Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου 2020 11:08

We Got Playoffs - 5: Ο Lebron κυριαρχεί

Aπό :
We Got Playoffs - 5: Ο Lebron κυριαρχεί

Οι Denver Nuggets έφεραν τη σειρά εκεί ακριβώς που τη θέλουν, στο θαυματουργό 3-1, στο οποίο προσεύχονται οι θειάδες στη Σερβία και πλέον και στο Colorado, όμως ο Βασιλιάς James δεν άφησε το συγκεκριμένο παραμύθι να μακροημερεύσει, αποτινάσσοντας παράλληλα και τις όποιες αμφισβητήσεις είχαν αρχίσει να δημιουργούνται περί της θνητότητάς του. Στην άλλη πλευρά, οι Celtics νίκησαν πειστικά, συνεχίζουν να μοιάζουν η καλύτερη ομάδα της Ανατολής, παρόλα αυτά όμως χρειάζονται άλλες δύο νίκες για να επιστρέψουν στους τελικούς μετά από μια δεκαετία. Σε όλα τα παραπάνω, καθώς και στην πρόσληψη του Billy Donovan από τους Bulls, μας ξεναγεί η σημερινή περίληψη.

Η χρονομηχανή στο ντουλάπι (προς το παρόν)

Τη μέρα που μεσολάβησε του Game-3 και Game-4 των Lakers με τους Nuggets οι Lakers κατέθεσαν επίσημη ερώτηση/διαμαρτυρία προς τη Λίγκα αναφορικά με τα fouls και τις βολές που (δεν) δίνονται στον LeBron. Ο LeBron, στα 36 του και στη Shaqιλική, αργή μα ωμά ισοπεδωτική εκδοχή του, έχει τη σωματική δύναμη να απορροφά τις επαφές και να πρέπει να κάνει οριακά φλοπαρίσματα για να πάρει τα συνήθη σφυρίγματα του superstar. Την ερώτηση/διαμαρτυρία σχετικά, πέρα από το πασιφανές της ανωτέρω πρότασης, υποστήριζαν και τα στατιστικά: ίδιος αριθμός drives, ίδιος αριθμός postαρισμάτων με όσα συνήθιζε, λιγότερα σφυρίγματα. Είναι το πιο αργό πρώτο βήμα που επιτρέπει στους αντιπάλους να στηθούν καλύτερα; Είναι οι αντοχές που φαίνονται εμφανώς πια πεσμένες; Ποτέ δεν θα το μάθουμε. Η Λίγκα ανταποκρίθηκε στο αίτημα των Lakers και ο Βασιλιάς σούταρε από τη γραμμή 14 φορές. Υπήρξε κάποιο από τα fouls που του δόθηκαν που μπορεί να χαρακτηριστεί τραβηγμένο; Ίσως αυτό στον Grant, για το οποίο ο Malone χαράμισε το coach’s challenge του. Από εκεί και πέρα δεν νομίζω πως κάποιο άλλο σήκωνε συζήτηση. 

Αντίθετα, πιο ενδιαφέρουσας συζήτησης χρήζουν πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα που είδαμε στο Game-4 αυτής της σειράς. Για παράδειγμα, η χρονομηχανή που μας έστειλε στο 2010, μιας και ο Howard του πρώτου ημιχρόνου και ο Rondo του δεύτερου έπαιξαν με τις 10 χρόνια νεότερες εκδοχές τους, χαρίζοντας πολύτιμες βοήθειες στους Lakers. Ήταν όμως αυτοί που πλήγωσαν τους Nuggets; O Ηοward μάλλον ναι, μιας και έβγαλε εκτός ρυθμού από το καλημέρα τον Jokic, με τον Σέρβο να μην μπαίνει ποτέ ουσιαστικά στο συγκεκριμένο παιχνίδι, μέχρι που κατέληξε να μπαίνει στις επιθέσεις και να βγαίνει στις άμυνες στο τέλος (στερώντας ενδεχομένως πολύτιμα αμυντικά rebounds από την ομάδα του) . Από την άλλη, ο Rondo όχι και τόσο. Και τούτο καθώς στα μαγικά αυτού στην τρίτη περίοδο ήταν που οι Nuggets μάζεψαν το παιχνίδι και τό ’φτασαν ως τον πόντο. Αν κάπου χάθηκε αυτό, ήταν στην τρομακτική αδυναμία τους στο αμυντικό rebound. 

