να βελτιώσει ακόμη περισσότερο την προσωπική του στατιστική (16,5 πόντοι, 8,3 ριμπάουντ και 55 fg% κατα μέσο όρο), ενισχύοντας την υποψηφιότητά του για το βραβείο του rookie της σεζόν. Πάνω απ’ όλα ωστόσο, είναι ο τρόπος που βελτιώνει τους Cavs. Το παραπάνω βίντεο με τις άμυνες πάνω στον εξαιρετικό Desmond Bane, είναι ένα μικρό δείγμα για το πώς αντιλαμβάνεται τα πάντα στην αμυντική πλευρά του παρκέ, αλλοιώνοντας ό,τι σουτ κυκλοφορεί κοντά στο καλάθι (και όχι μόνο) και δένοντας όλα τα σχήματα. Είτε πρόκειται για πεντάδες με δίδυμο ψηλών, παρέα με τον Jarrett Allen, είτε για πιο small συνθήκες με εκείνον ξεκάθαρα στο ‘’5’’, ο Mobley μετατρέπει την άμυνα του Cleveland σε δυναμίτη, με το eFG% των αντίπαλων επιθέσεων να πέφτει αρκετά στα λεπτά που εκείνος βρίσκεται στο παρκέ. 

Στην πρώτη έκδοση του Prodigy Report ο Λεωνίδας είχε γράψει για εκείνον ως υποψήφιο για πολλαπλά βραβεία defensive player of the year. Ενδεχομένως hot take εκείνη τη στιγμή, πλέον όχι και τόσο. Όταν μάλιστα αυτή η αμυντική αρτιότητα συνδυάζεται με ένα πληρέστερο επιθετικό πακέτο, καθώς ο Mobley ήδη έχει αρχίσει να βάζει την μπάλα στο παρκέ, να δημιουργεί με on-time πάσες και να σουτάρει από mid-range και περιφέρεια, αρχίζει να γίνεται ξεκάθαρο ότι μιλάμε για generational αθλητή, ήδη από το πρώτο τετράμηνο στη λίγκα. 

2. Οι Memphis Grizzlies αξίζουν ούτως ή άλλως κάθε δόξα για τις επιλογές στους στο draft, είτε πρόκειται για την επιμονή να διαλέξουν τον Ja Morant δεύτερο το 2019, είτε τον Jaren Jackson με το #4 μία χρονιά νωρίτερα, είτε για τις περιπτώσεις των Dillon Brooks, Brandon Clarke, Xavier Tillman και Ziaire Williams που τους πλαισιώνουν. Για τον Desmond Bane δε θα πάρουν τόση λατρεία όσον αφορά το draft, κυρίως γιατί εκμεταλλεύτηκαν την ανοησία όλων εκείνων που διάλεξαν μεταξύ #10-#29 να αναγνωρίσουν τον καλύτερο σουτέρ της φουρνιάς. Όλα τα credits ωστόσο δικαιωματικά στο τμήμα του player development, όσο και στον ίδιο τον αθλητή.

Στα οκτώ παιχνίδια που έπαιξε μέχρι τις 17 Γενάρη (τις επόμενες ημέρες μπήκε σε covid protocols) είχε κατα μέσο όρο 20 πόντους, 3,3 ασίστ και 5 ριμπάουντ, σουτάροντας με 45% σε 7,5 προσπάθειες από το τρίποντο, ενώ παράλληλα είναι από τους καλύτερους περιφερειακούς αμυντικούς του συνόλου. Μέσες άκρες, συζητάμε για αθλητή που σε -αρκετά λιγότερο- από δύο ημερολογιακά χρόνια στο ΝΒΑ ξύνει το επίπεδο του all-star. Το φοβερό είναι πως ήδη έχει απομακρυνθεί η εικόνα του off-ball σουτέρ, με λίγες επαφές, που πλαισιώνει το μπασκετικό φαινόμενο Ja Morant. O Bane επιτίθεται κανονικότατα μετά από ντρίμπλα, φτιάχνει προσωπικό σκορ στην περιοχή του mid-range (32% των προσπαθειών του με 44% ευστοχία και 47% στο short-mid, σύμφωνα με το Cleaning The Glass) και δειλά-δειλά λειτουργεί ως χειριστής επιθέσεων, κάτι που φέρνει τον Morant μακριά από την μπάλα και δημιουργεί ένα έξτρα χάος στην αντίπαλη άμυνα. Στο τέλος της ημέρας φυσικά, ο Bane θα είναι εκεί για να σουτάρει ρομποτικά από την περιφέρεια και να ενοχλήσει με το off-ball gravity που προσφέρει. Απλώς πλέον, αποδεδειγμένα, μπορεί να κάνει και όλα τα υπόλοιπα. Οι Grizzlies έχουν βρει σ’ αυτόν τον τύπο με τα κοντά χέρια και τα τεράστια δικέφαλα, το third-banana που έψαχναν γύρω από Morant-Jackson. Ίσως αυτή η ταμπέλα να τον αδικεί κιόλας.

