OK, πάμε να το κάνουμε. Αρχικά όμως, να θέσω τη βάση της κουβέντας. Το Draft του 2003 δοξάζεται για τους τέσσερις μεγάλους παίχτες που έφερε στη λίγκα, συμβάλοντας στον χαρακτήρα της για τα επόμενα χρόνια (LeBron, Wade, Melo, Bosh). Ετσι θα κρίνουμε και εκείνο του 2009 (Curry, Harden, DeRozan, Griffin), χωρίς να χρησιμοποιήσουμε και τους υπόλοιπους αρκετά χρήσιμους παίχτες που μπήκαν εκείνη τη χρονιά (Rubio, Jrue Holiday, Teague, James Johnson κτλ.). Οι τέσσερις κορυφαίοι του '09 για τους αντίστοιχους του '03, μία μάχη εναντίον ενός, με έπαθλο τον τίτλο της φουρνιάς με την μεγαλύτερη επιρροή στο παιχνίδι.

The game changers: LeBron James (no.1 pick) vs. Stephen Curry (no.7 pick)

OK, είναι ο LeBron, I get it. Ο καλύτερος παίχτης των τελευταίων ετών, απόλυτη κυριαρχία και στις δυο πλευρές του παρκέ, ο άνθρωπος (ελέγχεται το τελευταίο) που είναι on pace να διαλύσει ό,τι ρεκόρ υπάρχει στο ΝΒΑ. Ακόμη και οι φανατικοί της εκκλησίας του Michael Jordan θα καθίσουν να συζητήσουν (με επιφύλαξη) για το αν ανήκει στην κορυφή ή όχι. Οπότε;  Τέλος συζήτησης; Όχι ακριβώς, μισό λεπτό. Εδώ εξετάζουμε το impact που έχει ένας παίχτης στη λίγκα και στον κόσμο που την παρακολουθεί. O LeBron είναι ο κυρίαρχος, έχει τεράστια επιρροή στους συναθλητές του, δείχνει τον δρόμο της συνεχούς βελτίωσης, ο κόσμος τον αγαπά (αφού τον μίσησε για λίγο) και δεν φοβάται να πάρει θέση για το τι γίνεται συνολικά στην κοινωνία των Ηνωμένων Πολιτείων. Παραμένει όμως αυτός ο ξεχωριστός ''εξωγήινος'' στα μάτια όλων.

Ο Steph Curry από την άλλη, έφερε μία πιο ''γήινη'' επανάσταση. Πάνω του χτίστηκε η ομάδα που τα τελευταία χρόνια άλλαξε το άθλημα (και έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ που έχουν δει τα μάτια μου, ειδικά πέρυσι). Έχει ήδη κερδίσει 2 MVP και 2 πρωταθλήματα, η ομάδα του έχει το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία της Regular Season (73-9). Το τρίποντο υπήρχε πριν από εκείνον προφανώς, αλλά με εκείνον έγινε πιο σημαντικό (για κάποιους ακόμη και δόγμα) και κυρίως πολύ, πολύ διασκεδαστικό. Οι ομάδες επηρεάστηκαν από αυτό το παιχνίδι, οι χώροι άνοιξαν και ο ρυθμός ανέβηκε, αρχίσει να βγαίνει ξεκάθαρα μπροστά μία γενιά παιχτών με εξαιρετικό ball handling και καλό περιφερειακό σουτ, όπως εκείνος.

Δεν είναι όμως μόνο οι επαγγελματίες του χώρου. Ο Curry είναι είδωλο στα μάτια μικρών παιδιών που παίζουν μπάσκετ, τα παλαβά και γρήγορά του σουτ ''αντιγράφονται'' όπου υπάρχει κλειστό και ανοιχτό γηπεδάκι, τα βίντεο με τις προπονήσεις του, τα warm ups πριν από τα παιχνίδια και τα σουτ από την φυσούνα γίνονται viral. Και όπως και ο LeBron, έστω και σε πιο light βαθμό, πήρε θέση για το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ, με την άρνησή του να πάει στην καθιερωμένη επίσκεψη της πρωταθλήτριας ομάδας στο Λευκό Οίκο. Ο Trump είπε ότι κανείς από τους Warriors δεν είναι ευπρόσδεκτος, η ομάδα δεν πήγε συνολικά, το στίγμα όμως το έδωσε ο Curry. Όχι και άσχημα όλα αυτά για ένα παιδί από το κολλέγιο του Davidson που επιλέχτηκε στο No.7 του draft (πίσω από τον Jonny Flynn) και στέκεται απέναντι σε έναν τύπο που μπήκε στη λίγκα με τον τίτλο του Chosen One. Πάμε παρακάτω.

