Ο συγκεκριμένος αθλητής έχει μαζέψει γύρω του ένα τεράστιο hype, ίσως όχι άδικα. Πόσους μπασκετμπολίστες έχουμε δει άλλωστε στα 18 τους και με ύψος 2,20μ να κινούνται έτσι στο παρκέ;

Άμυνες απέναντι σε κάθε κορμί και φόβητρο χαμηλά, περιφερειακή απειλή με πολύ γλυκό release, πλαστικότητα στις κινήσεις. Λες και πήραμε το αρχέτυπο του Kristaps Porzingis και προσθέσαμε τσιπάκι ντρίμπλας και τέλειας αντίληψης του χώρου. Μονόκερος, ξεχωριστός, δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Κατα πάσα πιθανότητα ισχύουν όλα. Υπάρχει όμως πραγματική ανάγκη για όλον αυτό τον χαμό γύρω από έναν νεαρό αθλητή αρκετούς μήνες πριν την είσοδό του στη Λίγκα, με τα όρια της συζήτησης μάλιστα να αγγίζουν τα επίπεδα του ‘’θα προτιμούσατε η ομάδα σας να πάρει φέτος το πρωτάθλημα ή το #1 στο draft’’; 

Στην τελική, είναι η περίπτωση του -πράγματι πρωτόγνωρου- Wembanyama η πρώτη φορά που υπάρχει τέτοια μαζική αντίδραση (και κατ’ επέκταση παράλογες απαιτήσεις) για τον επερχόμενο πρώτο στη διαδικασία επιλογής παικτών μέσω του draft, ή είναι απλά η ‘’βερσιόν 2,20’’ της μόνιμης προσπάθειας μας να βρεθεί ο επόμενος σωτήρας που θ’ αφήσει το στίγμα του σε ένα ολόκληρο άθλημα;

Πάμε να δούμε μαζί μέσα από τις διάφορες περιπτώσεις των τελευταίων δέκα ετών, από το 2012 κι έπειτα (για να μη γράψουμε και ολόκληρο τόμο), κατα πόσο άχαστο έμοιαζε το εκάστοτε #1 λίγους μήνες πριν την επιλογή του και αν όντως κατέληξε να είναι έστω ο κορυφαίος παίκτης της φουρνιάς του, στην ακραία περίπτωση δηλαδή που δεν κατάφερε να πιάσει το status του ανθρώπου που άλλαξε το μπασκετικό τοπίο. 

2012

Ίσως ο πρώτος ‘’συνδυασμός Kevin Garnett και Tim Duncan’’ βρέθηκε στο πρόσωπο του Anthony Davis. Βέβαια οκ, υπάρχει ένα κείμενο στο Bleacher Report που απ’ όλες τις συγκρίσεις τον κατατάσσει κοντά στον Marcus Camby που ‘’είχε μία πολύ καλή καριέρα και θα ήταν μια χαρά για τον Davis’’ (μέσα έπεσες μεγάλε), το γενικότερο consensus της εποχής ωστόσο ήταν πως ο AD και το φρύδι του ήρθαν για ν’ αλλάξουν τη θέση του ψηλού την επόμενη δεκαετία, ή τέλος πάντων να κυριαρχήσουν σε αυτή, σε επίθεση και άμυνα, με σκορ από παντού. Τεράστιο hype. Διάολε, ήταν μέλος της USA Team που πήρε το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012, πριν καν παίξει έναν αγώνα ΝΒΑ, σαν άλλος (και πολύ πιο ποιοτικός) Christian Laettner. 