3. Ο Josh Giddey ήταν ο παίκτης που ευνοήθηκε περισσότερο από την εκπληκτική rookie χρονιά του LaMelo Ball. Ο Αυστραλός επαιζε στο NBL πριν πάει στο ΝΒΑ (όπως και ο LaMelo) και αγωνιστικά μοιάζουν αρκετά, αφού μιλάμε για παίκτες με ύψος μεγαλύτερο από 2μ και με εξαιρετική ικανότητα στο να διαβάζουν το γήπεδο και να εκτελούν πολύ δύσκολες πάσες. Μπορεί να μην είναι πάντοτε τόσο εντυπωσιακές όσο του νεαρότερου μέλους της οικογένειας Ball, αλλά ίσως για αυτό να ευθύνεται απλά το γεγονός ότι δεν έχει συμπαίκτη τον Miles Bridges. Ένα είδος πάσας που έχει τελειοποιήσει και βρίσκουμε τρομερό από αισθητικής άποψης είναι οι πάσες επαναφοράς από τα πλάγια. Βρίσκει έναν συμπαίκτη σε κίνηση ή ανάμεσα σε δύο αντιπάλους θυμίζοντας quarterback ομάδας NFL, που βλέπει τα μικρά ανοίγματα της άμυνας πριν αυτά ξανακλείσουν. Επίσης οι πάσες που δίνει με το αριστερό “κακό” χέρι εν κινήσει, μπορεί να είναι απίστευτα δύσκολες ακόμα και και για αριστερόχειρες συναδέλφους του. 

Τον Ιανουάριο ο παίκτης των OKC έχει 13,5 πόντους, 8,2 ριμπάουντ και 6,4 ασίστ, ίσως η πρώτη φορά που δείχνει ότι μπορεί να σκοράρει με κάποια συνέπεια (44,9% εντός πεδιάς, 33% στα τρίποντα και 75% στις βολές). Η βελτίωση στο επιθετικό κομμάτι θα τον βοηθήσει και δημιουργικά, αφού θα είναι δύσκολο ο παίκτης του να του δίνει ελεύθερο χώρο να σουτάρει. Ακόμα είναι αρκετά διστακτικός στο συγκεκριμένο κομμάτι, drives όπως το παρακάτω μας κάνουν αισιόδοξους ότι ακόμα κι αν δεν γίνει πολύ καλός σουτέρ, θα έχει τον τρόπο του να σκοράρει με συνέπεια.

Nice drive by Josh Giddey.

Splits the defense & is able to finish with his off-hand. It’s small but always encouraging to see him create for himself a little. pic.twitter.com/OYANZZMDGD

— Thunder Film Room (@ThunderFilmRoom) January 22, 2022

Στην άμυνα ακόμα δεν έχει δείξει ιδιαίτερα στοιχεία, αλλά λόγω του ύψους, της διάθεσης και της αντίληψης για το παιχνίδι, στο τέλος της ημέρας δεν καθίσταται πρόβλημα για το σύνολο. Το γεγονός ότι η Oklahoma δεν ενδιαφέρεται να κερδίσει πολλά παιχνίδια μπάσκετ, δεν βοηθά ιδιαίτερα στο να καταλάβουμε πόσο κακός (ή όχι) είναι σε αυτό το κομμάτι. 

Οι Thunder είναι από τις χειρότερες ομάδες στο ΝΒΑ αυτή τη στιγμή, αλλά ο πυρήνας των νεαρών παικτών που έχουν μαζέψει με προεξέχοντες τον Gilgeous Alexander και τον Giddey και ο καλός προπονητής που έχουν, θυμίζουν αρκετά τους Grizzlies. Αν στο draft του ‘22 βρουν και έναν καλό ψηλό, τότε περιμένουμε η βελτίωση τους να επιταχυνθεί.

