Απαραίτητη διευκρίνιση πριν ξεκινήσουμε ωστόσο, πως η καταγραφή γίνεται με βάση τα όσα μας έχουν δείξει οι ομάδας στα "καλά" τους, όταν δηλαδή είχαν τους "κανονικούς" παίκτες της ομάδας στη διαθέσιμους. Και, παρότι αρκετά αριθμολάγνοι και οι τρεις μας, οι κατηγορίες των analytics που συνήθως επικαλούμαστε, στην παρούσα φάση δεν έχει και τόσο νόημα να το κάνουμε, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν οι όποιοι δείκτες έχουν διαμορφωθεί από αγώνες που έλαβαν χώρα με παίκτες δεκαήμερων συμβολαίων ή κόντρα σε αντιπάλους με παίκτες δεκαήμερων συμβολαίων. Οπότε πάμε με το τι κάθε ομάδα μας βγάζει στα καλά της, όπως και ανωτέρω είπαμε.  

Τα φαβορί

1. Milwaukee Bucks

Στα όσα έχουμε δει ως τώρα, φαβορί για την κατάκτηση (και) του φετινού πρωταθλήματος παραμένουν για εμάς οι Bucks. Δεν είναι μόνο ότι ακόμα δεν έχουμε συνέλθει από όσα ο Giannis μας έδειξε στους περσινούς τελικούς, όσο το γεγονός πως όπου και να ψάξουμε για τον παίκτη που θα τον φρενάρει, αυτόν δεν τον βλέπουμε (θα μπορούσε να είναι ένας εκ των Green ή Davis, αλλά για να τους βρει αυτούς απέναντί του, είμαστε ήδη στους Τελικούς. Που και πάλι στον Giannis θα ποντάραμε.). Antetokounmpo, Holiday, Middleton, έχουν χάσει όλοι τους παιχνίδια, ενώ ο Lopez δεν έχει αγωνιστεί καν. Παρόλα αυτά οι Bucks πέρασαν σαν σίφουνες πάνω από Nets και Warriors τις προηγούμενες μέρες, ενώ έχουν τον αέρα πως ακόμα δεν έχουν καν ξεκινήσει να προσπαθούν σοβαρά.

Χτυπητή αδυναμία η έλλειψη βάθους, μιας και μιλάμε για ροστέρ με το ζόρι οχτώ παικτών. Ειδικά στη θέση του δημιουργού, όπου ο George Hill δεν έχει καταφέρει να προσφέρει τίποτα ουσιαστικό.  

2. Golden State Warriors

Οι Warriors αποτελούν την πιο fun to watch ομάδας της φετινής σεζόν και αυτή την στιγμή φαντάζουν ως το μεγάλο φαβορί για να βγουν από τη μάχη της Δύσης. Η επιστροφή του Thompson προσθέτει χαρά και χρυσόσκονη στην όλη τους πορεία, όμως είναι η επιστροφή του Draymond σε top επίπεδο αυτή που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τον ανταγωνισμό. ο Green είναι τόσο η θεμέλιος λίθος της αμυντικής λειτουργίας τους, όσο και το απαραίτητο δεκανίκι επιθετικά για να μεγιστοποιεί ο Curry τα δικά του -μοναδικά- ταλέντα. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή που ο Curry γράφει σοβαρά χειρότερα νούμερα από πέρσι, όμως η ομάδα φέτος πηγαίνει πολύ καλύτερα. Δεύτερος παράγοντας για αυτό, πέραν του Green δηλαδή, είναι το βάθος τους, που φτάνει ως και στον 14ο παίκτη αυτού που δυνητικά μπορεί να συνεισφέρει ουσιαστικά (με έναν μικρό αστερίσκο ως τώρα στον κάτω των προσδοκιών Bjelica). Σε κάθε περίπτωση, οι “Strenth in Numbers” ver.II έκδοση της αρμάδας του Kerr έχει κερδίσει ως τώρα την απόλυτη εμπιστοσύνη μας. 

3. Brooklyn Nets

Κανείς δεν ξέρει ποιο ακριβώς είναι το ταβάνι των φετινών Brooklyn Nets. Όχι όσο υπάρχει η μόνιμη αβεβαιότητα με τον Kyrie Irving, που για την ώρα κάνει part-time εμφανίσεις, καθώς και ένα supporting cast βετεράνων που μόνιμα ακροβατούν στα όρια υγείας και σύνταξης. Ακόμη και έτσι πάντως, βρίσκονται στο τοπ-3 της Ανατολικής περιφέρειας και φαντάζουν σαν ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Πως αλλιώς να συμβεί, όταν τις φανέλες τους φοράνε οι Kevin Durant και James Harden. Ο δεύτερος έχει ανέβει σε γνωστά στάνταρ τον τελευταίο καιρό, για τον KD τα λόγια μοιάζουν πια μάταια, ο άνθρωπος παίζει λες και δεν έκοψε τον αχίλλειο τένοντά του ποτέ. Έτσι μάλλον γίνεται όταν είσαι ο πιο αρμονικός μπασκετμπολίστας που έχει πιάσει μπάλα στα χέρια του.

Όσο εκείνοι βρίσκονται στο παρκέ, οι Nets έχουν μία σοβαρή ελπίδα. Και αφού έχουν κάνει και μία από τις ύπουλες ληστείες του καλοκαιριού (λέγε με Patty Mills), μπορούν βάσιμα να ελπίζουν ότι θα έχουν σε μία σειρά αγώνων, απέναντι σε κάθε αντίπαλο, όλα εκείνα τα όπλα που θα τους δώσουν τέσσερις νίκες. 

