Αφού την προηγούμενη εβδομάδα γράψαμε για τη χειρότερη και πιο αδιάφορη εμφάνιση της χρονιάς για τον Ολυμπιακό, ήρθε το χτεσινό παιχνίδι στο Βελιγράδι για να μας κάνει να αναθεωρήσουμε την άποψη μας κατά το ήμισυ τουλάχιστον. Το δεύτερο ημίχρονο των Πειραιωτών ανέβηκε στην κορυφή της κατάταξης με τα χειρότερα παιχνίδια στη σεζόν. Βλέποντας το πρώτο μέρος του αγώνα άλλωστε, κανείς δεν περίμενε αυτή την ανατροπή του σκορ. Το ματς μας προϊδέαζε για μια εύκολη επικράτηση, αντί αυτού όμως είδαμε μια κατάρρευση μετά την ανάπαυλα για τον Ολυμπιακό, που έπαθε ολικό μπλακ άουτ. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν οι παίχτες επαναπαύτηκαν στο πολύ καλό πρώτο μέρος, να ένιωσαν σίγουροι με τον εαυτό τους, ωστόσο με την εμφάνιση τους στο δεύτερο ημίχρονο απογοήτευσαν. Θεωρούσα ότι ο Ολυμπιακός θα παλέψει στην κούρσα της φετινής Euroleague, αλλά μάλλον έκανα λάθος.

Το χτεσινό παιχνίδι στη Μαδρίτη μας έδειξε για ακόμη μια φορά χαρακτηριστικά, πόσο ασταθής είναι η ομάδα του Ολυμπιακού. Η εμφάνιση του ίσως ήταν η χειρότερη και πιο αδιάφορη της φετινής χρονιάς. Βλέποντας τους παίχτες στο πρώτο ημίχρονο, ήταν σαν να ήταν συμβιβασμένοι με την ήττα εξαρχής και το ματς ήταν αγγαρεία για εκείνους. Η Ρεάλ μπορεί να έπαιζε με σβηστές μηχανές, αλλά από την πλευρά τους οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν διάθεση να παίξουν, λογικά πήγαν για εκδρομή στην όμορφη Μαδρίτη, δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς οσα είδαμε. Πιθανολογώ ότι η απουσία του Σπανούλη έδωσε ένα μεγάλο άλλοθι στους παίχτες, αλλά και πάλι θεωρώ αδιανόητη την εικόνα μες στο παρκέ.

Ένα από τα καλύτερα και πιο συναρπαστικά παιχνίδια ανάμεσα στους δύο αιωνίους τα τελευταία χρόνια έλαβε χώρα στο ΟΑΚΑ για τη 12η αγωνιστική της Euroleague. Οι δύο μονομάχοι κατέθεσαν στο παρκέ δίψα και κίνητρο για τη νίκη, προσφέροντας θέαμα αντάξιο των προσδοκιών μας. Από τη μια μεριά, ο γηπεδούχος Παναθηναϊκός ερχόταν με τη ψυχολογία στα ύψη μετά την πρόσληψη του Ρικ Πιτίνο στην άκρη του πάγκου, με σερί νικών, καθώς και με διάθεση να διαλύσει τον αντίπαλο του. Από την άλλη μεριά, ο φιλοξενούμενος Ολυμπιακός φιλοδοξούσε να συνεχίσει το σερί των καλών εμφανίσεων, για να δείξει ότι η ανάκαμψη που παρουσιάζει εσχάτως το τελευταίο διάστημα δεν ήταν μια αναλαμπή και να αποδείξει ότι μπορεί να παλέψει για μια θέση στην οκτάδα.

Τα σημάδια ανάκαμψης που είχαν φανεί την Τρίτη το βράδυ στο Μόναχο, επιβεβαιώθηκαν με εμφατικό τρόπο χθες στο Βερολίνο. Ο Ολυμπιακός με πειστικότατη εικόνα σε άμυνα και επίθεση επικράτησε εύκολα της Άλμπα σε ένα παιχνίδι με πολλές ιδιαιτερότητες. Οι ερυθρόλευκοι, μετά το στραπάτσο και το μπλακ άουτ της τελευταίας περιόδου με τη Μπάγερν, έπρεπε να βγάλουν αντίδραση και να μην δείξουν ότι η εικόνα τους το τελευταίο διάστημα είναι αναλαμπή. Επιπλέον είχαν να αντιμετωπίσουν μια πολύ καλή "ομάδα-του προπονητή", που παρά τις πολλές απουσίες μπορούσε να κάνει τη ζημιά, όπως έπραξε στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό. Ας δούμε αναλυτικά τι έκανε σωστά ο Ολυμπιακός για να φύγει με το διπλό, μαζί με ένα-δυο πραγματάκια για το ματς της Τρίτης.

Επιστροφή στην πραγματικότητα για τον Ολυμπιακό, ο οποίος μετά τη μεγάλη εκτός έδρας επικράτηση απέναντι στην Τσσκα Μόσχας προσγειώθηκε απότομα στο ΣΕΦ, χάνοντας πολύ εύκολα από τη Μακάμπι. Είναι προφανές ότι η ομάδα θα έχει αρκετά σκαμπανεβάσματα στην απόδοση της.  Ο τρόπος που είναι δομημένο το ρόστερ, η έλλειψη παιχνιδιών στην Α1 που δεν βοηθάει τους παίχτες να βρουν ρυθμό και οι προσθήκες μέσα στη σεζόν, δεν ευνοούν την απόκτηση σταθερότητας και τη διαμόρφωση διακριτών ρόλων.