The two-guards: Dwyane Wade (no.5 pick) vs. James Harden (no.3 pick)

Η σύγκριση αρχικά φαίνεται δύσκολη. Ο Wade των τριων πρωταθλημάτων και των πεντε τελικών συνολικά, απέναντι στον Harden με μία παρουσία σε τελικούς ως sixth man των Thunder και με μόλις δυο τελικούς περιφέρειας ως ηγέτης των Rockets. Είπαμε όμως, εδώ εξετάζουμε το impact. Ο Wade έγινε πολύ σύντομα ο Flash, βγήκε finals MVP, τρέλανε όλη τη λίγκα με τους τρόπους που μπορούσε να σκοράρει, μπήκε σοβαρά σε κουβέντα για τον καλύτερο shooting guard των 00's, μαζί με τον Kobe. Και όταν κατάλαβε ότι τα ρημάδια τα γόνατα θα τον πάνε (κάπως) πίσω, έφερε στο Miami τους φίλους του LeBron και Bosh, έπαιξαν τεσεερις τελικούς, πήραν δύο πρωταθλήματα και εξασφάλισε μία θέση ψηλά στην ιστορία του ΝΒΑ.

Ο Harden από την άλλη, ξεκίνησε ως ο τύπος πίσω από τον Durant και τον Westbrook. Έφυγε από την Oklahoma, πήγε στο Houston και εκεί ξεχώρισε ως ένας από τους καλύτερους που υπάρχουν. Εξελίχθηκε στο playmaking, βρήκε κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο να σκοράρει (και να παίρνει φάουλ, προς εκνευρισμό όσων τον αντιπαθούν), έγινε ο Beard. Έφτασε τόσο ψηλά, που σχεδόν θεωρείται σκάνδαλο ότι δεν έχει ένα MVP από το '15 και μετά, ενώ φέτος, μαζί με τον Chris Paul, οδήγησε την ομάδα του στο να κάνει τη μεγάλη έκπληξη και να πετάξει έξω τους Warriors - δεν την έκανε. Όπως έγραψα και νωρίτερα για τον Curry, η λίγκα προσαρμόζεται πάνω του, έχει άπειρους followers, τα βίντεο με τα επιτεύγματά του είναι viral, το step back του θέμα για αντιγραφή από όσους αριστερόχειρες βασανίζουμε τη μπάλα στα ανοιχτά γήπεδα. Από ''επόμενος Ginobili'', έγινε top-5 (ίσως και top-3) στο ΝΒΑ.

Αν θέλετε να μιλήσουμε για νούμερα, οι μ.ό. στην καριέρα των δυο παικτων είναι κοντά (22.5p-5.5a-4.7r-eFG% .496 o Wade, 23p-6.1a-5.1r-eFG% .522 o Ηarden). Αν είστε από εκείνους που τα πρωταθλήματα αποτελούν το βασικότερο κριτήριο για το μέγεθος ενός παίχτη, ο Wade έχει τρια, ο Harden μηδεν, εκεί δεν υπάρχει σύγκριση. Να κάνω όμως και το δικηγόρο του διαβόλου; Ο Wade στο πρώτο του πρωτάθλημα είχε συμπαίκτη τον Shaq, όταν εκείνος είχε σαφή στόχο να πάρει το τρόπαιο πριν από τον Kobe (συν προπονητή Pat Riley και μερικούς τρελαμένους veterans, τύπου Gary Payton και Alonzo Mourning), o Harden ως ηγέτης των Rockets είχε για αντίστοιχο ψηλό τον Dwight Howard (α ρε Dwight, τι κάθετη πτώση ήταν αυτή). Τα άλλα δυο του Wade ήρθαν μετά το The Decision του LeBron, σε μια καταπληκτική superteam που δημιουργήθηκε. Δε μειώνω την τεράστια συμβολή του Wade σε αυτά, φωτιά θα πέσει να με κάψει. Όμως, θα ήθελα να δω σε μία ομάδα μαζί τις ''σειρούλες'' Curry-Harden-Griffin, όπως έκαναν οι big3 των Heat. Για πόσους τελικούς και πόσους τίτλους θα μιλούσαμε; Ίσως και κανέναν, ίσως και αρκετούς. Food for thought.

The Scorers: Carmelo Anthony (no.3 pick) vs. DeMar DeRozan (no. 9 pick)

