Το προηγούμενο καλοκαίρι, άλλωστε, η αλλαγή της φυσιογνωμίας του ρόστερ ήταν τέτοια , που απαιτούσε και ένα διαφορετικό στυλ μπάσκετ προκειμένου να υποστηριχθεί. Το μέγεθος και η αμυντική ικανότητα στα γκαρντ μειώθηκαν χάρην της εκτελεστικής δεινότητας και πολυφωνίας , οι πλάγιοι παίκτες αυξήθηκαν σε αριθμό και η θέση του σέντερ (για πρώτη φορά εδώ και χρόνια) δεν στελεχώθηκε με "αθλητικό" ψηλό, ο,τι τέλος πάντων και να είναι αυτό. Ήταν περίπου αυτονόητο (εξαγγέλθηκε κιόλας) πως οι ερυθρόλευκοι θα έπρεπε πλέον να παίξουν αλλιώς. Θεωρητικά, για να ισοσκελιστούν τα όποια αμυντικά προβλήματα, η επίθεση θα έπρεπε να είχε αναβαθμιστεί. Δεν συνέβη. Αντί αυτού, η άμυνα εξακολούθησε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και το παιχνίδι συγκεντρωμένο στα χέρια του ενός, άντε των δύο. Το usage rate του Βασίλη Σπανούλη κατέληξε στο 30%, νούμερο μεγαλύτερο από κάθε αλλη χρονιά, ο ρυθμός δεν αυξήθηκε , οι Στρέλνιεκς και Ρόμπερτς δεν συμμετείχαν πολύ στην οργάνωση των επιθέσεων, σίγουρα και με δική τους ευθύνη. Με πολύ απλά λόγια, θα έλεγε κανείς πως ο Ολυμπιακός δεν άλλαξε αγωνιστική φυσιογνωμία, παρόλο που (στα χαρτιά) άλλαξε φυσιογνωμία στελέχωσης . Είναι προφανές πως για αυτό υπεύθυνος είναι ένας, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ο οποίος και επιβάλλεται πλέον να αντικατασταθεί.
Αυτά, καλό Σαββατοκύριακο. Θα έχει υπέροχο καιρό. Καθήστε σε μια παραλία μέχρι να γεμίσει το απόγευμα, την ώρα που ο ήλιος βρέχει δειλά τις πρώτες αχτίδες του στην ήρεμη θάλασσα του ορίζοντα. Το καλοκαίρι φτάνει νωρίτερα. Ααααααχ.
Η παραπάνω άποψη, παρότι και δική μου σε μεγάλο βαθμό, είναι κατά την γνώμη μου ρηχή. Ο Σφαιρόπουλος, με την όποια αγωνιστική νοοτροπία του, κλήθηκε να διαχειριστεί τις τύχες ενός οργανισμού με πολύ συγκεκριμένη φιλοσοφία, την οποία ο ίδιος δεν διαφοροποίησε ούτε στο ελάχιστο. Οι επιτυχίες της διετίας 12-13, μαζί με τον τελικό του 2015 , όταν συνέβαλε τα μέγιστα στην καθοδήγηση ενός ρόστερ που δεν επέλεξε, παγίωσαν μέσες άκρες κάποιες αρχές , οι οποίες αφορούσαν κυρίως την στελέχωση. Η κυριαρχία των δύο σταρ δεν αμφισβητούνταν, όπως και δεν αμφισβητήθηκε στην συνέχεια το μοντέλο του ελληνικού κορμού και του συμπληρωματικού ρόλου των ξένων παικτών. Δεν ήταν καθόλου παράλογο, καθότι όσο να ναι μπάλες δεν περίσσευαν για όλους και ένας γηγενής πυρήνας εγγυάται σίγουρα σταθερότητα. Επίσης, και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, ο κόσμος της ομάδας ήταν επί δύο σερί έτη απόλυτα ικανοποιημένος στην πλειοψηφία του, διότι κατακτήθηκαν δύο πρωταθλήματα απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να ξεχαστούν τα διδάγματα της θητείας των προηγούμενων προπονητών, τα οποία ήταν πρωτίστως αγωνιστικά. Επί Μπαρτζώκα και Ίβκοβιτς ο Ολυμπιακός στελεχώθηκε μεν βάσει του μοντέλου της εξαετίας '12-'18, προσπάθησε δε να παίξει διαφορετικά. Με ελευθερία στην πρωτοβουλία επί Ντούντα, με έμφαση σε αποστάσεις και σουτ επί του νυν κόουτς της Χίμκι. Τακτικά ο Σφαιρόπουλος σίγουρα δεν ήταν ο συνεχιστής τους, όμως ομολογουμένως ήταν επιτυχημένος με το δικό του δόγμα για δύο σεζόν και μερικώς επιτυχημένος με την ίδια συνταγή πέρυσι. Η επανάπαυση ήρθε ως λογική συνέπεια. Τα συμβόλαια συνέχισαν να μοιράζονται με τον ίδιο τρόπο, οι βασικές ισορροπίες δεν διαταράχθηκαν στο ελάχιστο και τελικά το προηγούμενο καλοκαίρι ζητήθηκε από τον κόουτς να αλλάξει κουλτούρα, ως αποτέλεσμα 3-4 μεταγραφών, που εκ των πραγμάτων δεν θα είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Σαφώς δεν τα κατάφερε , ούτε τόλμησε ιδιαίτερα, αλλά ο Ολυμπιακός απέτυχε φέτος ως οργανισμός, με την αποτυχία να συνίσταται στην άρνηση των πάντων να αναγνωρίσουν την ανάγκη για μεταστροφή στην αγωνιστική κατεύθυνση.