4. Phoenix Suns

Είναι λίγο περίεργο να αναφερόμαστε στο Phoenix Suns ως επιτομή σταθερότητας, κι όμως αυτό ακριβώς είναι από την διακοπή το 2020 και έπειτα. Call it “the Chris Paul effect”, και δεν θα έχετε άδικο, καθώς ανηφορίζοντας προς τα 37 του πλέον ο CP3 έχει γυρίσει τον διακόπτη προς την floor general πλευρά, μοιράζοντας κατά μέσο όρο διψήφιο αριθμό για πρώτη φορά από την προτελευταία του σεζόν στο Los Angeles. Οι τριάδα Booker-Ayton-Bridges είναι με τη σειρά της υπόδειγμα σταθερότητας, και έτσι έχουν επιβιώσει απροβλημάτιστα στα παιχνίδια που οι δύο πρώτοι απουσίαζαν. Η αντίστροφη πλευρά του νομίσματος είναι πως δεν έκαναν τίποτα για να βελτιώσουν τις πιθανότητές τους σε σχέση με πέρυσι και ήδη Warriors και ίσως Jazz φαίνεται να έχουν υψηλότερο ταβάνι. Ο Landry Shamet δεν δικαιολογεί μέχρι στιγμής την επένδυσή τους, ούτε φυσικά και ο Elfrid Payton. Με αυτά τα δεδομένα, αν τα ποσοστά του Jae Crowder είναι κάτι περισσότερο από ένα κακό φεγγάρι, οι Suns μάλλον είναι στάσιμοι σε ότι αφορά τις πιθανότητές τους για τον τίτλο - ωστόσο το γεγονός πως αυτό είναι το κριτήριο που τους αξιολογούμε λέει πολλά για τη δουλειά που έχει γίνει στο Phoenix. Κρατήστε μια σημείωση για τον Jalen Smith που από το πουθενά έκανε πεντέξι παιχνίδια με πολύ καλή παρουσία, έστω και απέναντι σε αδύναμους αντιπάλους.

Τα outsiders

5. Utah Jazz

Η απουσία του Gobert στα τελευταία πέντε παιχνίδια και τις τέσσερις ήττες σε αυτά, μάλλον απαντά στα ερωτήματα που μετά και τον περσινό αποκλεισμό τους από τους (Kawhi-less) Clippers είχαν αρχίσει να πλημμυρίζουν το διαδίκτυο, αν δηλαδή οι Jazz θα ήταν καλύτεροι χωρίς αυτόν και έναν πιο mobile center στη θέση του. Η απάντηση είναι σαφώς και όχι, μιας και αυτός αποτελεί την σταθερά του όλου οικοδομήματος, τη βάση πάνω στην οποία πατά ο Mitchell για να ψηλώνει χρόνο με τον χρόνο το ταβάνι τους. Το πέρασμα των χρόνων χωρίς υπέρβαση έχει αρχίσει και βαραίνει την ψυχολογία της ομάδας, ενώ βασικοί ρολίστες, όπως ο Ingles, έχουν αρχίσει να δείχνουν τα σημάδια του χρόνου με αισθητή την πτώση στην απόδοσή τους. Δεν βλέπω πως οι συγκεκριμένοι Jazz θα μπορέσουν να βγουν από τον δεύτερο γύρο αν δεν προχωρήσουν σε trades που θα αναβαθμίσουν την σταθερά Mitchell-Gobert. Ίσως η -όχι και τόσο ξαφνική η αλήθεια είναι- έλευση του Danny Ainge σε αυτό ακριβώς να αποσκοπεί. 

6. Chicago Bulls

Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι Chicago Bulls είναι πρώτοι στην ανατολική περιφέρεια, μέσα σε λίγους μήνες από την έλευση του DeMar DeRozan. Ακόμη είμαστε συγκρατημένοι και δεν τους τοποθετούμε στη στήλη με τα τέσσερα φαβορί (που έχουν αποδείξει την postseason αξία τους πέρυσι, ή σε προηγούμενα έτη όπως οι Warriors) όμως αυτό που έχουν πετύχει μέχρι τώρα είναι αξιοθαύμαστο. Η κουβέντα για την προβληματική άμυνα έχει αποτελέσει παρελθόν προ πολλού, οι προσθήκες έχουν πετύχει μία προς μία (Karnisovas κάνε recruit και στη δική μας ζωή please), ενώ DeRozan και LaVine έχουν δημιουργήσει ένα από τα πιο όμορφα και ρευστά επιθετικά one-two punches που έχουμε δει εδώ και χρόνια. Τα δύο back-to-back buzzer beaters του DeMar και ο τρόπος που το σύνολο του Chicago τα πανηγύρισε, είναι ενδεικτικά της κατάστασης που επικρατεί μεταξύ τους και του μομέντουμ που κουβαλάνε. Οι Bulls θα είναι στα playoffs, θα έχουν το πλεονέκτημα έδρας. Αν αντιληφθούν ότι είναι ήδη πετυχημένοι και απελευθερωθούν ακόμη περισσότερο, μπορεί να κάνουν και ζημιές από το δεύτερο γύρο και μετά. 

7. Miami Heat

Κρυμμένοι στις λαμπερές ιστορίες της υπόλοιπης Ανατολής, οι Heat έχουν διαχειριστεί τραυματισμούς και health & safety protocols με τον γνωστό τους άψογο τρόπο και αυτή τη στιγμή είναι στην τρίτη θέση της περιφέρειας. Το συγκεκριμένο γκρουπ έχει αποδείξει πως μπορεί να κερδίζει σειρές playoffs, o Lowry (που πλέον έχει πάρει μέρος της μπαγκέτας του μαέστρου) το ίδιο. Η ισορροπία ανάμεσα στην άμυνα που αλλάζει τα πάντα και την πιο δημοκρατική επίθεση της λίγκας είναι μαζί μας και φέτος, ίσως με τις καλύτερες εμπνεύσεις του Erik Spoelstra, μένει απλά να είναι υγιείς την κατάλληλη στιγμή, καθώς σε σειρές postseason που ο ρυθμός πέφτει και το παρκέ μικραίνει, το να έχεις πεντάδες που συμπεριλαμβάνουν τους Butler, Adebayo, Lowry, αλλά και τους floor spacers Robinson και Herro είναι ευλογία. Θα γράφαμε και για τον Victor Oladipo, ας εμφανιστεί όμως με το καλό στα γήπεδα ως ενεργός μπασκετμπολίστας και εδώ είμαστε. Οι Heat απέναντι στις κορυφαίες ομάδες του πρωταθλήματος έχουν ρεκόρ 9-3. Μάλλον κανείς δε θέλει να είναι εκείνος που θα τους πετύχει στο δρόμο για τη διεκδίκηση του τίτλου. 

