Οι Μαριλένοι πρόσθεσαν στο ρόστερ τους τον Ντρέιπερ, μετά από μία πολύ γεμάτη και επιτυχημένη χρονιά στο Κράσνονταρ με την Λοκομοτιβ Κουμπάν, ενώ ταυτόχρονα αποφάσισαν να δώσουν προαγωγή και χρόνο, στο νέο παιδί-θαύμα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, Λούκα Ντόνσιτς. Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος. Να καλύψουν το κενό του «μούσια» για να μην αναγκαστεί ο διόσκουρος του, Σέρχιο Γιουλ, να αναλάβει ακόμα περισσότερες πρωτοβουλίες τόσο δημιουργικά όσο και εκτελεστικά, με αποτέλεσμα να γίνεται και πιο προβλέψιμο το παιχνίδι της Βασίλισσας.
Εκ πρώτης όψεως κάτι τέτοιο μοιάζει να συμβαίνει, με τον Ντόνσιτς να είναι εντυπωσιακός σε κάποια παιχνίδια, χωρίς όμως να είναι ακόμα σταθερός, κάτι απόλυτα λογικό αν αναλογιστούμε την ηλικία και τις παραστάσεις που έχει στο ανώτερο επίπεδο. Από την άλλη ο Ντρέιπερ ακόμα δεν έχει βοηθήσει και δείχνει να ψάχνει τα πατήματα του στην ομάδα.
Η πραγματική εικόνα
Η αλήθεια για την Ρεάλ, μάλλον δυστυχώς κατά την άποψη μου, είναι ότι έχει πέσει, αλλά και θα συνεχίσει να πέφτει, πολύ μεγαλύτερο βάρος αγωνιστικά στον Σέρχιο Γιουλ. Σε βαθμό μάλιστα ολοκληρωτικής εξάρτησης θα έλεγα. Το δυστυχώς βέβαια δεν έχει σχέση με την ποιότητα του παίκτη, η οποία είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά με το πόσο θα αντέξει να είναι ο ίδιος σε καλή κατάσταση με το πόδι πατημένο στο γκάζι.
Τα νούμερα είναι αμείλικτα και μιλάνε από μόνα τους. Στο πάρα πολύ απλωμένο rotation του Λάσο μόνο τρεις παίκτες αγωνίζονται πάνω από 20 λεπτά. Ο Ράντολφ που είναι στα 22, ο Ρούντι στα 25 και ο Γιουλ, ο οποίος αγγίζει τα 30. Αξίζει να σημειωθούν δύο πράγματα. Πρώτον ότι ο χρόνος του Γιούλ στο παρκέ στα παιχνίδια που κρίθηκαν οριακά αγγίζει και ξεπερνάει τα 32 λεπτά και δεύτερον ότι τις δύο τελευταίες χρονιές δεν είχε μέσο όρο συμμετοχής πάνω από 27 λεπτά. Ο έξτρα χρόνος συμμετοχής, αλλά και ο συντελεστής δυσκολίας των αγώνων μας οδηγεί ξεκάθαρα σε πολύ μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής του παίκτη, κάτι που θα φανεί λογικά μέσα στη χρονιά από θέμα φθοράς.
Εκτός του αυξημένου χρόνου παραμονής στο παρκέ, αυτό που είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αναλύσουμε, είναι πόσο περισσότερη επιρροή και αυξημένα καθήκοντα έχει ο παίκτης στο παιχνίδι της ομάδας, κάτι που τον φθίνει ίσως και περισσότερο από τον χρόνο που βρίσκεται στο παρκέ. Ο MVP για τον μήνα Νοέμβριο στην Ευρωλίγκα έχει εκτοξεύσει φέτος τα νούμερα του σχεδόν σε όλα τα κομμάτια της στατιστικής. Και τα έχει εκτοξεύσει ίσως σε βαθμό δυσανάλογο με την αύξηση της συμμετοχής του.
Η στατιστική απεικόνιση
Από τους 12 πόντους που είχε μέσο όρο την περασμένη σεζόν, έχει ανέβει στους 19. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εκτελεί πολλά περισσότερα σουτ, πασάρει περισσότερο, έχει την μπάλα πιο πολύ ώρα στα χέρια του και είναι ξεκάθαρο ότι η ομάδα στηρίζεται σε τεράστιο βαθμό επάνω του. Ας δούμε κάποια νούμερα που το επιβεβαιώνουν.