4. Ο Onyeka Okongwu ήταν ο ψηλός από το draft του 2020 που μας άρεσε περισσότερο, αλλά η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα τον έχουμε δει να παίζει ελάχιστα. Λίγο ο covid, λίγο οι τραυματισμοί και το γεγονός ότι στους Hawks έχει μπροστά του τον Capela, έχουν περιορίσει τα λεπτά που είναι διαθέσιμα για τον ίδιο. Όμως στα 14 παιχνίδια που έπαιξε φέτος, φαίνεται εμφανέστατα βελτιωμένος και πλέον βοηθάει τους Hawks να κερδίζουν. Τα νούμερα του φέτος είναι 9,2 πόντοι, 6,2 ριμπάουντ, 1,1 ασίστ και 1,8 τάπες, ενώ σουτάρει με 74,3% εντός πεδιάς και με 69,4% στις βολές. Η κύρια επίδρασή του βρίσκεται στο αμυντικό κομμάτι, αφού σύμφωνα με το Cleaning the Glass η άμυνα των Hawks δέχεται 5,3 πόντους λιγότερους ανά 100 κατοχές με αυτόν στον παρκέ. Αυτό ήταν ιδιαίτερα εμφανές στις 17 Ιανουαρίου, όταν αντιμετώπισαν τους Bucks και λόγω της απουσίας του Capela, ο Okongwu ξεκίνησε βασικός και ήταν εκείνος που θα μάρκαρε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Στο τέλος της βραδιάς οι Hawks κέρδισαν και ο Okongwu έδειξε τα τρομερά του προσόντα στην άμυνα. Σύμφωνα με το NBA.com, ο Γιάννης στις κατοχές απέναντι στον νεαρό Νιγηριανό είχε 2/12 σουτ, 3 λάθη, μόλις μία ασίστ και δέχτηκε δύο τάπες. Στις κατοχές που δεν τον μάρκαρε ο Okongwu, είχε 6/8 σουτ, πέντε assist και μόλις δύο λάθη. 

Παρότι δεν είναι ιδιαίτερα ψηλός (μόλις 2,03μ) πρόκειται για παίκτη με πολύ γρήγορο άλμα, γρήγορα πόδια όταν παίζει άμυνα χαμηλά και ο οποίος (παρά τη μικρή του εμπειρία) ξέρει να τοποθετείται πολύ καλά και να πηδάει κατακόρυφα, ώστε να εμποδίζει τους αντιπάλους να σκοράρουν. Στην επίθεση, η πλειοψηφία των σουτ του είναι κάτω από το καλάθι (80%), αλλά τα τελειώματα δεν είναι μόνο καρφώματα. Έχει ήδη δείξει ότι μπορεί να τελειώνει φάσεις με hook shots και floater, χωρίς να χρειάζεται να καρφώνει για να κρατήσει τα υψηλά ποσοστά, όπως κάνει πχ. ο Robert Williams των Celtics. Σ’ ένα πρωτάθλημα που οι ψηλοί φαίνεται να είναι αναλώσιμοι (πχ. παρά τον τραυματισμό του Ayton, οι Suns συνεχίζουν να είναι τρένο παίζοντας με McGee και Biyombo!), για να ξεχωρίσει κάποιος θα πρέπει να είναι είτε generational talent, όπως ο Mobley που είδαμε πιο πάνω, είτε τρομερά καλός σε κάποιο κομμάτι του παιχνιδιού. Ο Okongwu φαίνεται να έχει τα προσόντα να γίνει ένας από τους καλύτερους αμυντικούς της λίγκας, τόσο ως rim protector, όσο και στην άμυνα στα πόδια, ενώ παράλληλα στην επίθεση θα είναι θετικός για την ομάδα του λόγω των υψηλών ποσοστών. 

5. Λόγω των πολλών τραυματισμών στους Brooklyn Nets, o Kessler Edwards βρέθηκε στα τελευταία επτά παιχνίδια στη βασική πεντάδα και δείχνει ότι μπορεί να εξελιχθεί σε παίκτη που θα κάνει καριέρα στο ΝΒΑ. Μέσα στον Ιανουάριο έχει 8,1 πόντους, 3,8 ριμπάουντ, 1,1 κλεψίματα και 0,7 τάπες, ενώ συνήθως αναλαμβάνει να μαρκάρει τον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας. Η αλήθεια είναι ότι στους Nets βρήκε το ιδανικό περιβάλλον για τον ίδιο. Ερχόμενος από το κολέγιο του Pepperdine είχε τη φήμη ενός παίκτη που ήταν καλός αμυντικός, με καλό σουτ (39,5% στα τρίποντα σε 4,1 προσπάθειες στα τρία χρόνια που έπαιξε εκεί), αλλά με δυσκολίες να δημιουργήσει το δικό του σουτ και γενικότερα στην ντρίμπλα. Η απουσία του Durant (και του Joe Harris) του έδωσε τη δυνατότητα να μπει στη βασική πεντάδα και να παίξει σημαντικά λεπτά, κάνοντας αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, να παίζει άμυνα και να σουτάρει τρίποντα (42,6% σε 3,6 προσπάθειες ανά αγώνα). Η ταυτόχρονη παρουσία του στο παρκέ με παίκτες όπως οι Harden, Irving, Cam Thomas τον “βγάζει” από την υποχρέωση να δημιουργήσει μετά από ντρίμπλα, κρύβοντας έτσι τη βασική του αδυναμία. Ακόμα και με την επιστροφή του Durant, λόγω της άμυνας του μπορεί να κερδίσει μια θέση στο rotation της ομάδας, ακόμα και μέσα στα playoffs. 