Οι Lakers, είτε από αυτοσυντήρηση του γερασμένου κορμού τους, είτε από επιλογή, με το που ανοίξουν διαφορά παίζουν με το ρολόι: σουτάρουν στα τελειώματα των 24”. Έτσι κάθε ανανεωμένη επίθεση, τους δίνει τόσο ανάσες, όσο και εξυπηρετεί το πλάνο τους των λιγότερων δυνατών κατοχών. Είναι άλλωστε μία ομάδα ακραίων αντιθέσεων. Είτε θα τρέξει στον αιφνιδιασμό σαν παλαβή, είτε θα εξαντλήσει το ρολόι, μιας και η αδυναμία της στο set παιχνίδι την ακολουθεί καθ’όλη τη σεζόν. Έτσι, τα 12 επιθετικά τους ήταν που στο τέλος καθόρισαν το παιχνίδι. 

Η έτερη καθοριστική κίνηση ήταν η αμυντική ανάληψη του Murray από τον LeBron. Όταν ο guard των Nuggets -κλασικά…- σεληνιάστηκε στο τέταρτο δωδεκάλεπτο, πετώντας την μπάλα και πάλι με όποιο χέρι και όποιον τρόπο, με εκείνη να καταλήγει μαγικά στο διχτάκι, ο LeBron ήταν που ανέλαβε να τον σταματήσει. Επιτυχώς. Παρά το ότι σε ταχύτητα δεν μπορεί πια να τον συναγωνιστεί, ήταν το τεράστιο κορμί του που έκρυψε τόσο τους διαδρόμους, όσο και το καλάθι. “Μα στην κρίσιμη άμυνα έκανε φάουλ κύριε!”  Ναι, έκανε, αλλά πείτε αλήθεια, τα περισσότερα τέτοια έχουμε δει στο NBA να δίνονται ή να μην δίνονται; Και τούτο χωρίς διάθεση για περαιτέρω διαιτητοκουβέντα, γιατί δεν οδηγεί ποτέ πουθενά. 

Αντίθετα, στα μπασκετικά, θα πρέπει να σχολιάσουμε δύο πράγματα που μας έκαναν εντύπωση επιθετικά από τους Lakers. Συγκεκριμένα, ήταν δεύτερο παιχνίδι που ο Jokic φορτώθηκε νωρίς σχετικά με πέντε fouls και οι Lakers δεν τον στόχευσαν στην επίθεση. Το δεύτερο είναι η διστακτικότητα (που πλέον μάλλον μπορεί να χαρακτηριστεί ενδεχομένως και αδυναμία;) του LeBron να επιτεθεί στο καλάθι σε ευνοϊκά για αυτόν isos. Συγκεκριμένα, σε τρεις συνεχόμενες περιπτώσεις στην τέταρτη περίοδο, απομονώθηκε στην κορυφή είτε με τον φορτωμένο με πέντε Jokic, είτε με τον αμυντικά αδύναμο Michael Porter Jr., και αντί να φτάσει μέχρι το καλάθι, περιορίστηκε σε αδιάφορα (και άστοχα) fadeaways. Και το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο αν αναλογιστεί κανείς πως από τα πέντε μέτρα και πίσω σουτάρει με κάτω από 25% στη σειρά με τους Nuggets (7/29). Και ενώ σε κάθε αγώνα παραμένει τρομακτικός και ένα ασταμάτητο τανκ όταν εφορμά προς το αντίπαλο καλάθι για τρεις περιόδους, φαίνεται πως ο χρόνος έκανε πια και μαζί του catch up και στα τέταρτα δεν υπάρχουν πλέον οι ίδιες δυνάμεις. Ενδεχομένως να μπορούμε δηλαδή να πούμε επίσημα πως οι playoff νιτρομπουκάλες στέρεψαν.

