Η πλάκα είναι πως εντός του έβδομου αγώνα, το αποτέλεσμα ήταν σαν να προδιαγράφηκε νωρίς. Γιατί; Διότι μέχρι να βγει το ημίχρονο, ο Leonard έπαιζε σαν ρομπότ, ο πάγκος των Clippers είχε εμφανιστεί με τα πιο επιφανή μέλη του (Harrell, Lou-Will), o Jokic δεν είχε σκοράρει παρά ελάχιστα, κι όμως οι Nuggets έκλεισαν τη δεύτερη περίοδο μόλις δύο πόντους πίσω (είχαν βρεθεί στο -12) και με την προσδοκία πως αν έμπαιναν κάποια έξτρα σουτ, τότε θα ξεμάκραιναν στου διαόλου τη μάνα.
Ο Doc Rivers την είχε πατήσει με το σκοράρισμα του Jokic από κάθε δυνατή απόσταση στα προηγούμενα παιχνίδια (25,8π. με 44% στα τρίποντα ως το game 7) και έτσι επέλεξε τούτη τη φορά να στείλει επάνω του double teams, σχεδόν σε κάθε κατοχή, συχνά με τους PG και Kawhi εμπλεκόμενους. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει το βάρος στον καταπληκτικό Murray (20π. στη β' περίοδο) και στους υπόλοιπους Σβώλους, που όμως σούταραν στα Τζουμέρκα. Millsap, Grant και Harris έκλεισαν το πρώτο μέρος με μόλις 1/10 τρίποντα (5/20 η ομάδα τους) και η αίσθηση που πλανώταν στο γήπεδο ήταν μία: Πως αν ξαφνικά όλοι αυτοί οι ελεύθεροι σουτέρ αρχίσουν να τα βάζουν, τότε για τους Clippers δεν υπάρχει σωτηρία από πουθενά, ακόμη και αν στην επίθεση οι Kawhi και George κάνουν τα πάντα.
Τελικά, έτσι ακριβώς έγινε. Η τριάδα των "δευτερων ρόλων", μετά από το 1/10 του ημιχρόνου, ξεκίνησε την τρίτη περίοδο με ένα θριαμβευτικό 5/5 και από εκεί και πέρα το σύνολο του Rivers πρακτικά κατέρρευσε, καθώς είχε ξεμείνει από λύσεις (το να μπει ο Green στο 5 αποτελεί απλώς σοφιστεία). Σε μία απέλπιδα προσπάθεια, ο Doc δοκίμασε να ντουμπλάρει αυτή τη φορά τον Murray και το μόνο που κατάφερε ήταν να μένει αφύλαχτος o Jokic στο κέντρο της ρακέτας και να μοιράζει ασίστ, κυριαρχώντας στο παρκέ μόνο και μόνο πασάροντας. Ήταν το κάτι άλλο, ο απόλυτος οιωνός του αναπόφευκτου, που αν μπορούσα να τον βρω σε μία και μόνη φάση, θα ήταν αυτή που ακολουθεί, ένα trickery μπασκετικής ευφϋίας.
H περφόρμανς του Joker στο παιχνίδι αυτό ήταν πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες, όμως ήταν εξίσου κυριαρχική, λόγω των 13 ασίστ. Το γεγονός, μεταξύ άλλων πραγμάτων, δείχνει και το πόσο έτοιμος ήταν ο Malone να εκπονήσει εναλλακτικά σχέδια γύρω του, σε αντίθεση με τον ομόλογο του στον απέναντι πάγκο. Μου έκανε εντύπωση για παράδειγμα, το ότι οι δύο σταρ του LA άργησαν να παρουν επάνω τους προσπάθειες σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι, ουσιαστικά χάνοντας ρυθμό από την αρχή. Επίσης, ήταν τουλάχιστον αξιοπερίεργο, πως δεν συνδυάζονταν σχεδόν καθόλου μεταξύ τους, με τα περισσότερα σουτ να είναι αποτέλεσμα iso ball. Ναι οκ, συμβαίνει αυτό στα playoffs και πολλές φορές πετυχαίνει, αλλά αν δεν πετύχει;
Δεν θα συνεχίσω με τους Clippers πάντως, διότι δεν αξίζει κιόλας. Είναι πολύ προτιμότερο να σταθούμε στους άλλους λόγους για τους οποίους το Denver αποτελεί την καλύτερη ιστορία του ΝΒΑ και πρέπει να πάρει το πρωτάθλημα.