Με αφορμή τις επιδόσεις του Edwards, θα θέλαμε για ακόμα μια φορά να τονίσουμε την σκέψη μας ότι αξίζει το ρίσκο στα “φτερά” όταν επιλέγεις στο δεύτερο γύρο, ακόμα κι αν οι παίκτες έχουν χτυπητές αδυναμίες. Παίκτες όπως οι Elijah Hughes, Naji Marshall, Jordan Nwora πέρυσι και οι Herb Jones, JT Thor, ο Kessler Edwards φέτος μπορεί να φαίνονται ότι είναι μακριά από το να κάνουν καριέρα στο ΝΒΑ, αλλά με την κατάλληλη προπόνηση και παίρνοντας χρόνο, είτε στη G League, είτε στο ΝΒΑ, μπορεί να εξελιχθούν σε πολύ χρήσιμους παίκτες. Φυσικά δε θα “πιάσουν” όλοι, αλλά αξίζει το ρίσκο περισσότερο από το να διαλέξει μια ομάδα σέντερ, κυρίως όταν υπάρχει ανάγκη για “φτερά” που μπορούν να μαρκάρουν πολλαπλές θέσεις και στην επίθεση με το σουτ να δημιουργούν χώρο για τους αστέρες της ομάδας. Δεν υπάρχει καμία ομάδα που να έχει αρκετούς τέτοιους παίκτες και όταν κάποιος από αυτούς δείξει ότι μπορεί να μείνει για χρόνια στο ΝΒΑ, η ανταλλακτική του αξία είναι στα ύψη.

+1, A (very) honorable one-liner mention: O Chris Duarte σε επτά παιχνίδια μέσα στον Ιανουάριο είχε μέσο όρο σχεδόν 16 πόντους με 37,5% από το τρίποντο, σε μία ούτως ή άλλως φοβερή rookie σεζόν. Θεωρητικά το rebuilding των Pacers είναι για τους υπόλοιπους και όχι για τον παίκτη που διάλεξαν φέτος. Από την άλλη είναι 24. Aν θεωρούν οποιοδήποτε συμβόλαιο βαρίδι και θέλουν να χρησιμοποιήσουν ως τυράκι τον Duarte, θα πέσουν κορμιά στη λίγκα.

No Good

1.Ο Isaac Okoro πιστεύαμε ότι θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά στους Cavaliers, αλλά η αλήθεια είναι ότι παρά την εντυπωσιακή σεζόν της ομάδας, ο ίδιος είναι αρκετά μέτριος. Βασικά, με έναν μαγικό τρόπο τα στατιστικά του είναι ίδια με τη περσινή χρονιά (9,5 πόντοι, 3,2 ριμπάουντ, 1,9 ασίστ), ακόμα και τα πιο advanced νούμερα είναι σχεδόν ίδια, κάτι που δείχνει μικρή βελτίωση. Επιλέχθηκε στο #5, επειδή φαινόταν ένας παίκτης που θα είχε θετική επίδραση τόσο στην άμυνα (το δυνατό σημείο του στο κολέγιο) όσο και στην επίθεση. Ενάμιση χρόνο μετά, ο Okoro βασίζεται σε διεισδύσεις και τρίποντα (54% και 23% των προσπαθειών του) αλλά ευστοχεί με 66% και 27% αντίστοιχα σε αυτές τις προσπάθειες. Και τα δύο νούμερα είναι πολύ χαμηλά και σύμφωνα με το CTG τον κατατάσουν στο 63ο και 5ο εκατοστημόριο (percentile) ανάμεσα σε όλους τους παίκτες που παίζουν στα φτερά. 

