Ας με συγχωρέσετε για τον τίτλο του κειμένου, αλλά εκεί που τα διπλά είχαν γίνει είδος προς εξαφάνιση τα προηγούμενα χρόνια, με τις ομάδες να μοχθούν για το πλεονέκτημα στην κανονική διάρκεια της σεζόν, φτάσαμε στο σήμερα όπου τα break διαδέχονται το ένα το άλλο. Το σκηνικό στο game 2 άλλαξε, με τον Παναθηναϊκό να παρουσιάζεται απόλυτα συγκεντρωμένος στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού και να φτάνει δικαιότατα  στην ισοφάριση της σειράς σε 1-1. Ο Ολυμπιακός από τη μεριά του, με εξαίρεση το εξαιρετικό πρώτο διάστημα στην επίθεση, φάνηκε αγχωμένος, χάνοντας τον έλεγχο του αγώνα στο δεύτερο ημίχρονο, καταφεύγοντας σε βεβιασμένες (για να μην πω κάκιστες) επιλογές στην επίθεση. Η αμυντική του προσήλωση είχε αρκετές μεταπτώσεις, τις οποίες θα δούμε και παρακάτω. Η σειρά βρίσκεται σε εξέλιξη, παραμένει ανοιχτή για κάθε κατεύθυνση, οπότε μην βιαζόμαστε να κρίνουμε και να βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα, γιατί ο δρόμος είναι μακρύς.

Οι πραγματικοί τελικοί του μπάσκετ, όχι αυτό το αίσχος του ΝΒΑ, ξεκίνησαν με break του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ. Οι ερυθρόλευκοι, στο πρώτο μπρα ντε φερ των δύο ομάδων παρουσιάστηκαν απόλυτα έτοιμοι, με τους πράσινους αντιθέτως να είναι κατώτεροι του αναμενομένου. Αφήνοντας έξω από το κάδρο όλα τα άσχημα γεγονότα που συνέβησαν την εβδομάδα που μας πέρασε, είχα μεγάλη απορία πώς οι δύο προπονητές θα προσέγγιζαν τον αγώνα και πώς οι παίχτες θα παρέμεναν πνευματικά συγκεντρωμένοι. Πώς θα διαχειριζόταν ο Παναθηναϊκός την αύρα, την ετοιμότητα , την ορμή που έδειχνε το τελευταίο διάστημα  σε συνδυασμό με τις φωνές για σκούπα που ακουγόντουσαν στα social media; Πώς ο Ολυμπιακός την κούραση βασικών παιχτών, την κακή κατάσταση του Πρίντεζη, την μέτρια εικόνα στο παρολίγον  κάζο από το Προμηθέα στο ΣΕΦ και γενικά τα σύννεφα που υπάρχουν στον οργανισμό μετά τον αποκλεισμό από τη Ζάλγκιρις;

Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από την Ζαλγκίρις δίκαια , με έναν δημοφιλώς αναπάντεχο τρόπο. Δεν κατάφερε σε τρία παιχνίδια της σειράς να παίξει καλή άμυνα και να ρίξει τα ποσοστά των Λιθουανών , ενώ στην επίθεση ήταν ο γνωστός Ολυμπιακός των κακών ποσοστών και της κυριαρχίας των sets γύρω από τον Βασίλη Σπανούλη. Η συνταγή εδώ και χρόνια πήγαινε μια χαρα, φέρνοντας διαδοχικές επιτυχίες, αλλά φέτος απέτυχε, τελικά μάλλον προβλέψιμα.

Ωραίες οι δυο εβδομαδες διακοπών, καλώς ξαναβρισκόμαστε.

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται τρεις νίκες μακριά από ένα ακόμη φάιναλ φορ και θεωρητικά θα τα καταφέρει. Η Ζαλγκίρις στέκεται απέναντι του με αυτοπεποίθηση και έλλειψη άγχους, καθώς η φετινή της πορεία ξεπέρασε ήδη τις προσδοκίες, όμως τα πνευματικά αυτά πλεονεκτήματα συνήθως τα ισοσκελίζει το καλύτερο μπάσκετ , η εμπειρία, η γνώση και το ταλέντο. Οι ερυθρόλευκοι υπερτερούν εκ των προτέρων στα τρία από τα τέσσερα και μένει απλώς να παίξουν καλύτερα για να βρεθούν στο Βελιγράδι, εκεί όπου μπορεί κάλλιστα να βρεθεί και ο Παναθηναϊκός και να γίνουν ωραίοι τσαμπουκάδες και λοιπές ομορφιές. Πίσω στο παρόν, για να αντιστραφεί το σενάριο (από την Πειραιωτικη σκοπιά πάντα) , ο Σάρας θα πρέπει να κερδίσει τρεις φορές κατά κράτος στην μάχη της ομαδικότητας. Ενδεχόμενη πρόκριση της Ζαλγκίρις θα αποτελεί πρώτα από όλα ένα δικό του προπονητικό επίτευγμα έναντι του αντιπάλου κόουτς. Δεν νομίζω πως θα συμβεί, παρόλα αυτά το παρελθόν (βλ. Σιένα) καλεί για την δέουσα προσοχή.

