This Mitchell-Murray series is Iverson-Vince in '01 ON STEROIDS.
— J.E. Skeets (@jeskeets) August 31, 2020
Η αλήθεια είναι πως το πρώτο παιχνίδι μας είχε δώσει μία προοικονομία, μία προειδοποιητική βολή για ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει. O Donovan Mitchell έδωσε παράσταση προσωπικού σκορ, το παιχνίδι πήγε στην παράταση, εκεί που τελικά επικράτησαν οι Nuggets. Μόνο που η σειρά άλλαξε απότομα. Άμεσα η Utah και ο Spidah βρήκαν τρόπο να επιβληθούν χωρίς παλαβομάρες. Εκμεταλλεύτηκαν τις ελλείψεις στα φτερά του Denver, με συνεχή κυκλοφορία μετακινούσαν την αντίπαλη άμυνα, που δεν μπορούσε να ακολουθήσει, ο Gobert έλεγχε τα πάντα στις δύο ρακέτες και έφτασαν σε πραγματικά σβηστό 3-1.
Προσωπικά πίστευα πως η σειρά είναι τελειωμένη, οι Nuggets δεν μπορούσαν να ισορροπήσουν την κατάσταση, παρότι ο Jokic έπαιζε στα γνωστά του στάνταρ και υπηρξε και το έξτρα σκορ του Michael Porter Jr. H Utah έλεγχε το ρυθμό, έβαζε και τα σουτ με συνέπεια, επικρατούσε με άνεση που εμφανίζουν σύνολα που ξέρουν ότι είναι ανώτεροι του αντιπάλου. Όλα αυτά χωρίς τον Bojan Bogdanovic, αλλά με τους διάφορους Brantley και Μorgan του κόσμου τούτου, δίπλα στο δίπολο Mitchell-Gobert. Κάπου εκεί όμως, εμφανίστηκε ο Jamal Murray, έβαλε ένα πυραυλοκίνητο jetpack στην πλάτη του και είπε ‘’τέρμα τα αστεία κύριε Mitchell, πάμε να παίξουμε’’.
Ομολογώ πως δεν είμαι ήμουν ο μεγαλύτερος φαν του συγκεκριμένου guard. Tον θεωρώ πολύ καλό σκόρερ φυσικά, απόλυτα ταιριαστό με το παιχνίδι του Jokic λόγω συνεχούς off-ball κίνησης και αυτό που λέμε volume shooter (όταν ζεσταίνεται, τρέξτε να κρυφτείτε με άλλα λόγια), όμως μέχρι εκεί. Ναι, μπούρδες προφανώς, ο άνθρωπος είναι παικταράς. Το επίπεδο στο οποίο παίζει στα τελευταία τρία παιχνίδια είναι κωμικά υψηλό. Ας αναλογιστούμε μόνο ότι είναι ο πρώτος παίκτης μετά τον Allen Iverson με τρεις συνεχόμενες σαραντάρες στα playoffs, σουτάροντας με ποσοστά που έχει ψηλός που απλά παίζει κοντά στο καλάθι (71, 65 και 58% αντίστοιχα). Μόνο που ο Murray το πετυχαίνει αυτό με μερικά από τα πιο ''δε σας βλέπω'' καλάθια. Παίζει μόνιμα στα κόκκινα, δημιουργεί το δικό του σουτ κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και αδιαφορώντας ποιος αμύνεται πάνω του εκείνη τη στιγμή. Όλα αυτά ενώ το Denver είναι στο όριο του αποκλεισμού σταθερά στα τελευταία ματς. Είναι τόσο δεσμευτικός στο μάτι με τον οργιαστικό τρόπο παιχνιδιού του, που σχεδόν ξεχνάς ότι απέναντι ο Donovan Mitchell έχει κλωτσήσει την πόρτα του σουπερσταρ επιπέδου και είναι το ίδιο unguardable.