8. Los Angeles Lakers

Οι φίλοι της ομάδας φέτος έχουν εντατικοποιήσει την εκμάθηση τεσσάρων βασικών αρχών: 

i) ο χρόνος περνάει και για τον LeBron

ii) o Davis δεν είναι Giannis, αντίθετα ο όγκος που πήρε “τον χάλασε”, παραμένει ευπαθής και δύσκολα θα γίνει ποτέ του το πρώτο βιολί μιας ομάδας

iii) o Westbrook είναι ένας αποκρουστικός παίκτης, που αν δεν είχε τη φήμη που τον συνοδεύει θα έπρεπε να είναι εκτός Λίγκας έτσι όπως σουτάρει και (δεν) οργανώνει το παιχνίδι της ομάδας του

iv) Μπορεί πέντε 20λεπτα να κάνουν ένα ευρώ, όμως όταν μπορείς να έχεις πέντε παίκτες στο παρκέ, δεν θα έχεις μέσα όλο το ευρώ, αλλά ένα, άντε δύο 20λεπτα. Άρα το να στήνεις το roster σου με μπόλικα 20λεπτα, όταν έχεις ήδη δύο δίευρα (LeBron και AD) και ένα κάλπικο μονόευρω (RW), ακόμα και αν νομίζεις πως αναβαθμίζεις συνολικά την αξία του roster, στην ουσία απλά υποβαθμίζεις την αξία της πεντάδας που έχεις στο παρκέ. 

Ποιος να τα περίμενε τα παραπάνω όμως, ε;!

“Καλά τα λες, αλλά ακόμα στα outsiders τους βάζεις;!”. Ναι, επειδή ακόμα παίζει η πιθανότητα LeBron και AD να είναι το πιο ασταμάτητο δίδυμο της Λίγκας. Οπότε κρατάμε (μεγάλη) πισινή ακόμα (μέχρι και τα φετινά playoffs τουλάχιστον, μετά τους ξεχνάμε).   

9. L.A. Clippers

Και για τον ίδιο ακριβώς λόγο θα βάλουμε εδώ και τους Clippers. “Kαι αν γυρίσει φέτος ο Kawhi;!”. Ελπίζουμε να μην έχετε ξεχάσει τις επικές εμφανίσεις του στην περσινή αναμέτρηση με τους Mavericks, όταν και ανέβασε ταχύτητα σε “GOAT mode” για να υπερσκελίσει τα αίσχη που από το “καλημέρα” έκανε ο Luka. Η ενδεχόμενη συνύπαρξη υγιών των Paul George και Kawhi από τις αρχές Μάρτη, θα ανεβάσει πολλά επίπεδα την ήδη πολύ καλή βάση που έχει στήσει φέτος ο coach Lue, με την ομάδα των Clips να παίζει πολύ στρωτό μπάσκετ, με ξεκάθαρους ρόλους για τους παίκτες του σε άμυνα και επίθεση. 

Προφανώς και αν ο Kawhi δεν επιστρέψει, η θέση τους είναι δύο κατηγορίες πιο κάτω. 

Playoffs Locks

10. Memphis Grizzlies

Άντεξαν την περίοδο που έλειπε ο Ja Morant, είτε με τραυματισμό, είτε κλειδωμένος στα health & safety protocols. Για την ακρίβεια, σάρωσαν στις νίκες εκείνη την εποχή. Ο νεαρός point guard star επέστρεψε, βρήκαν ξανά τα πατήματα και τη σύνδεσή τους, πλέον είναι στις έντεκα σερί νίκες. Τα σχήματα που φέρνουν μαζί Dillons Brooks και Desmond Bane δουλεύουν και συντηρούν την επίθεση του Memphis ψηλά (αν και ο Brooks θα χάσει τις επόμενες εβδομάδες λόγω τραυματισμού), ο δεύτερος έχει κάνει πλέον κανονικότατο ξεπέταγμα ως third banana, αν όχι και κάτι παραπάνω. Οι Grizzlies έχουν πάψει καιρό να είναι το νεανικό feel good story, η σταχτοπούτα και τα λοιπά που -δίκαια- κουβαλούσαν μέχρι πέρυσι. Είναι άνετα στην τέταρτη θέση της Δύσης, πίσω μόνο από Suns, Warriors και Jazz, κανονικό pain-in-the-ass σύνολο με φοβερή επιθετική ισορροπία, που ετοιμάζεται να κερδίσει την πρώτη postseason σειρά μετά από το 2015.

“Καλά ρε παιδιά όμως, είναι δυνατόν να τους έχετε κάτω από τους φετινούς Lakers και Clippers;!”. Nαι, γιατί εδώ κάνουμε rankings τις ομάδας βάσει των πιθανοτήτων (που εμείς νομίζουμε) που έχουνε για να κατακτήσουν το Πρωτάθλημα. Και οι Lakers και Clippers έχουν δίδυμα που “ξέρουν πως να κάνουν τη δουλειά” ενώ οι Memphis βρίσκονται στη μετάβαση από τα παιδικά ρούχα στα εφηβικά. Φάση Warriors 2014 αν θέλετε να το πούμε πιο σχηματικά. Το πως θα ενσωματώσουν εμπειρικά τη φετινή σεζόν, και η κίνηση που θα ανταλλάξει μέρος του -εξαιρετικού- βάθους τους με έναν αστέρα, θα κρίνει πόσο ψηλότερα θα είναι στα φαβορί 