Μία δεκαετία μετά, ο Anthony Davis έχει μία μεγάλη καριέρα με έναν τίτλο πρωταθλητή, 8 παρουσίες ως All-Star και σε 4 All-NBA ομάδες, όντως ο καλύτερος της φουρνιάς του ανάμεσα σε αθλητές όπως οι Lillard, Beal, Draymond Green και Middleton. Κάπως μακριά ωστόσο από τον ψηλό που τα αλλάζει όλα. Ιδανικός ως #2 σε διεκδικήτρια ομάδα (ή 1b αν θέλετε, πλάι στον LeBron James) και όπλο σε κάθε frontline, o AD ουσιαστικά σφράγισε την καριέρα του με την παρουσία στους Lakers. Ως τότε, σαν frontrunner των Pelicans (Hornets αρχικά), βρήκε -καθόλου παράλογο- τοίχο στην επανειλημμένες αδέξιες προσπάθειες του franchise να βγει στα playoffs της Δύσης (μόλις δύο παρουσίες σε επτά σεζόν), τραυματίστηκε, τσακώθηκε, ξανα-τραυματίστηκε επειδή ο αέρας φυσά αντίθετα και έφυγε λίγο καιρό πριν ο οργανισμός υποδεχθεί τον επόμενο μεγάλο σωτήρα. Στην πραγματικότητα, παρόλο που ένα franchise εύχεται να πέσει στον δρόμο του ένας παίκτης με το ταλέντο του Davis, το να τερματίσει εκείνος το potential του και ταυτόχρονα να συμπαρασύρει όλη την επιτυχία του οργανισμού (όλα αυτά με ένα κοινό να αδημονεί ώστε το #1 να πιάσει το ‘’πεπρωμένο’’ του) είναι οριακά βουνό. 

2013

Και αν η περίπτωση Davis θολώνει λίγο τα νερά, γιατί μπορεί να μην άλλαξε τη μπασκετική συζήτηση (ούτε καν τη μπασκετική Νέα Ορλεάνη), δεν συμβαίνει το ίδιο μ’ εκείνον που φάνταζε ως ο ξεχωριστός ψηλός της φουρνιάς του ‘13. Ο περισσότερος κόσμος θυμάται την περίπτωση Anthony Bennett και την πρόχειρη επιλογή των Cavaliers στο #1, όμως μέχρι λίγο καιρό πριν το draft o Nerlens Noel του Kentucky φάνταζε ως η απόλυτη επιλογή. Δυναμικός ψηλός, αθλητικά κυρίαρχος χαμηλά, ικανότητα στην άμυνα που θα κατεύθυνε ένα ολόκληρο σύνολο στην προσπάθεια να πιάσει την κορυφή. 

Not even close. O Noel δε βρέθηκε καν στην κορυφή της φουρνιάς του, καθώς το intel ανάμεσα στους general managers της Λίγκας τον έφερε στο #6 του draft. Οι Sixers στα επόμενα χρόνια επέλεξαν τους Embiid και  Okafor εξαφανίζοντας τα λεπτά του, κάτι που μοιραία οδήγησε στην ανταλλαγή του στο Dallas. Λίγα λεπτά στο rotation, ενώ μετά την πρόταση 70 εκατομμυρίων για 4 χρόνια από τους Mavericks, την οποία ο ίδιος αρνήθηκε, δε βρήκε άλλο μεγάλο συμβόλαιο ή πραγματικό χώρο ως βασικό μέλος οποιουδήποτε franchise. Σήμερα παίζει για τους Detroit Pistons, πολύ μακριά απ’ το hype του κυρίαρχου αμυντικού ψηλού. Το οποίο και να έπιανε, πάλι δε θα ήταν ο καλύτερος παίκτης της συγκεκριμένης γενιάς, γιατί παρά την εμμονή μας και τους προβολείς στην κορυφή ενός draft, ένας πραγματικός game changer θησαυρός μπορεί να κρύβεται παντού, ακόμη και στο #15..

2014

Α ναι, η αγαπημένη μου περίπτωση του Andrew Wiggins. Εκεί που το παράδοξο έχει κάνει έναν πλήρη κύκλο και πλέον, ειδικά μετά τη φανταστική παρουσία του στην πορεία των Warriors μέχρι το πρωτάθλημα του ‘22, υπάρχει κράξιμο σε όσους ‘’δεν αντιλαμβάνονται τι παιχταράς είναι ο Wiggins’’. First things first, έχει κάνει μία καριέρα δυνατή. Δεν είναι εύκολο να έχεις σχεδόν 19,5 πόντους μέσο όρο καριέρας σε μία Λίγκα που σε πετάει εκτός για πλάκα, ούτε να δεχθείς να γίνεις μέλος ενός συνόλου σε δευτερεύοντα ρόλο, κρατώντας πίσω το προσωπικό σου ταλέντο. Αλλά υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που φτάσαμε να μιλάμε για ρόλους και αποδοχή, ή μάλλον υπάρχει σαφώς αντίθετη αφετηρία.