“Μα καλά είναι πτώση τα 24,5/9/9, με 1,5 stock και άμυνα στα κρίσιμα στον καλύτερο παίκτη της άλλης ομάδας;” Εάν λείπατε από τον πλανήτη τα τελευταία 17 χρόνια και δεν έχετε δει τον LeBron και πως κυριαρχούσε καθόλη τη διάρκεια αυτών ή έστω της περιόδου 2010-2018, είναι εύλογη η ερώτηση σας. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ναι, φοβάμαι πως βλέπουμε μια αισθητή πια πτώση. Όχι πτώση ενός μέσου παίκτη. Αλλά πτώση από το σταθερότατο, ισοπεδωτικό, unmatchable GOAT level που μας είχε κακομάθει.  

εμ....

All Hail to the King

Ok. Αν οι παραπάνω λέξεις ήταν γραμμένες σε χαρτί τώρα αυτό θα ήταν σκισμένο και εγώ θα έπρεπε να το μασουλάω. Γιατί ακριβώς αυτό επέβαλε η εμφάνιση του LeBron στα Game-5. Όσα ερωτήματα εγέρθηκαν στις ανωτέρω γραμμές απαντήθηκαν και μάλιστα εμφατικά: 38/16/10, σε 40 αγωνιστικά λεπτά, παίζοντας όλο το τέταρτο δωδεκάλεπτο, βάζοντας εννιά σερί πόντους όταν οι Nuggets πήγαν να διεκδικήσουν το παιχνίδι στο τέλος, κυριαρχώντας απόλυτα στο παρκέ. Με μια διαρκή αύρα «μάγκες, κόφτε την πλάκα, είμαι ο καλύτερος παίχτης μπάσκετ στον κόσμο, δεδομένα ο καλύτερος όσο έχω πατήσει παρκέ, και ενδεχομένως σε 15 μέρες να πρέπει να ξανανοίξετε την κουβέντα για το αν είμαι ή όχι ο καλύτερος ever».

Ο LeBron έκανε το 27ο triple double του σε αγώνα playoffs, υπολειπόμενος πλέον μόνο κατά τρία από τον Magic, έφτασε στον 10ο Τελικό της καριέρας του, ένατο σε 10 χρόνια και 10ο σε 17, φτάνοντας τις παρουσίες σε Τελικούς του Kareem, υπολειπόμενος αποκλειστικά από τους δύο δεινόσαυρους των ‘60s Celtics, Bill Russell με 12 και Sam Jones με 11.

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως περισσότερες παρουσίες σε τελικούς από αυτόν έχουν μόλις τρία NBA franchises: οι Lakers -πλέον- με 32 (και 16 κατακτήσεις), οι Celtics με 21 (και 17 κατακτήσεις) και οι Warriors με 11 (με έξι κατακτήσεις). Είναι απόλυτα κατανοητό φαντάζομαι το αφήγημα που θα δημιουργηθεί αν καταφέρει να οδηγήσει τους Lakers σε κατάκτηση κόντρα στους Celtics και το ισοφάρισμα των τίτλων με αυτούς, κατακτώντας παράλληλα για τρίτη φορά πρωτάθλημα με τρίτη διαφορετική ομάδα (κάτι που αποκλειστικά οι Robert Horry, με Rockers, Lakers και Spurs, και John Saley, με Pistons, Bulls και Lakers έχουν καταφέρει – με 3/3 MVP φυσικά ουδείς ακόμα).

Ωστόσο δεν έχουμε λόγο να προτρέχουμε. Όλα τα ρεκόρ που θα διακυβεύονται θα τα δούμε αναλυτικά στο preview των τελικών τις επόμενες ημέρες.  

Στα του Game-5 καθοριστικά ήταν δύο-τρία πράγματα κατά τη γνώμη μας. Πρώτο, τα δύο γρήγορα πρώτα fouls του Jokic στην πρώτη περίοδο, και ένα ακόμα γρήγορο τρίτο στη δεύτερη, που τον περιόρισαν σε κατατί παραπάνω από μόλις οκτώ αγωνιστικά λεπτά στο πρώτο ημίχρονο. Και για δεύτερο σερί παιχνίδι, ο Σέρβος δεν κατάφερε ποτέ στη συνέχεια να μπει στον υψηλό αγωνιστικό ρυθμό του.