11. Philadelphia 76ers

Αν και εκ πρώτης όψεως η τοποθέτησή τους στην κατηγορία playoff locks μοιάζει θετική, στην πραγματικότητα αποτελεί ένα βήμα πίσω για το φόβητρο της περσινής regular season. Όσο ο Joel Embiid είναι στοιχειωδώς υγιής, οι Sixers θα έχουν πάντα μια άγκυρα για την άμυνά τους και έναν παίκτη όπου θα μπορούν να ακουμπήσουν την μπάλα για να έχουν μια λειτουργική επίθεση. Σε συνδυασμό με ένα σταθερό κορμό, αυτό αποτελεί εγγύηση για μια θέση στα playoffs. Η φαρσοκωμωδία με τον Simmons ωστόσο τους έχει στερήσει την ταυτότητά τους, δηλαδή την πνιγηρή άμυνα μέσα και έξω από το ζωγραφιστό, και μερικές από τις πιο επιβλητικές σωματικά πεντάδες στο NBA. Βλέποντας όμως τον Embiid να βγάζει προβλήματα και να επιλέγει (ποτήρι μισογεμάτο) να μην πιέσει τον εαυτό του, spammάροντας για δεύτερη συνεχή χρονιά το midrange, το ερώτημα έρχεται αυθόρμητα: ακόμα κι αν εν τέλει οι Sixers πάρουν αυτά που θέλουν για τον Simmons, ή αποφασίσουν ότι δεν τους ενδιαφέρει πλέον τι θα πάρουν, έχουν την πολυτέλεια να σπαταλάνε χρόνια του Embiid με το ιστορικό τραυματισμών του; Η φωτεινή αχτίδα της φετινής χρονιάς, πάντως, ακούει στο όνομα Tyrese Maxey, τί παιχταράς, αλλά και ένα μεγάλο μπράβο στον Seth Curry που βασικά δεν έχει αστοχήσει όλη τη χρονιά.

Στη Μάχη των Play-ins - Θετική Παρουσία

12. Denver Nuggets 

“In Jokic we trust” θα μπορούσε να είναι η επωδός της σεζόν στο Denver. Καθώς οι ελπίδες ο κορμός της ομάδας να ανέβει ένα ακόμη σκαλοπάτι περιμένοντας τον Jamal Murray για (άλλη) μια πορεία βαθιά στα playoffs συγκρούστηκαν με τον ανησυχητικό τραυματισμό του Michael Porter Jr., οι στόχοι των Nuggets πέρασαν ξανά σε μια limbo, ακόμη κι αν η ομάδα έχει θετικό ρεκόρ και πετυχαίνει σημαντικές νίκες την ώρα που ο Jokic κάνει μια ακόμη MVP σεζόν ρουτίνας. Κι αυτό διότι οι παίκτες που θεωρητικά θα πλαισίωναν την τριάδα Jokic-Murray-Porter είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους, προεξάρχοντος του Will Barton που διάγει την πιο υγιή σεζόν του την τελευταία τετραετία, ακόμη κι αν έχει χάσει λίγη απ’ την ηλεκτρική αθλητικότητά του. Οι Nuggets θα κερδίζουν πάντα πόντους στυλ όσο παίζουν εκεί Jokic-Barton-Campazzo, ωστόσο το σύννεφο των τραυματισμών παραείναι μαύρο για κάτι περισσότερο φέτος.

13. Cleveland Cavaliers

Παίρνοντας τα σκήπτρα από τους Memphis Grizzlies, οι Cavaliers είναι μάλλον η νεαρή αγαπημένη των φαν της λίγκας. Καθόλου παράλογο, καθώς μόλις σε λίγους μήνες από το draft του σπέσιαλ Evan Mobley βρίσκονται εντός της πρώτης εξάδας στην Ανατολή, έστω και στο όριο αυτής. Το δίδυμο ψηλών (Αllen-Mobley) δένει προς ώρας άψογα και κρύβει τον ήλιο σ’ όποιον πλησιάζει το καλάθι του Cleveland, o point guard Darius Garland από την άλλη έχει κάνει άλμα προς το all-star επίπεδο και κουρδίζει όλη την επίθεση. Κατάφεραν πολύ σύντομα να απορροφήσουν τον τραυματισμό του Collin Sexton (γεγονός που βέβαια ξεμπέρδεψε τα πράγματα και οι ρόλοι μοιράστηκαν καλύτερα), μάλλον όμως δε θα συμβεί το ίδιο και με τον Ricky Rubio, ο οποίος έτρεχε μία από τις καλύτερες σεζόν της καριέρας του και έδινε στους Cavs την απαραίτητη εμπειρία. Αν και η προσθήκη του Rajon Rondo αποτελεί δικλείδα ασφαλείας, πιθανότατα δεν θα αντέξουν εντός εξάδας και θα πρέπει να κυνηγήσουν την postseason μέσω playoffs. Σε κάθε περίπτωση η παρουσία τους είναι θετικότατη. 

14. Dallas Mavericks

Και όμως υπάρχει προπονητής “Jason Kidd”! To περσινό σκορποχώρι παίζει άμυνα -και παίζει καλή άμυνα!-, ο και πάλι εκτός καλής φυσικής κατάστασης Doncic παίζει περισσότερο offball και ποστάρει πολύ παραπάνω, ο Brunson έχει ρόλο και προσφέρει σημαντικά. Όμως ο Porzingis ακόμα και στη βελτιωμένη φετινή έκδοσή του δεν είναι ο δεύτερος superstar που οι Mavs ήλπιζαν, ενώ οι Bullock και Hardaway Jr. δεν έχουν δικαιολογήσει στο ελάχιστο τα συμβόλαια που πήραν το καλοκαίρι. Kleber, Powell, Chriss θα βόλευε να ήταν ένας παίκτης με τα χαρακτηριστικά και των τριών (και το salary του ενός) αντί για τρεις. Αυτά όμως είναι σωρευμένα διοικητικά λάθη ετών, που όμως στοιχίζουν ακριβά στην ομάδα κατά την τελευταία σεζόν του rookie scale contract της Αγνής Σλοβένικης Καύλας. Δύσκολο συνεπώς να φανταστεί κανείς την παρουσία τους στα playoffs με διαφορετικό αποτέλεσμα από τις δύο προηγούμενες σεζόν: μια τίμια παρουσία στον πρώτο γύρο και μετά διακοπές Σλοβενία, playstation, πάρτυ, ποτάρες, μάσα. 

