Η αποτυχία διαχείρισης ενός θριάμβου

Στο πρώτο παιχνίδι του ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε ασταμάτητος, δείχνοντας να υπερέχει σε όλα τα κομμάτια που σε βάθος χρόνου θα έκριναν τη σειρά: ενέργεια, αποφασιστικότητα, μαχητικότητα, πληθώρα επιλογών, πλεονέκτημα έδρας, καλό μομέντουμ κ.α. Δε συμφωνώ με την άποψη που θέλει τη Ρεάλ πληρέστερη από τον Παναθηναϊκό, ανεξαρτήτως διαφοράς στο μπάτζετ. Προσοχή, η σύγκριση αφορά τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο στην οποία οι ομάδες τίθονταν αντιμέτωπες.

Οι Ισπανοί κατάφεραν να κάνουν το μπρέικ στο δεύτερο παιχνίδι εκπονώντας ένα σχέδιο που δε βασιζόταν σε καμία "υπεροχή βάθους". Για την ακρίβεια, ήταν ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή η "συστολή" της ομάδας, ο περιορισμός στη "βασική λειτουργία" που συντηρεί τον υπό απειλή οργανισμό και η απόφαση να παλέψει το δεύτερο παιχνίδι με όποιον παίκτη είχε να δώσει σκληράδα και νεύρο, όχι τεχνική και φινέτσα. Η πνευματική στόχευση της κάθε ομάδας στον δρόμο για το game 2 δεν ήταν όμως ξεκάθαρη μόνο από την πλευρά της Ρεάλ, αλλά και από τη δική μας. Ο Τσάβι έδειξε τον δρόμο που θα ακολουθούσε από την συνέντευξη τύπου που ολοκλήρωσε το πρώτο παιχνίδι: Η ομάδα θα επικεντρωνόταν στη διατήρηση του ενθουσιασμού της, του μομέντουμ και της αυτοπεποίθησής της. "Όταν λες και ξαναλές ότι το επόμενο παιχνίδι θα είναι διαφορετικό, τότε το επόμενο παιχνίδι θα είναι διαφορετικό, το γνωρίζω από την εμπειρία μου", κάπως έτσι το είπε ο Τσάβι ο οποίος δεν περίμενε τις δύο σεζόν με τον Παναθηναϊκό για να αποκτήσει εμπειρία σε αποκλεισμούς με πλεονέκτημα έδρας. Το αν ο Παναθηναϊκός παρασύρθηκε από την ανεμελιά της πρώτης επικράτησης, ή δεν κατάφερε να διατηρήσει τα θετικά συναισθήματα που κατέδειξε ο Πασκουάλ, μπορούμε μόνο να το υποθέσουμε. Άλλωστε παίζουν και οι άλλοι, δεν παίζουμε μόνοι μας.

Ταξιδεύοντας με το 1-1 στη Μαδρίτη, ο Παναθηναϊκός θα χρειαζόταν μια μεγάλη υπέρβαση για να ταξιδέψει στο Βελιγράδι. Δεν την κατάφερε, παρ'ότι εμφανίστηκε αξιόμαχος και διεκδίκησε, λιγότερο ή περισσότερο, και τα δύο παιχνίδια. Αγωνιστικά φέτος οι πράσινοι παρουσίασαν ό,τι καλύτερο έχουν παρουσιάσει στη μετά Ομπράντοβιτς εποχή, αυτό είναι κοινώς αποδεκτό. Σε ένα φυσιολογικό πλαίσιο, θα λέγαμε ότι παρά τον αποκλεισμό, η επιστροφή σε ένα φάιναλ φορ είναι απλά θέμα χρόνου. Ωστόσο οι σχέσεις της ομάδας με τον... ιδιοκτήτη, CEO και δικαστή της διοργάνωσης είναι σε τόσο κακό επίπεδο πλέον, που η παραμονή της στη διοργάνωση και από τη νέα σεζόν θα αποτελούσε τεράστια έκπληξη.

Το μετέωρο βήμα

Σε αυτή τη φάση της χρονιάς, ο αποκλεισμός θα έφερνε έναν μίνι απολογισμό της χρονιάς ενόψει της νέας σεζόν και την προετοιμασία για τους τελικούς του πρωταθλήματος της καφρίλας. Ωστόσο ένας τέτοιος απολογισμός αυτή τη στιγμή θα ήταν "στου κουφού την πόρτα", καθώς κανείς δεν ξέρει τους στόχους που θα τεθούν για τη νέα σεζον. Είπαμε, η στελέχωση είναι πάντα σε συνάρτηση με τους στόχους. Οπότε η συγκέντρωση περιορίζεται στο πρωτάθλημα της παρηγοριάς, ο Μπερτομέου τιμωρεί πλέον τον Παναθηναϊκό ακόμα και για το ξέστρωτο κρεβάτι του Γιαννακόπουλου και ο τελευταίος προτρέπει τον Καταλανό να πάει να γαμηθεί. Ομορφιές. Ο καθένας έχει φυσικά την άποψή του, αλλά αν υπάρχει ένας κοινός τόπος μεταξύ του ελληνικού κοινού της διοργάνωσης, είναι πως το κλίμα έχει στραβώσει σε τέτοιο σημείο, που το χάσμα φαντάζει αγεφύρωτο. Τα τελευταία επικοινωνιακά τερτίπια μεταξύ των δύο πλευρών, περισσότερο δείχνουν να αποτελούν κινήσεις στρατηγικής διαχείρισης του διαζυγίου με τους καλύτερους όρους που μπορεί να πετύχει κάθε πλευρά, παρά προσπάθειες γεφύρωσης του χάσματος.