Εκεί που έχανε από όποιον μιλάει ρώσικα (βλ. Ζενίτ), ο Ολυμπιακός πήγε στη Μόσχα και κέρδισε την ΤΣΣΚΑ και μάλιστα ανετούτσικα, χωρίς να πολυαπειληθεί στο τέλος. Διασκεδαστικό, ομολογουμένως, το συγκεκριμένο plot twist, καθότι προσκαλεί για μία μικρή έρευνα.

Μετά την οριστικοποίηση της παραμονής του Κεμζούρα στον πάγκο του Ολυμπιακού σειρά έχουν οι πρώτες αλλαγές στο ρόστερ. Οι ερυθρόλευκοι κινούνται στην αγορά για την απόκτηση τουλάχιστον δύο παιχτών σε πρώτη φάση, με τους Ρότσεστι και Ριντ να βρίσκονται προ των πυλών. Για τους συγκεκριμένους παίχτες θα διαβάσετε πολλά για το παρελθόν τους, αλλά εμείς θα μιλήσουμε κυρίως για το τι μπορούν να προσφέρουν άμεσα στους ερυθρόλευκους, με αναφορά φυσικά και στο τι δεν μπορούν να δώσουν. Αναμφίβολα πάντως είναι μονάδες που σουλουπώνουν κατά μια έννοια το μέτρια δομημένο ρόστερ του καλοκαιριού και πάμε να εξηγήσουμε παρακάτω.

To κεφάλαιο Μπλατ-Ολυμπιακός έκλεισε οριστικά έπειτα από ένα κύκλο που κράτησε σχεδόν δεκαπέντε μήνες. Οι δρόμοι των δύο πλευρών χώρισαν μετά την κάκιστη εικόνα στη Βιλερμπάν, μια απόφαση που κατά τη γνώμη μου έπρεπε να είχε παρθεί το καλοκαίρι. Σε εκείνη την περίοδο το διαζύγιο θα ήταν προτιμότερο, καθώς θα μεσολαβούσε ένα εύλογο διάστημα για να ανανεωθεί το ρόστερ ανάλογα με τις προθέσεις του νέου κόουτς, ο οποίος παράλληλα θα πραγματοποιούσε και την πολύ σημαντική προετοιμασία. Είναι λίγο οξύμωρο το γεγονός πως ο Μπλατ απολύθηκε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ στηρίχθηκαν απόλυτα οι εισηγήσεις του στο κομμάτι μεταγραφών. Από την άλλη πλευρά όμως, η τραγική εμφάνιση στη Γαλλία, σε συνδυασμό με το άρρωστο κλίμα που έβγαζε η ομάδα οδήγησε στην απομάκρυνση. Ας επεκταθούμε σε τρία-τέσσερα βασικά σημεία που απέτυχε ο πρώην πλέον τεχνικός των ερυθρολεύκων.

Μετά τη χειρότερη χρονιά της σύγχρονης ιστορίας του μετά το 2011, με πολλά εξωαγωνιστικά προβλήματα και όχι μόνο, ο Ολυμπιακός αποφάσισε να κάνει ριζικές αλλαγές σε όλο τον οργανισμό. Είχαμε μάλιστα αποχώρηση και στη θέση του GM, με τον Σταυρόπουλο να μετακομίζει στο Μιλάνο έπειτα από 19 συναπτά έτη στους Πειραιώτες. Χωρίς εκείνον το ρόστερ ολοκληρώθηκε σχετικά γρήγορα και πλέον θεωρώ ότι ήρθε η ώρα για τον Μπλατ να μας δείξει αν παραμένει ακόμα ο μεγάλος τεχνικός που ξέραμε ή το πέρασμα του χρόνου άφησε σημάδια πάνω του.

Όταν κάνουμε μία συνέντευξη, κάποια από τα λεγόμενα των καλεσμένων μένουν στο κεφάλι και προσπαθώ να τα συνδυάσω με την πρακτική. Ο Δημήτρης Ιτούδης π.χ. μας είπε προχθές πως η στελέχωση των ομάδων της Ευρωλίγκα δεν είναι εξ ολοκλήρου θέμα προτίμησης, αλλά εξαρτάται πολύ συχνά από την διαθεσιμότητα παικτών στην αγορά. Η αγορά ανοίγει και κλείνει κατά περιόδους, ανάλογα με το τι συμβαίνει σε ΝΒΑ και Κίνα και έτσι οι προπονητές ελίσσονται μεταξύ των ανοιχτών "παραθυρων", αναλαμβάνοντας κάποια ρίσκα πρόβλεψης, τα οποία όσο να ναι δεν μπορεί να είναι τεράστια. Ειδικά σε μία συγκυρία όπως αυτή της ΤΣΣΚΑ την δεδομένη στιγμή, όπου οι τρεις βασικοί γκαρντ αναχώρησαν για άμεσους ανταγωνιστές, η ανάγκη να αναπληρωθεί το κενό με την μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια φαντάζει ως επιβεβλημένη.