Αυτό, ανοίγοντας μια παρένθεση εδώ στα της ανάλυσης του αγώνα, χωρίς να υποτιμάμε την εξαιρετική δουλειά του Howard πάνω του, που αποδείχθηκε ένας αποτελεσματικότατος τρόπος περιορισμού του Σέρβου Αρτίστα. Η χρησιμότητα ωστόσο του Howard στους τελικούς περιφέρειας ήταν κάτι που δεν προέβλεπε κανείς μας στα ξεκινήματα της σεζόν. Και αυτό είναι μεταξύ των πραγμάτων που αποδεικνύουν τo coachάρισμα του πάγκου των Lakers ως τώρα εξαιρετικό. Με βάση το δίδυμο AD-LeBron, που είναι μάλλον το καλύτερο μαζί με το Shaq-Kobe και Curry-KD που έχουμε δει την τρέχουσα χιλιετία, αλλά δεδομένα από τον πρώτο κιόλας χρόνο του πιο δεμένο από τα προαναφερθέντα, στήνουν τις πεντάδες με βάση το εκάστοτε match up. Έτσι δεν υπάρχει δεδομένη closing line up, αλλά best suited closing line up, όποια δηλαδή συμπληρωματικά κομμάτια του roster μεγιστοποιούν κάθε φορά την αποτελεσματικότητα του superstar διδύμου. Αυτή η τακτική έχει γεννήσει και τη διαρκή ανατροφοδότηση του δίπολου: οι δύο συγκεκριμένοι superstars κάνουν όλους τους δίπλα τους καλύτερους – τελικά το roster των Lakers έχει όλα εκείνα τα κομμάτια που βοηθούν τους superstars τους να λάμψουν. Tο προαναφερθέν ισχύει, παρά τους δεδομένους επιθετικούς περιορισμούς των Lakers. Tα συνολικά μήκος και athleticism τους τούς έχουν επιτρέψει αυτούς να τους ξεπερνούν και να έχουν φτάσει ως εδώ, στους τελικούς.

Δεύτερο στοιχείο, ακριβώς λόγω της αυτογνωσίας των επιθετικών περιορισμών τους, όπως αναφέραμε και για το Game-4, οι εύκολοι πόντοι των Lakers στους αιφνιδιασμούς. Οι Nuggets δεν κατάφεραν να βελτιωθούν στην transition άμυνά τους στη σειρά, και αυτό ήταν από εκείνα που τους κόστισαν.

Τέλος, τρίτο κρίσιμο στοιχείο ήταν τα pick ‘n rolls των Lakers, για το οποίο οι Nuggets ποτέ δεν βρήκαν εν τέλει λύση. Είτε ήταν το δευτερεύον του Rondo με τον AD, είτε το πρωτεύων, του LeBron στην κορυφή. Ειδικά το pick’n roll με διπλό screen, τόσο από τον Howard, με το screen στον screener σχεδόν ταυτόχρονα από έναν σουτέρ, άνοιγε τις επιλογές, τόσο ενός drive ή βολικού iso για τον χειριστή LeBron, όσο και της λόμπας στον Dwight ή της πάσας στον σουτέρ που είχε τραβηχτεί στο τρίποντο. Ιδίως στα κλεισίματα του αγώνα, όταν οι Nuggets είχαν πλησιάσει και πάλι στο καλάθι, οι Lakers βρήκαν συνεχόμενους εύκολους πόντους από το συγκεκριμένο play.

Το τελικό 4-1 δείχνει μάλλον μια πιο εύκολη επικράτηση για τους Lakers από όσο τα πέντε παιχνίδια που έλαβαν χώρα. Πέρα δηλαδή της πρώτης νίκης της ομάδας του LA, κάθε άλλη ήρθε μέσα από μεγάλο κόπο και πόνο. Ακόμα και χθες, και παρά τον φορτωμένο με fouls Jokic και με τον τραυματισμένο γόνατο Murray, οι Nuggets κατέθεσαν στο παρκέ κάθε στοιχείο του “refuse to lose” χαρακτήρα τους ως ομάδα που τους έφτασε ως εδώ. Χαρακτηριστικό γεγονός πως το -16 του τρίτου 12λεπτου το κάνανε στα γρήγορα ισοπαλία.