‘’Από τον Wilt…στον Manning…στον Wiggins’’. Αυτό ήταν το hype. Ο επόμενος μεγάλος, πρώτα στο λυκειακό επίπεδο, έπειτα σε κολεγιακό με το Kansas, αργότερα σ’ εκείνο του ΝΒΑ. Υπάρχουν κείμενα που τον σύγκριναν ανοιχτά με τον LeBron James. Υπάρχουν κείμενα που ο ίδιος ο Wiggins μιλάει για το βάρος να σε βαφτίζουν ως τον επόμενο LeBron James. ‘’Ain’t nobody gonna be the next LeBron. That’s one of one’’. 

Προσωπικά πιστεύω πως ο συγκεκριμένος αθλητής παίζει κάτω απ’ το επίπεδο που μπορεί, ακόμη και σήμερα. Όμως αυτή είναι η δική μου προσωπική αισθητική, εκτίμηση και τίποτα παραπάνω. Το σίγουρο είναι πως εκείνος αποτελεί μέρος ενός διαρκούς pre-draft overhype που τελικά ζημιώνει μονάχα τους ίδιους τους αθλητές και τους βάζει σε διαρκή αμφισβήτηση και αναζήτηση. Ο Wiggins σήμερα έχει το κοινό του κι ευτυχώς, όμως δεν υπήρξε αυτός ο special one. Για την ακρίβεια δεν είναι καν ο καλύτερος απ’ το draft του ‘14 (καλησπέρα Joel Embiid και Nikola Jokic στο #41). Πολύ σύντομα κατάλαβε άλλωστε πως η διαδικασία είναι παράλογη, όταν οι Cavaliers, η ομάδα δηλαδή που τον επέλεξε για να γίνει ο νέος της LeBron, το ίδιο καλοκαίρι τον αντάλλαξε για να πάρει τον…LeBron. 

2015 - 2018

Απ’ αυτό το σημείο κι έπειτα παίζουμε το δίπολο ‘’επόμενος league altering ψηλός-επόμενος LeBron James’’ εναλλάξ, σχεδόν μανιωδώς, μ’ ένα μικρό διάλειμμα το ‘17.

- Ο Karl-Anthony Towns επιλέχθηκε πρώτος το 2015 φέροντας το νέο μικροτσιπ του κορυφαίου ψηλού, γιατί αυτή η βερσιόν σουτάρει και τρίποντα πέραν της κυριαρχίας στο ζωγραφιστό, σε κάθε πλευρά του παρκέ. ‘’Ο Karl Anthony Towns είναι ο ιδανικός και μοντέρνος NBA big-man’’. Για να γίνω και λίγο δικηγόρος του διαβόλου κανονικά ναι, είναι. Τουλάχιστον για εκείνη την εποχή, πριν ο Jokic επανιδρύσει τη θέση του point center. Σουτ, ικανότητα να μπει η μπάλα στο παρκέ, παιχνίδι κοντά στο καλάθι και αμυντική επιρροή. Σε κάθε περίπτωση, ο KAT ακόμη ψάχνει τον πλήρη ενεργοποιητή του πακέτου, οι Wolves παρέδωσαν πνεύμα και έφεραν τον Gobert ως προστάτη της ρακέτας δίπλα του, ενώ ακόμη είναι ασταθής εκεί που πρέπει να κρίνει την postseason πορεία του συνόλου. Μάλλον ο καλύτερος απ’ το συγκεκριμένο draft (o Devin Booker κάπου διαφωνεί), αντίθετα μάλλον όχι ο καλύτερος ψηλός της γενιάς του (Embiid-Jokic κι έρχεται και ο Mobley), ίσως ούτε και το franchise cornerstone σε λίγο καιρό, μέχρι ο Αnthony Edwards δηλαδή να επισκιάσει τα πάντα. 