Προσωπικά, η διοργάνωση φέτος με ξενέρωσε. Μπούχτησα στους ερασιτεχνισμούς και την ανοργανωσιά, τη στασιμότητα και τα πασαλείματα, τις αδιαφανείς διαδικασίες, τις ακατανόητες αποφάσεις, τις ασταμάτητες διακοπές στα παιχνίδια, τους ανεπαρκείς διαιτητές, τους οργίλους ιδιοκτήτες και την κωμικοτραγική euroleague tv. Ίσως το γεγονός ότι φέτος επανήλθα μετά από χρόνια στη συστηματική παρακολούθηση του ΝΒΑ έπαιξε τον ρόλο του, μέσω των αδόκιμων όσο και αναπόφευκτων συγκρίσεων. Δεν υπάρχει "καθαρή" και "λερωμένη" πλευρά, είναι και οι δύο "λερωμένες", καθώς ο τρόπος και ο χρόνος στον οποίο αποφάσισε ο ΔΓ να εγείρει όλα τα φετινά ζητήματα, δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά σε όσους δεν ακολουθούν... πιστά και αβλεπί τους πάσης φύσεως αφεντάδες. Από την άλλη, η οπαδική παρόρμηση στο μυαλό αρκετών κάνει τους χειρισμούς της διοργάνωσης να φαίνονται από λογικοί, μέχρι ηδονικοί με μία εκδικητική εσάνς: "Καλά να πάθετε ρε κότες, όταν μας τα κάνατε εσείς με τον Βαζελακόπουλο, ήταν καλά;". Τα σιχάθηκα όλα αυτά, ειλικρινά σας μιλάω και δεν έχω ούτε τον χρόνο, ούτε την όρεξη να γράψω ένα "δικογραφικό" κείμενο για τα δίκια και τα άδικα της κάθε πλευράς. Η λύση πλέον, είναι μία και απλή: ο καθένας ας τραβήξει τον δρόμο του, ο Παναθηναϊκός ας φύγει από την Ευρωλίγκα.

Η επόμενη μέρα

Η αποχώρηση από τη διοργάνωση δεν είναι μια απόφαση που ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να πάρει ελαφρά τη καρδία. Μου προκαλεί τεράστια απορία η πίστη πολλών οπαδών της ομάδας στη διατήρηση του ρόστερ στο φετινό επίπεδο, με απόσυρση από την Ευρωλίγκα και τη συμμετοχή στη διοργάνωση της ΦΙΜΠΑ. Κάτι τέτοιο το θεωρώ όχι μόνο απίθανο, αλλά και παράλογο. Δεν ξέρω κανέναν που πληρώνει παίκτες Ευρωλίγκας για να παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ και δεν έχω λόγους να πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός θα είναι ο πρώτος που θα το κάνει. Όπως και να έχει, μία συζήτηση για το τι πρέπει να κρατήσει και τι να πετάξει η ομάδα από τη φετινή σεζόν τη θεωρώ σε αυτό το σημείο άτοπη και θα περιμένω πρώτα τις απαντήσεις σε φιλοσοφικά ερωτήματα τύπου "ποιοί είμαστε και που πάμε", πριν εκφράσω άποψη για το "πώς" θα έπρεπε να πάμε.

Όπως και να 'χει, έχουμε αρκετά να στεναχωριόμαστε, καθώς οι φίλοι της ομάδας βρισκόμαστε σε ένα καθεστώς ομηρίας, σαν το ανήλικο παιδί που καλείται να επιλέξει τον μπαμπά ή τη μαμά. Καλώς η κακώς, ο ΠΑΟ είναι ιστορικά συνυφασμένος τόσο με την οικογένεια Γιαννακόπουλου, όσο και με την Ευρωλίγκα και οι τελευταίες στιγμές πριν το "διαζύγιο" είναι θλιβερές, ενώ το μόνο βέβαιο είναι ότι και οι δύο επιλογές, βγάζουν ζημιωμένες και τις δύο πλευρές, λιγότερο ή περισσότερο. Μισό λεπτό, κάπως έτσι δεν ορίζεται το καπρίτσιο;

Από την άλλη, έχουμε και αρκετούς λόγους να χαιρόμαστε καθώς ο καιρός είναι υπέροχος, η θάλασσα καταπληκτική, οι μουσικές των συναυλιών μας χτυπάνε ήδη τις μπαλκονόπορτες και το International Jazz Festival της Καρδαμύλης ξεκινάει την ερχόμενη εβδομάδα (σ.σ. editor. μαλάκα δείχνει φουλ βροχές Δευτέρα-Τρίτη, κοίταξα και δορυφόρους, πάμε με βατραχοπέδιλα). Σε επόμενο άρθρο, θα κάνουμε δώρο σε έναν υπερτυχερό τη δωρεάν πρόσβαση σε όλα τα live του jazz fest για όλη την ερχόμενη συναυλιακή εβδομάδα, αποκρύπτοντας εντέχνως ότι η είσοδος είναι έτσι κι αλλιώς ελεύθερη. Τι νομίζετε, ξέρουμε και μεις από σκοπιμότητες άμα γουστάρουμε.