Η κοπέλα μου έβγαλε το κινητό και προσπάθησε να απαθανατίσει τη στιγμή, καδράροντας τη Ζωή με την μαριονέτα, κάτι που τελικά δεν ήταν δυνατό ή μάλλον το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περίμενε. Πάλι καλά που ενδιαφέρεται να βγάζει φωτογραφίες τη μικρή, γιατί αν το άφηνε σε μένα θα είχαμε ελάχιστες φωτογραφίες της. Βλέπετε προσωπικά δεν μου αρέσει να βγάζω φωτογραφίες και ακόμα περισσότερα να είμαι μέσα στις φωτογραφίες και με τον καιρό, για να δικαιολογήσω την παραξενιά μου, άρχισα να λέω σε όσους απορούσαν με αυτήν μου την αντίδραση ότι «προτιμώ να θυμάμαι τα πράγματα όπως νομίζω ότι έγιναν και όχι όπως πραγματικά έγιναν». Κάπου εδώ θα πεταχτεί ο Γιώργος και θα πει ότι μια φωτογραφία δεν δείχνει τα πράγματα όπως έγιναν, αφού το υποκείμενο που βγάζει τη φωτογραφία καδράρει, στήνει τα αντικείμενα και μπορεί να επιλέξει μια οπτική που θα βολεύει τη δική του αφήγηση, αλλά θα αφήσω αυτό το θεωρητικό κομμάτι στον guru και μετά από 285 λέξεις λέω να περάσω στον Adam Morrison.

Πριν από λίγες μέρες ο Δημήτρης Χ. έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο για την εξέλιξη των νούμερων #1 και #2 των draft από το 2000 ως σήμερα. Φτάνοντας στο draft του 2006 έγραψε τα παρακάτω, όσο αφορά τον Adam Morrison: «…Υπήρξε ένα σχετικό hype όταν μπήκε στην λίγκα, η κόμμωση και το μουστάκι του βοήθησαν προς αυτή την κατεύθυνση, από μπάσκετ όμως λίγα πράγματα (η ρήξη χιαστού πριν το ξεκίνημα της sophomore χρονιάς του σίγουρα δεν βοήθησε την κατάσταση)….». Είναι λογικό για κάποιον παίκτη που επιλέχτηκε στο #3 του draft οι απαιτήσεις να είναι υψηλές και η καριέρα του Adam Morrison διήρκησε μόνο τέσσερα χρόνια, στα οποία οι μέσοι όροι του ήταν 7,5π, 2,1ρ και 1,4α. Με αυτό κατά νου, καταλαβαίνω γιατί πολλοί βλέπουν στο πρόσωπο του μια ακόμα αποτυχημένη επιλογή των Hornets (τότε Bobcats). Η ρήξη χιαστών αποτελείωσε την καριέρα του, αφού πλέον ήταν πολύ αργός να παίξει άμυνα και είχε χάσει την σπιρτάδα του στην επίθεση. Τα δύο πρωταθλήματα που κατέκτησε με τους Lakers περισσότερο έγιναν η αφορμή για να χλευαστεί περισσότερο, αφού δεν είχε ενεργό ρόλο στην κατάκτησή τους. Παραδείγματος χάρη, δείτε το παρακάτω βίντεο από την επίσκεψη των πρωταθλητών Lakers στην εκπομπή του Jimmy Kimmel.

Δείτε ξανά τώρα την αρχή του βίντεο και πιο συγκεκριμένα την αντίδραση του Kobe στο 00:13. «Oh man…». Πριν δει ούτε ένα δευτερόλεπτο από το βίντεο, καταλαβαίνει το τι θα ακολουθήσει και η αντίδραση του μάλλον δείχνει τη διαφωνία του με αυτό. Όταν είσαι το #3 στο draft, με αστεία κόμμωση και μουστάκι και τα νούμερα σου δεν βοηθάνε, τότε σίγουρα είσαι και το εύκολο «θύμα» για αστεία και χοντράδες (όπως το βίντεο του Kimmel). Κανείς δεν θα ψάξει παραπάνω, αφού η αφήγηση έχει καδραριστεί έξυπνα ώστε τα παραπάνω στοιχεία να είναι αρκετά για την όποια κρίση.

