Το περασμένο καλοκαίρι, η Darussafaka άλλαξε ολοκληρωτικά, καθώς σημειώθηκε μπαράζ αποχωρήσεων (Wanamaker, Clyburn, Moerman, Anderson, Zizic, Slaughter, Bertans, Harangody, Batuk, Yagmur, Savaz). Η ομάδα δεν θα αγωνιζόταν στην EuroLeague κι οι καλύτεροι παίκτες της βγήκαν στην αγορά για νέους σταθμούς. Μοναδικοί παραμένοντες ήταν κανά-δυο παίκτες, ο Blatt και η... σκόνη. Πολλά νέα πρόσωπα ήρθαν. Το ρόστερ "φρεσκαρίστηκε" κι έγινε πιο νεανικό, καθώς ο μέσος όρος του μειώθηκε από τα 27.5 στα 23.6 έτη. Το υπέρογκο μπάτζετ της σεζόν 2016-17 δεν θα ήταν το ίδιο από τη στιγμή που ο βασικός χορηγός της ομάδας δεν υπήρχε πια. Ο David Blatt κλήθηκε να δημιουργήσει μια καινούργια ομάδα, την οποία ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει λίγο πριν την έναρξη της φετινής σεζόν ως "συναρπαστική, φιλόδοξη, αθλητική και... πεινασμένη". Σε μεγάλο βαθμό το μπάσκετ που έπαιξε φέτος η Darussafaka είχε πράγματι τα χαρακτηριστικά μιας αθλητικής, γρήγορης κι όχι στατικής ομάδας, η οποία είχε σε γενικές γραμμές καλή επιθετική λειτουργία στα περισσότερα ευρωπαϊκά της ματς, παίζοντας τις περισσότερες φορές σε υψηλό τέμπο.

Ο 59χρονος τεχνικός προσπάθησε να αναδείξει νέους παίκτες, εξελίσσοντας αρκετούς από αυτούς. Δεν παραμέλησε τους μικρούς ηλικιακά Τούρκους, μοίρασε ξεκάθαρους ρόλους στους ξένους του, παρουσιάζοντας ένα πολύ αξιόλογο πρότζεκτ, αυτή τη φορά μακριά από την EuroLeague όπου τον είχαμε συνηθίσει και με σαφώς λιγότερα οικονομικά μέσα σε σχέση με εκείνα που είχε σε προηγούμενες απόπειρες. Ανεξαρτήτως της τελικής θέσης της Darussafaka στην TBL, η σεζόν είναι ήδη επιτυχημένη, αφού ένας μεγάλος στόχος - εκείνος της επιστροφής στα... σαλόνια - επετεύχθη και μάλιστα χωρίς τυμπανοκρουσίες, δίχως ιδιαίτερο θόρυβο και λάμψη. Αντίθετα, έγινε με αθόρυβη δουλειά, βήμα-βήμα κι ενώ η "Dacka" δεν ήταν καν το πρώτο φαβορί για να τα καταφέρει. Υπήρχαν ομάδες με καλύτερα ρεκόρ, με πιο θεαματικά αποτελέσματα, με πιο ζεστές έδρες κι ίσως μεγαλύτερο ενθουσιασμό. Όμως στο τέλος της διαδρομής, πάνω στην κούπα του EuroCup χαράχθηκε το όνομα της ομάδας του David Blatt και πάμε να δούμε πως και γιατί συνέβη τελικά αυτό.