- 2016 και μάλλον όλοι ξέρετε την ιστορία του παιδιού με το #23 που ήρθε να πάρει τη θέση του ορίτζιναλ #23:

O Ben Simmons βέβαια φορούσε το #25 στην καριέρα του με τους Sixers, μ’ αυτό το νούμερο δε γίνεται πετυχημένο το εξώφυλλο όμως, έτσι δεν είναι; Τέλος πάντων. Στο χαρτί ο Simmons είχε τη δυνατότητα να γίνει ο απόλυτος point forward, ένας παίκτης με την ικανότητα να τρέχει τις επιθέσεις από ύψος 2,11μ, άψογος για transition και με εξίσου καλό διάβασμα σε καταστάσεις pick and roll. 7,7 ασίστ μέσο όρο καριέρας, σταθερά ψηλά σε δείκτες AST%). Μονόκερος κι εκείνος, πρίγκιπας και όλα τα σχετικά.

Ε, δεν νομίζω να υπάρχει πιο χαρακτηριστική περίπτωση τα τελευταία χρόνια, ενός εκκολαπτόμενου σταρ του ΝΒΑ που η υπερβολική προβολή τον ζόρισε και τον έφτασε στα άκρα. Πολύ μακριά απ’ τα πρωταθλήματα και τα ασύλληπτα νούμερα ενός LeBron, o Ben Simmons έφτασε να αναζητά βασικά πράγματα, όπως την αυτοπεποίθηση να σκοράρει σε ανοιχτό καλάθι σε κρίσιμο αγώνα playoffs. Κάθε καλοκαίρι εμφανίζονται τα βίντεο μ’ εκείνον να σουτάρει και να ευστοχεί σε τρίποντα, οι (λίγοι πλέον) φαν πιάνουν τη σημαία του ‘’να ορίστε’’, οι υπόλοιποι στην καλύτερη μειδιούν, στη χειρότερη κοροϊδεύουν ανοιχτά. Εκείνος πάλι ψάχνει μία συνθήκη να αναδείξει ξανά τα χαρίσματά του, να θυμίσει στον κόσμο ότι οκ, δεν είναι αυτό που (άλλοι) περίμεναν για εκείνον. Βρίσκεται μεν σε αρκετή απόσταση απ’ τη θέση του κορυφαίου ακόμη και για το δικό του draft (Ingram, Siakam, Jaylen Brown), παραμένει ωστόσο κάποιος που μπορεί να παίξει σε all star -και κατα βάση all defense- επίπεδο. Καλή τύχη να το βρει αυτό στους Nets του κινούμενου δράματος.

- Το break του 2017 έχει να κάνει με τα φώτα που τράβηξε ο πατέρας Ball γύρω απ’ τον Lonzo και που τον έφεραν στο #2 του draft, πάνω από τον Jayson Tatum και παίκτες όπως οι Donovan Mitchell και Bam Adebayo. Ακόμη κι εδώ όμως υπάρχει ξεκάθαρο νούμερο ένα και δεν είναι άλλος απ’ τον Markelle Fultz, του οποίου η εκρηκτικότητα έφερε άμεσες συγκρίσεις με το παιχνίδι του Derrick Rose. Ήταν τέτοιο το hype εκείνο τον καιρό που οι Sixers, στην αναζήτηση του άμεσου τερματισμού του ‘’The Process’’, αντάλλαξαν με τους Celtics (οι οποίοι ούτως ή άλλως ήθελαν τον Tatum) για να βρεθούν στην πρώτη θέση. O Fultz είναι το καλύτερο παράδειγμα του πόσο εύκολα μπορούν να στραβώσουν όλα για ένα αδιαμφισβήτητο #1 αν: α. Έρθει ένας οποιοσδήποτε freak τραυματισμός (για την ακρίβεια μυϊκή ανισορροπία μετά από τραυματισμό) που θα επηρεάσει όλο το παιχνίδι του και β. Αν πάει σ’ ένα franchise που πάνω στη φούρια του να προχωρήσει, κατορθώνει να αγνοήσει ότι χρειάζονται τρεις μπάλες ταυτόχρονα για να αναδειχθούν τα χαρίσματα των ταλαντούχων νεαρών. Μέσα σε ελάχιστες σεζόν, ο Fultz μετατράπηκε από τον νέο prime-Rose σε ελπίδα για έναν αξιόπιστο bench creator - ζόρια που λόγω τραυματισμών τράβηξε και ο Rose στην καριέρα του. Αρκεί ένας εξωπραγματικά ταλαντούχος, μέσω της πρώτης θέσης στο draft τελικά; Εδώ οι Sixers είχαν δύο και τον Embiid και δεν λειτούργησε. 