15. Charlotte Hornets

Οι Charlotte Hornets θυμίζουν πολύ τους Atlanta Hawks, με τη διαφορά πώς ο LaMelo Ball δεν έχει το ένστικτο του σκόρερ που διαθέτει ο Trae Young, ούτε έναν pick and roll partner όπως ο Clint Capela, κι έτσι αναγκάζεται ή απελευθερώνεται να αφήσει την δημιουργικότητά του αχαλίνωτη. Δεν ξέρω αν είναι τύχη, ή καθοδήγηση του James Borrego ή ο μεταδοτικός ενθουσιασμός του Ball, πάντως όλοι οι Hornets παίζουν πάνω από τις δυνατότητές τους και σουτάρουν εξαιρετικά. Το ομαδικό ποσοστό τους είναι δεύτερο στο ΝΒΑ και όλοι οι παίκτες του σταθερού rotation σουτάρουν με 37% και πάνω, με τους περισσότερους να σπάνε το φράγμα του 40%. Ο μόνος που σουτάρει χειρότερα - μετά από ένα καυτό ξεκίνημα - είναι ο πιο βελτιωμένος παίκτης της χρονιάς, Miles Bridges, ο οποίος έχει γίνει ο go-to scorer των Hornets παρουσιάζοντας φέτος ένα πληρέστατο επιθετικό πακέτο. Ο λόγος που δεν βρίσκονται ακόμη ψηλότερα είναι ότι αυτή η αποτελεσματικότητα δεν φτάνει και κοντά στο καλάθι και συνακόλουθα δεν μεταφράζεται σε αρκετούς εύκολους πόντους από την γραμμή των βολών, αλλά κυρίως γιατί στην άμυνα θυμίζουν πύργο από τραπουλόχαρτα και οι επιστροφές τους έχουν την ένταση γάτας που λιάζεται τον Αύγουστο. Είναι ήδη μπροστά σε σχέση με τον προγραμματισμό τους, όλα καλά.

16. Toronto Raptors

Δύο δύσκολες καταστάσεις, ήτοι η αποχώρηση του Kyle Lowry, του σημαντικότερου παίκτη του franchise του Καναδά, και η απερχόμενη δύσθυμη σεζόν στη Tampa, μακριά από τον κόσμο που είναι δεμένος με την ομάδα όσο λίγοι στο NBA, αποτέλεσαν στην πραγματικότητα την ευκαιρία για την αναπόφευκτη μετάβαση των Toronto Raptors στην επόμενη ενσάρκωσή τους. Η ομάδα του Nick Nurse διατηρεί σταθερά θετικό ρεκόρ με τρεις παίκτες που έχουν πλέον εξελιχθεί στις πλήρεις εκδοχές τους και αποδίδουν στις παρυφές του all-star. Βάζοντας δίπλα-δίπλα τους VanVleet, Siakam και Anunoby είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσεις ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης, είναι όμως ευκολότερο να διαλέξει κανείς τον franchise player, καθώς η απάντηση είναι “κανείς από αυτούς”. Αυτή η κορδέλα (δέκα ευρώ σε όποιον ξέρει πως μεταφράζεται το sash στα ελληνικά) έχει φορεθεί περήφανα στον Scottie Barnes, o οποίος αν και έχει προσγειωθεί κάπως μετά την πρόσφατη απουσία του, αποδεικνύεται σε αυτά τα πρώτα 30κάτι παιχνίδια της καριέρας του πολύ πιο έτοιμος κι από τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, και, απροσδόκητα, ιδίως στο επιθετικό κομμάτι. Γεγονός απόλυτα ταιριαστό με την ομάδα. Παρότι το ρόστερ στα χαρτιά και η ενέργεια στο παρκέ προϊδεάζουν πως οι Raptors κερδίζουν με την άμυνα, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές διατηρούν την ένατη καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος, όντας μόλις 20οι στην άμυνα. Αυτή είναι μάλλον και οι αχίλλειος πτέρνα τους στο μονοπάτι των playoffs. Η επιθετικότητα της άμυνας τους τους δίνει πρόσθετες κατοχές και ευκαιρίες να χτυπήσουν στο transition, ωστόσο έρχεται με το τίμημα των πολλών ελεύθερων τριπόντων και βολών εναντίον τους, ευκαιρία που οι καλύτερες ομάδες της λίγκας δύσκολα θα αφήσουν ανεκμετάλλευτη.  

17. San Antonio Spurs

Οι San Antonio Spurs, αν και αυτή τη στιγμή κοιτάζουν από έξω μια μάλλον θλιβερή κούρσα για τις θέσεις των play-ins, έχουν κάθε λόγο να χαμογελούν, έχοντας έστω και σχετικά απρόθυμα απαλλαγεί από τα βαρίδια του παρελθόντος με τον Popovich να συμβιβάζεται με το να προλειάνει το έδαφος για τη νέα εποχή και να αφήσει λίγο τα γκέμια για να βγει μπροστά η ενθουσιώδης πιτσιρικαρία. Ο DeJounte Murray θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για να γίνει ο δεύτερος σύγχρονος ΝΒΑer με triple-double χρονιά και βρίσκει τρόπους να σκοράρει σε κλειστούς χώρους, o Keldon Johnson φωνάζει λες και είναι ο Draymond Green και είναι έτοιμος να πάρει σβάρνα κάθε αντίπαλο, ο Vassell έχει ακόμα αμέτρητες διακλαδώσεις στο δέντρο της εξέλιξής του. Τι κι αν όλοι αυτοί δεν μπορούν να σκοράρουν με την αποτελεσματικότητα που θα έβαζε τους Spurs με ασφάλεια στα playoffs; Δεν είναι ακόμη αυτό το ζητούμενο.