Η διαδρομή και τα στοιχεία που έκαναν την διαφορά

Η ομάδα προκρίθηκε χωρίς προβλήματα, ως πρώτη στον όμιλο της για την regular season με ρεκόρ 8-2 αφήνοντας την αίσθηση πως έπαιζε... "τόσο - όσο". Σε ένα group αποτελούμενο από καλά σύνολα, όπως ήταν οι Unics, Cedevita και Torino, κέρδισε όλες τις αντιπάλους της τουλάχιστον μια φορά, ωστόσο δεν ήταν... επιβλητική. Αν εξαιρέσουμε μια πολύ εύκολη εντός έδρας νίκη με 33 πόντους διαφορά επί της Paris Levallois, αλλά και το "διπλό" με +29 στο σπίτι της Torino, οι υπόλοιπες έξι νίκες της Darussafaka ήταν οριακές, με μονοψήφιες διαφορές. Ήταν φανερό πως το σταθερό μεν, αλλά όχι εντυπωσιακό σύνολο του κόουτς Blatt χρειαζόταν τον χρόνο του, καθώς είχε αλλάξει σε τεράστιο βαθμό σε σχέση με πέρσι , με αυτήν την πρώτη φάση του EuroCup να λειτουργεί κυρίως ως ένα στάδιο προετοιμασίας για την εύρεση χημείας και αγωνιστικού ρυθμού. Η δουλειά όμως έγινε κι αυτό ήταν που μέτρησε τελικά, με την ομάδα από την Κωνσταντινούπολη να ανεβάζει στροφές στο Top16, βελτιώνοντας αισθητά την εικόνα της. Εκεί, τα εμπόδια των Gran Canaria, Galatasaray και ALBA Βερολίνου δεν ήταν αρκετά για να κόψουν τη φορά των "πράσινων", που δε δυσκολεύτηκαν να εξασφαλίσουν ξανά την 1η θέση.

Είδαμε την Darussafaka να εμφανίζεται πιο "σφιχτή" αμυντικά, με το παθητικό της να μειώνεται από τους 72.9 πόντους της regular season στους 68.7. Παράλληλα, η επιθετική της απόδοση παρέμεινε σε στάνταρ υψηλότερα των 80 πόντων, καθοδηγούμενη από τις ορέξεις του Scottie Wilbekin, ο οποίος πραγματοποίησε breakout year. Σημαντικό ήταν το γεγονός πως ο Αμερικανός γκαρντ έπαιξε στα "κόκκινα" όλη τη σεζόν, χωρίς να κάνει κοιλιά η απόδοση του. Συνολικά, με την λήξη των ομίλων στις αρχές Φλεβάρη και λίγο προτού ξεκινήσουν τα νοκ άουτ παιχνίδια, η Darussafaka έπειθε πως μπορεί να φτάσει ψηλά, διεκδικώντας το τρόπαιο με αξιώσεις. Είχε ήδη επιβεβαιώσει εντός των γραμμών πως το ρόστερ της έχει ποιότητα και λύσεις, ενώ ταυτόχρονα την κατηύθυνε ο καλύτερος προπονητής της διοργάνωσης κι ένας από τους πιο επιτυχημένους στην γηραιά ήπειρο. Δεν είχε κάτι να ζηλέψει από την αντίστοιχη περσινή πρωταθλήτρια Unicaja Malaga ή την Galatasaray του 2016. Η τουρκική ομάδα είχε γενικά πολλά από τα στοιχεία που χρειάζεται συνήθως ένα σύνολο για να διακριθεί στο συγκεκριμένο τουρνουά

• Εμπειρία σε παίκτες (Wilbekin, Johnson, Eric, Aldemir, Sant-Roos) και πάγκο.
• Αξιοσέβαστο μπάτζετ (μόνο το συμβόλαιο του Blatt το... εκτοξεύει)
• Βάθος στο ρόστερ (χρησιμοποιήθηκαν 13 παίκτες σε 22 παιχνίδια)
• Τεχνογνωσία από το υψηλότερο επίπεδο (δύο διαδοχικές σεζόν στην EuroLeague)
• Σταθερότητα κι όχι μεγάλες μεταπτώσεις (ρεκόρ 13-3 στις φάσεις των ομίλων)
• Φορμάρισμα και σοβαρότητα στα νοκ άουτ (τρία sweep με 2-0)
• Καλή άμυνα (ειδικά στα κρίσιμα ματς της σεζόν, περιορίζοντας την Loko των 81.3 πόντων στους 68.5 στους τελικούς, την Bayern των 86.2 στους 78.5 στους ημιτελικούς και την Buducnost των 76.4π στους 62.5 στους προημιτελικούς)
• Κίνητρο. Η επιστροφή του συλλόγου στην EuroLeague από μόνο του αποτελούσε ένα τεράστιο κίνητρο για ολόκληρο τον οργανισμό, ο οποίος από τα playoffs της κορυφαίας διοργάνωσης όπου συμμετείχε πέρσι, "υποβιβάστηκε" στο EuroCup κι ήταν δεδομένο πως θα ήθελε να επιστρέψει. Επίσης, ο συγκεκριμένος τίτλος έλειπε από το πλούσιο βιογραφικό του David Blatt, ενώ και για πολλούς παίκτες η διάκριση μέσω της συγκεκριμένης διοργάνωσης, δεδομένα θα ανέβαζε τις μετοχές του.