-  Για να φτάσουμε στο λατρεμένο 2018. Και κορυφαίος ψηλός και επόμενος LeBron στο ίδιο draft, χαμός. Οι (περισσότεροι) Αμερικανοί κινούνται γύρω απ’ το overhype του DeAndre Ayton ως ένας ψηλός που θα κυριαρχήσει με σκορ από μέση και κοντινή απόσταση, ενώ με τα χρόνια θα εξελιχθεί και σε αμυντικό δυναμό. Εμείς πάλι, από τη δική μας όχθη, σε μία παράδοξη σύμπνοια και ‘’Ελλάς-Ευρώπη-ΛουκαΝτοντσιακός’’, πώς αδικείτε το παιδί ‘’μας’’ και λοιπές ομορφιές. Στα σοβαρά, προφανώς ο Doncic είναι ο καλύτερος παίκτης της φουρνιάς, ίσως και ο κορυφαίος παίκτης σ’ όλο τον NBA μαζί με τον Αντετοκούνμπο. Οι Suns παραπίστεψαν στο ταβάνι του Αyton, το ίδιο και ακόμη περισσότερο οι Kings με τον Bagley στο #2, ίσως επηρεαζόμενοι από την προβολή του συστήματος και του δικού τους κολλεγιακού μπάσκετ σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι θα έπρεπε. Ο Ayton είναι ένας αρκετά καλός ψηλός, πράγματι βελτιωμένος και στις δύο πλευρές του παρκέ, μάλλον όμως μακριά απ’ οτιδήποτε κυριαρχικό, σε σημείο που στο Phoenix έγινε ήδη ολόκληρο ζήτημα για το αν αξίζει τα χρήματα ενός max συμβολαίου, με φήμες μέχρι και για ανταλλαγή. Σε μία τετραετία επί της ουσίας από την ημέρα που επιλέχθηκε. 

2019

‘’Είναι 16. Είναι σχεδόν δύο μέτρα. Είναι εκρηκτικός σαν τον Westbrook. Καρφώνει σαν τον LeBron. Είστε έτοιμοι για τον Zion Williamson;’’

Αυτό ήταν το πρωτοσέλιδο του Slam Magazine πριν καν ο Zion βγει από το λύκειο. Απ’ όλες τις περιπτώσεις, εκείνη στέκεται στη δική της μοναχική κορυφή, για το πόσο σύντομα ο δημόσιος μπασκετικός διάλογος βρίσκει τον επόμενο μοναδικό και οδηγεί σε ασφυκτική συζήτηση από την πρώτη μέρα. Ο Zion ήταν σταρ πριν καν γίνει σταρ. Βίντεο στο YouTube με υπερφυσικά καρφώματα. Η πρώτη Big-Three ομάδα σε κολεγιακό επίπεδο, μαζί με τους RJ Barrett και Cam Reddish. Τον Οκτώβριο του 2018 η συλλογική πεποίθηση ήταν ότι συζητάμε για το τοπ-3 του ερχόμενου draft, όλοι μαζί στο Duke. Οι μισές ομάδες της Λίγκας (σας θυμίζει κάτι;) έψαχναν τον τρόπο να διεκδικήσουν τον αθλητή που θα αλλάξει τα πάντα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους Knicks, που σκόπευαν σοβαρά σε τριάδα Durant-Irving-Williamson το ίδιο καλοκαίρι. Μανία. 

Ακριβώς η μανία που καλό θα ήταν ν’ αποφευχθεί με τον Wembanyama. Ήταν τέτοια η πρόωρη κορυφή που δόθηκε στον Zion, ώστε αυτή τη στιγμή, μετά από τους τραυματισμούς που τον έχουν ταλαιπωρήσει σε συνδυασμό με τον τεράστιο όγκο του, υπάρχει όντως κόσμος που τον έχει στο μυαλό του σαν παλαίμαχο, old news ρε παιδί μου. Ενώ πρόκειται για παιδί 22 ετών, του 2000 γεννημένος, που όποτε έχει πατήσει υγιής στο παρκέ πραγματικά δε σταματιέται. Δημιουργός σε όλο το πλάτος της επίθεσης, φοβερό κορμί, εξαιρετικός αμυντικός όταν βρίσκεται σε καλή κατάσταση, με ευφυΐα σε σετ παιχνίδι αλλά και σαφή ικανότητα σε καταστάσεις transition.