18. Minnesota Timberwolves

Συγκρατημένη αισιοδοξία, αλλά οι Timberwolves παίζουν επιτέλους με τον τρόπο που αρμόζει στο τεράστιο ταλέντο τους, ή κοντά σε αυτό τέλος πάντων. Η τριάδα Towns-Edwards-Russell έχει πάρει μπροστά επιθετικά, ο πρώτος μάλιστα μας θυμίζει μετά από καιρό (ίσως και χρόνια) γιατί θεωρείται ένας από τους πιο επιδραστικούς ψηλούς στο πρωτάθλημα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Με τον Towns να επιτίθεται από κάθε σημείο, τον Russell να τον ταϊζει λίγο περισσότερο και τον freak αθλητή Edwards να βρίσκει χώρο και χρόνο να επιτεθεί στο καλάθι με μανία η Minnesota βρίσκει τις λύσεις, ενώ πλέον δουλεύει και ως μία από τις σταθερά καλύτερες άμυνες της λίγκας, σε μία ισορροπία που πιστώνεται στον coach Finch και το προπονητικό επιτελείο. Το ζήτημα είναι πώς μπορούν να διατηρήσουν αυτή την εικόνα και μετά το all-star break, ώστε να μπορέσουν να χωθούν στα playoffs μιας Δύσης που ξαφνικά έχει (έστω μικρό) άνοιγμα. 

19. Washington Wizards

Η πρόβλεψη της πορείας των Wizards χρόνο με τον χρόνο είναι πολύ εύκολη. Θα είναι μια μετριότητα, λίγο χειρότεροι των προσδοκιών. Η προσπάθεια να προβλεφθεί ο τρόπος που θα φτάσουν στο αναπόφευκτο αποτέλεσμα, αντίθετα, είναι μια άσκηση ματαιότητας. Κανείς δεν περίμενε το καυτό τους ξεκίνημα και με τους Beal και Dinwiddie να επανενσωματόνωνται πλήρως σιγά-σιγά, κανείς δεν περίμενε (τέτοια) αγωνιστική καθίζηση. Οι Wizards στερούνται αγωνιστικής ταυτότητας σε αμφότερες πλευρές του παρκέ και η λέξη “τρίποντο” θα πρέπει να είναι κυκλωμένη με χοντρό κόκκινο μαρκαδόρο στον πίνακα που (φαντάζομαι ότι) υπάρχει στο προπονητικό τους κέντρο. Οι βασικές τους απειλές (Dinwiddie-Beal-Kuzma) σουτάρουν περίπου 17 τρίποντα ανά αγώνα, ευστοχώντας μονάχα στο 31% από αυτό, με τον Beal απροσδόκητα να πρωτοστατεί σε αυτό το φεστιβάλ τούβλου γράφοντας κάτω από 30%. Οι πιθανότητες να ξυπνήσει ο Beal και να κάνουν πάλι κανένα σερί για να σώσουν το play-in είναι πολύ μεγάλες, όπως και το να μείνουν απογοητευτικά εκτός playoffs.

Στη Μάχη των Play-ins - Αρνητική Παρουσία

20. Boston Celtics

Καλούτσικος προπονητής τελικά ο Brad Stevens, ε; Η πρώτη σεζόν του Ime Udoka στον πάγκο των Celtics συνοδεύεται από δυσλειτουργική εικόνα - πώς αλλιώς άραγε μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς το σταθερά αρνητικό ρεκόρ μιας ομάδας που έχει στα φτερά Jason Tatum και Jaylen Brown. Ακόμα κι αν ο Tatum σουτάρει άσχημα φέτος και κανείς από τους δύο δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει την προσωπική του απειλή για να δημιουργεί σταθερά ρήγματα και εύκολα σουτ για τους συμπαίκτες του, το πρόβλημα μάλλον δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στη σύνθεση του υπόλοιπου ρόστερ. Από τον τρίτο μέχρι τον δέκατο σημαντικότερο παίκτη του ρόστερ, δύσκολα θα υποστηρίξει κανείς ότι κάποιος είναι άνω του μέσου όρου για τον ρόλο και τη θέση του - τουλάχιστον όσο ο Marcus Smart βαράει στον γάμο του καραγκιόζη. Η εξαιρετική άμυνά τους (έκτη στη λίγκα) θα τους διατηρεί σε τροχιά play-in και μια έκρηξη που γνωρίζουμε πως έχει μέσα του ο Tatum μπορεί να τους φέρει και απευθείας στα playoffs αν οι Cavaliers υποκύψουν στους τραυματισμούς, αλλά αυτό δεν είναι και καμιά φοβερή παρηγοριά.

21. New York Knicks

Ο χαμένος καιρός χωρίς τον Kemba Walker…Όχι ότι ο -πράγματι ξεζουμισμένος- point guard πετούσε, όμως το αρχικό χτίσιμο, η ιδέα για 2-man game μ’ εκείνον και τον Randle που θα φέρνει ευκαιρίες και για τους υπόλοιπους εγκαταλείφθηκε πολύ γρήγορα από τον coach Thibodeau, με αποτέλεσμα ένα κάρο πειράματα και σχήματα που έχουν αποσυντονίσει τους Knicks για τα καλά. Η άμυνα δεν είναι στα περσινά στάνταρ, ο Randle διανύει μία πολύ κακή μπασκετική περίοδο, συγκριτικά τουλάχιστον μ’ όσα μας έδειξε την προηγούμενη σεζόν, οπότε δεν τραβάει το κάρο επιθετικά. Κάπως έτσι οι Knicks έχουν βρεθεί να κοιτούν ακόμη και τα play-ins από απόσταση. Αν επιμείνουν στο πλάνο, αφήνοντας ήσυχο και τη νεανικό 2nd unit να κάνει τη δουλειά του και αν οι σταρ ανέβουν λίγο, έχουν θεωρητικά ένα προβάδισμα ανάμεσα σ’ εκείνους που κοιτούν τις θέσεις 7-10. Αυτά τα ‘’αν’’ είναι πλέον μεγάλα.