Αξίζει πάντως να σταθούμε στην παρουσία της ομάδας στα νοκ άουτ, κατά την διάρκεια των οποίων η Darussafaka όχι μόνο έβγαλε το καλύτερο φετινό της πρόσωπο, αλλά παράλληλα δεν άφησε και περιθώρια αντίδρασης στις αντιπάλους της. Κατέβηκε στους τελικούς αποφασισμένη, αρχίζοντας τη σειρά με break στο Κουμπάν και λίγες ημέρες αργότερα δεν άφησε την ρωσική ομάδα να επιστρέψει, αναγκάζοντας την ίσως στο χειρότερο φετινό της παιχνίδι. Κι αυτό είναι κάτι το σπουδαίο, όχι απλά διότι συνέβησε championship game, αλλά κι επειδή μιλάμε για μια ομάδα που ήταν αήττητη στην διοργάνωση, με ρεκόρ 20-0. Στην οριακή σειρά της τετράδας με την Bayern, κατά πολλούς οι Γερμανοί των πολλών αστέρων (Booker, Lucic, Cunningham, Redding, Macvan) ήταν το φαβορί, όμως το σύνολο του Blatt ανέτρεψε τα προγνωστικά με μια εντυπωσιακή εμφάνιση στο Μόναχο, όπου σούταρε με 46% στα τρίποντα (τεράστιο impact από τον Wilbekin που είχε 10/15 και 41 πόντους) κι υπέπεσε σε μόλις 4 λάθη! Θα λέγαμε πως η Darussafaka έμοιαζε πιο "έτοιμη" στη τελική κούρσα, όπου φόρτσαρε και για ένα 40ημερο (αρχές Μαρτίου - μέσα Απριλίου) ήταν άκρως αποτελεσματική κι ουσιαστική, προκειμένου να σηκώσει τελικά την κούπα, ή αλλιώς να "κλείσει" το πολυπόθητο εισιτήριο για την EuroLeague της επόμενης αγωνιστικής περιόδου.

Ο ηγέτης και οι "φύλακες" του

Δε χωρά καμία αμφιβολία πως η Darussafaka είχε φέτος στον ρόστερ της έναν από τους ποιοτικότερους πλειμέικερ της διοργάνωσης. Ο λόγος για τον Scottie Wilbekin, ο οποίος πέρα από MVP των τελικών κόντρα στην Lokomotiv Kuban, αναδείχθηκε και κορυφαίος παίκτης του πρωταθλήματος γενικότερα, "σαρώνοντας" δικαίως, με βάση την συνολική παρουσία του στο παρκέ, τα φετινά βραβεία. Ο άλλοτε παίκτης της ΑΕΚ σε 18 εμφανίσεις μέτρησε 19.7 πόντους (πρώτος σκόρερ του EuroCup) με 49% στα δίποντα, 43% πίσω από το τόξο και 83% από την γραμμή των προσωπικών βολών. Η προσφορά του δεν περιορίστηκε μόνο στο σκοράρισμα, καθώς είχε επίσης 4.8 ασίστ (4ος πασέρ) για μόλις 1.8 λάθη ανά 32 λεπτά, 2.4 ριμπάουντ, 1.6 κλεψίματα, 5 κερδισμένα φάουλ για να καταλήξει στο συνολικό αριθμό των 21.3 μονάδων αξιολόγησης, κατακτώντας ακόμη μια πρωτιά. Ήταν ο απόλυτος go-to guy του συνόλου, ο άνθρωπος με τις περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες, αλλά κι εκείνος που επιζητούσε τα "μεγάλα" σουτ τις κρίσιμες στιγμές, οδηγώντας εν τέλει την ομάδα της Πόλης ξανά στην EuroLeague. Επωμίστηκε σημαντικό μερίδιο και δημιουργικά, κυριαρχώντας με την πολυδιάστατη παρουσία του σε μια λίγκα μάλλον κατώτερη των κυβικών του. Ο 25χρονος γκαρντ είχε ούτως ή άλλως στις πλάτες του δύο πολύ καλές σεζόν στο κορυφαίο επίπεδο, επομένως θα λέγαμε πως ήταν λίγο - πολύ αναμενόμενο να ξεχωρίσει στο EuroCup, κάνοντας την διαφορά για την ομάδα του.

