Oι Σειρές
H Διασκεδαστική: Η κόντρα Sixers-Nets εντός και εκτός παρκέ είναι μία από τις καλύτερες των τελευταίων ετών. Η ομάδα από το Brooklyn μπήκε φουριόζα στην postseason και πήρε το πρώτο ματς μέσα στην Philadelphia, ο παχουλός ήρωας Jared Dudley (αυτός που και χρειάζεται και αξίζει η Gotham το Brooklyn) τα έβαλε με τον Ben Simmons, εκείνος απάντησε με το παιχνίδι του στο παρκέ και οι Sixers πήραν τους δύο επόμενους αγώνες. Όλα αυτά για να φτάσουμε στο game 4 στο Barclays Center. Ένταση, ‘’μυρωδιά’’ Ανατολής από τα 90’s, ξύλο (όχι μπασκετικό), αποβολές Dudley και Butler, που τσίμπησε στα κόλπα του πρώτου, και ένα επικό φινάλε:
Μετά το ματς ο GM των Nets Sean Marks πέρασε μία βόλτα από το δωμάτιο των διαιτητών, δίνοντας ένα άρωμα Ελλάδας σε αυτή την μάχη. Ο κόσμος των Nets στα social media τον αποθέωσε, ‘’όλοι μία γροθιά, φτιάξτε του άγαλμα, ζήτω η κουλτούρα του Brooklyn’’. Υπέροχη τρέλα. Ίσως είναι κρίμα που αυτή η σειρά δεν πήγε για μερικές λεπτομέρειες στο 2-2, να μεγαλώσει το σόου. Οι Sixers έδειξαν χαρακτήρα και το 3-1 (με το πέμπτο παιχνίδι στην Philadelphia) τους καθιστά το απόλυτο φαβορί για πρόκριση. Αν όλα τελειώσουν στο πέμπτο επεισόδιο, πάλι γεμάτοι θα είμαστε από τις εικόνες αυτού του ματσαρίσματος. Με το καλό να ανανεώσουν και για του χρόνου.
H βαρετή: Όχι πως περίμενα κάτι διαφορετικό, αλλά οι Bucks κάνουν περίπατο απέναντι στους Pistons. Ναι, υπάρχει ο Γιάννης και ναι, η ομάδα του coach Bud παίζει όμορφο μπάσκετ, συνεχίζοντας την παρέλασή της από την κανονική σεζόν. Η σειρά δυστυχώς πλέον δεν βλέπεται (εκτός αν είσαι ο Panagiotis S, αγαπημένος κοντρίμπιουτορ του site και φίλος των Bucks) και μακάρι απόψε να δοθεί η χαριστική βολή στην ομάδα του Detroit, ένα μέτριο και κακοφτιαγμένο συνολο, που φαίνεται να έχει βρεθεί από σπόντα στα playoffs. Σκεφτείτε πως θα μπορούσαμε να βλέπουμε τoυς Heat στην θέση τους, με ένα εξίσου μέτριο και κακοφτιαγμένο ρόστερ μεν, με τον D-Wade στην τελευταία του postseason δε. Τουλάχιστον δε θα ήταν η πιο βαρετή σειρά, ίσως. Όπως και να ‘χει, Giannis, finish them!
Το κρυφό όπλο: Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε επενδύσει χρόνο στο ματσάρισμα μεταξύ Nuggets και Spurs (παίζουν και σε περίεργες, ‘’μεγάλες’’ ώρες) όμως είναι πολύ πιθανό να έχουμε εδώ την κόντρα που θα οδηγηθεί σε game 7. Οι Spurs πήραν το πρώτο ματς μέσα στο Denver, πήγαιναν δυνατά για το 2-0 μέχρι που ο Jamal Murray τους έκοψε την φόρα, η σειρά μεταφέρθηκε στο San Antonio όπου τα παιχνίδια μοιράστηκαν και βρισκόμαστε πλέον στο 2-2. Μία φουλ ‘’Δυτική’’ σειρά (αντιδιαμετρικά αντίθετη με το Sixers-Nets που συζητήσαμε παραπάνω) που θυμίζει αγώνα πυγμαχίας, με το Denver να απαντά σε κάθε γύρο στις προκλήσεις και τα εμπόδια που του έβαλε το San Antonio στον προηγούμενο. O Jokic παίζει σε υψηλό επίπεδο, όπως και οι DeRozan-Aldridge για τους Spurs, τα 2nd units αλλάζουν την ροή των αγώνων (κυρίως μέσω της επίθεσης και της ευστοχίας τους), Derrick White και Jamal Murray έχουν μία άτυπη μάχη για το ποιος θα ξεχωρίσει. Και φυσικά Popovich εναντίον Malone στο τακτικό κομμάτι, στο σκάκι. Mε τις υπόλοιπες σειρές να παίρνουν τον δρόμο τους σιγά-σιγά, ίσως αξίζει να στρέψετε το βλέμμα σας εδώ.