Όμως το στοχοπροσηλωμένο δίδυμο LeBron-AD, με το εξίσου on a mission supporting cast τους, ήταν too much για αυτούς και μια τρίτη συνεχόμενη παραμυθένια αντατροπή.  

Για τους Nuggets δεν υπάρχει λόγος να επεκταθούμε περαιτέρω προς ώρας. Άλλωστε σε αυτούς έχουμε ήδη αφιερώσει κάμποσα κείμενα: για τη μυθική μάχη του πρώτου γύρου μεταξύ Murray και Mitchell, για την εξέλιξη του χρηστικότατου πολυεργαλείου Grant, για την επική ανατροπή τους κόντρα στους Clippers, ακόμα-ακόμα και για τον μελλοντικό σχεδιασμό τους. Αυτό που μένει να φανεί πλέον και θα το εξετάσουμε ξανά στην offseason, είναι το ψήλωμά τους από την εμπειρία του Bubble και πώς αυτό αναμένουμε να μεταφραστεί στο εκτός Bubble μέλλον της ομάδας.

Προς ώρας όμως οφείλουμε να μείνουμε στους νικητές και να αναφωνάξουμε κι εμείς: All hail to the King! 

The Daniel Theis Game      

Το πέμπτο παιχνίδι των τελικών της Ανατολής δεν ξεκίνησε καθόλου καλά για τους Celtics, οι οποίοι για άλλη μια φορά τα βρήκαν σκούρα απέναντι στη ζώνη των Heat και κατάφεραν να σκοράρουν μόλις πέντε πόντους στα πρώτα επτά λεπτά του αγώνα, με τον συνδυασμό νευρικότητας και εκνευρισμού να είναι γενικά εμφανής σε όλο το πρώτο ημίχρονο, ενδεικτικός μιας ομάδας που δεν απολαμβάνει ιδιαίτερα το παιχνίδι της. “Μια από τα ίδια” θα έλεγε κανείς, με την διαφορά όμως ότι οι Celtics έπαιζαν πραγματικά άσχημα και έκαναν αβίαστα λάθη, πράγμα που δεν ισχύει για το σύνολο της σειράς. Προεξάρχοντος του Duncan Robinson και των 17 πόντων του στο πρώτο ημίχρονο, οι Heat διατηρούσαν σχετικά άνετα ένα προβάδισμα μεταξύ πέντε και 12 πόντων, ειλικρινά χωρίς να φαίνεται να ιδρώνουν ιδιαίτερα.

Και περνάμε στο δεύτερο ημίχρονο και τον σχετικά αξιοπερίεργο υπότιτλο. Ο Daniel Theis είχε τραβήξει των παθών του τον τάραχο με τον Bam Adebayo, ο οποίος στη σειρά είχε τρία παιχνίδια με 20/10 double-double και πήγαινε στις βολές κατά βούληση, φτιάχνοντας παράλληλα παιχνίδι, όπως συνηθίζει.

Στο κρίσιμο Game-5 o Γερμανός center ήρθε να απαντήσει με 15/13 και τρία blocks, πρώτη φορά στη σειρά που πέτυχε διψήφιο αριθμό σε οποιαδήποτε από τις δύο κατηγορίες και πρώτη φορά που έγραψε περισσότερο από ένα block. Ωστόσο η κρισιμότητα της συνεισφοράς του δεν έγκειται στα νούμερα. Αντιθέτως, ήταν τα μικρά πράγματα που δεν πολυφαίνονται με την πρώτη ματιά, τουλάχιστον όχι όσο η οργιαστική τρίτη περίοδος (17 πόντοι) του Jayson Tatum και τα κρίσιμα σουτ του Jaylen Brown στην τέταρτη (12 πόντοι). 