O τραυματισμός του Sexton του έδωσε τη δυνατότητα να παίζει κυρίως ως shooting guard στο πλάι του Darius Garland και αυτό είναι αλήθεια ότι ξεκλείδωσε το αμυντικό του ταλέντο, αφού είναι πολύ καλός στο να μαρκάρει τα αντίπαλα guards, κάτι που δε γινόταν συχνά, όταν έπαιζε μαζί με Sexton και Garland. Πολύ δυναμικός στην άμυνα πάνω στην μπάλα, ενώ μπορεί να “σπάει” τα αντίπαλα screen με σχετική ευκολία. Δείτε εδώ μερικές από τις αμυντικές του προσπάθειες απέναντι στον Shai Gilgeous Alexander στο πρόσφατο παιχνίδι ανάμεσα στις δύο ομάδες. Η άμυνα του πάνω στην μπάλα σε συνδυασμό με τους Jarrett Allen και Evan Mobley που προστατεύουν το καλάθι, επιτρέπει τους Cavs να κρύβουν τον Garland και παράλληλα να έχουν την τρίτη καλύτερη άμυνα στο πρωτάθλημα. Όμως για να μπορέσει να εξελιχθεί σε έναν παίκτη που θα είναι μόνιμα βασικός και με σημαντικό ρόλο, θα πρέπει να βελτιώσει το επιθετικό του παιχνίδι και αυτό ξεκινάει από το να βελτιώσει είτε τα τελειώματά του κοντά στο καλάθι μετά από drive, είτε το σουτ από το τρίποντο. Θα χρειαστεί τουλάχιστον ένα από τα δυο αυτά πράγματα ώστε να μην είναι πρόβλημα για την επίθεση του Cleveland.

2. Οι Golden State Warriors έχουν κλειδώσει στη συλλογική μνήμη ως ομάδα που επιλέγει εξαιρετικά στο draft, από το γεγονός πως ο πυρήνας των Curry-Thompson-Green (και Barnes) τους οδήγησε σε μπασκετική επανάσταση και τίτλους. Απόλυτα δίκαιο. Δεν είναι κακό να παραδεχθούμε ωστόσο πως από πέρυσι κάνουν τις μπούρδες τους και αν ο Wiseman αντί του LaMelo Ball ακόμη έχει υποσημειώσεις (γιατί ‘’βασικός χειριστής με Curry δε γίνεται’’ και γιατί ήθελαν ψηλό και μπλα μπλα μπλα), το φετινό επιχείρημα ήδη ξεθωριάζει. Είναι κακός μπασκετμπολίστας ο Jonathan Kuminga; Κάθε άλλο, ήδη έχουμε προσέξει πως πρόκειται για δυναμικό αθλητή, με υψηλό 2-way potential που μπορεί υπό περιπτώσεις να φτιάξει και το δικό του σουτ. Η τοποθέτηση αυτή μάλιστα έρχεται μετά από βραδιά που ο Kuminga οριακά οργίασε με 22 πόντους και ένα κάρφωμα για τα highlights. 

Οι 10 πόντοι κατα μέσο όρο σε περίπου 17’ μέσα στον Ιανουάριο, όταν όλα τα υπόλοιπα γύρω του τρέχουν σε πρωταθληματικούς ρυθμούς, δεν είναι αμελητέοι. Ακριβώς από κάτω του στο draft παρ’ όλα αυτά υπάρχει ο Franz Wagner των 15,5 πόντων κατα μέσο όρο (τον Δεκέμβριο άγγιξε τους 20), ένας από τους βασικούς υποψήφιους για rookie της σεζόν, ο οποίος τουλάχιστον μέσα στον Ιανουάριο έκανε μία μίνι κοιλιά και δεν μετατρέπει τη σύγκριση σε περίπατο. Ήδη πριν το draft υπήρχαν συζητήσεις πως οι Warriors προσπερνούν το πόσο περισσότερο ταιριάζει ο Γερμανός στο pace and space παιχνίδι τους για το υψηλότερο ταλέντο του Kuminga (που έχει και μεγαλύτερη βαρύτητα σ’ ένα ενδεχόμενο πακέτο ανταλλαγής). Πλέον όμως μπαίνει εύκολα το ερώτημα: Είναι πράγματι ο Kuminga αθλητής με υψηλότερο ταβάνι από τον Wagner, ή μήπως οι Warriors αστόχησαν ολοκληρωτικά; Πέραν ότι επιθετικά βγάζει μία πληρότητα, ή τέλος πάντων πολλά διαφορετικά στοιχεία, το γεγονός πως ο Wagner τοποθετείται εξαιρετικά αμυντικά και είναι λειτουργικός ακόμη και κοντά στο καλάθι, χρησιμοποιώντας σωστά το σώμα του, δίνει ένα ακόμη χτύπημα στο 2-way επιχείρημα υπέρ του Kuminga. Στο τέλος της ημέρας βέβαια, μπορεί ο Steph να σηκώνει έναν ακόμη τίτλο, ο Kuminga να είναι μέλος του συνόλου και όλα αυτά να μην έχουν και τόση σημασία. Αυτή τη στιγμή πάντως, ίσως βόλευε τον τελευταίο να βρίσκεται κάπου αλλού και να ξεχωρίζει όπως ο Wagner, ο οποίος αντίστοιχα στους Warriors δε θα είχε τέτοιους μέσους όρους, αλλά μάλλον δε θα απομακρυνόταν και πολύ, εκμεταλλευόμενος το πολύ καλύτερο πάντρεμα απ’ ό,τι με το τάλεντ σόου στο οποίο επιδίδονται σε μεγάλο βαθμό -και όχι παράλογα- οι Magic.