Την χρονιά που μας πέρασε ο Ισπανός γκαρντ εκτελούσε 3.7 σουτ δύο πόντων ανά αγώνα και λίγο παραπάνω από 6 τρίποντα. Κοινώς εκτελούσε περίπου δέκα σουτ κατά μέσο όρο, όταν οι συνολικές προσπάθειες της ομάδας ήταν σχεδόν 65 σε κάθε αναμέτρηση. Σαν ποσοστό, αυτό σημαίνει ότι τα σουτ που έπαιρνε ο Γιουλ την σεζόν 2015-2016 ήταν περίπου το 15% των εκτελεσμένων επιθέσεων της ομάδας. Τα φετινά του νούμερα είναι πολύ υψηλότερα. Στα πρώτα δέκα παιχνίδια σουτάρει κατά μέσο όρο περίπου 8 σουτ δύο πόντων και 7 πίσω από την γραμμή των 6.75. Μιλάμε για αύξηση 50% στις προσπάθειες που εκτελεί ο παίκτης, ενώ συνολικά εκτελεί το 22.4% των επιθέσεων της ομάδας, που επίσης είναι μία αύξηση μεγαλύτερη του 7% σε σχέση με την σεζόν 2015-2016. Αν σε αυτά προσθέσουμε και την αύξηση στις ασίστ, καθώς φέτος μοιράζει 6 τελικές πάσες σε σύγκριση με τις 4.6 της περασμένης χρονιάς, τότε καταλαβαίνουμε ξεκάθαρα ότι η επιρροή του παίκτη στο παιχνίδι της ομάδας έχει ανέβει σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Εκτός αυτού, βλέπουμε και μία διαφοροποίηση στο τρόπο εκτέλεσης των προσπαθειών του Γιούλ, αφού πλέον εκτελεί σχεδόν διπλάσια δίποντα (κυρίως διεισδύσεις και σουτ μέσης απόστασης μετά από σκριν στην μπάλα). Αυτό δείχνει και το πόσο περισσότερο συμμετέχει ο ίδιος στη δημιουργία των plays, περιμένοντας ελάχιστες φορές την μπάλα στα φτερά πλέον. Κοινώς φέτος έχει να απορροφήσει μεγαλύτερη πίεση από την άμυνα, να φθαρεί περισσότερο στις επαφές, και επίσης να δημιουργήσει και να εκτελέσει περισσότερο. Όλα αυτά μάλιστα σε αυξημένο χρόνο παρουσίας στο παρκέ. Δεν είναι σαφώς και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
Η διπλή ανάλυση και ο ρεαλισμός
Τα συγκεκριμένα νούμερα που παρουσιάσαμε παραπάνω έχουν διπλή ανάγνωση. Σαν πρώτο συμπέρασμα βγαίνει ότι ο Γιουλ φέτος δείχνει την πραγματική ποιότητα σε ακόμα πιο μεγάλο βαθμό. Κάνει τα πάντα στο παρκέ, έχει εκτοξεύσει τα νούμερα του και την επιρροή του στην ομάδα. Αποδεικνύει ότι μπορεί να σταθεί ως ηγέτης της Ρεάλ Μαδρίτης και να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους.
Υπάρχει όμως και η δεύτερη οπτική, που συνάδει περισσότερο με τη δική μου μπασκετική άποψη. Ο Γιουλ είναι ένας υπέροχος παίκτης να βλέπεις, πραγματικό καθαρόαιμο, αλλά δεν πιστεύω ότι θα αντέξει σε αυτούς τους ρυθμούς σε μία τόσο απαιτητική διοργάνωση. Οι ομάδες και οι άμυνες θα εστιάζουν όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο επάνω του και θα του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Είχε ήδη τέτοιες δύσκολες βραδιές στο Τελ Αβίβ, την Μόσχα, την Κωνσταντινούπολη και στην Μαδρίτη απέναντι στην Μπασκόνια, βραδιές στις οποίες σούταρε με 3/31 από το τρίποντο και η ομάδα του έχασε τρία από τα τέσσερα αυτά παιχνίδια, παρότι σε όλα αυτά ήταν υπέροχος δημιουργικά.
Αν θέλουμε να το δούμε ρεαλιστικά, όσο παιδί-θαύμα και να είναι ο Ντόνσιτς, όσο και αν ο Ντρέιπερ προσθέτει κάποια πράγματα στην περιφερειακή γραμμή της ομάδας του Λάσο, αυτό που πρέπει να γίνει είναι να αναλάβει κάποιος τον ρόλο υποστήριξης στον Γιούλ. Όπως ο Ντε Κολό και ο Τεόντοσιτς αλληλοσυμπληρώνονται στην ΤΣΣΚΑ, κάτι ανάλογο λείπει από την Ρεάλ για να την κάνει ακόμα πιο τοπ ομάδα σε σχέση με αυτό που ήδη είναι. Ο Ρούντι δείχνει πλέον σε πτώση και δεν ξέρω αν αυτή η λύση έρθει εκ των έσω. Μέχρι τότε πάντως η Βασίλισσα θα ζει και θα πεθαίνει από τις καλές ή κακές βραδιές του σούπερ παιχταρά Σέρχιο Γιουλ!