Μία αγωνιστική πριν το τέλος της κανονικής περιόδου της Ευρωλίγκα, οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού προβληματίζονται. Οι ερυθρόλευκοι έχουν τρεις ήττες στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια, άλλοτε παίζουν καλά και χάνουν (ΤΣΣΚΑ, β' ημίχρονο με Μάλαγα), άλλοτε παίζουν μέτρια και κερδίζουν (Εφές), άλλοτε παίζουν τελείως χάλια (λίγο Μάλαγα, Μπαρτσελόνα). Σταθερότητα στην απόδοση πάντως δεν έχουν, την ώρα που δύο υποψήφιοι αντίπαλοι δείχνουν "να είναι καλά", που θα λεγε και μια ψυχή. Η Μπασκόνια έρχεται φορτσάτη, με επιθετικό μπάσκετ και συνεχόμενες εμφατικές νίκες και η (λιγότερο πιθανή) Ζαλγκίρις κέρδισε την ΤΣΣΚΑ αγωνιζόμενη όμορφα. Ο Ιτούδης μίλησε για έλλειψη κινήτρου, όμως λίγο έπεισε. Την ίδια έλλειψη θεωρητικά η ΤΣΣΚΑ θα μπορούσε να την νιώθει στα μισά παιχνίδια. Δύο τουλάχιστον σύνολα κάτω από τον Ολυμπιακό μοιάζουν σε φόρμα, με την διασταύρωση με ΠΑΟ ή Χίμκι να βρίσκεται στην σφαίρα της απιθανότητας. Πρέπει να ανησυχούμε;

(Φωτό από τον παρακάτω σύνδεσμο του real.gr http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=667408&catID=6)

Η συγκίνηση (δεν ξερω για ποιον ακριβώς) ήταν πολύ μεγάλη τις προάλλες στο ΣΕΦ, όπου βρέθηκα τυχαία καθώς κανονικά έπρεπε να ήμουν στη Βυτίνα, αλλά τέλος πάντων. Ο Ντάνιελ Χάκετ αποθεώθηκε από τον κόσμο του Ολυμπιακού, διότι στην θητεία του στους ερυθρόλευκους τα είχε δώσει όλα και η αγάπη του για τον σύλλογο είναι εξωστρεφώς δηλωμένη από τον ίδιο. Xαιρέτησε τους πάντες , ξαναχαιρετησε όταν τον αποθεώσανε μεσούσης της αναμέτρησης και έφυγε με τα ευχολόγια του Γιώργου Πρίντεζη για επαναφορά στην ομάδα του λιμανιού. Ο Πρίντεζης είπε επίσης και κάτι άλλο. Πως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος κάπου στενοχωρήθηκε με την φυγή του Ιταλού, η οποία εντούτοις ήταν επιβεβλημένη για ιατρικούς λόγους. Οι δυο χώρισαν αναγκαστικά, αλλά ξανάσμιξαν σε μία περίσταση που όντως έμοιαζε με συνάντηση παλιών φίλων. .

Μένω σε περιοχή που έχει πολλά πεύκα και αυτή την εποχή γίνομαι συστηματικά σκατά. Η γύρη καλύπτει τα πάντα, κολλαει στις σόλες των παπουτσιών και την μεταφέρω σπίτι, μετά μπαίνει στα μάτια , δακρύζω. Το παρμπρίζ του αυτοκινήτου καλύπτεται κάθε πρωί από ένα παχύ στρώμα, που οταν το απωθούν οι καθαριστήρες κάνει φςςςςςς φςςςςς. Αν δε, επιλέξω να πετάξω με την μία νερό επάνω, τότε το τζάμι γεμίζει με κίτρινη λάσπη, πού και πού από αναμεμειγμένη με ζωμό λιωμένης κάμπιας. Οι κάμπιες λεει μας φέρνουν αλλεργία ως εξής. Καθώς περνάμε δίπλα τους τρέμουν από τον φόβο και εκτοξεύουν μικρά μικρά τριχίδια, τα οποία πηγαίνουν και κάθονται στο δέρμα , προκαλώντας ερεθισμούς. Η πρώτη αντίδραση είναι φυσικά "γαμημένες κάμπιες", η δεύτερη το άνοιγμα του ραδιόφωνου ή καλύτερα η σύνδεση του γιουτιούμπ με τα μεγάφωνα. "California dreaming" σε δυο τρεις τέσσερις διασκευές, δεν ξέρω γιατί, μην με ρωτήσετε, έτσι περασε σχεδόν μια εβδομάδα κιτρινίλας.

