Δεν έχει βέβαια και τόση σημασία η αναμενόμενη κατάληξη, καθώς το NBA εδώ και χρόνια διογκώνεται κυρίως από την προβολή των παράπλευρων ιστοριών, χωρίς να έχει τόση ανάγκη το main theme. Η free agency, τα ρεκόρ της κανονικής περιόδου, η αναλυτική ματιά στα διάφορα projects, το trade dealine, το draft, μέχρι και η επιλογή των all stars από τους αρχηγούς των ομάδων (Τζέιμς, Γιάννης) είναι όλα παραδείγματα της ολιστικής αντιμετώπισης του αθλήματος από την πρωτοπόρα αμερικανική λίγκα. Μέσα τους κρύβονται διαμάντια για γράψιμο πάντως είδους και γούστου, που κρατάν το ενδιαφέρον στα ύψη, ακόμη και όταν στα παρκέ δεν συμβαίνει τίποτε το ιδιαίτερο.

Ενίοτε μάλιστα, όσοι/όσες γράφουν γύρω από το ΝΒΑ στην Αμερική, ανασύρουν στην κατάλληλη ευκαιρία τα stories του παρελθόντος. Υπέγραψε ο Λιν στο Τορόντο; Ευκαιρία να θυμηθούμε την Linsanity.

Την θυμήθηκαν χθες διάφοροι στα κοινωνικά δίκτυα και κανονικά θα είχε περάσει από εμάς αδιάφορη, όμως στο BG αντιμετωπίζουμε αυτές τις μέρες τα εξής δύο προβλήματα: Πρώτον έχουν πάθει όλοι ένα μαζικό writer's block και δεύτερον το κείμενο που βγάλαμε χθες (για τον Μάντζαρη) λερώθηκε από τα σχόλια του αρρωστημένου οπαδισμού. Άρα Λιν μέχρι να σβήσει ο ήλιος, θα καλύψουμε το άθλημα μέσα από τις ιστορίες των άλλων. 

Δεν σας κρύβω ότι μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η πολλοστή αναπαραγωγή των ατομικών στιγμιοτύπων του Τζέρεμι Λιν, αμέσως μετά την είδηση της υπογραφής του στους Ράπτορς. Είναι τρομερό πως επτά χρόνια μετά ένας παίκτης μνημονεύεται τόσο πολύ, πρακτικά για μόλις 7 ή 11 παιχνίδια, ανάλογα τον ορισμό που θα επιλέξει κάποιος να δώσει στην περίοδο της αγνής Linsanity (από το 8-15 στο 15-15 ή στο 17-17). Κανονικά, καθώς η καριέρα του Λιν συνεχίστηκε σταθερή, με αξιοπρεπή νούμερα και μέτριες πορείες και καθώς εκείνη κιόλας την σεζόν οι Νικς ουσιαστικά πάτωσαν, οι μνήμες θα έπρεπε να είναι λιγότερο δυνατές. Δεν μπορεί, τα επτά (ή 11) εκείνα παιχνίδια της Νέας Υόρκης, που ξεκίνησαν στις 4 και ολοκληρώθηκαν στις 19 Φλεβάρη του 2012, είχαν κάτι έξτρα ξεχωριστό, πέρα από την ανάδειξη ενός απροσδόκητου ήρωα, με παρουσιαστικό σπάνιο για μπασκετμπολίστα του ΝΒΑ. Τι όμως;

Χμ... Διαβάζω δηλώσεις της εποχής του τότε κομισάριου Ντέιβιντ Στερν: "Δεν έχω κάνει τους υπολογισμούς, αλλά είναι μάλλον δίκαιο να πούμε ότι κανένας αθλητής δεν έχει δημιουργήσει τόσο ενδιαφέρον και τέτοια φρενίτιδα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα". Aκολουθούν εκείνες του μεγάλου μάγου του αθλητισμού, Ρότζερ Φέντερερ: "Νομίζω ότι για αυτό ακολουθούμε τα σπορ, για ιστορίες σαν κι αυτή, όπου έτσι ξαφνικά κάποιος  εμφανίζεται από το πουθενά, χωρίς να τον ξέρουμε, χωρίς να τον περιμένουμε και χωρίς να γνωρίζουμε ότι θα έρθει αυτό το αποτέλεσμα".

