Για παράδειγμα, με τον Σλότερ απόντα, ο Μπλατ είχε μείνει με ψηλούς που υστερούν (άλλος λιγότερο και άλλος ... Ερντέν) τόσο στην πικ εν ρολ άμυνα, όσο και στην άμυνα ψηλά. Επίσης, πίσω από τον απλώς αξιόπιστο αμυντικό Μοερμάν , υπήρχε μόνο ο κατά συνθήκην πάουερ φόργουορντ Κλάιμπερν. Ε, ο Ολυμπιακός αυτές τις αδυναμίες τις χτύπησε κατά κορον από την αρχή ως το τέλος. Πρώτα με τους Σπανούλη - Πρίντεζη , με κεντρικό πικ εν ρολ στον Ερντέν και προσωπικές φάσεις επάνω στον Γάλλο, και ύστερα με τρίποντα, τα οποία προήλθαν ως επί το πλείστον από συνεργασίες στο κέντρο, που στόχευαν όμως την καρδιά της ρακέτας. Το παιχνίδι με τον Σπανούλη στο μισό γήπεδο - μετά το ντέρμπι με τον ΠΑΟ - έγινε για μία ακόμη φορά σημαία στο β' μέρος, αλλά όπως και στο ΟΑΚΑ, ήταν κι εδώ η κατάλληλη στιγμή. Από όσο φαίνεται μέχρι τώρα, οι ερυθρόλευκοι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να εκθέτουν ομάδες με πιο "κλασικούς" ψηλούς.
Ο Ολυμπιακός δεν ήταν επ'ουδενί μονοδιάστατος στον τρόπο επίθεσης, παρόλα αυτά. Το πρώτο διάστημα συνυπαρξης των Λοτζέσκι και Χάκετ σημαδεύτηκε από πολύ καλή άμυνα στην περίμετρο, αποφυγή μεγάλων close out διαδρομών, και μελετημένο στην εντέλεια τρέξιμο, με τον "Βέλγο" να ανοίγεται στο πλάτος και να πετυχαίνει δύο τρίποντα σε πρωτεύοντα και δευτερεύοντα αιφνιδιασμό. Το δεύτερο διάστημα τους αργότερα, είχε ως χαρακτηριστικό τα drive του Ιταλού και την επίτευξη καλών συνθηκών εκτέλεσης μέσω αυτών. Ο Χάκετ κέρδισε τρία γρήγορα πολύτιμα φάουλ στην τέταρτη περίοδο, έβαλε ένα εξαιρετικά κρίσιμο γκολ-φάουλ όταν η Νταρουσάφακα είχε πλησιάσει στους δύο, και έβγαλε μία ασίστ μετά από post up για τρίποντο του Γκριν στο πλάι. Το αποτύπωμα του όταν τα πράγματα έγιναν δύσκολα , ήταν το εντονότερο όλων, κι ας πιστώνεται (δίκαια) ο Γκριν την επίτευξη των μεγαλύτερων σουτ.
Αυτά ως μικρή περίληψη, αν και να σας πω την αλήθεια, στο μυαλό μου ξεχώρισαν δύο άλλα στοιχεία. Πρώτον, η άμυνα κοντά στο καλάθι στο πρωτο ημίχρονο, η οποία ήταν ομολογουμένως εξαιρετική. Ο παίκτες του Σφαιρόπουλου πάλεψαν τα σκριν, οδήγησαν την Ντραουσάφακα μέσα, και εκεί απλώς μοίραζαν τάπες, πέντε σε 20 λεπτά. Στον αέρα ήταν όλοι τους πολύ καλοί, με σιωπηλό πρωταγωνιστή τον Ιωάννη Παπαπέτρου. Το αποτέλεσμα ήταν οι Τούρκοι να τελειώσουν με 12/29 δίποντα σε αυτό το διάστημα, και να έχουν σουτάρει μόλις 8 τρίποντα. Τόσα είχε επιχειρήσει και ο Ολυμπιακός, όμως η δική του επίθεση γύρω από τη στεφάνη λειτουργούσε καλά.
Δεύτερον, οι αποφάσεις του Σπανούλη στα τελευταία λεπτά. Για να τις δούμε λίγο. Στο 64 - 66 αφήνει την μπάλα στα χέρια του Χάκετ για το γκολ-φάουλ που αναφέραμε παραπάνω. Στο 67 - 69 παίρνει το σκριν από τον Μιλουτίνοφ και μοιράζει την ασίστ στον Γκριν τρίποντο, μία πάσα που εκ πρώτης όψεως φαίνεται εύκολη, αλλά δεν είναι. Και τέλος, στο 68 - 74 βγάζει άλλη μία ασίστ πάρε-βάλε στον Πρίντεζη, με το αριστερό χέρι επάνω στην τρίπλα και από (όχι ακριβώς) εύκολη γωνία. Αυτή η τελευταία ήταν μία από τις κορυφαίες εμπνεύσεις του στη σεζόν, και για αυτό ακολουθεί παρακάτω.
O Σπανούλης έπαιξε ως καθαρός πλέι μέικερ, δεν εκβίασε καμμία προσπάθεια, και έδειξε για μία ακόμη φορά πως όσο μεγαλώνει, τόσο βρίσκει νέους τρόπους να είναι χρήσιμος ως αρχηγός. Τα περί εγωισμού του στην crunch time είναι φυσικά παραμύθια.
Μία εβδομάδα μετά την ήττα από την Μακάμπι, ο Ολυμπιακός δεν έλυσε ο,τι προβλήματα αντιμετώπιζε, αλλά απέδειξε για μια ακόμη φορά πως η φύση αυτών δεν έχει να κάνει με τα αγαπημένα θέματα της εξέδρας ή ακόμη και μερίδας του Τύπου. Ούτε τεσσάρι, ούτε Χάκετ - Μάντζαρης, ούτε ότι δεν υπάρχουν συστήματα για τους σουτέρ. Οι ερυθρόλευκοι οφείλουν απλώς να είναι συνεπέστεροι σε όσα προσπαθούν να αλλάξουν φέτος σε σχέση με πέρυσι. Η παρουσία του αρχηγού τους στα τελευταία λεπτά και η επιθετικότητα του Χάκετ, είναι δυο αποδείξεις των καρπών που μπορεί η ομάδα να δρέψει από την επιμονή στην μεταστροφή. Κατά τα λοιπά, το μόνο χρονικό σημείο που εμπνέει ανησυχία είναι τα λεπτά στα οποία ο Γιανγκ κλήθηκε να αμυνθεί στα σκριν στο δεύτερο ημίχρονο. Εκεί, τι κάνουμε άραγε; Περιμένουμε... Credit πάντως στον Νίκολα Μιλουτίνοφ που κράτησε γερά .