Σημαντικά στηρίγματα για το παιχνίδι του Wilbekin αποτέλεσαν οι ψηλοί της ομάδας, με τους JaJuan Johnson και Michael Eric να θεωρούνται βασικότατα στελέχη του φετινού εγχειρήματος. Ο πρώτος είναι ένα τεσσάρι (κυρίως) με μεγάλη εμπειρία (έχει παίξει μεταξύ άλλων στους Boston Celtics, αλλά και στις Besiktas και Pistoia στην Ευρώπη), ο οποίος έδωσε πέρσι στην ιταλική λίγκα διαπιστευτήρια της ποιότητας του ως μέλος της Cantu. Στο EuroCup έγραψε σπουδαία νούμερα (13.9 πόντους, 6.3 ριμπάουντ, 1 ασίστ, 1.6 μπλοκ) κι ήταν κομβικός τόσο στη φάση των ομίλων, όσο και στα νοκ άουτ. Έβγαλε ενέργεια στο παρκέ, έδωσε λύσεις στην άμυνα, ήταν από τους βασικούς επιθετικούς πυλώνες του συνόλου, ενώ μιλάμε και για έναν οξυδερκή ριμπάουντερ. Γνώριζε καλά τα κατατόπια της διοργάνωσης και ξέραμε εκ προιμίου πως δε θα συναντήσει δυσκολίες.

Από την άλλη, είδαμε έναν δυναμικό σέντερ, του οποίου η καριέρα έχει σταθερά ανοδική πορεία την τελευταία διετία, απόλυτα υπάκουο στα ζητούμενα του κόουτς Blatt. Ο Eric, αν εξαιρέσει κανείς την αναποτελεσματικότητα του στις βολές (είχε 37% σε 22 παιχνίδια), έκανε όλα τα υπόλοιπα τουλάχιστον ικανοποιητικά, ως ένας καλός finisher (7.7π, 57% στα δίποντα), αλλά κι ιδιαίτερα επικίνδυνος ψηλός όσον αφορά το επιθετικό ριμπάουντ (2.1 ανά 18 λεπτά) - με αυτόν τον τρόπο "πλήγωσε" την Bayern στα ημιτελικά. Αμφότεροι βοήθησαν πολύ, ο καθένας με τον τρόπο του, ώστε το supporting cast του Wilbekin να είναι λειτουργικό και το σύνολο του David Blatt πιο στιβαρό κι "ανθεκτικό".

Ωδή στους ήρωες της δεύτερης γραμμής

Ας ξεκινήσουμε με έναν παλιό γνώριμο του ελληνικού κοινού. Ο Will Cummings (9π, 2.1ρ, 1.8ρ) είδε τον ρόλο του σε σχέση με πέρσι, όπου ήταν ηγέτης στον Άρη κι έπαιρνε πάρα πολλά λεπτά συμμετοχής, να διαφοροποείται, με τον 25χρονο κόμπο γκαρντ να μετατρέπεται από top scorer και decision maker σε παίκτη του συνόλου με πιο "μετρημένες" αρμοδιότητες. Είχε αρκετά πάνω και κάτω μέσα στη σεζόν, όμως κατάφερε να βάλει τη σφραγίδα του στο επίτευγμα της "Dacka" κάνοντας εξαιρετικούς τελικούς. Αν μη τι άλλο, αξιοσημείωτη ήταν κι η παρουσία του Howard Sant-Roοs, καθώς ο Κουβανός swingman ήταν ένας από τους πιο all around παίκτες του θεσμού (8.6π, 4.2ρ, 4α, 2κλ, 14.3PIR) που ακόμη σε και μέτριες βραδιές του επιθετικά, κατάφερνε να έχει θετικό πρόσημο και να δίνει πράγματα στην ομάδα. Όπως κι ο Cummings, έτσι κι αυτός αναγκάστηκε, για χάρη του συνόλου, να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα συγκριτικά με τα όσα είχε συνηθίσει στην καριέρα του, αφού σε όλες τις προηγούμενες ομάδες του ήταν παίκτης που έπαιρνε πολλές προσπάθειες, ιδίως πέρσι στην Nymburk.

