Και ναι, οκ, προφανώς και έχουν σημασία τα νούμερα, αφού αυτά σε φέρνουν σε θέση να κερδίσεις ή να χάσεις, αλλά σε μια πρόκριση στους τελικούς του NBA, καμιά φορά σημασία έχουν οι ιστορίες. Όπως η ιστορία της πρώτης συμμετοχής του Jimmy Butler σε τελικούς. Ή της πέμπτης του Erik Spoelstra, απέναντι στον παίκτη που κατέκτησαν μαζί τα πρώτα τους δύο δαχτυλίδια.
Μεταξύ μας, μάλλον αυτό θα είναι το στόρι αυτών των τελικών: Από τη μία ένας Spoelstra, ο δεύτερος πλέον μακροβιότερος προπονητής σε πάγκους του ΝΒΑ, που έχει πλέον την ευκαιρία να αποδείξει και στους τελευταίους doubters πως τα πρωταθλήματα του 2012 και 2013, είναι πολύ πιθανό να μην κατακτούνταν χωρίς αυτόν στον πάγκο. Από την άλλη, ένας James που θέλει όσο τίποτα άλλο το τέταρτο δαχτυλίδι της καριέρας του και να ανεβάσει κι άλλο το όνομά του ως προς της μυθολογία του αθλήματος. Ωστόσο, εκεί δίπλα θα είναι και ένα ακόμα στόρι, αυτό της έκτης συνεχόμενης (!) συμμετοχής του Andre Iguodala σε τελικούς. Από τότε που ο Iggy μετακόμισε στο Golden State, οι τύχες του άλλαξαν. Αποδέχθηκε τους ρόλους του παγκίτη, του “LeBron stopper”, του ανθρώπου που μπορεί να κάνει τα πάντα ανά πάσα στιγμή. Το ίδιο έκανε και φέτος στους Heat.
Η φετινή περίπτωση των Heat θα πρέπει να μελετηθεί από μελλοντικές γενιές ανθρώπων που ασχολούνται με το μπάσκετ ως ο ορισμός του κλισέ “η σκληρή δουλειά φέρνει αποτελέσματα”. Μετά τη φυγή του LeBron το 2014 από τη South Beach, πολλοί έσπευσαν να τους “τελειώσουν”, εκμηδενίζοντας την αξία του Spoelstra και του τεχνικού επιτελείου του, ενώ και η κριτική στον Pat Riley δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Ακόμα και οι ίδιοι insiders των Heat, ένιωθαν πως ίσως ήταν η ώρα να υπάρξει μια μετάβαση τόσο σε διοικητικό, όσο και σε προπονητικό επίπεδο. Ευτυχώς για όλους μας o ιδιοκτήτης των Heat, Micky Arison, όχι μόνο έκλεισε τα αυτιά του στα όσα ακούγονταν και γράφονταν, αλλά έδωσε λευκή επιταγή στον Riley να κάνει ό,τι μπορεί ώστε να χτιστεί μια ομάδα που θα είναι ανταγωνιστική, χωρίς την ταμπέλα και την πρακτική ενός χυδαίου tanking.
Και αυτό είναι το πρώτο που κρατάμε από την πορεία των Heat. Πως το πολυφημισμενο “Process”, η διαρκής κάθοδος στον πάτο της βαθμολογίας για την άνοδο στις τύχες της λοταρίας είναι ενδεχομένως, όχι απλά ένας “σωστός” δρόμος, μα ένας τεμπέλικος. Ο δρόμος όσων δεν επιδιώκουν σεζόν, με τη σεζόν, μέρα με τη μέρα να βελτιώνονται. Να ψάχνουν στα πεταμένα των άλλων (Duncan Robinson), να έχουν την κουλτούρα να ενσωματώσουν ό,τι σε άλλους δεν ταιριάζει (Butler), να δουν λάμψη εκεί που οι άλλοι προσπερνούν αδιάφορα (Herro #13 και Bam #14 στο draft). Οι Heat έχτισαν την κουλτούρα τους, έβαλαν μπροστάρη τον “Νονό” Riley, εμπιστεύτηκαν έναν νεαρό πρώην video coordinator, πετώντας τον μάλιστα στα απολύτως βαθιά (διαχείριση των Big-3) και με αυτές τις βάσεις συνέχισαν να χτίζουν.
Όχι αποφεύγοντας τα λάθη πάντα, όχι. Το συμβόλαιο του James Johnson ή εκείνο του Dion Waiters είναι αποδείξεις των λαθών της διαδικασίας. Η πίστη τους στον εύθραυστο Winslow, για τον οποίον απέρριψαν πρόταση (από τους Celtics!) με τέσσερα draft picks μία αντίστοιχη. Όμως η πίστη στο πλάνο, η πίστη στην κουλτούρα του “winning” και η διαρκής προσπάθεια εγκόλπωσης αυτής σε όλα τα επίπεδα του οργανισμού είναι που σήμερα δικαιώνεται. Δικαιώνεται η διαρκής προσπάθεια για βελτίωση των πάντων εντός του οργανισμού, από τους παίκτες ως τους προπονητές και από το scouting department ως τoυς data analysts και τους διατροφολόγους. Και αυτός ο δρόμος, μπορεί να ήταν ένας δρόμος δύσκολος, αλλά ήταν τελικά ο σωστός. Ακριβώς επειδή οι επιλογές της τελευταίας πενταετίας έφεραν τους Heat τέσσερις νίκες μακριά από την κατάκτηση του τέταρτου πρωταθλήματος της ιστορίας τους. Και ήρθαν σε απόλυτη συνεννόηση μεταξύ του Riley και του Spoelstra, βάζοντας πάνω απ’ όλα τα “θέλω” του τελευταίου.