Ύστερα από ένα σερί 3-0 υπέρ του ΠΑΟ τη φετινή περίοδο στα μεταξύ τους παιχνίδια, οι δυο μονομαχοι μπήκαν στο γήπεδο με το κίνητρο στα ύψη. Από την μία πλευρά οι γηπεδούχοι αγωνίζονταν στο κάστρο τους, με τον κόσμο να γεμίζει το ΟΑΚΑ και τους Τζέιμς-Πέιν να παίρνουν το βάπτισμα του πυρός εντός έδρας,  και υπό την σκιά της παρουσίας του διοικητικού ηγέτη τους, παρά την τιμωρία από την Ευρωλίγκα. Από την άλλη πλευρά οι φιλοξενούμενοι στην επιστροφή του Τιγί και με την προσθήκη του Μπόμπι Μπράουν, φιλοδοξούσαν να σπάσουν το σερί αυτό, γιατί το ψυχολογικό βάρος σε περίπτωση νέας ήττας θα ήταν μεγάλο. Τελικά ο Ολυμπιακός κατάφερε να φτάσει στην τελική επικράτηση σε ένα ματς διαφήμιση, κλειδώνοντας ουσιαστικά το πλεονέκτημα έδρας και βάζοντας στόχο για την πρωτιά στις επόμενες αγωνιστικές με το πρόγραμμα του να μην του το απαγορεύει. Ο Παναθηναϊκός με την ήττα αυτή μένει πολύ πίσω όσον αφορά την τετράδα, με τον κίνδυνο να μείνει εκτός οκτάδας να παραμένει μικρός.

Αν ένα πράγμα έγινε φανερό χθες βράδυ είναι πως ο Βασίλης Σπανούλης είναι μάλλον ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού και φετος. Όχι κάποιο ιδιαίτερα επιστημονικό συμπερασμα, αλλά πέρα για πέρα αληθινό, υπό την έννοια πως υπάρχουν στο μπάσκετ κάποιες άυλες παράμετροι (στα αγγλικά ο όρος είναι intangibles) , οι οποίες μπορούν να επιδράσουν σε ένα σύνολο με τρόπο απρόβλεπτο. Όταν π.χ. ο συμπαίκτης βλέπει τον μεγάλο σταρ να προσπαθεί ασταμάτητα και να μπαίνει σε κάθε φάση λες και έρχεται το τέλος του - μπασκετικού - κόσμου, είναι πιθανόν να σκεφτεί "α, μήπως να το πάρω κι εγώ κάπως αλλιώς"; Συμβαίνει συχνά ο καλύτερος παίκτης να αποτελεί έμπνευση και για τους υπόλοιπους και να τους παίρνει από το χέρι, κι ας λένε τα νούμερα ότι π.χ. ο Ολυμπιακός ίσως να μην αυξάνει την συνολική του ευστοχία με τον αρχηγό μέσα ή ίσως να μπάζει στην άμυνα. Δεν έχω κοιτάξει πώς έχουν εξελιχθεί πρόσφατα, δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει και ιδιαίτερα την δεδομένη στιγμή. Είναι φανερό , άλλωστε, στα τελευταία δύο παιχνίδια με ΑΕΚ και Βαλένθια, ότι διάφοροι παίκτες έχουν πάει πίσω στον τομέα της προσήλωσης στην κατοχή.

Ένας από τους πιο συναρπαστικούς τελικούς στην ιστορία του Κυπέλλου Ελλάδας ήταν ο χτεσινός. Η ΑΕΚ, πραγματοποιώντας την καλύτερη εμφάνιση της εφετινής σεζόν, επικράτησε δικαιότατα των ερυθρολεύκων, που απογοήτευσαν στη μεγαλύτερη διάρκεια του παιχνιδιού. Οι κίτρινοι έδειξαν ότι το ήθελαν όσο τίποτε άλλο, με τους περισσότερους παίχτες να εμφανίζονται παθιασμένοι, πιστοί στο πλάνο του προπονητικού σταφ και διψασμένοι για τη διάκριση, σε αντίθεση με τους κόκκινους, που οι περισσότεροι υστέρησαν και δεν μπήκαν ποτέ στη νοοτροπία του τελικού. 'Αλλωστε ένας Σπανούλης δεν φέρνει την άνοιξη. Στο κομμάτι των προπονητών, νικητής στη σκακιέρα δίχως αμφιβολία ήταν ο Ντράγκαν Σάκοτα, ο οποίος έχει δεχθεί σκληρή κριτική κατά καιρούς, ωστόσο ο τίτλος του δίνει πολλά credits για το υπόλοιπο της σεζόν, με την χρονιά να θεωρείται απόλυτα επιτυχημένη ήδη. Ο Σφαιρόπουλος, παρότι είμαι υποστηρικτής του, αποδείχθηκε κατώτερος του αναμενομένου με τις αντιδράσεις του στο πάγκο να είναι ένα κλικ πιο αργές από ότι ζήταγε η ομάδα.