Από 'κει και πέρα, ο Stanton Kidd (φωτό) ήταν επί της ουσίας η "ρεζέρβα" του JaJuan Johnson στις θέσεις των φόργουορντ, ξεκουράζοντας τον συμπατριώτη του. Προσηλωμένος αθλητής, ο οποίος είτε αγωνιζόταν για 5' είτε για 30', ήταν σοβαρός κι ουδέποτε υπερέβαλλε. Ένας χρήσιμος ρολίστας. Αφήνει πίσω του ορισμένα σπουδαία ματς όπου εξελίχθηκε σε x - factor, όπως για παράδειγμα ο 1ος τελικός με την Loko (9π, 3ρ, 1α), ο 1ος προημιτελικός με την Bayern (8π, 6ρ) κι ο 2ος προημιτελικός με την Buducnost (11π, 3ρ). Θα ήταν άδικο να μη σταθούμε στον James Bell, το βασικό τριάρι της ομάδας με βάση τον θερινό σχεδιασμό, ο οποίος ήταν άτυχος καθώς τραυματίστηκε στο εναρκτήριο παιχνίδι της νοκ άουτ φάσης και βγήκε off για το υπόλοιπο της σεζόν. Μέχρι τότε, ο 26χρονος πρώην παίκτης της Hapoel Holon, αν και δεν είχε καταφέρει να βρει το αξιόπιστο περιφερειακό σουτ που τον χαρακτήριζε (σούταρε με 29% ενώ το ποσοστό καριέρας του ήταν 37%), είχε τραβήξει αρκετό κουπί στην κανονική περίοδο όπου η ομάδα του πήγαινε "τρένο", με κάμποσες καλές εμφανίσεις στο ενεργητικό το (8.8π, 3.6ρ κατά Μ.Ο.).

Ψήφος εμπιστοσύνης στους γηγενείς

Όποιος θεωρεί πως οι Τούρκοι παίκτες δεν έπαιξαν τον ρόλο τους για την επιστροφή της ομάδας στην EuroLeague, κάνει λάθος. Αρχίζοντας με τον πιο γνωστό όλων, Furkan Aldemir, ο οποίος ήταν ιεραρχικά ο δεύτερος σέντερ της Darussafaka, συναντάμε ένα μεγάλο κορμί που σε αρκετές περιπτώσεις ήταν απαραίτητο για το ροτέισον του κόουτς Blatt. Μπορεί να μην έγινε ποτέ ο παίκτης που φανταζόμασταν, όταν ξεκινούσε την καριέρα του, όμως ήταν δεδομένο πως με την εμπειρία του και το μέγεθος του θα μπορούσε να προσφέρει αρκετές λύσεις στην δεύτερη τη τάξη ευρωπαϊκή διοργάνωση, πράγμα που συνέβη. Οι Ulubay, Baygul, Kosut, Ozdemiroglu κι Ozmizrak ήταν μονάδες που χρησιμοποιήθηκαν κυρίως στους ομίλους και σαφώς λιγότερο όσο πλησιάζαμε προς το τέλος της διαδρομής, όμως ήταν υπαρκτά κομμάτια του ρόστερ και δεν ήταν μονίμως στον πάγκο με DNP ή εκτός δωδεκάδας, όπως συμβαίνει συχνά πυκνά σε άλλες ομάδες της γειτονικής χώρας με γηγενείς παίκτες. Έπαιζαν κι έδιναν συστηματικά βοήθειες.