Oι Ομάδες
Η έκπληξη: Οι Portland Trail-Blazers με διαψεύδουν πανηγυρικά και το χαίρομαι ιδιαίτερα. Καθοδηγούμενοι από τον Damian Lillard (για τον οποίον θα συζητήσουμε και στην συνέχεια) και βασιζόμενοι στο shoot-at-will παιχνίδι τους (με απλά λόγια, αν είστε ελεύθεροι σουτάρετε) κράτησαν την έδρα τους στα δύο πρώτα παιχνίδια, παρά την μεγάλη απουσία του Jusuf Nurkic. Πήγαν στην Θαντέρα του Russell Westbrook με μοναδικό σκοπό να πάρουν ένα από τα δύο παιχνίδια, ώστε να γίνουν ακλόνητο φαβορί. Και το πέτυχαν:
Ο Lillard έχει αντέξει στο bullying του Westbrook, ο C.J. McCollum παίζει (επιτέλους) σαν άξιος συμπαραστάτης, οι υπόλοιποι έχουν τον ρόλο τους και βοηθούν όπως και όποτε μπορούν. Nαι, ακόμη και ο Kanter. Αν περάσουν αυτή τη σειρά, ο δρόμος είναι ανοιχτός για τους Τελικούς Περιφέρειας, τουλάχιστον πιο ανοιχτός από το να έβρισκαν στον δρόμο τους Warriors ή τους Rockets. Οι Blazers είναι μία από τις πιο συμπαθείς ομάδες για τους περισσότερους, μπλεγμένη ανάμεσα σε ατυχίες, εμπόδια και ορισμένες κακές επιλογές. Μία ενδεχόμενη μακρά πορεία στα φετινά playoffs θα ήταν λυτρωτική για ένα franchise που το προσπαθεί πολύ εδώ και αρκετά χρόνια, με τα καλά του (Lillard, McCollum, Nurkic) και τα στραβά του (μερικές αστοχίες στο draft, πολλοί τραυματισμοί, απώλεια Aldridge, δεσμευτικά συμβόλαια στους Allen Crabbe και Evan Turner του κόσμου τούτου). Λίγη τύχη τους αξίζει ρε διάολε.
Η απογοήτευση: Ομολογώ πως περίμενα τους Jazz πολύ καλύτερους, όμως δεν έχει λειτουργήσει τίποτα. Ο coach Snyder έχει δοκιμάσει μία μορφή άμυνας που δεν είναι τόσο καταστροφική όσο παρουσιάζεται, δεν τους ταιριάζει ωστόσο, ιδιαίτερα στον Rubio (που ζορίζεται απέναντι στον Harden) και στον Gobert που εκτίθεται αρκετά. Κρίμα, αν αναλογιστεί κανείς την διαφορά που μπορεί να κάνει ο συγκεκριμένος παίκτης στο αμυντικό κομμάτι. Και αν η άμυνα κάπως ισορρόπησε στην πορεία της σειράς, η επίθεση συνεχίζει να πληγώνει τους Jazz, οι οποίοι εμφανίζονται πολύ πιο στατικοί από αυτό που περιμέναμε, δίχως την απαραίτητη ενέργεια στο παιχνίδι τους και με μία σχετική αστοχία, ειδικά από την περιφέρεια. Η ομάδα της Utah έδειξε πως ζορίζεται από πέρυσι στο ματσάρισμα με τους Rockets και αν όλα σου πηγαίνουν στραβά, ο Harden και η παρέα του δεν θα σου δώσουν πολλές ευκαιρίες να συνέλθεις. 3-0 και πιθανή σκούπα για ένα franchise που ίσως να πρέπει να προχωρήσει σε αλλαγές στην στελέχωση γύρω από τους Mitchell-Gobert. Το ανολοκλήρωτο trade για τον Conley στην deadline του Φεβρουαρίου μοιάζει πλέον ‘’πονεμένη ιστορία’’.