Αρχής γενομένης από τα πρώτα δευτερόλεπτα του δεύτερου ημιχρόνου, όταν η διαφορά των Heat ξανανέβηκε στους εννιά (60-51), ο Theis "έγραψε" 12 πόντους και 10 rebounds στο δεύτερο ημίχρονο, προσφέροντας καίριες λύσεις απέναντι στη ζώνη των Heat, υποδεχόμενος την μπάλα στη βολή και ευστοχώντας από εκεί όποτε χρειάστηκε. Στην άμυνα ο Stevens τον χρησιμοποίησε περισσότερο σαν παραδοσιακό ψηλό, αφήνοντας τις αλλαγές, ενώ παράλληλα μένοντας πιο μέσα ηγήθηκε ενός πλεονεκτήματος 28-12 στη μάχη των rebounds στο δεύτερο ημίχρονο((οι Heat είχαν 32, έξι εκ των οποίων επιθετικά στο πρώτο)), με αποκορύφωμα τα μηδέν επιθετικά -άλλωστε επιθετικό rebound των Heat σημαίνει είτε κάρφωμα του Bam, είτε bonus ελεύθερο τρίποντο για τους σουτέρ τους, η καλύτερη επιλογή μετά από επιθετικό rebound.

Πολλές φορές κοιτώντας τον Theis στην βασική πεντάδα των Celtics αυτόματα σκεφτόμαστε “τούμπανο οι Celtics, να είχαν έναν καλύτερο center” και, σαφώς, ένας Horford στα καλά του θα απογείωνε αυτή την εκδοχή τους, αλλά ταυτόχρονα αυτό είναι άδικο για όσα προσφέρει ο Theis στα καλά του, ιδίως όσο μαθαίνει να πασάρει και καλύτερα με τον καιρό. Με τόσους παίκτες που παίζουν με την μπάλα στα χέρια, ο Theis είναι έξοχο συμπλήρωμα. 

Τέλος πάντων, άδικο θα ήταν να μην μιλήσουμε και για τον Jason Tatum, ο οποίος μετά από άλλο ένα μέτριο πρώτο ημίχρονο επέστρεψε αποφασιστικός από τα αποδυτήρια και χτύπησε την άμυνα των Heat διεκδικώντας τσαμπουκαλεμένα διαδρόμους και προκαλώντας την επαφή, με αποτέλεσμα οκτώ βολές και φόρτωμα των Adebayo και Butler με fouls, στο δεκάλεπτο της τρίτης περιόδου που το -9 έγινε +14. 

Το άλλο στοιχείο της ανατροπής ήταν η αφοσίωση των Celtics να εκδηλώσουν γρήγορες επιθέσεις, ξεκινώντας από καλές άμυνες και την εξασφάλιση του rebound. Βρίσκοντας καλάθια στο ανοιχτό γήπεδο “ξεκόλλησαν” από την επιθετική δυσπραξία του πρώτου ημιχρόνου και έβγαλαν αντίστοιχα μεγαλύτερη ενέργεια στην άμυνα, σε έναν αλλητροφοδοτούμενο κύκλο. Κάπως έτσι βελτιώθηκε και η κυκλοφορία που έφερε ελεύθερα σουτ και πιο αγχωμένα closeouts τα οποία οι Celtics εκμεταλλεύτηκαν για να μην ξανακινδυνεύσουν απαξ και πήραν διαφορά. Τελικά δηλαδή οι Celtics επέβαλαν τον δικό τους τρόπο παιχνιδιού, ενώ οι Heat απεναντίας δυσκολεύονταν να βγάλουν αυτό που θέλουν στο παρκέ. Οι Celtics κέρδισαν επειδή έπαιξαν το παιχνίδι τους. Ακούγεται υπεραπλουστευτικό, αλλά μεγάλο μέρος της επιτυχίας των Heat οφείλεται στην ικανότητά τους να βγάζουν τους αντιπάλους τους από το “flow” τους, να τους αναγκάζουν να αλλάξουν το παιχνίδι τους -και αντίστοιχα οι ίδιοι να παίζουν αυτοματοποιημένα και με αυτοπεποίθηση στην επίθεση, χωρίς να πρέπει ο κάθε παίκτης να σταματάει και να σκεφτεί την επόμενή του κίνηση. Οι Celtics κατάφεραν επιτυχώς να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού, και μένει να δούμε αν μπορούν να συνεχίσουν να το κάνουν αυτό - ιδίως τώρα που ο Hayward δεν θα έχει έξτρα ημέρες ξεκούρασης και τα 30 λεπτά που και πάλι έπαιξε φαντάζουν επικίνδυνα.