Με τον ίδιο τρόπο, όταν ο πρώην παίκτης του Ολυμπιακού Kyle Wiltjer έλεγε σε μια συνέντευξη ότι ο Adam Morrison έχει στο σπίτι του ένα καταφύγιο γεμάτο με όπλα και τρόφιμα και περιμένει την Αποκάλυψη, πολλοί το θεώρησαν αλήθεια. Ο ίδιος ο δημοσιογράφος ειπε ότι δεν εκπλήσσεται, παρότι στην ίδια συνέντευξη ο Wiltjer παραδέχτηκε ότι ο ίδιος δεν το έχει δει αυτό το καταφύγιο. Επίσης ο νυν παίκτης της Malaga υποστήριξε ότι αυτό ίσως να είχε να κάνει με τις πολιτικές του απόψεις (ο Morrison έχει δηλώσει ότι είναι ελευθεριακός), κάτι που με κάνει να πιστεύω ότι ο Wiltjer δεν έχει ιδέα από πολιτική. Όμως είναι μια αφήγηση εύκολη, αφού πολύς κόσμος θα σκέφτηκε ότι είναι «λογικό» ένας παίκτης που ήταν στο #3 στο draft και δεν κατάφερε να κάνει μια αντίστοιχη καριέρα να έχει «περίεργες» πολιτικές πεποιθήσεις (ελευθεριακός, ακούει RATM, έχει poster τον Che Guevara και έχει διαβάσει Marx), ψυχολογικά θέματα ή να το έχει ρίξει στις συνωμοσίες και να ετοιμάζεται για τον τρίτο παγκόσμιο. Άλλωστε στις μέρες μας ξέρουμε ότι δεν χρειάζεται έρευνα και πηγές για να γράψεις κάτι. Μεγάλο κομμάτι του τύπου (τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ελλάδα) δημοσιεύει οτιδήποτε μπορεί να μοιάζει με αλήθεια, ακόμα και αν πρόκειται για άρθρο από «Το Κουλούρι», χωρίς να τσεκάρουν πηγές και χωρίς να κάνουν έρευνα. Έχοντας όλα αυτά κατά νου, και παρότι δεν μου αρέσει να βγάζω φωτογραφίες, θα ήθελα να χρησιμοποιήσω τρεις φωτογραφίες του Morrison για να δούμε κάποιες ιστορίες που ίσως να μην είναι και τόσο γνωστές.

Φωτογραφία - 1

Όταν ήταν 14 χρονών, ο Adam Morrison διαγνώστηκε με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 1. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χρειάζεται να ελέγχει τακτικά τα επίπεδα σακχάρων στο αίμα κατά τη διάρκεια των αγώνων και όποτε ήταν αναγκαίο, να κάνει ενέσεις ινσουλίνης κατά τη διάρκεια του (φωτογραφία). Όσοι πάσχουν από αυτή τη μορφή διαβήτη, πρέπει να παίρνουν την ινσουλίνη είτε με ένεση είτε με αντλία, όμως το πιο σημαντικό είναι να είναι πειθαρχημένοι στα γεύματα τους, την άσκηση, να γνωρίζουν καλά το σώμα τους και να ελέγχουν τακτικά τα επίπεδα σακχάρων στο αίμα, ώστε να προσθέτουν την ινσουλίνη όταν χρειάζεται. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Morrison, πηγαίνοντας στο ΝΒΑ διαπίστωσε ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να έχει το ίδιο σταθερό πρόγραμμα όπως είχε στο κολέγιο. Οι παραπάνω αγώνες, τα πολλά ταξίδια και οι προπονήσεις έκαναν δύσκολο να κρατάει ένας αθλητής ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα στα γεύματα και τις υπόλοιπες δραστηριότητες και επιπλέον το επίπεδο της έντασης των αγώνων και των προπονήσεων ήταν δύσκολο να το ακολουθεί συνέχεια και ανελλιπώς. Σύμφωνα με τον ίδιο και τη συνέντευξη που έδωσε στο bleacher report, στο ΝΒΑ ήταν πιο δύσκολο για τον ίδιο να διαχειριστεί την κατάσταση με την ασθένεια του και μάλλον είχε δίκιο, αφού ο μόνος παίκτης που έχει κάνει καριέρα στο ΝΒΑ παρότι είχε ΣΔΤ1, είναι ο Chris Dudley.