Η μεγάλη ένταση πριν καν ξεκινήσει η επαγγελματική πορεία ενός σούπερ ταλέντου δεδομένα φέρνει και γρήγορη ‘’κόπωση’’ στις συζητήσεις. Λίγο η έξτρα προστασία των Pelicans τον πρώτο καιρό, λίγο περισσότερο η ευκολία του Zion να βάλει κιλά που επιβαρύνουν το κορμί του, έρχεται και ένας μπασκετικός τσόγλανος σαν τον Ja Morant (#2 στο draft του ‘19) να λειτουργήσει ως αντίβαρο, τοποθετώντας τελικά το δίλημμα: ‘’Ρε συ, είναι όντως τόσο σπέσιαλ ή πέσαμε έξω;’’ Ναι, είναι. Όμως δε χρειαζόταν να τον τοποθετήσουμε ως το μπασκετικό ανάλογο του Σούπερμαν, πριν καν πατήσουμε το κουμπί του ανελκυστήρα για την κορυφή του κόσμου. 

2020 - 2022

Μάλλον είναι πάρα πολύ νωρίς ώστε να μιλήσουμε για τις επιλογές των τριών τελευταίων ετών, όμως ας προσπαθήσουμε, σε μορφή σφηνακίων:

• 2020: Παρά το δεύτερο hype της οικογένειας Ball γύρω απ’ τον LaMelo (πιο δίκαιο αυτή τη φορά) και την πίστη στις ικανότητες του Wiseman από τους Warriors, ο Edwards κρίθηκε κι εκείνος με τη σειρά του ως ξεκάθαρο #1, ένα αθλητικό φαινόμενο. Μάλλον η αμέσως προηγούμενη περίπτωση του Zion μαλάκωσε κάπως τις εξάρσεις μεγαλείου, τις γείωσε κι ευτυχώς. Ίσως εδώ να κρύβεται και η επιτυχία. Δεν ήταν όλα τα μάτια πάνω στον Edwards, εκείνος έκανε μία λογική διετία σούπερ ταλαντούχου wing, πλέον θα μπει στην τρίτη σεζόν έτοιμος για την all-star έκρηξη.
• 2021: Η συγκεκριμένη φουρνιά είχε συνολικό hype στην κορυφή της, όχι μόνο ο Cade Cunningham που τοποθετείται ως ένα ανάλογο του Doncic στην επιρροή ενός αγώνα. Ο Jalen Green βαφτίστηκε σούπερ σκόρερ, ο Mobley ήδη συζητιέται ως all-NBA αμυντικός που ταυτόχρονα έχει και επιθετικό παιχνίδι (το δεύτερο κράμα Garnett-Duncan της λίστας), τη θέση του αρχικού χαμού για τον Jalen Suggs έχει πάρει εκείνος που όντως επιλέχθηκε στο #4 και τελικά βγήκε και rookie της σεζόν, ο σπέσιαλ forward Scottie Barnes, ο οποίος σου δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να μαρκάρει πέντε θέσεις ταυτόχρονα, όσο παράλληλα γίνεται -με τους ρυθμούς του- ο επόμενος σπουδαίος point forward. Για τους συγκεκριμένους δεν έχω να πω πολλά περισσότερα, είναι η τρύπα στη θεωρία, μοιάζουν όλοι έτοιμοι και να παίξουν και να υποστηρίξουν το hype και να κάνουν ακροβατικά κόλπα σε σκοινί με δεμένα μάτια, ξέρω γω. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε υπερπροβολή άλλωστε. Μάλλον ένα συλλογικό ‘’καλά ρε, τι παιχταράδες είναι αυτοί εδώ’’ που ακολουθήθηκε από μία προσπάθεια να μαζευτούν πιθανά σημεία που ο καθένας τους υστερεί και χρειάζεται βελτίωση, ακριβώς επειδή οι διαφορές τους σε ταβάνι είναι ελάχιστες.
• 2022: Προφανώς δεν έχω να σημειώσω κάτι για παιδιά που δεν έχουν αγωνιστεί ούτε δευτερόλεπτο σε επίσημο αγώνα ΝΒΑ, με μοναδική σημείωση την εξής: Ίσως για πρώτη φορά μετά από χρόνια, η ομάδα με το #1 διάλεξε το κούμπωμα (Banchero) πάνω απ’ το hype (Holmgren, Jabari Smith). Όχι πως ο Banchero δε μοιάζει ξεχωριστή περίπτωση, αλλά μάλλον το φετινό draft ήταν από τα πιο ήρεμα των τελευταίων ετών. 