Σίγουρα δεν ήταν πρωταγωνιστές, ούτε κι οι καλύτεροι Τούρκοι παίκτες της αγοράς, όμως έδωσαν το απαιτούμενο βάθος στο ρόστερ, αυξάνοντας τις επιλογές, με τον καθ' ένα εξ' αυτών να έχεις τις "στιγμές" του. Οι Baygul και Ozmizrak, για παράδειγμα, ήταν διψήφιοι κι από τους καλύτερους παίκτες στο διπλό - πρόκρισης επί της Buducnost στα προημιτελικά. Αντίστοιχα, ο Ulubay είχε κάνει μεγάλη εμφάνιση στην έδρα της Gran Canaria στο Top16. Γενικώς, λιγό - πολύ, άπαντες έβαλαν το λιθαράκι τους στον δρόμο για την επιτυχία. Η Darussafaka του David Blatt ήταν μια "καλοστημένη" ομάδα, με ξεκάθαρους κι ευδιάκριτους ρόλους, στην οποία κανένας δεν ήταν περιττός, όπως φάνηκε από τον Οκτώβρη μέχρι και πρότινος. Άλλωστε, ας μη ξεχνάμε πως ο τεχνικός από την Βοστώνη είναι εκ των καλύτερων διαχειριστών ενός υλικού στην γηραιά ήπειρο, όπως είχε δείξει και σε παλαιότερες δουλειές του στην Maccabi. Έχει τον τρόπο να εκμεταλλεύεται όλους τους παίκτες των ρόστερ του, παίρνοντας κάτι από όλους.

Η επόμενη μέρα και τα ερωτηματικά

Καθόλου εύκολο να προσδιορίσουμε τι ξημερώνει στη νέα πρωταθλήτρια του EuroCup. Καταρχάς, πρέπει να σημειώσουμε πως η σεζόν ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί, καθώς υπάρχει αρκετός δρόμος στο τουρκικό πρωτάθλημα (τέσσερις αγωνιστικές για την regular season συν τα playoffs). Ακόμη, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο η ομάδα να ψάξει το καλοκαίρι για νέο προπονητή, αφού ήδη οι σειρήνες ηχούν από την Αμερική για πιθανή επιστροφή του David Blatt στο NBA. Ο Scottie Wilbekin έκανε μαγική σεζόν κι αν κι έχει συμβόλαιο μέχρι το 2019, αναμένεται να προσελκύσει το ενδιαφέρον αρκετών συλλόγων. Ο JaJuan Johnson είναι ο μοναδικός από τους ξένους της ομάδας που έχει συμβόλαιο, καθώς οι υπόλοιποι είχαν υπογράψει είτε μονοετές και μένουν ελεύθεροι, είτε για 1+1. Δεν είναι λίγοι πάντως εκείνοι που πιστεύουν πως η φετινή Darussafaka θυμίζει ομάδα "μιας χρήσης". Δηλαδή, ένα σύνολο που φτιάχτηκε για να επικεντρωθεί στο EuroCup κι εφόσον εξασφάλιζε την επιστροφή του στην EuroLeague, να χτιζόταν εκ νέου.

Η αλήθεια είναι πως κανείς, πλην των Aldemir και Wilbekin, από το φετινό ρόστερ της Darussafaka δεν έχει εμπειρία από την EuroLeague. Όλοι τους είχαν παραστάσεις μόνο από το EuroCup, το Champions League της FIBA ή ήταν εντελώς... "πρωτάρηδες" στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Από την άλλη, υπάρχουν ορισμένες μονάδες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια καλή "βάση" για το rebuilding, συμπεριλαμβανομένων και των νεαρών γηγενώ που πήραν φέτος τις πρώτες... "κρυάδες". Το πιθανότερο σενάριο είναι πως η Darussafaka που θα δούμε του χρόνου θα έχει πολλές και σημαντικές δομικές αλλαγές συγκριτικά με τη φετινή ομάδα που κατέκτησε το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας της. Θα πρέπει, άλλωστε, να ανέβει και ποιοτικά, διότι το επίπεδο ανταγωνιστικότητας της EuroLeague απέχει πολύ από το αντίστοιχο του EuroCup. Το βέβαιο είναι πως η "επόμενη μέρα" του τουρκικού κλαμπ θα έχει αρκετό ενδιαφέρον.

* Ο τίτλος του άρθρου είναι εμπνευσμένος από το ομώνυμο βιβλίο του Αυστριακού συγγραφέα, Walter Puchner.