3. Μάλλον δύσκολα θα καταλάβουμε τι παίκτης είναι ο Deni Avdija στο επίπεδο του ΝΒΑ, τουλάχιστον όσο οι Wizards είναι μπλεγμένοι σε μία μέτρια κατάσταση, ανάμεσα σε ομάδα που θέλει να συνεχίσει γύρω από τον Bradley Beal, αλλά και να προσθέτει νεότερα ταλέντο με την ελπίδα να κολλήσει και να φτιαχτεί ένα σύνολο για τα playoffs. Ο Ισραηλινός forward έχει ένα δυνατό +7,1 στην παρουσία του στο παρκέ ανα 100 κατοχές, περισσότερο όμως αυτό μεταφράζεται σε ρολίστα λίγων εκτελέσεων και με ελάχιστη δημιουργία προσωπικού σκορ, με χαμηλό usage στην επίθεσης της Washington. Μόλις 7,3 πόντοι μέσο όρο σε περίπου 23’ ανα αγώνα, αρκετό catch n’ shoot ή off-ball κοψίματα. Ο συγκεκριμένος μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ, ακόμη και να ξεκινήσει επιθέσεις με ντρίμπλα, όμως οι στιγμές αυτές είναι περιορισμένες. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως αυτό είναι ευθύνη των Wizards, που δεν έχουν προσπαθήσει να εκμεταλλευτούν όσο περισσότερο γίνεται τα στοιχεία που τον έφεραν στο #9 του draft του 2020, ως ένα από τα μεγαλύτερα prospects του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αντίθετα πλέον χάνει επαφές -ίσως και λεπτά- είτε από τα χαμηλά σχήματα που φέρνουν τον Caldwell-Pope στο ‘’3’’, είτε από τους Kuzma, Kispert, αλλά και τον Hachimura που έχει επιστρέψει τον τελευταίο μήνα. 

4. Ο Trey Murphy ήταν εντυπωσιακός στο Summer League και στην pre-season. Σε αυτά τα παιχνίδια έδειξε ότι θα ήταν ένας τρομερός σουτέρ τριών πόντων, ύψους 2,06μ και παράλληλα είδαμε εκλάμψεις από την καλή του άμυνα ακόμα απέναντι και σε guards. Μόλις ξεκίνησαν τα παιχνίδια της σεζόν ωστόσο, πρέπει να εμφανίστηκαν οι Monstars στον ύπνο του και να του πήραν όλο το ταλέντο που είχε. Ίσως να φαίνεται ότι τα παραλέμε, αλλά οι εμφανίσεις του μέχρι τώρα είναι αποκαρδιωτικές. Καταρχάς δεν έχουμε δει το καλό σουτ, που θα ήταν το εισιτήριό του για να βρει σημαντικό χρόνο στο παρκέ, καθώς σουτάρει με 34% από το τρίποντο και 32,8% εντός πεδιάς. Μπορεί η Νέα Ορλεάνη να παίζει χωρίς τον Zion και τους χώρους που θα δημιουργούσε, αλλά το τελευταίο διάστημα με την άνοδο του Ingram και του Valanciunas, έχουν μετατραπεί σε ένα ανταγωνιστικό σύνολο που παλεύει για τα play-ins. Θα φανταζόταν κάποιος ότι η επιλογή τους στο #17 θα έπαιζε κάποιο ρόλο σε αυτό αλλά φευ. Παίκτες σαν τον Gary Clark και τον Garrett Temple παίζουν στα φτερά και ο Murphy δεν μπορεί να τους περάσει και να βρει χρόνο. Σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, δεν μπορούμε να πούμε κάτι για τον προπονητή (Willie Green), γιατί όσες φορές του έδωσε ευκαιρίες, ο πρώην παίκτης του πανεπιστημίου της Virginia δεν τις εκμεταλλεύτηκε. Στην επίθεση δεν μπόρεσε να βάλει τα ελεύθερα σουτ που πήρε με συνέπεια και στην άμυνα φαίνεται να είναι πολύ συχνά χαμένος, τόσο στις βοήθειες, όσο και στην άμυνα στην μπάλα. Ειδικά απέναντι σε SG και SF φάνηκε να είναι αργός και να μπορούν να τον περνούν αρκετά εύκολα στο ένας με έναν.