Πού καταλήγουμε απ’ όλα τα παραπάνω παραδείγματα; Ίσως πουθενά συγκεκριμένα, όμως ας δώσω δύο-τρία δικά μου σημεία. Πρώτον, ότι η υπερπροβολή του ‘’μοναδικού παίκτη που αλλάζει το τοπίο’’ υπήρξε αρκετές φορές μόλις στην προηγούμενη δεκαετία, απλά με διαφορετικές συγκρίσεις και σε διαφορετικά μεγέθη. Δεύτερον, ότι μάλλον αυτό δε βοηθά τη συζήτηση ιδιαίτερα. Η παράλογη έκθεση στα χαρίσματα ενός παίκτη δημιουργεί συνθήκες που ίσως καταλήξουν δυσβάσταχτες για τον ίδιο, το οποίο είναι και το μόνο άξιο ενδιαφέροντος, ό,τι και αν γράφουμε εμείς.

Για να φτάσει κάποιος στο πρωτάθλημα ως ηγέτης ενός franchise άλλωστε (το ίδιο πρωτάθλημα που η ερώτηση στην αρχή του κειμένου ‘’αντάλλαζε’’ για το #1 στο draft), πόσο μάλλον να επηρεάσει το ίδιο το σπορ, οι συμβαλλόμενες είναι τρομακτικές. Χρειάζεται υγεία που δεν έχουν όλοι (βλ. AD, Zion), πραγματικά σωστό στήσιμο γύρω απ’ το κορυφαίο prospect (το οποίο συχνά δεν είναι στην πρώτη θέση επιλογών, βλ. Luka, ή ούτε καν στην πρώτη πεντάδα, βλ. Steph, Giannis κτλ), ενώ πολλές φορές μπορεί να έχεις δύο απ’ αυτά στο ίδιο ρόστερ (Fultz-Simmons + Embiid στη Philadelphia, Towns-Edwards + D’Angelo Russell στη Minnesota) και πάλι να μην αρκεί, ώστε να διεκδικήσεις επί ίσοις όροις απλά τους τελικούς περιφέρειας, πόσο μάλλον να χτίσεις δυναστεία. Τρίτον, πέραν από την υπερπροβολή, ή μάλλον σε ενίσχυση εκείνης, είναι πολύ δύσκολο από μόνο του να παίζεις ως ψηλός και να επηρεάσεις, να αλλοιώσεις τις συνθήκες του παιχνιδιού, να φέρεις με συνέπεια κάτι νέο στο τραπέζι. Οι Giannis και Jokic είχαν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν πρότυπα σχεδόν από την αρχή, δεν συμβαίνει όμως απαραίτητα κάθε φορά το ίδιο. Και αν είναι να συμβεί, θέλει τον χώρο και τον χρόνο του. 

Ο Wembanyama μοιάζει ξεχωριστός και μακάρι να κάνει μία τεράστια και πολυετή καριέρα. Ίσως εκείνος είναι όντως ο μοναδικός, που δεν έχουμε δει κάτι παρόμοιο στο παγκόσμιο μπάσκετ. Όμως δε χρειάζεται έξτρα βάρος στις ήδη μεγάλες πλάτες του. Ακόμη άλλωστε δεν έχει παίξει μπάσκετ στον κόσμο του ΝΒΑ η προηγούμενη φουρνιά από εκείνον. Οι Banchero και Jabari Smith, o Jaden Ivey, ο (επίσης τέτοιο καιρό πέρυσι) μονόκερος Chet Holmgren που μάλλον χάνει τη σεζόν. Λίγη υπομονή και αν ο Wemby όντως ήρθε για ν’ αλλάξει τους πάντες και τα πάντα, εδώ θα είμαστε να το χαρούμε.