Οι δηλώσεις των δύο έχουν ημερομηνία: 23 Φεβρουαρίου 2012. Οι Νικς εκείνη την ημέρα έχασαν με κάτω τα χέρια από το Μαϊάμι, ο Λιν έβαλε μόλις 8 πόντους με 50(!)/100 κατοχές offensive rating. Ηταν το 12ο παιχνίδι του αμερικανοκινεζοταϊβανέζου, το πρώτο μετά το 9-2 που σηματοδότησε η υψηλή χρήση του από τον Ντ'Αντόνι και επίσης το πρώτο από τα 15 τελευταία του με την Νέα Υόρκη, στα οποία οι Νικς έτρεξαν ρεκόρ μόλις 7-8 (θα ήταν χειρότερο αν ο Ντ'αντόνι δεν είχε παραιτηθεί για να αναλάβει ο Γούντσον). Στα πρώτα 11 ματς ο Λιν είχε 23,9 πόντους και 9,2 ασίστ, στα επόμενα 15 οι μέσοι όροι του έπεσαν στο 15,5 και 7,5 αντίστοιχα. Το καλοκαίρι οι Νικς δεν μάτσαραν την δεύτερη από τις προσφορές των Ρόκετς και άφησαν τον παίκτη να γίνει κομπάρσος στο πλευρό του Χάρντεν και του ... Σάμουελ Ντάλεμπερτ. Την θέση του έφαγε ο Πάτρικ Μπέβερλι. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία τι συνέβη μετά. Η Linsanity είχε ήδη τελειώσει από τις 22 ή 19 Φεβρουαρίου του 2012 και είναι αυτό ακριβώς που την κάνει μνημείο. Ένας αυγουστιάτικος έρωτας, ένα Γιανακοχώρι του 2009 ανοιγμένο το 2029 για μιάμιση ώρα ιεροτελεστίας. Μετά μένει το όνειρο, o ιδρώτας και το υγρό άγγιγμα στα χείλη, κάτι που ισχύει εξίσου για τον έρωτα ή το κρασί. Ιδού, νάτο.

Προσέξτε λιγο το spacing στο τέλος. Το περίφημο buzzer beater του Λιν απέναντι στο ... Τορόντο (για το 6-0) είναι ένα αποτέλεσμα Nτ'αντονικού (sic) υπολογισμού. Ο χώρος που έχει ο Λιν είναι εφάμιλλος των χώρων που είναι διαθέσιμοι στον Χάρντεν.

Επίσης, εφάμιλλος είναι και ο ρόλος, τον οποίο ο Ντ'αντόνι απέδωσε καθαρά στην τύχη. Ο Καρμέλο Άντονι ήταν για έξι από τα επτά παιχνίδια του αήττητου σερί καθηλωμένος στην εξέδρα με τραυματισμό και έτσι ο κόουτς είχε προσωρινά απαλλαχθεί από τον εγωιστικο βραχνά του, που σίγουρα δεν ταίριαζε με τη φιλοσοφία του έχω-έναν-Νας/Χαρντεν-και-παίζω-αργό-ή-γρήγορο-πικερό-με-τέλειες-αποστάσεις. Για την ακρίβεια, ο απελπισμένος αμερικανοϊταλός δεν είχε καν πόιντ γκαρντ και έψαχνε κάποιον να εκμεταλλευτεί σωστότερα τον Τάισον Τσάντλερ στο πικ εν ρολ. Όπως διαβάζω μάλιστα, στους παίκτες προβάλονταν συνεχώς βίντεο όπου ο Τσάντλερ ξεκινούσε το dive και δεν έπαιρνε την μπάλα ποτέ. Ο Μπίμπι ήταν σε κακό χάλι και στα τελευταια του, ο Μπαρόν Ντέιβις τραυματίας και ο Σούμπερτ απλά δεν βλεπόταν. Το starting point της Linsanity, στις 4 Φεβρουαρίου 2012 στη νίκη απέναντι στους Νετς, ξεκίνησε με δική του ευθύνη, ένα χαζό φάουλ στην περιφέρεια. Ο φελλός άνοιξε.

Από εκείνο το σημείο και έπειτα, άρχισε η χιονοστιβάδα, την διάλυση της οποίας προτιμώ να τοποθετώ στο 7-0 και τις 19 Φεβρουαρίου, με τα έξι τελευταία παιχνίδια να βρίσκουν τον Λιν βασικό και τον Μέλο στην εξέδρα. Πάμε να δούμε τι ρεκόρ παρέσυρε στο πέρασμα της, όπως τα βρήκα στο The Week.

• Oι 136 πόντοι που πέτυχε ο Λιν είναι οι περισσότεροι που έχει πετύχει παίκτης στις πρώτες του πέντε παρουσίες ως βασικός από το 1976 και έπειτα.
• Το 30 λάθη είναι επίσης ρεκόρ για το αντίστοιχο χρονικό διάστημα, αλλά έτσι συμβαίνει συνήθως όταν κερδίζεις το δικαίωμα στο λάθος.
• Η χαμηλότερη τιμή εισιτηρίου στο Garden για το όγδοο παιχνίδι μετά την ενεργοποίηση του Λιν έφτασε στα 183 δολάρια. Πιο πριν ήταν στα 47.
• Υπήρξε 70% αύξηση της θεαματικότητας στην τηλεόραση για τα παιχνίδια των Νικς, όπως και εκτιμώμενη αύξηση στα έσοδα της ομάδας για την επόμενη σεζόν ύψους 50 εκατομμυρίων.
• Στα 14 εκατομμύρια εκτιμήθηκε η εμπορική αξία του ονόματος του παίκτη
• Ο Λιν απέκτησε 880,000 νέους ακόλουθους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που χρησιμοποιούσαν τότε αυτό το format στις πλατφόρμες τους.
• Ο Λιν εμφανίστηκε για οκτώ συνεχόμενες μέρες στο οπισθόφυλλο ή το εξώφυλλο της New York Post.