Όσοι παρακολουθείτε τα κείμενα του BG με κάποια έστω συνέπεια, θα γνωρίζετε ότι το θέμα της οργανικής αγωνιστικής αλλαγής με έχει προσωπικά απασχολήσει κάμποσο φέτος, με το παράδειγμα των Τορόντο Ράπτορς να στριφογυρίζει συνεχώς στο μυαλό. Υπάρχουν όμως και άλλα παραδείγματα, αποτυχίας. Ενα από αυτά είναι ο Παναθηναϊκός στην μετά-Ομπράντοβιτς εποχή, όταν και προσπάθησε να διατηρηθεί στην κορυφογραμμή με αλχημείες και αλλαγές προπονητων και δεν φρόντισε (ήδη από εποχής Ζοτς) να προετοιμάσει την επόμενη μέρα με συγκεκριμένα ζητούμενα. Την πιο κρίσιμη άμυνα της σεζόν 2015-16 , την έπαιξε ο Διαμαντίδης στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του. Σαν απόλυτα αντίθετο παράδειγμα, η φετινή Ρεάλ είναι κοντά στο φάιναλ φορ με πρωταγωνιστή έναν 19χρονο, για τον οποίον ο Μίρκο Μιλίσεβιτς μου είχε μιλήσει περίπου 4 χρόνια πριν, με τον Ρούντι ρολίστα και με ελάχιστα στελέχη κορμού από την ομάδα του '15.
Ο Ολυμπιακός απέτυχε κατά την άποψη μου πρώτα από όλα στην διαδικασία της ενδοσκόπησης. Δεν αναγνώρισε ότι μαζί με την επιτυχημένη συνταγή στελέχωσης χρειάζεται παράλληλα και μια ξεκάθαρη φιλοσοφία αγωνιστικής κατεύθυνσης, η οποία ενδέχεται με την σειρά της να επηρεάσει και την στελέχωση την ίδια, σε μία διαδικασία αλληλεπίδρασης. Τα καλά νέα είναι πως οι βάσεις για να γίνει αυτό την επόμενη σεζόν υπάρχουν. Οι ερυθρόλευκοι δεν βρίσκονται επ ουδενί στην θέση που ήταν ο ΠΑΟ όταν προσέλαβε τον Πεδουλάκη το καλοκαίρι του '12. Εχουν τέσσερις τουλάχιστον Ελληνες παίκτες σε καλή ηλικία, έχουν δυο βετεράνους που μπορεί να είναι χρήσιμοι σε μικρότερους ρόλους, έχουν τον πολύ καλό Στρέλνιεκς και για του χρόνου. Πιθανότατα θα αλλάξουν και προπονητή, όμως την στιγμή αυτή το συγκεκριμένο ζήτημα είναι κατά την γνώμη μου δευτερεύον. Αυτό που προέχει είναι να καταλήξει ο οργανισμός στο τι μπάσκετ θέλει να παίξει και να επικοινωνήσει τις επιθυμίες σε όσους θα τον απαρτίζουν από τις διακοπές και ύστερα, μέχρι και στον τελευταίο παίκτη.
Η διαδικασία αυτή θα πρέπει φυσικά να είναι ανεξάρτητη του αποτελεσματος των τελικών της Basket League, ενός πρωταθλήματος δύο ομάδων , που δεν έχει πρακτικά καμία ιδιαιτερη σημασία. Ενας από τους δυο θα το κερδίσει, σπουδαία τα λάχανα. Προσωπικά, θα δείξει, ίσως δώσω το διαρκείας στον κολλητό για τα δύο εκείνα παιχνίδια, των οποίων η ατμόσφαιρα εδώ και χρόνια με βαραίνει αφόρητα. Δεν έχω πλέον καμία όρεξη για διαιτητομαχίες και βρισίδια στους προπονητές. Αν έχει μείνει ο Σφαιρό μέχρι τότε, ούτε που φαντάζομαι τι θα ακούσει σε ενδεχομενη απώλεια του τίτλου. Εχω παρόλα αυτά τρομερή όρεξη για τον Οκτώβρη, διότι τελικά, θέλει δεν θέλει, ο Ολυμπιακός θα αλλάξει. Αυτό είναι από μόνο του συναρπαστικό.