Οι φάσεις που μας έβγαλαν τα μάτια

Από εντυπωσιασμό

Λίγα τίποτα δεν μπορεί να κάνει κανείς όταν ο Jamal Murray βρίσκεται “in the zone” στο τέλος του παιχνιδιού.

Και από τα γέλια

Bold move young man, bold move…

Η γωνιά του Geek

➢ Όγδοη θέση στη λίστα με τις περισσοτερες assists se postseason για τον Rondo, που στο Game 4 έφτασε τις 1.053, με τους Steve Nash και Larry Bird να είναι μόλις δύο παιχνίδια μακριά από την προσπέραση και την έκτη θέση. Όχι άσχημα για τον Playoff Rajon. 

➢ Όπως σημειώνει ο Marc Stein στο newsletter του, ο John Calipari ως προπονητής των Kentucky Wildcats έχει “στείλει” 29 παίκτες σε 11 σεζόν στον πρώτο γύρο του NBA draft. Κανείς από αυτούς δεν έχει φορέσει μέχρι στιγμής το δαχτυλίδι του πρωταθλητή, κάτι που είναι πολύ πιθανό να αλλάξει μέσα στον Οκτώβριο, με τους Anthony Davis, Jamal Murray, Bam Adebayo και Tyler Herro να εκπροσωπούν το κολέγιο στους τελικούς περιφέρειας και τον Antony Davis να είναι πλέον στους Τελικούς.

Ups & Downs

⬆ Ο LeBron James

⬆ H μάχη των Stevens και Spoelstra

⬆ Ο Jaylen Brown έχει μέχρι στιγμής 22,6/7/2,6 στη σειρά με 52% από το τρίποντο. Ο Kyrie δεν λείπει σε κανένα στη Βοστόνη.

⬇ Ο Jae Crowder βρισκόταν διαρκώς στην πιο πάνω κατηγορία για τις επιδόσεις του από το τρίποντο στα playoffs. Ωστόσο, είναι αυτό που λέμε streaky shooter, σουτέρ ψυχολογίας επί το ελληνικότερο. Το 42% μέχρι και το πρώτο παιχνίδι των τελικών περιφέρειας ή το “του άνοιξε με τους Bucks” επί το λαϊκότερο, έχει δώσει τη θέση του σε ένα 6/33 έκτοτε (18%) και με μερικά περισσότερα εύστοχα, μάλλον οι Heat ήδη θα άραζαν και θα περίμεναν  έλιωναν στην προπόνηση εν αναμονή του νικητή της Δύσης.

⬇ Βοστωνέζοι NBAογράφοι: οι Νικολακόπουλοι του NBA:

⬇ Μας είναι δύσκολο να χωνέψουμε πως υπάρχουν δίποδα εκεί έξω που φωνάζουν σε ασυνόδευτα, ξεριζωμένα παιδιά “εδώ θα γίνει ο τάφος σας” και τα εμποδίζουν να φάνε ή χαίρονται με τον παιδικό φόβο που τους προκαλούν. Μας ενοχλεί ακόμα περισσότερο που όσοι θεωρούμε πως ανήκουμε στην Ανθρωπότητα δεν έχουμε στηθεί τόσες μέρες απέναντι σε αυτούς του φασίστες για να προστατέψουμε τα παιδιά και τις αξίες της Ανθρωπότητας.

Ο Donovan είναι ο νέος προπονητής των Bulls

Σκάρτες δέκα μέρες έμεινε άνεργος ο Billy Donovan μιας και το νέο front office των Bulls, αποτελούμενο από τους Karnisovas και Eversley, τον επέλεξε για τον επόμενο προπονητή του εμβληματικού franchise του Chicago, προσφέροντάς του μάλιστα τετραετές συμβόλαιο ύψους $24 εκατ. 