Το εντυπωσιακότερο όλων; Η φετινή επιτυχία (που ακόμα και οι Lakers να “σκουπίσουν” τους Heat δεν θα πάψει να είναι επιτυχία), επιτεύχθηκε χωρίς την παρουσία κάποιου superstar. Μην παρεξηγηθώ, ο Butler είναι star, αλλά όχι “super”. Δεν είναι LeBron, δεν είναι Durant, δεν είναι Davis. Δεν είναι σε κανένα top-10 καλύτερων NBA παικτών σήμερα και μάλλον δεν ήταν ούτε πέρσι, ούτε πρόπερσι. Είναι όμως ένας παίκτης που, επιτέλους, βρήκε το περιβάλλον που του ταιριάζει για να μεγιστοποιήσει το ταλέντο του και να αποτελέσει τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη που έψαχναν οι Heat, αλλά και ο ίδιος ο Butler για τον εαυτό του. Η συμπεριφορά δε, του ηγέτη Butler φαίνεται στο πώς φέρονται οι συμπαίκτες του. “Attitude reflects leadership”, είχε πει ο Julius Campbell στον Gerry Bertier, στην ταινία “Remember the Titans”, κάτι που βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωση του Butler και των συμπαικτών του. Το παράδειγμα των δηλώσεων του Herro είναι μάλλον το χαρακτηριστικότερο.
Herro on Heat Live Postgame: “I more wanna do it for Jimmy (Butler), though... He hasn’t been to the Finals. I wanna do it for him... He’s been a great big brother for me since I’ve been in Miami, and I know how much it means for him to win. And I wanna help him get there.”
— Izzy Gutierrez (@IzGutierrez) September 24, 2020
Επιστρέφοντας στα χθεσινά και το καθοριστικό Game-6 της σειράς με τους Celtics, το συγκεκριμένο παιχνίδι αποτέλεσε ένα ακόμα καλό παράδειγμα του πόσο μακριά έχουν φτάσει οι Heat αγωνιστικά. Το πώς λειτουργούν σαν μια “Λερναία Ύδρα” και συμπεριφερόμενοι σαν ένα καρουζέλ που δεν ξέρεις ποιος μπορεί να είναι σε καλή μέρα. Στο πέμπτο παιχνίδι ο Adebayo πήρε πάνω του φταίξιμο για την ήττα και απάντησε με ένα statline που τον φέρνει στις λίστες των Heat ως έναν από τους τέσσερις παίκτες που έχουν πετύχει τουλάχιστον 30/10/5 σε παιχνίδι της post season.
Bam Adebayo joins Shaquille O'Neal, LeBron James and Dwyane Wade as the only @MiamiHEAT players to record 30+ points, 10+ rebounds, 5+ assists in a postseason game. pic.twitter.com/KGCClY7kL4
— NBA History (@NBAHistory) September 28, 2020
Κάπως έτσι, στις τέσσερις νίκες των Heat, ο πρωταγωνιστής ήταν άλλοτε ο Butler, άλλοτε ο Herro, άλλοτε ο Duncan Robinson, άλλοτε ο Bam, άλλοτε ο Crowder, άλλοτε ο Iguodala. Aυτό ακριβώς είναι που αποδεικνύει και την “next man up” νοοτροπία του οργανισμού και την βαθιά κουλτούρα του, που έναν παίκτη ή τον ενσωματώνει (Butler) ή τον πετάει (Waiters).
Το μεγαλύτερο στόρι, ωστόσο, των φετινών Heat είναι η μετάλλαξή τους. Από την πρώτη ομάδα που έκανε embrace τον όρο “superteam”, προσελκύοντας τον LeBron και τον Chris Bosh να πλαισιώσουν τον Dwyane Wade στην Florida, σε μια ομάδα ακάματων στρατιωτών και όχι βασιλιάδων (διπλής). Μια φιλοσοφία, που ακόμα και αν η πραγματικότητα τους ανάγκασε να αγκαλιάσουν, μετά τις απορρίψεις παικτών όπως ο Durant ή ακόμα ακόμα και ο Hayward, αποτελεί τη φιλοσοφία που οι Heat και αποδέχτηκαν και τελειοποίησαν.
Και είναι ακριβώς αυτή η βαθιά κουλτούρα τους που θα κάνει την επερχόμενη μάχη να είναι μία μάχη όχι μόνο αγωνιστική, μα και φιλοσοφική ως προς το ίδιο το NBA, το ίδιο το μπάσκετ. Από τη μία οι Lakers, που ενσωματώνουν απόλυτα το ΝΒΑικό θέσφατο πως “μία ομάδα είναι τόσο καλή όσο ο καλύτερός της παίκτης”, κατεβάζουν τους δύο καλύτερους παίκτες στην σκακιέρα των τελικών: LeBron και Davis. Από την άλλη οι Heat κατεβάζουν ό,τι πιο ομαδικό υπάρχει: βάθος, next man up attitude, καλύτερο front office, καλύτερο προπονητή, καλύτερα στελεχωμένο οργανισμό από την κορυφή ως τα νύχια. Και ακόμα και αν ηττηθούν, η παρουσία τους εκεί χωρίς τον έναν που θα δει τους LeBron και Davis στα μάτια, μα με τους πολλούς που θα προσπαθήσουν να τους ρίξουν, σηματοδοτεί το ψήλωμα του μοντέλου Heat. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της σειράς, αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί ως η πρώτη μάχη του χτες με το αύριο. Και νομοτελειακά το αύριο θα κερδίσει. Ακόμα και αν αυτό δεν συμβεί σήμερα.