Η (αρνητική) επιβεβαίωση: Οι Thunder βλέπουν έναν ακόμη αποκλεισμό από τον πρώτο γύρο να πλησιάζει. Πέρυσι έφαγε όλο το ανάθεμα για τον αποκλεισμό ο Carmelo Anthony (τον οποίον οι Jazz πράγματι στόχευσαν ανελέητα στην άμυνα), φέτος ελπίζω να μην βρουν δικαιολογία στο πρόβλημα του Paul George στον ώμο (που πράγματι τον επηρεάζει). Έχουν απέναντί τους το Portland χωρίς τον Jusuf Nurkic, με μοναδικούς ψηλούς τους Enes Kanter-Zach Collins, και αντί να χτυπήσουν εκεί χωρίς δισταγμό, επέτρεψαν στον Κanter όχι μόνο να μένει στο παρκέ, αλλά να είναι και καθοριστικός όπως στο πρώτο παιχνίδι (20π, 18ρ). Στο κείμενο με τις προβλέψεις μας πριν 10 ημέρες είχα πει μέσες άκρες πως ‘’αν περιορίσουν τον Lillard, ε, δε θα χάσουν και από τον McCollum’’. Οι Τhunder δεν έχουν περιορίσει τον Lillard (όχι και το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο), χάνουν και από τον McCollum, που σε κομβικά σημεία τραβά το Portland πάνω του, όλα φανταστικά. Προσωπικά δεν βλέπω πώς θα γυρίσουν από το 3-1 και πιστεύω πως το game 5 θα είναι το τελευταιο των Thunder στα φετινά playoffs. Αν αυτό γίνει, καλό είναι να επανεξετάσουν την στελέχωσή τους, από τον GM και τον προπονητή (που πάντα είναι το εύκολο θύμα σε τέτοιες περιπτώσεις) μέχρι τους παίκτες. Η φετινή κανονική σεζόν του Paul George και ο τραυματισμός που κουβαλά νομίζω, πως θα στρέψουν την κουβέντα πάνω στον Russell Westbrook όσο ποτέ άλλοτε. Όλα αυτά βέβαια πάνε στον βρόντο αν οι Thunder κάνουν μία μεγάλη επιστροφή, τα θέματά τους όμως παραμένουν εκεί και καλύτερα να αναγκαστούν να τα αντιμετωπίσουν.
Οι Παίκτες
Η έκπληξη: O Caris LeVert ξεκίνησε την σεζόν δυνατά και σύντομα ήταν αυτός που ξεχώριζε από τους μαχητικούς Nets, μέχρι τον τραυματισμό του. Επέστρεψε σε ένα ρόστερ που είχε ηγέτη τον D’ Angelo Russell και διάφορους ακόμη ήρωες (κυρίως τον Spencer Dinwiddie), έψαχνε τα πατήματά του και γενικά φαινόταν να πηγαίνει λίγο πίσω. Η πορεία του όμως στα playoffs είναι κάτι διαφορετικό, μία ευχάριστη έκπληξη. Ο LeVert ξεχωρίζει, παράγει στην επίθεση με εξαιρετικά ποσοστά (22π-2,8α-5ρ με 47,8% από την περιφέρεια) και δίνει ενέργεια στην άμυνα. Με το συνολικό του παιχνίδι παίρνει αρκετό από το βάρος που έχει ο D’ Angelo Russell, η αντιμετώπιση του οποίου έμοιαζε να είναι το μοναδικό ‘’πρέπει’’ της σειράς, ώστε να φτάσουν οι Sixers σε εύκολη πρόκριση. Το αποκορύφωμα της postseason του LeVert ήρθε στο τέταρτο παιχνίδι που έκανε κυριολεκτικά ό,τι ήθελε, ιδίως απέναντι στον άμοιρο τον James Ennis:
Οι Nets το καλοκαίρι έχουν χώρο στο salary cap τους και όλη η κουβέντα κινείται γύρω από την ανανέωση του D’ Angelo και τον έξτρα star που μπορεί να έρθει, δικαίως. Πιστεύω πως πρέπει να ασχοληθούν και με τον Caris LeVert και την πρόωρη ανανέωση που μπορούν να του προσφέρουν, η οποία μάλιστα δεν θα τους στοιχήσει κάτι στην φετινή free agency (το νέο συμβόλαιο θα ξεκινήσει ουσιαστικά από την σεζόν 2020-21).