Εδώ το θέμα πονάει κάπως, τους αγαπώ και τους δύο, αλλά δεν μπορώ να σας κουράσω (δυστυχώς) όπως στις προηγούμενες συγκρίσεις. Δύο μεγάλοι scorer (24.1p-eFG% .482 o Melo μ.ό. καριέρας, 19.7p-eFG% .463 ο DeMar), κυρίως από midrange απόσταση, που ηγήθηκαν ομάδων και δεν μπόρεσαν να κάνουν το βήμα παραπάνω (για τον DeMar υπάρχει ελπίδα ακόμη), έπεσαν πάνω στον ίδιο τοίχο που λέγεται LeBron James. Αμφότεροι έχουν δώσει ωραίες στιγμές στην λίγκα, μεγάλες παραστάσεις και έχει δημιουργηθεί γύρω τους κατά καιρούς ένα αρκετά μεγάλο hype, για τον Melo κάπως μεγαλύτερο (ή και αρκετά). O DeMar, σε αντίθεση με την ξεροκεφαλιά του Melo, έχει τροποποιήσει το παιχνίδι του, προσπαθεί να προσαρμοστεί και να πετύχει (και μέσα σε όλα αυτά, δεν φοβήθηκε να τσαλακώσει την εικόνα του με το θέμα της κατάθλιψης, με το οποίο ασχολήθηκε ο guru πολύ καλύτερα από μένα). Νομίζω πως αυτό, σε συνδυασμό με την κακή εικόνα του Melo τον τελευταίο καιρό, θα γείρει την πλάστιγγα προς τον DeRozan. Όχι άδικα για μένα, γιατί παρ' όλο που αμφισβητείται ο Melo, όσο ανήκει στην ''τάξη του 2003'', η εικόνα του συντηρείται. Και αφού ισχύει αυτό για τον Melo, θα ήθελα να ισχύει και για τον DeMar, γιατί κάνει ό,τι μπορεί να είναι κοντά στους classmates Curry και Harden και συνολικά ό,τι μπορεί για να είναι στους κορυφαίους αυτού του πρωταθλήματος. Προσωπικά, του δίνω τον πόντο σε αυτή τη μάχη.

The Big Men: Chris Bosh (no. 4 pick) vs. Blake Griffin (no. 1 pick)

Κλείνουμε με τους ψηλούς. Ο Chris Bosh ήταν ένας εξαιρετικός ψηλός, για 7 χρόνια ηγέτης των Raptors. Με αυτούς βρέθηκε μόλις σε δυο postseasons και εκεί αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο. Έκανε μερικές καταπληκτικές σεζόν από την άποψη σκοραρίσματος (22+ πόντους από το '05-'06 μέχρι το '09-'10). Μετά βρέθηκε στην superteam του Miami, πήρε το ρόλο του third guy, στον οποίο ήταν άψογος, και κατέκτησε δύο πρωταθλήματα. Ποτέ για μένα όπως δεν ξέφυγε από το impact ενός πολύ καλού παίχτη.

Ο Blake από την άλλη, μπήκε με τρελό hype, τραυματίστηκε, έπαιξε με τον Paul ως 1b των Clippers, τραυματίστηκε αρκετές φορές ακόμη, δεν έχει παίξει ως τώρα τελικούς ποτέ. Όμως έδωσε στη λίγκα, πολλά. Είτε μας άρεσε είτε όχι (προσωπικά όχι), στα χρόνια του οι Clippers ήταν γκρινιάρηδες και κάπως αντιπαθητικοί, αλλά ήταν και fun. Μας έδωσε με τον CP3 και τον Deandre τη Lob City, είδαμε μπόλικο θέαμα. Σε αυτό το διάστημα ο Griffin βελτίωσε το σουτ του και το playmaking του (από το 14-15 και μετά έχει σταθερά πάνω από 4.9a μ.ό. κάθε χρονιά, ενώ παράλληλα έχει πάνω από 21p, εκτός από τους 19.8 στους λίγους μήνες με τους Pistons). Κάποια στιγμή έδινε την εντύπωση ότι είναι το καλύτερο τεσσαρι στη λίγκα, πως οι Clippers πρέπει να τον κάνουν πλέον πρωτο βιολί, πάνω από τον Paul. Οι τραυματισμοί τον λύγισαν, μπαίνει στην κατηγορία what if, πλέον η εικόνα του στη λίγκα είναι πεσμένη. Θα κάνω όμως το δικηγόρο του διαβόλου και εδώ και θα πω πως θα ήθελα να δω τον Blake στο ρόλο που πήρε το '10 ο Bosh. Γιατί αν το μόνο κριτήριο για να πάρει μέρος της εικόνας του πίσω είναι να πάρει ένα πρωτάθλημα, καλώς να γίνει third guy και να το διεκδικήσει με μία ομάδα στα ίσια. Δε ξέρω αν συμφωνείτε ή όχι, αλλά point to Blake εδώ.

 Το κείμενο δεν έχει στόχο να μειώσει το class του '03, δε γίνεται κάτι τέτοιο άλλωστε, απλά να τοποθετήσει το class του '09 στην πραγματική του βάση. Έχει επηρεάσει το παιχνίδι σε μεγάλο βαθμό, αυτή τη στιγμή έχει ψιλο-επιβάλλει τον εαυτό του στη λίγκα και μπορεί να κοιτάει το class του '03 στα μάτια. Και αν τελικά χάνει από εκείνο, είναι γιατί υπάρχει ένας εξωγήινος παίχτης που λέγεται LeBron, ο οποίος βελτιώνεται όσο μεγαλώνει (δε θα κάνω το κλισέ με τα κρασιά) και διαλύει τα πάντα στο διάβα του, συν κάποια χρόνια που ο Wade δεν παιζόταν με τίποτα, so be it. Δίκαιο. Αλλά ανήκει σιγουρα στην κουβέντα για τα καλύτερα drafts των τελευταίων 20 χρόνων.