Παρά το γεγονός ότι οι μέχρι τώρα εμφανίσεις του είναι άσχημες, ακόμα πιστεύουμε στο ταλέντο του. Στο πανεπιστήμιο είχε 40,1% από το τρίποντο σε 476 προσπάθειες και λόγω του ύψους του και της ταχύτητας στο σουτ, πιστεύουμε ότι είναι θέμα χρόνου να αρχίσει να σκοράρει με καλύτερα ποσοστά και στο ΝΒΑ. Όσον αφορά την άμυνα, στα λίγα λεπτά που έπαιξε έχει δείξει τη διάθεση να παίξει με ένταση σε αυτό το κομμάτι και όταν θα δυναμώσει το σώμα του, θα είναι σε θέση να μαρκάρει καλύτερα μέχρι και PF, κάτι που θα μπορέσει να κρύψει την έλλειψη ταχυτητας που έχει όταν μαρκάρει SG.

5. Εντάξει, οι Boston Celtics δεν έχουν στον Aaron Nesmith τον καλύτερο σουτέρ του draft, όπως πίστευαν οι ίδιοι, αλλά και ένας από τους δύο συντάκτες της στήλης (hint: o Δημήτρης, που τώρα σας γράφει αυτές τις γραμμές και μιλάει σε τρίτο πρόσωπο λες και είναι ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς). Αυτό που συμβαίνει όμως ως τώρα είναι απογοητευτικό. Χωρίς να τους περισσεύουν λύσεις και άπλωμα στην περιφέρεια, είτε στον χώρο είτε στο rotation, οι Celtics δεν τον εμπιστεύονται για πολλά λεπτά (γύρω στα 10’ κατα μέσο όρο όλη τη σεζόν, 8’ τον Ιανουάριο), ο ίδιος είναι αρκετά ασταθής σ’ αυτές τις ελάχιστες ευκαιρίες, με μόλις 23% στο τρίποντο και κάπως έτσι -δείχνει να- χάνεται ένας παίκτης που, στο χαρτί τουλάχιστον, ταίριαζε πολύ με τους Jayson Tatum και Jaylen Brown, ως επιθετικός ρολίστας που δε χρειάζεται πολύ ώρα την μπάλα στα χέρια του. Μοναδικά θετικά σημεία η ενέργεια στην άμυνα και το κάρφωμα απέναντι στους Pelicans. Σοβαρά, μόνο αυτά, ακόμη και στο ματς με τους Pelicans είχε 5 πόντους με 2/4 σουτ. Θερμή παράκληση προς coach Udoka: Χρησιμοποίησέ τον περισσότερο που να πάρει, δεν πηγαίνετε για πρωτάθλημα ούτως ή άλλως, και αν δεν κάνει καθόλου, εδώ είμαστε το καλοκαίρι να του ψάχνουμε ομάδα παρέα.

Ι need some1

O Ayo Dosunmu ήταν ένας από τους καλύτερους κολεγιακούς παίκτες της χρονιάς που μας πέρασε. Αν και η ομάδα του Illinois αποκλείστηκε από το δεύτερο γύρο, ο ίδιος είχε 20,1 πόντους, 6,3 ριμπάουντ και 5,3 ασίστ, κάνοντας παράλληλα και δύο triple-double, επιδόσεις που επιβραβεύθηκαν με την επιλογή του ως First Team All American (ένας από τους πέντε καλύτερους παίκτες). Παράλληλα πρόκειται για παίκτη που γεννήθηκε στο Chicago, διακρίθηκε παίζοντας μπάσκετ εκεί στο γυμνάσιο και στο πανεπιστήμιο και επιλέχθηκε τελικά από τους Bulls στο #38. Διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές, ίσως να πιστεύετε ότι οι Bulls τον επέλεξαν λόγω της ιστορίας που έχει με την πόλη, αλλά η αλήθεια είναι ότι πολλοί ειδικοί πίστευαν ότι θα επιλεγεί στον πρώτο γύρο και ήταν μια μικρή έκπληξη ότι βρέθηκε τόσο πίσω. 