22. Atlanta Hawks

Οι Atlanta Hawks έχουν τραβήξει μια παράλληλη πορεία με τους αντιπάλους τους στην ημιτελική φάση της Ανατολής πέρσι, τους New York Knicks, αν και για διαφορετικούς λόγους. Για τους Knicks το πρόβλημα εντοπίζεται στα δύο μεγαλύτερα κεφάλαια του franchise, τον Randle και τον Barrett, οι οποίοι δεν θυμίζουν σε τίποτα το τρομακτικό δίδυμο στο 3-4 που συνέθεταν πέρυσι - αντίθετα για τους Hawks είναι όλοι οι άλλοι. Ο Trae Young μοιάζει σαν να αναγκάστηκε, χάνοντας το δεκανίκι των φτηνών φάουλ που έπαιρνε, να ταιριάξει όλα τα κομμάτια του puzzle, σκοράροντας αποτελεσματικότερα από ποτέ “εντός παιδιάς” και σερβίροντας περίπου τα μισά καλάθια των συμπαικτών του όσο βρίσκεται στο παρκέ (πάνω από 48% AST%), ενώ ο John Collins είναι πλέον ένα ώριμο near all-star τεσσάρι. Όλοι οι υπόλοιποι, με εξαίρεση τον Huerter, είναι είτε απόντες, είτε πολύ χειρότεροι του αναμενομένου. Χωρίς να παραγνωρίζουμε την δικαιολογία του Covid, καθώς οι Hawks είναι από τις ομάδες που έχουν ταλαιπωρηθεί περισσότερο από τα πρωτόκολλα, τα 4-5 παιχνίδια κάτω από το .500 και η 12η θέση στην περιφέρεια είναι αποκαρδιωτικά. Θα ανέβουν, αλλά το πλεονέκτημα έδρας που ονειρεύονταν το καλοκαίρι έχει ήδη κάνει φτερά.

23. Sacramento Kings

Σταματήστε με αν το έχετε ξανακούσει. Οι Sacramento Kings θα κάνουν 30κάτι νίκες και θα χάσουν τα playoffs και θα συζητάμε για το πώς είναι ένα step-up του καλύτερού τους παίκτη και μια καλή ανταλλαγή μακριά από την είσοδό τους στα playoffs. O Luke Walton δικαίως πήγε σπίτι του, μα η επιλογή του Alvin Gentry δεν ενθουσίασε κανέναν. Οι δύο καλύτεροί τους παίκτες παίζουν την ίδια θέση, και όσο η μπάλα μετατοπίζεται στα χέρια του Haliburton τόσο το ακατανόητα χειρότερο χρόνο με το χρόνο σουτ του De’Aaron Fox γίνεται πιο επιζήμιο, και η συνύπαρξη τους δυσκολότερη. Ο Davion Mitchell είναι σκύλος, αλλά σουτάρει κι αυτός με κάτω από 30% από το τρίποντο. Ο Hield συνεχίζει να σουτάρει πρόθυμα από μακριά και να κάνει όλα τα άλλα απρόθυμα, στον δρόμο για άλλη μια deadline που οι Kings δεν θα καταφέρουν να τον ανταλλάξουν. Χρησιμοποιούν έξι παίκτες που ιδανικά είναι centers, προσπαθώντας να βρουν έστω και έναν που να μπορεί και να σουτάρει και να παίξει άμυνα, χωρίς επιτυχία. Ειλικρινά θέλω να βρω κάτι θετικό να πω, αλλά οι Kings χωρίς να είναι η χειρότερη ομάδα του NBA, μοιάζουν αυτή τη στιγμή η ομάδα που δεν ξέρει τι κάνει όσο καμία άλλη.

Στη Μάχη του Lottery

24. Indiana Pacers

Εν πολλοίς οι Pacers είναι οι Blazers της Ανατολής, χωρίς τον αντίστοιχο semi-superstar από την αποχώρηση του Paul George και έπειτα. Η περσινή τους σεζόν θυμίζει τη φετινή των Blazers. Η σεζόν ξεκίνησε με μεγάλες προσδοκίες με την επιστροφή του Rick Carlisle και ένα γεμάτο ρόστερ, αλλά η φετινή χρονιά μοιάζει με μάγειρα που πασχίζει να δέσει μια σάλτσα που δεν έχει σκοπό να το κάνει, μα ρίχνοντας κορν φλάουρ, μα παίζοντας με τη θερμοκρασία, μέχρι που πέφτει και το ρεύμα και δέχεται σιχτιρίζοντας ότι μάλλον θα κάνει σούπα. Το μισοάδειο ποτήρι δείχνει πώς δεν έλειπε ο καπετάνιος που θα βάλει σε τάξη το καράβι προς τη δόξα, αλλά πως το project ήταν θνησιγενές. Πίσω από το μισογεμάτο ποτήρι βλέπουμε μια ομάδα που πάει χειρότερα από ότι δείχνουν τα advanced stats της και που έχει βάσεις να φτάσει ψηλά αν συνδυάσει το υπάρχον υλικό με ένα-δύο trades.

25. Νew Orleans Pelicans

Mετά από το τραγικό ξεκίνημα με 1-12, οι Pelicans έχουν ρεκόρ 13-12. Η ζωή χωρίς τον Zion κάθε άλλο παρά εύκολη είναι για μια ομάδα που στήθηκε (ή είχε σκοπό να το κάνει έτσι) ακριβώς στις ανάγκες και τα ιδιαίτερα ταλέντα του Zion. Ακόμα και έτσι όμως, φαίνεται πως κάποια από τα γρανάζια της ομάδας μπορούν να επιτελέσουν εξαιρετικά τους ρόλους τους. Ο Ingram, που κάνει και πάλι all star σεζόν, ο Valanciunas που συνεχίζει στο επίπεδο που μας άφησε πέρσι, ο Josh Hart, o rookie-έκπληξη Herb Jones. Graham και NAW θα είναι σοβαρά βελτιωμένοι παίζοντας offball δίπλα στον point Zion, όμως αυτό μάλλον θα το δούμε σε πολύ μικρό δείγμα φέτος. Αν το δούμε καν κιόλας. Ο President Griffin μάλλον τις έπαιξε τις ζαριές του σε αυτή την ομάδα. Και μάλλον τις σπατάλησε. Περισσότερο ενδιαφέρον για φέτος έχει πια η όποια αλλαγή σε διοικητικό επίπεδο αναμένεται.  