Υπάρχουν διάφορα ακόμη τέτοια, για όποιον/όποια θέλει να τα ανακαλύψει. Όπως είναι προφανές, από ένα σημείο και ύστερα η λίστα έπαψε να αφορά τα αγωνιστικά δρώμενα και επεκτάθηκε στα εκτός του παρκέ, εκεί όπου μετριέται για διάφορους (και με όρους της αγοράς) η δύναμη μιας καλής ιστορίας. Και όλα αυτά, σε 15 μόλις ημέρες, οι οποίες φυσικά χρωματίστηκαν και από την απαραίτητη προϊστορία: Τα "κοψίματα" από Ουόριορς και Ρόκετς - το τελευταίο λίγο πριν την υπογραφή στη Νέα Υόρκη -, τα τέσσερα πήγαινε-ελα στη G League, οι κλειστές πόρτες των κορυφαίων κολεγίων και του UCLA, η αποτυχία επιλογής στο ντραφτ, ο συστημικός ρατσισμός του Χάρβαρντ και φυσικά ο κλασικός εορτασμός της διαφορετικότητας εν μέσω μετανοιών. Δεν έχει ιδιαίτερη αξία να τα διηγηθώ, μπορείτε να τα βρείτε. Πιο ενδιαφέρον δείχνει ότι τα πάντα ήταν εκεί για μια γρήγορη ανάγνωση, εν μέσω ενός καταιγιστικά μιντιακού one night stand. Αν ο παραλληλισμός σας φαίνεται κάπως τραβηγμένος, οι δηλώσεις του ίδιου του παίκτη για την συγκεκριμένη περίοδο ίσως προσθέσουν κάτι στην οπτική.

"Τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από το να είσαι Ασιάτης στο ΝΒΑ. Φίλε, σταμάτα να μου μιλάς για το να είσαι Ασιάτης! Ολοι άρχισαν να με φωνάζουν 'Linsanity! Linsanity!'.Eλεγα 'απλώς σταματήστε να με φωνάζετε με αυτό το όνομα!'. Εγινε ξαφνικά ένα τεράστιο βάρος, επειδή ένιωθα πως πρέπει να είμαι ένα φαινόμενο για όλους τους άλλους".

Ηταν η λογική αντίδραση. Ο Λιν, παρόλο που άρπαξε τότε την ευκαιρία να μιλήσει "για το άθλημα των μαύρων και των λευκών", όπως και για τις προτροπές των συμμαθητών του στο πανεπιστήμιο να "πάει πίσω στην Κίνα", δεν άντεχε να είναι μέρος των προσωποκεντρικών αφηγήσεων του ΝΒΑ και κατ'επέκταση της αδιάκοπης τάσης των ΜΜΕ να παράγουν σύμβολα προς πολιτική χρήση. Όμως ξέρετε πως είναι αυτά, από κάτι τέτοια δεν βγαίνεις πάντα νικητής. Η Linsanity κονσερβοποιήθηκε και το ακαριαίο σφράγισμα της κονσέρβας πρόλαβε να συμπεριλάβει ακόμη και τον ίδιο τον πρωταγωνιστή της. Οι παραπάνω δηλώσεις έχουν και συνέχεια.

"Τώρα όμως λέω πως είναι παράσημο τιμής, είναι cool: Εκπροσωπώ όλους τους Ασιάτες, όλους τους μάγκες (σ.σ. dudes) του Χάρβαρντ, όλα τα αουτσάιντερ. Είμαι περήφανος για αυτό. Δεν μου είναι βάρος πλέον. Δεν φοβάμαι. Το εκτιμώ και θέλω να βοηθήσω και να προκαλέσω τον κόσμο, τα στερεότυπα και τα πάντα. Τότε δεν το καταλάβαινα και ήρθε τόσο γρήγορα, δεν καταλάβαινα και εγώ στα αλήθεια τι συνέβαινε".

Ο Λιν διπλωσε το μεσαίο δάχτυλο ανάμεσα στα υπόλοιπα. Καλή τύχη στο Τορόντο Τζέρεμι, η Linsanity σε κατάπιε και σένα.