Ξεκινώντας τη χρονιά του, βρέθηκε να είναι στην ουσία 5ος guard, αφού οι Lonzo Ball, Zach LaVine, Alex Caruso και Coby White ήταν όλοι τους μπροστά από αυτόν στο rotation. Όμως οι συνεχόμενοι τραυματισμοί του έδωσαν την ευκαιρία που χρειαζόταν για να αποδείξει ότι μπορεί να παίξει άμεσα, ενώ μετά τα τελευταία νέα για τον τραυματισμό του Caruso (έσπασε τον καρπό του), ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για να έχει σταθερό ρόλο μέχρι το τέλος της σεζόν, όπως λογικά και στα playoffs. Λόγω των παραπάνω τραυματισμών, βρέθηκε να είναι ο βασικός point guard στα τελευταία έξι παιχνίδια και τα νούμερά του εκτοξεύθηκαν (15 πόντοι, 5,3 ριμπάουντ, 6,3 ασίστ με 54,5% από το τρίποντο). Βγαίνοντας από το κολέγιο, φαινόταν ότι θα είναι ένας combo guard και οι τελευταίες του εμφανίσεις δείχνουν ότι μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη δημιουργία και το σκοράρισμα. Σίγουρα το 54% των τελευταίων έξι αγώνων θα μειωθεί σε πιο λογικά επίπεδα (όπως και το 45,1% που έχει ως ώρα στο σύνολο της σεζόν), αλλά πιστεύουμε ότι μπορεί να διατηρηθεί κοντά στο 40%, που θα είναι αρκετό ώστε να μην αφήνει την άμυνα χαλαρή. Επίσης, είναι ψηλό guard και ταιριάζει με το αμυντικό σχήμα των Bulls, που επιδιώκουν τις αλλαγές στα screen στις θέσεις 1-4. Με την επιστροφή του LaVine και την επικείμενη επιστροφή του DeRozan, πιστεύω ότι θα ελαττωθούν οι απαιτήσεις για δημιουργία, αλλά θα βρει σίγουρα περισσότερους χώρους για διεισδύσεις και εύκολο σκορ. Οι Bulls είναι από τις ευχάριστες ομάδες της φετινής χρονιάς, όσο και αν οι τραυματισμοί των Patrick Williams, Ball και Caruso μας ξενέρωσαν λίγο. Όμως, στις επόμενες έξι εβδομάδες (μέχρι να γυρίσουν οι Ball και Caruso) έχουν τη δυνατότητα να κερδίσουν έναν αθλητή που θα τους βοηθήσει πολύ σε άμεσο επίπεδο και παράλληλα μπορεί να αποτελέσει μία από τις σταθερές του franchise του Chicago τα επόμενα χρόνια.

Omen

Περίεργη η περίπτωση του Jalen Suggs, τουλάχιστον σ’ ό,τι έχει να κάνει με το πάντρεμα με τους Orlando Magic. Καλείται να μοιραστεί το backcourt με τον Cole Anthony και να είναι βασικός χειριστής ενός συνόλου που προσπαθεί να τους βγάλει όλους μαζί (Anthony, Wagner, Wendell Carter, Bamba). Ίσως όλο το εγχείρημα λειτουργήσει, πάντως δεν έχει ως τώρα την άνεση που έχει για παράδειγμα ο Cade Cunningham, ένα franchise δηλαδή απόλυτα προσαρμοσμένο πάνω του, με απόλυτη ελευθερία για λάθη και ένα-δύο χρόνια ώστε να δούμε ποια κομμάτια ταιριάζουν γύρω του. Σε κάθε περίπτωση ο Suggs είναι πολύ καλός αθλητής και καθόλου τυχαία βρέθηκε στο #5, έκανε έναν δυνατό Ιανουάριο σε προσωπικό επίπεδο (15 πόντοι, 5,5 ασίστ, 5,5 ριμπάουντ με μόνο σημαντικό ψεγάδι το 20% στο τρίποντο), ενώ είναι και πολύ καλός αμυντικός πάνω στην μπάλα, εκμεταλλευόμενος το μεγάλο του ύψος (1,96μ) για τη θέση του point guard. Μέχρι να έχουμε ασφαλέστερο δείγμα για εκείνον και τον συνδυασμό του με τους Magic, ας δούμε τη διασκεδαστική του πλευρά: