Σκέφτομαι ότι περίπου το ίδιο με τις κάμπιες συμβαίνει και με τον Μάικ Τζέιμς. "Γαμημένε Μάικ Τζέιμς". Ήρθες στην Πανάθα και έφερες την καταστροφή, μέχρι και εδώ στο BG έχουμε κάνει το σύνθημα μπαϊράκι. Υποθέτω ειναι και ότι έχει βγει προς τα έξω - άγνωστο πώς - ότι ο Τσάβι Πασκουάλ έβγαζε φλύκταινες στο άκουσμα του ονόματος, και έτσι ξεχάστηκε πως πέρυσι , κατά τον Μάιο - Ιούνιο, ο Μάικ Τζέιμς ήταν μια πανέμορφη πεταλουδίτσα, που πέταγε με περίσσια ελευθερία στο παρκέ του ΣΕΦ, διαλύοντας εις τα εξ ων συνετέθη την καλύτερη ευρωπαϊκή άμυνα. Στα πέντε παιχνίδια των τελικών είχε 12 πόντους , 4,4 ριμπάουντ, 4 ασίστ και μόλις 1,4 λάθη , με τον Καλάθη δίπλα του να παίζει εξαιρετικά και τις τουιτερομαχίες σε πλήρη εξέλιξη. Μάικ, μείνε!

Πριν από όλα αυτά όμως, όπως οι κάμπιες, όπως και φέτος, ο Μάικ Τζέιμς προκαλούσε αλλεργία σε μεγάλη μερίδα του μπασκετικού κοινού, που αδυνατούσε να κατανοήσει πώς ο παίκτης πίσω/δίπλα ή πάνω από τον Καλάθη είχε τόσο διαφορετικά χαρακτηριστικά. Η καμπή διαρκείας του Νικ την σεζόν 16/17 αποδόθηκε σε μεγάλο μέρος σε εκείνον, κάτι που φυσικά καταρρίφθηκε στην πράξη στο τέλος της σεζόν και μέσα σε μια νύχτα στο πρόσφατο ντέρμπι απέναντι στον Ολυμπιακό. Εκεί ο Τζέιμς έκανε διάφορα περίεργα, αλλά ο Καλάθης έπαιξε σαν δαιμονισμένος και μάλιστα στην crunch time οι δυο τους συνυπήρχαν.

Όπως και να χει, δύο ευρωπαϊκά παιχνίδια μετά την επιστροφή του πρώην άσου των Σανς (Πέλικανς, γουατέβερ), βρισκόμαστε στο στάδιο των αλλεργιογόνων τριχιδίων. Και είναι λογικό, διότι το στυλ του είναι τέτοιο , που όσο να ναι κρίνεται σχεδόν αποκλειστικά από το αποτέλεσμα της προσπάθειας για σουτ. Στο ντέρμπι ο Τζέιμς έχασε ένα τρίποντο μπροστά στον Μακλίν, έφαγε μια τάπα από τον Παπανικολάου στο τελευταίο λεπτό και μπέρδεψε τα μπούτια του στην κατοχη που θα έδινε την νίκη ή θα οδηγούσε στην παράταση. Ηταν και οι τρεις προσωπικές προσπάθειες, που δεν μπορείς να πεις ότι ήταν λάθος, απλώς ο γκαρντ του τριφυλλιού τις πέταξε όλες στον βρόντο. Είναι όμως αμφίβολο αν τον θέλει για κάτι τόσο διαφορετικό ο Πασκουάλ, ο οποίος αποδεδειγμένα δεν μπορεί να βασιστεί σε πολλά ποιoτικα λεπτά από τον Λεκαβίτσιους ή τον Παππά. Mια ματιά στην στατιστική των δυο θα σας πείσει. Ο Λέκα πχ, σουτάρει με 50% (!) στα τρίποντα, αλλά παίρνει λίγο πάνω από μία προσπάθεια το παιχνίδι, βγάζοντας μόλις 1,7 ασιστ. Απειλή για την άμυνα δεν τον λες, ενώ στην άλλη άκρη του παρκέ αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα. O Παππάς δε, είναι μία του ύψους και μία του βάθους, ενώ ο Ντένμον πασχίζει να βρει θέση στην δωδεκάδα. Ίσως στο πρόσωπο του τελευταίου να βρίσκεται μια λύση, υπό την έννοια ότι προσφέρει αυτό που δεν έχουν οι άλλοι, δηλαδή παιχνίδι χωρίς την μπάλα και απόλυτα αξιόπιστο σουτ τριών πόντων. Δεν ξέρω.

Καμία φορά πάντως, το να εστιάζει κανείς μόνο στον παίκτη ή στον περιφερειακό παρτενέρ του, ίσως είναι παραπλανητικό. Στο ξεκίνημα του αγώνα με την Χίμκι, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός τα έκανε αληθινά μαντάρα, στην πεντάδα υπήρχαν (πέραν των Καλάθη-Τζέιμς) οι Σίγκλετον, Αντετοκούνμπο και Γκιστ. Σωστό spacing με αυτή την σύνθεση δεν γίνεται να υπάρξει και ήταν φυσιολογικό ένας τέτοιος συνδυασμός να άλειψε πολτό μολόχας για τις κάμπιες του Μπαρτζώκα, ώστε η pack line defense του Ελληνα κόουτς να μπει σε πλήρη εφαρμογή. Τι είναι η pack line defense είπατε; Κάτι τέτοιο, για να το συγκρίνουμε με το man to man.

Στεκόμαστε όλοι λίγο πιο μέσα από το τρίποντο και υπολογίζουμε στο μάκρος και την αθλητική ικανότητα, ώστε να προλαβαίνουμε εύκολα τα close out. Αν μάλιστα ο αντίπαλος δεν έχει και τίποτα σπουδαίους σουτέρ, μπορούμε κάλλιστα να συγκλίνουμε περισσότερο και να κάνουμε την ολοκλήρωση των πασών αληθινά δύσκολη υπόθεση. Ειδικά τα μις ματς στο χαμηλό ποστ δεν οδηγούν πουθενά, διοτι η άμυνα μπορεί να ντουμπλάρει θυσιάζοντας μάλλον εύκολα εναν έξτρα παικτη, εφ'οσον πιθανοί υποδοχείς μιας πάσας είναι τρεις μη σουτέρ (non shooters). Τόμας και Γκιλ - σε κύκλο - μπορούν να ελέγξουν τα πάντα.

O Πασκουάλ άλλαξε αυτή την σύνθεση μετά το κακό 14-6, βάζοντας μέσα στην θέση του Θανάση τον Ριβερς, και η ομάδα ανέκαμψε προσωρινά. Στο δεύτερο ημίχρονο η καθίζηση ήρθε χωρίς το δίδυμο Καλάθη-Τζέιμς μαζί στο παρκέ, ενώ στο ξεκίνημα του ντέρμπι στο ΟΑΚΑ ο Αντετοκούνμπο δεν υπήρχε στην πεντάδα. Ο Λοτζέσκι επανήλθε ως βασικός, αυτή την φορά από την θέση 3, κάτι απόλυτα λογικό.

Εδώ πιστεύω πως βρίσκεται και το όλο ζήτημα, προκειμένου η κάμπια να αρχίσει σιγά σιγά να υφαίνει το κουκούλι της. Η μεταγραφή του Τζέιμς δεν είναι από μόνη της καλή ή κακη (ο παίκτης φυσικά είναι καλός και ως στοιχεία αναγκαίος), αλλά εξαρτάται από τα σχήματα, στα οποία ο Πασκουάλ δεν φαίνεται να έχει ακόμη κατασταλάξει. Ο φετινός Παναθηναϊκός , σε σχέση με τον αντίστοιχο περσινό, είναι ένα σύνολο που ψάχνει πολύ τους πλάγιους σουτέρ, διότι έχει περισσότερους. Ο Σίγκλετον δεν παίζει ποτέ στο 5, ο Λοτζέσκι αποτελεί πρόσθεση μακρινής απειλής στην θέση 3, εγχείρημα για post up three δεν επιχειρήθηκε, ούτε υπάρχει σέντερ που να έχει παιχνίδι με πλάτη και δημιουργία (εκτός αν θεωρήσουμε τον Βουγιούκα ίσης επίδρασης με τον Μπουρούση). Ο Τζέιμς πρέπει να μάθει να πασάρει γρηγορότερα , πάει και τελείωσε, ή καλύτερα να δρα γρηγορότερα στον χρόνο επίθεσης. Την ίδια στιγμή, υπάρχουν διάφοροι στην ομάδα που δεν τον ξέρουν ακόμη.

Κατά μία εννοια, η κατάσταση θυμίζει τον Ολυμπιακό όταν μπήκε ο Σπανούλης, όχι τόσο από πλευράς επίδρασης, όσο από πλευράς "βίας". Ο Πασκουάλ δίνει στον νέο του γκαρντ πάρα πολλά λεπτά και εκείνος δεν είναι ακόμη έτοιμος, καθώς προέρχεται απο απραξία. Η περίπτωση του δεν έχει καμία σχέση με εκείνη του Μπράουν στον Ολυμπιακό, ο οποίος φαίνεται εξίσου διατεθειμένος να παίξει λίγα λεπτά, όσο και να αναγνωρίσει την απόλυτη κυριαρχία του Σπανούλη. Είναι, με απλά λόγια, ρολίστας, ενώ ο Τζέιμς ήταν πέρυσι στον ΠΑΟ πρωταγωνιστής. Το λάθος του τριφυλλιού δεν είναι ότι τον έφερε, αλλά ότι περίμενε τόσο καιρό να πάρει παίκτη, όταν ήταν φανερό πως ο προπονητής στηριζόταν ουσιαστικά μόνο στον Καλάθη, με τα λεπτά των υπόλοιπων να θυμίζουν ασανσέρ. Ε δεν γινόταν, κάποιος έπρεπε να έρθει και μία δοκιμασμένη λύση είναι πάντα καλύτερη από μία άγνωστη, για αυτή την εποχή παντα.

Δηλαδή, για την άνοιξη... Είναι ωραία η άνοιξη, παρά τις κάμπιες και την γύρη. Δίνει μία αίσθηση προοπτικής και επιπλέον δεν νιώθεις περίεργα όταν μπαίνεις στο μπούκινγκ. Στο τέλος της, ο Τζέιμς μπορεί να έχει γίνει ξανά πεταλούδα, αν και μάλλον σημαντικότερο είναι να μην βγει ο Πέιν μεταξοσκώληκας or something.