«Ας μείνουμε έξω σήμερα, θέλεις να παίξουμε μπάσκετ;» τον ρωτάω με ελπίδα. Καθεται για λίγο σκεπτικός. Δέχεται-κάπως απρόσμενα- και πηγαίνει να φέρει μπάλα. Τοποθετώ την αποσπώμενη μπασκέτα στο προαύλιο και τον περιμένω. Ερχεται και παίρνει θέση αμέσως! Επιχειρεί αρκετά σουτ με μια χαριτωμένη κίνηση των χεριών του. Μερικά μπαίνουν στο διχτάκι και το πρόσωπο του φωτίζεται με ένα χαμόγελο.
Ο ενθουσιασμός του αθλητισμού φυσικά κρατάει... λίγα δευτερόλεπτα. Παίρνει τη μπάλα στα χέρια του και την φέρνει μπροστά μου. «Κοίταξε την μπάλα, είναι σαν ένας πλανήτης. Μοιάζει στην Αφροδίτη, έχει πορτοκαλί χρώμα από τα στρώματα λάβας και μικρούς κρατήρες ηφαιστείων, ‘οπως αυτή η μπάλα με τα σημαδάκια».
Τον αφήνω, άφωνη , να μου μιλήσει για το αγαπημένο του θέμα, τους πλανήτες και το διάστημα. Τον ειρμό του διακόπτουν οι φωνές των συμμαθητών του. Ήρθαν να παίξουν μπάσκετ μαζί μας. Εκείνος το δέχεται με χαρά αρκεί να είμαι στην ίδια ομάδα μαζί του. να άτσαλο παιχνίδι μπάσκετ άνευ κανόνων, παιδιών τρίτης δημοτικού, είναι ίσως από τις πιο χαριτωμένες εμπειρίες. Για μένα, αλλά και για εκείνον!
Εντάσσεται στην ομάδα και παίζει με τους συμμαθητές του. Δεν έχει σημασία το σκορ, είναι νίκη γι’ αυτόν η χαρά της συμμετοχής. Η προσοχή του διασπάται συνεχώς, «χάνεται», γυρίζει να ψάξει εμένα. Μου δίνει τη μπάλα να σουτάρω κι εγώ, συνεχίζοντας την συζήτηση για τους πλανήτες.
Χειροκροτάει το “τρίποντο” μου. Χειροκροτάω κι εγώ τον ενθουσιασμό και την επιμονή του να μοιραστεί μαζί μου γνώσεις! Μαθαίνω από αυτόν, καθημερινά! Οχι μόνο για πλανήτες. Ένας μικρός ήρωας, που μοιράζεται μαζί μου μια μπάλα μπάσκετ, μια πληροφορία, ένα θρανίο αλλά κυρίως μου προσφέρει την εμπιστοσύνη και την αγάπη του.
Δεν είναι εύκολο αυτό! Ίσως αποτελεί το δικό του ‘’τρίποντο’’ η αμοιβαιότητα αυτή! Το πιο πιθανό είναι στα επόμενα μαθήματα γυμναστικής να περιφέρεται πάλι αμέριμνος στο προαύλιο χωρίς μπάλα στο χέρι. Χωρίς να με ρωτήσει πόσους πόντους έβαλε, χωρίς κουβέντα για το διάστημα. Μονος του, όπως του αρέσει. Ισως μου δώσει χώρο να παίξω στην περιοχή του,ίσως έρθει εκείνος στη δικη μου. Σιγουρα όμως έδωσε μια μεγάλη νίκη στον εαυτό του, που δέχτηκε και έπαιξε.
Την Παρασκευή, την 4η ώρα. Το καλύτερο παιχνίδι μπάσκετ της ζωης μου. Ισως και το δικό του. Ο καλύτερος συμπαίκτης μου. Μπορεί κι εγώ η δική του. Λένε ότι ο αθλητισμός ενώνει. Ενίοτε σου μαθαίνει να επιμένεις σε αυτόν και να εμπνέεσαι από αυτόν!
Μια απλή μπάλα μπάσκετ.
Για άλλους τρόπος ζωής.
Για τον 8χρονο μαθητή μου ο πλανήτης της Αφροδίτης.
ΥΓ: Τα παιδιά με αυτισμό έχουν έναν διαφορετικό τρόπο κατανόησης του κόσμου. Αναμεσα στην ποικιλία των ιδιαίτερων γνωρισμάτων τους, παρουσιάζουν δυσκολία στην ανάπτυξη κοινωνικών σχέσεων και στην ένταξη τους σε εκείνες. Βρίσκουν ενδιαφέρον σε κάτι συγκεκριμένο και μένουν συνήθως πιστά σ’ αυτό. Σε πολλά ελληνικά σχολεία μαθητεύουν τέτοια παιδιά. Σύμφωνα με την Ελληνική Εταιρεία Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων, στην Ελλάδα υπάρχουν 4.000-5.000 άτομα με κλασικό αυτισμό. Γνώρισε τα κι ας μην σε γνωρίσουν ποτέ.