Είναι ο Donovan η ιδανική επιλογή για τους Bulls;

Εξαρτάται που θέτει κανείς τον πήχη. Αν ο πήχης είναι εκεί που τον άφησε ο προκάτοχός του Jim Boylen, είναι και παραείναι. Με κλήρωση να μαζευόμασταν τρεις από τους συντάκτες του Guru και πέντε από τους αναγνώστες, θα κάναμε μια “Βαμβακούλεια επιτροπή” με ενδεχομένως καλύτερα αποτελέσματα από τα αντίστοιχα του Boylen. 

Από την άλλη, τόσο βλέποντας κανείς τη λίστα με τους άλλους υποψήφιους για τη θέση, όσο και εξετάζοντας τα πεπραγμένα του στους Thunder, είναι λογικό να διατηρεί τις αμφιβολίες του. Δύο We Got Playoffs πίσω, γράφαμε συγκεκριμένα:

“Υπό τις οδηγίες του δεν είδαμε τρομερή εξέλιξη σε παίκτες (φέτος ίσως μόνο με τους Bazley και Dort), αντίθετα οι Oladipo και Sabonis με το που άλλαξαν ομάδα απογειώθηκαν, δεν είδαμε ούτε κάτι τρομερό τακτικά, πέρα από την ισοπέδωση των Spurs, στην πρώτη σεζόν του, πριν τον αποκλεισμό από τους Warriors. Αντίθετα, το να μην μπορεί η ομάδα του να κάνει καν επαναφορά μετά από δύο time outs σε έβδομο παιχνίδι είναι κάτι που πρέπει να του χρεωθεί και να του χρεωθεί ακριβά. Σε τέτοιο επίπεδο, τέτοια αδυναμία δεν δικαιολογείται.

[...] Ο Donovan δεν κρίνεται για μία μόλις σεζόν στην Oklahoma, αλλά για πέντε. Και σε αυτές τις πέντε σεζόν είχε τη μία τους Durant και Westbrook, την άλλη τους Westbrook και Paul George, την τρίτη τον Westbrook MVP, την τέταρτη τον Westbrook και τους all stars αφού έφυγαν από τα χέρια του Oladipo-Sabonis. Και παρόλα αυτά μόλις μία κατάφερε να περάσει πέρα του πρώτου γύρου των playoffs και σε αυτήν, τη σεζόν με Durant και RW, έχασε παρά το προβάδισμα με 3-1 που είχε..”

Σε πρόσφατο κείμενο ανάλυσης της επόμενης ημέρας των Bulls δε, ο γράφων έλεγε πως μάλλον ο LaVine θα έπρεπε να ανταλλαχθει, μιας και είναι αδύνατο να αναπτυχθεί μια σοβαρή επίθεση γύρω από αυτόν, όταν μονοπωλεί εκνευριστικά της κατοχής της μπάλας. 

Τώρα λοιπόν αυτός ο coach με αυτά τα πεπραγμένα στην OKC καλείται τόσο να εξελίξει τον νεανικό κορμό των Ταύρων, όσο και να καταφέρει να πάρει την μπάλα από τα χέρια του LaVine. Ελπίζουμε να καταφέρει. Αν τώρα το πιστεύουμε, φανταζόμαστε πως αν έχετε διαβάσει τα παραπάνω, καταλαβαίνετε πως ιδιαίτερα αισιόδοξοι δεν είμαστε, μιας και κατά την ταπεινότατη άποψή μας θεωρούμε πως υπήρχαν σαφώς καλύτερες επιλογές στη λίστα του Karnisovas.

Καλή δύναμη λοιπόν, σε όλους εμάς που θα πρέπει να δούμε τον LaVine με την μπάλα στα χέρια του για 20” σε κάθε επίθεση...

Διαβάσαμε, μας άρεσαν και σας προτείνουμε

Κατηγορία We got game
Ετικέτες

Σχετικά Άρθρα

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « We got Game - 7: H πρώτη μεγάλη παράσταση των Nets We Got Game - 6: Jazz σόλο από τα 7,25 »
επιστροφή στην κορυφή

 

 

 PODCASTS

Basketballguru.gr 2018 All righs reserved.      Designed and Developed by Web Rely