"Ούτε ο Πάσπαλι(ε) να γυρνούσε", πετάχτηκε ο κολλητός δίπλα και είχε δίκιο, υπό την έννοια πως οι ζητωκραυγές ήταν αληθινά σπάνιες. Βέβαια, μάλλον και εκείνος ξέχασε το δημοφιλές άσμα της εποχής.  "Μαλάκα φαρμακοποιέ, αγόρασες τον Πασπαλι(έ), χάνει τις βολές , πατάει τις γραμμές και είναι και μαλάκας και μπινέ-έ-ες". Ο Ζαρκο έκανε το λάθος να πάει στον Παναθηναϊκό και όπως κάθε κτητική σχέση , έτσι και εκείνη μεταξύ εκείνου και του Ολυμπιακού εμελλε να πάει στα κομμάτια. Ο πιο σημαντικός παίκτης στην ιστορία του συλλόγου, πριν από τους σταρ της σημερινής εποχής, δεν έτυχε ποτέ των τιμών που του άξιζαν, αλλά έφαγε σίγουρα τα μπινελίκια που του αναλογούσαν. Ο Χάκετ αντιμετωπίστηκε περίπου σαν ήρωας, με όσους τον ήξεραν προσωπικά από το Ακάνθους να είναι ένα τόνο πιο ενθουσιώδεις.

Ελα οκ, κάνω πλάκα. Ο Ντάνι είναι κατά την γνώμη μου ένας πολύ καλός παίκτης, με ηγετικά χαρακτηριστικά σε ο,τι αφορά τον καθορισμό του ρυθμού (όποιος και αν είναι αυτός) και την ένταση της αμυντικής προσπάθειας. Η συμπεριφορά του στο γήπεδο και ο αλτρουισμός αποτελούν παράδειγμα για κάθε συμπαίκτη, ενώ είναι αληθινά μοναδικός στην αναχαίτιση αντιπάλων ψηλών στο χαμηλό ποστ. Ενας σιωπηλός ηγέτης, ο οποίος φέτος έχει σημαντικό ρόλο στην Μπάμπεργκ, ως έναν εκ των τριών βασικότατων γκαρντ (Χίκμαν, Ζήσης οι άλλοι δυο). Σύμφωνα με το overbasket, με εκείνον στον παρκέ, οι Γερμανοί βελτιώνουν σημαντικά τα ποσοστά τους στην επίθεση και την αποτελεσματικότητα, όσο και δυσκολεύουν τους αντιπάλους τους στους αντίστοιχους τομείς. Το θέμα είναι ότι στο παρκέ δεν πολυβρίσκεται μέσα στο τέλος των αγώνων, ή ότι αυτό συμβαίνει περισσότερο με τον Ζήση, τον Χίκμαν, ακόμη και τον Λο. Ο φίλος μου ο Παναγιώτης (@lostgps), οπτικοποίησε έξοχα την κατανομή των χρόνων, με τα πιο σκούρα χρώματα να παραπέμπουν σε μεγαλύτερη συχνότητα συμμετοχής ανά λεπτό. Ψάξτε το λίγο καλυτερα και στο λινκ (https://public.tableau.com/shared/5SD2X7SFQ?:display_count=yes) και θα δείτε πως στα τελευταία των αγώνων ο Χάκετ βγαίνει. Δεν έχει μάλιστα τελειώσει τα 7 τελευταια.

 Eίναι λογικό. Ο Τρινκιέρι ήθελε συχνά να έχει επιθετικές επιλογές και στην crunch time παίκτης που δεν σουτάρει από μακριά πολλές φορές μπορεί να μην προτιμηθεί, ενώ οι ευκαιρίες για αιφνιδιασμούς σπανίζουν. Το rotation αποκαλύπτει πως παρά την σημαντική συνεισφορά στην ομαδική λειτουργία ή τα αυξημένα λεπτά, ο Χάκετ είναι ένας παίκτης ρόλου. Με τον Μπάνκι στον πάγκο, βάσει και του προηγούμενου ιστορικού των δύο, είναι αμφίβολο αν θα αλλάξει αυτό, αν και η Μπάμπεργκ δεν έχει Λάνγκφορντ ή Τζέρελς, ούτε Μπόμπι Μπράουν. Στην μοναδική χρονιά που παίκτης και προπονητής αποφάσισαν να στηριχτούν απόλυτα ο ένας στον άλλον (την περίοδο 2014-15), η Μιλάνο στο τοπ-16 πάτωσε και ο Χάκετ είχε 9% (!) στα τρίποντα . Η λεπτομέρεια είναι πως οι Μαρσόν Μπρουκς και Τζο Ράγκλαντ δεν είχαν ούτε την κλάση, ούτε την προσωπικότητα προηγούμενων γκαρντ. Αντίθετη εικόνα πάλι υπήρχε στη Σιένα και μετά την φυγή του Μπράουν, όταν δίπλα του υπήρχε ο Ερικ Γκριν και ο κόουτς Κρέσπι του είχε δώσει την μπαγκέτα, με την μεταγραφή στον Τζόρτζιο να έρχεται ως επιστέγασμα. Όσο για τον Ολυμπιακό; Τα ξέρετε. "Είναι δυνατόν να παίζει παραπάνω ο Μάντζαρης ρε Σφαιρόπουλε;". Δεν ξέρω, βάλτε εσείς τον Μάντζαρη να καθοδηγήσει την second unit.

Γενικώς, ο Ντάνιελ Χάκετ έχει μια καριέρα που χαρακτηριζεται από πρωταγωνιστικές εκλάμψεις και αθόρυβες ηγετικές παρουσίες, με τις δεύτερες να εμφανίζονται πολύ περισσότερο πίσω από κάθε στροφή της πορείας του. Αυτό σημαίνει πως του χρόνου ή του παραχρόνου μπορεί να μην κάνει ντε και καλά στον Ολυμπιακό, αν η υπόλοιπη στελέχωση δεν τον προσκαλεί. Δεν είναι ούτε πιθανό, αλλά ούτε απίθανο, πάντως το "Ντάνι αλάνι για πάντα στο λιμάνι" μοιάζει περισότερο με ψυχαναγκασμό. Θα τον ήθελα πίσω, αλλά δεν με πειράζει που τον βλέπω και σαν έναν παλιό φίλο.

Οι παλιοί φίλοι, εξάλλου, όταν συναντιούνται χωρίς να έχει χαλάσει η σχέση τους, ενίοτε κάνουν την στιγμή να μοιάζει με χωροχρονικό θαύμα. Σε πέντε λεπτά μπορούν να συμπυκνώσουν περίπου τα πάντα από πάντοτε. Μερικούς παλιούς φίλους συνάντησα περίπου τυχαία το Σάββατο βράδυ σε ένα υπόγειο κάτω από την μουσική , και έτσι αυτό το κείμενο πήγε πίσω και άλλαξε μορφή. Ήπιαμε γενικώς και η όλη κατάσταση έφερε στην επιφάνεια αυτό που ακολουθεί. Οταν πρωτοπαρουσιάστηκε σε δίσκο με άλλο όνομα, μπροστά σε περίπου 30-40 άτομα, ήμουν παρέα τους. Αφιέρωση λοιπόν δυο τραγουδακια σε εκείνους από την δικη τους δουλεια, Γιάννη που είσαι ρε μαλάκα.