Φωτογραφία - 2

Την τελευταία του χρονιά στο κολλέγιο έτυχε να την παρακολουθήσω αρκετά από κοντά. Εκείνη την περίοδο ήμουν στην Αγγλία και εκτός από τις δύο ώρες πλεονέκτημα σε σχέση με την Ελλάδα, για πρώτη φορά είχα πραγματικά γρήγορο ιντερνετ, που μου επέτρεπε να κατεβάζω ολόκληρα παιχνίδια και στιγμιότυπα από το Youtube, χωρίς να περιμένω μια αιωνιότητα. Πιο πολύ και από τη νίκη του πανεπιστημίου της Florida στον τελικό, αυτό που θυμάμαι είναι ο Adam Morrison. Η κόντρα του για το βραβείο του πρώτου σκόρερ με τον JJ Redick έχει περάσει στα όρια του μύθου. Λόγω του γεγονότος ότι ο Redick έπαιζε στο Duke, που είναι στα ανατολικά των ΗΠΑ, ενώ ο Morrison στο Gonzaga που είναι στα δυτικά, ήταν πολύ συνηθισμένο (ειδικά τα Σάββατα που συνήθως παίζανε και οι δύο ομάδες) όταν τελείωνε το παιχνίδι του Duke να ξεκινάει το παιχνίδι του Gonzaga. Και όσο εντυπωσιακά πράγματα να έκανε ο Redick, πάντα θα έβρισκε έναν τρόπο ο Morrison για να σκοράρει παραπάνω. Χαρακτηριστικό είναι το ματς στις 18 Φεβρουαρίου, όταν και έπαιζαν στο Los Angeles κόντρα στο πανεπιστήμιο του Loyola Marymount. Παρά το κακό πρώτο ημίχρονο, όταν και έβαλε μόνο επτά πόντους, στο δεύτερο ημίχρονο ο Morrison έβαλε 37 και έδωσε τη νίκη στην ομάδα του. Δείτε και εδώ το βίντεο, για να πάρετε μια ιδέα πως ήταν η ανάλυση των βίντεο εκείνα τα χρόνια. Περισσότερα για εκείνη την κόντρα, μπορείτε να διαβάσετε στο πολύ ωραίο άρθρο του Rob Dauster, “DOUBLE TROUBLE, This is a story of triumph and tears, heroism and villany, and a season for the ages”

Φωτογραφία - 3

Τον Σεπτέμβριο του 2011 και αφού είχε πάνω από ένα χρόνο να παίξει μπάσκετ, αποφάσισε να έρθει στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στον Ερυθρό Αστέρα, που είχε προπονητή τον Svetislav Pesic. Πρόλαβε να παίξει μόνο οκτώ παιχνίδια στην Αδριατική λίγκα, όπου είχε 15,5π και 3,1ρ, όμως στο σύντομο πέρασμα που του από τον Αστέρα αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους οπαδούς τόσο για τα μπασκετικά κατορθώματα, όσο και για την ένταση (sic) με την οποία έπαιζε. Όταν έφυγε από εκεί, τον Ιανουάριο του 2012 υπέγραψε στη Besiktas, όπου δεν είχε μεγάλο ρόλο. Αυτά θα ήταν και τα τελευταία του επίσημα παιχνίδια μπάσκετ, τελειώνοντας μια σύντομη αλλά πολύ έντονη καριέρα.

Η ώρα στο πάρκο περνάει γρήγορα και γυρίζουμε για το σπίτι. Ανεβαίνοντας της Lluis Compañys βλέπουμε αρκετούς αστυνομικούς να λένε επιτακτικά στους κάθε λογής καλλιτέχνες και πλανόδιους που βρίσκονται στον πεζόδρομο ότι πρέπει να τα μαζέψουν και να φύγουν. Κάθομαι και χαζεύω το θέαμα, ενώ δίπλα μου η κοπέλα που πριν έπαιζε με τις μαριονέτες μιλάει με έναν κύριο ντυμένο Μίκυ Μάους, εμφανώς αγανακτισμένη. Από ότι φαίνεται τη Δευτέρα ξεκινάει το Mobile World Congress και πρέπει η πόλη να είναι έτοιμη να υποδεχθεί τους σύνεδρους και τους τουρίστες. Πλανόδιοι μουσικοί, πωλητές και οι τύποι που κάνουν μπουρμπουλήθρες για τα παιδιά δεν χωράνε στο αφήγημα μιας μοντέρνας πόλης, που προωθεί τη τεχνολογία και που όλοι είναι χαζοχαρούμενα ευτυχισμένοι. Πώς θα βγάλει ο σύνεδρος φωτογραφία κάτω από την αψίδα της Arc de Triomf με αυτούς να του χαλάνε το κάδρο;