*Έξτρα προσωπική σημείωση: Η πορεία του LeVert μου θυμίζει αρκετά τον Jimmy Butler. Παίκτες που επιλέχθηκαν εκτός της πρώτης 14αδας (#20 ο LeVert, #30 o Jimmy) και σταδιακά ανεβαίνουν επίπεδο, ραφινάροντας το επιθετικό τους παιχνίδι. O Butler έκανε μία καλή τρίτη σεζόν και μία εκτόξευση στην τέταρτη. Ο LeVert κλείνει την τρίτη του σεζόν με μία εξαιρετική postseason και ελπίζω τα κοινά σημεία στις δύο ιστορίες να συνεχιστούν. Δεν ξέρω αν ο Caris μπορεί να παίξει στο επίπεδο του Butler στην άμυνα, αν πλησιάσει θα έχουμε έναν ακόμη all-star στην λίγκα.
Η (θετική) επιβεβαίωση: O Pascal Siakam είναι φανταστικός και στα playoffs. Στην άμυνα κυριαρχεί, στην επίθεση βελτιώνει τους Raptors με το πολύ ανεβασμένο επιθετικό του παιχνίδι και την ικανότητά του να δημιουργεί για τους συμπαίκτες του. Η φετινή πορεία των Raptors στην postseason θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από το πώς θα ανταπεξέλθει ο ίδιος, απελευθερώνοντας ουσιαστικά το μεγάλο όπλο του Toronto που λέγεται Kawhi Leonard. Πρώτο δείγμα θετικό για τον (πιθανότατα) most improved player της φετινής χρονιάς, ο οποίος θα κληθεί να συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό απέναντι στην Philadelphia των Embiid-Butler-Harris-Simmons-Redick. Αν ο Siakam καταφέρει να ξεχωρίσει και σε εκείνη την σειρά (στην οποία ουσιαστικά θα πρέπει να μαρκάρει και να φθείρει τουλάχιστον 4 από τους 5 προαναφερθέντες Sixers) το ερώτημα που μου θέτει ανά τακτά χρονικά διαστήματα ο αγαπημένος Leon T (σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου) θα γίνει και δικό μου: Είναι ο Pascal Siakam ο δεύτερος καλύτερος (αν όχι ο καλύτερος) παίκτης του draft του 2016;
H απόλυτη κ@ύλ@: Damian Lillard, μαζί σου μέχρι τέλους. Έχεις δει τον Aldridge να φεύγει, τον McCollum να μην είναι σταθερός, το front office να πληρώνει διάφορους περίεργους, το κοινό να μην σε αποδέχεται στον βαθμό που το κάνει με άλλους παίκτες (γκουχ, Kyrie Irving, γκουχ), να έχεις μόνο μία παρουσία σε all-NBA first team. Πέρυσι οι Pelicans σε διέλυσαν, ο Jrue Holiday σε ζόρισε όσο κανείς άλλος, δεν κατάφερες να αποφύγεις την σκούπα. Φέτος που όλοι κοιτούσαν (ξανά) μακριά από το Portland, εσύ οδήγησες την ομάδα σου σε ακόμη μία σεζόν με 50+ νίκες και είσαι μία νίκη μακριά από το να πετάξεις έξω τον Westbrook και τον Paul George. Μαζί σου Damian και όπου φτάσεις. Μακάρι να σου φέρουν έναν ακόμη δίπλα σου εκεί στο Portland, κάτι πραγματικά καλό.