Είπαμε άλλωστε, ‘’Iverson vs. Carter on steroids’’. Χθες βράδυ, στον αγώνα που ο Murray διέλυσε τα πάντα στο δρόμο του, ο Mitchell είχε 44 πόντους με 9/13 τρίποντα. Όχι γωνιακά και ελεύθερα, αλλά μετά από σκριν και με ισορροπίες την ώρα του σουτ στις οποίες μόνο ο Lillard και άλλοι 2-3 μεγάλοι scorers θα ένιωθαν άνετα. Η σειρά το έχει αυτό στον απόλυτο βαθμό, εκτός από τα δύο παιχνίδια που η Utah κυριάρχησε καθολικά. Murray και Mitchell διαλύουν οποιαδήποτε συνθήκη πετάγεται μπροστά τους και μικρές λεπτομέρειες κρίνουν ποιος θα είναι ο νικητής στη μεταξύ τους κόντρα, αυτός που θα δεις πρώτο την επόμενη μέρα και θα τρίβεις τα μάτια σου δηλαδή, αν δεν έχεις βυθιστεί σε βαθύ ξενύχτι για την πάρτη τους (όχι εμείς, κάτι φίλοι από το χωριό). H φετινή postseason έχει τις περισσότερες πενηντάρες από κάθε άλλη, με τέσσερις συνολικά και όπως πολύ καλά υποπτεύεστε, όλες έχουν έρθει από τα χεράκια των δύο δαιμονισμένων.
Tι είναι αυτό που δίνει έξτρα ομορφιά στις παραστάσεις τους; Ότι το έχουν πάρει απόφαση πως θα πιαστούν χεράκι-χεράκι, θα χορέψουν και όποιος μείνει όρθιος. Περίπου στα μέσα της δεύτερης περιόδου, ο Mitchell επιλέγει να μείνει πάνω στον Murray (αντί να πετάξουν πάνω του κάποιο πιο ‘’αναλώσιμο’’ κορμί όπως ο O’ Neale), εκείνος του κάνει δυο χορευτικά και ένα step back, διχτάκι και πάμε παρακάτω. Τα δύο σύνολα είναι πολύ ποιοτικά παρόλες τις ελλείψεις, υπάρχουν και οι Jokic και Gobert άλλωστε ρε διάολε, όμως οι δυό τους παίζουν με έναν ρυθμό που τους ψιλο-επιβάλλει να βγουν μπροστά μπροστά στη σκηνή, ειδικά από τη στιγμή που έφτασαν τη σειρά στο οριακό της σημείο, ένα game 7.
Σε αυτό το τελευταίο παιχνίδι που θα γίνει τα ξημερώματα της Τετάρτης (Τρίτη για την Αμερική) επιλέγουμε να μπούμε με ένα όμορφο δίλεπτο του Jamal Murray, στο οποίο όμως δε θα δείτε ούτε σταυρωτές, ούτε step back τρίποντα, ούτε ‘’he can’t fucking guard me’’. Αμέσως μετά το ματς θα κληθεί να μιλήσει στην κάμερα του TNT και εκεί, αφού πρώτα σε δεσμεύει πλήρως με την εικόνα του, ψάχνεις να δεις αν είναι περισσότερο κουρασμένος σωματικά ή ψυχικά απ’ όσα έχουν προηγηθεί συνολικά στο bubble, και ειδικά την τελευταία εβδομάδα, με απόγειο την απεργία των παικτών της λίγκας για την αστυνομική βία και τις επτά σφαίρες στο κορμί του Jacob Blake. ‘’Είναι τα παπούτσια’’ θα πει μπροστά από το μικρόφωνο, μόνο που δεν το εννοεί όπως η διαφήμιση με τον Spike Lee και τον Michael Jordan. Μην αναζητήσετε κάτι μπασκετικό εδώ, μόνο έναν αθλητής που συμμετέχει σε αυτά που συμβαίνουν γύρω του. Ότι παπαριές και να σας γράψω, η παρακολούθηση της ίδιας της στιγμής είναι καταλληλότερη.