26. Portland TrailBlazers

Είναι κρίμα για την υστεροφημία του Damian Lillard η διαχείριση που έχει τύχει το ρόστερ των Blazers όλα αυτά τα χρόνια. Ένα franchise για το οποίο η τελευταία επταετία μπορεί να έχει υπότιτλο είτε “μια σταθερή δύναμη της Δύσης”, είτε “μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη”. Φέτος η πλάστιγγα έγειρε στο δεύτερο και ανάμεσα σε τραυματισμούς και προβληματική στελέχωση πλέον ο φόβος είναι ότι το peak του Damian Lillard φεύγει όχι με πάταγο, αλλά με έναν λυγμό. Η χρονιά σώζεται ακόμα, αν με το σώζεται εννοούμε την είσοδο στο play-in, αλλά με μια άμυνα-πανηγύρι που βρίσκεται στον πάτο της λίγκας, ακόμα και η είσοδος στα playoffs φαντάζει δύσκολη, πολλώ δε μάλλον έστω και μια νίκη σε ένα πιθανό ζευγάρωμα πρώτου γύρου απέναντι σε έναν εκ των Warriors, Suns ή Jazz. Δεν χωρά πολλή ανάλυση, απλά κρίμα.

27. Oklahoma City Thunder

Για ένα franchise που προσπαθεί να χάσει με αναίσχυντη επιμονή, είναι εντυπωσιακές οι 13 νίκες των Oklahoma City Thunder. Έχουν τον τρόπο να κερδίζουν άσχημα, αφού με τη χειρότερη επίθεση του πρωταθλήματος οι νίκες του βασίζονται σε τρεις λέξεις. Ένταση, ένταση, ένταση. Shai Gilgeous-Alexander και Josh Giddey επιτρέπουν στους φίλους των Thunder να χαμογελούν, Kenrich Williams και Lu Dort είναι εργαλεία που μπορούν είτε να κρατήσουν, είτε να ανταλλάξουν για… έλα ντε; Για τί; Στη σκοτεινή πλευρά, ο Bazley κάθε χρόνο σουτάρει και χειρότερα, o Pokusevski παρουσιάζεται χειρότερος μετά από μια απροσδόκητα ελπιδοφόρα rookie season, παρομοίως κι ο Maledon που είναι αποκαρδιωτικός όσο έχει παίξει. Το πρόβλημα ίσως δεν είναι το τώρα, όσο το ασαφές μετά.

28. Orlando Magic

Η στόχευση του οργανισμού είναι ξεκάθαρα το μέλλον, με τους Magic να έχουν στήσει έναν κορμό παικτών στους οποίους πόνταραν και θα περιμένουν να δουν τι απόδοση αυτοί θα φέρουν πίσω: Cole Anthony, Markelle Fultz, Suggs, Wagner, Okeke, Isaak, Mamba, Carter Jr.. Δεν είναι άσχημη σαν βάση, χωρίς ωστόσο να φαίνεται προς ώρας και κάποιος δεδομένα All Star ανάμεσά τους. Το τι θα φέρουν ως ανταλλάγματα οι Ross και Harris (που κάνει πολύ καλή επιθετικά χρονιά μετά από καιρό), το επόμενο υψηλό pick τους και εκείνα των Bulls από τον Vucevic είναι που θα συμπληρώσουν την όποια εικόνα. Ωστόσο οι owners των Magic είναι ικανοποιημένοι από την πορεία και την εξέλιξη και για αυτό προέβησαν σε ανανεώσεις συμβολαίων τόσο για τον President οf Basketball Operations, Jeff Weltman, όσο και για τον GM, John Hammond μέχρι και το τέλος της σεζόν 2025-26. Τα κλειδιά πια στον προπονητή Jamhal Mosley, και πέταμα φελλών στο βαρέλι μέχρι το όλο project να ωριμάσει. 

29. Houston Rockets

Δεν θα είναι παράλογο να υποστηρίξει κανείς πως ακόμα δεν έχουν βρει βηματισμό μετά το trade για τον Harden. Δεν κράτησαν τον Allen -αλλά τον έστειλαν στους Cavs, στους οποίους κατέληξε και ο Mobley, παρότι διάλεγαν πριν από αυτούς στο draft. Δεν έχει καμία λογική η απόκτηση του Theis (και δη σε τριετές συμβόλαιο) ενώ ο Gordon θα έπρεπε να έχει ήδη ανταλλαχθεί (πριν ξανατραυματιστεί…) με τη σεζόν που κάνει. Α, και κάπου σε όλο αυτό υπάρχει και ο John Wall. Αν υπήρχαν τρεις παίκτες που θα έλεγε κανείς “θα βασιστούν οι Rockets για το μέλλον” αυτοί θα έπρεπε να ήταν οι Jaylen Green, Kevin Porter Jr. και Wood. E, ο προτελευταίος έφυγε από το γήπεδο στο ημίχρονο και ο τελευταίος αρνήθηκε να μπει όταν του έδωσε την σχετική εντολή ο προπονητής του. Κοντολογίς, δεν υπάρχει (ακόμα) κορμός, δεν υπάρχει κατεύθυνση εξ ου και η τοποθέτησή τους κάτω και από τους Magic.  

30. Detroit Pistons

Jabari Smith, Chet Holmgren ή Paolo Banchero; Αυτές είναι μάλλον οι μόνες λέξεις που απασχολούν τους Pistons σ’ αυτό το σημείο, και καλώς δηλαδή. Το franchise του Detroit μπασκετικά δεν έχει να κρατήσει πολλά, μόνο το σπάνιο λαχείο που τους κλήρωσε με την έλευση του Cade Cunningham, που ένας από τους γράφοντες των σημερινών power rankings επιμένει πως είναι ήδη ένας από τους τοπ χειριστές της Λίγκας. Ίσως να ανταλλάξουν και τον Jerami Grant, who cares σ’ αυτό το σημείο. Απλά να τελειώσει η χρονιά, να είναι όλοι καλά στην υγεία τους και να διαλέξουν προσεκτικά ποιος θα πλαισιώσει τον Cade στην επόμενη μέρα.