Πέραν του ότι πέταξαν έξω το γκραν φαβορί, πέραν του ότι γύρισαν δεύτερη συνεχόμενη σειρά από το 1-3, οι Nuggets τα έβαλαν τόσο με τον εαυτό τους, όσο και με τα όσα προέβλεπαν οι άλλοι για εκείνους. Οι δύο του Λος Άντζελες δεν άφηναν τον παραμικρό χώρο για οποιαδήποτε ανατροπή, ενώ ο περσινός αποκλεισμός από το Portland του ενός παίκτη, μας είχε κάνει να πιστέψουμε ότι η ομάδα αυτή δεν έχει όσα χρειάζεται για να πρωταγωνιστήσει, τουλάχιστον άμεσα. Κι όμως, πατώντας επάνω σε έναν προσεκτικό μακροχρόνιο σχεδιασμό, χωρίς εκτυφλωτικές επιλογές στο draft (ο Murray ήταν στο νο 7) και τοποθετώντας το κάθε κομμάτι πολύ προσεκτικά στη θέση του (o Grant ήρθε για ένα ψωρο-pick), έφτασαν στο σημείο να βρίσκεται ο κάθε παίκτης στη σωστή στιγμή σε ετοιμότητα, αναπτύσσοντας στο μεσοδιάστημα τα χαρακτηριστικά του. Ο Malone δεν πέταξε εν μια νυκτί ό,τι είχε στα χέρια του, προκειμένου να φέρει στο Colorado μεγάλους σταρ - δεν μπορούσε κιόλας, ούτε ήταν υπεύθυνος. Πήγε βήμα βήμα με το πρόγραμμα του οργανισμού και έκανε τους αθλητές του καλύτερους με το πέρασμα του χρόνου. Τίποτε λιγότερο, τίποτε παραπάνω. Πόσο διαφορετικό είναι αυτό σε σχέση με τα trend των superstar duos ή του ανελέητου tanking για το κυνήγι των picks δεν χρειάζεται καν να αναφερθεί.
To ίδιο συμβαίνει και εντός αγωνιστικού χώρου, υπό μία πολύ καλή έννοια. Oι Nuggets δεν έχουν καμία σχέση με το smallball ή το positionless basketball. Το επιχείρημα ότι ο Jokic πασάρει και τραβιέται έξω, κάθε άλλο παρά φέρνει τη συνταγή προς αυτά τα μονοπάτια - θέλει πολλή φαντασία να συμπεράνεις κάτι τέτοιο. Αντίθετα, το σχέδιο του Denver προσφέρει μία πινελιά αναζωογόνησης του παιχνιδιού, που τοποθετεί την επιτυχία σε μία χρυσή τομή μεταξύ ομαδικότητας και έμπνευσης, χωρίς άλλες "παρωπίδες". Ούτε τρομερή αθλητικότητα υπάρχει στο σύνολο, ούτε τίποτα εκθέματα του wingspan.
Ή μάλλον, να διατυπώσω αλλιώς. Κορμιά υπάρχουν (Grant, MPJ), όμως δεν υπάρχει κάποιος κυριαρχικός forward, ως είθισται να συμβαίνει αλλού. Ξεχωρίζει κυρίως ένας τρομερά προικισμένος μπασκετικά τύπος, που όμοιο του βρίσκει κανείς μόνο στο Dallas και που μάλιστα είναι διατεθειμένος ανά πάσα στιγμή να παραχωρήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στους συμπαίκτες του. Ο Jokic δεν είναι ήλιος, ούτε οι υπόλοιποι είναι πλανήτες, όπως συμβαίνει π.χ. στο Houston ή στο Milwaukee. Ο Jokic είναι μία κατηγορία μόνος του, στην οποία έχει ενταχθεί και το γοητευτικό μπάσκετ του συνόλου. Προσφέρει ελπίδα, πως θα υπάρχει μονίμως κάτι αναπάντεχο στην δόμηση μιας ομάδας μπάσκετ.
Ας μετριάσουμε κάπως τον ενθουσιασμό, παρόλα αυτά. Τόσο οι Heat, όσο και οι Celtics, μπορούν να περηφανεύονται πως βρίσκονται σε μία ανάλογη θέση. Πρόκειται για ομάδες του προπονητή, που σχεδιάζονται για χρόνια. Από επιλογή οι πρώτοι και κάπως από σπόντα οι δεύτεροι, η ουσία είναι πως δύο ακόμη υποψήφιοι φιναλίστ, μπορούν να ισχυριστούν πως δεν προτάσσουν τους megastars και πως τελικά έχουν στηριχθεί σε υλικό που μάζευαν με υπομονή και σύνεση, χωρίς να κινούνται ούτε στο ένα άκρο, ούτε στο άλλο. Aκόμη και οι Butler - Walker ήρθαν ως μέρος των δύο σχεδιασμών και όχι ως απόλυτοι σταρ.
Ισχύουν τα πάντα, μόνο που τους Celtics τους περιμέναμε κάμποσα χρόνια με τα τερτίπια του Ainge και επίσης, στο άλλο στρατόπεδο, όλοι αναγνωρίζουν την διαχρονική αξία των Riley και Spoelstra. Αντίθετα, τους Nuggets ούτε τους περίμεναμε, ούτε τους δίναμε τις πιθανότητες που τους αναλογούσαν. Τέλος, δεν διανοούμασταν καν ότι μπορεί στο δρόμο να αποκλείσουν το πιο καλά συγχρονισμένο cyborg του μπάσκετ (Leonard) και να βρίσκονται εκ νέου στη θέση του αουτσάιντερ, για να υπερκεράσουν τον πολυτελέστερο συνδυασμό που θα μπορούσε να εμφανιστεί στα παρκέ του ΝΒΑ: LA Lakers - Lebron James. Για αυτό ακριβώς, οι Nuggets πρέπει να πάνε μέχρι το τέλος. Δεν θέλουμε απλώς την καλύτερη ιστορία της χρονιάς, θέλουμε την καλύτερη ιστορία της εικοσαετίας!
