Ο τελικός

 Η ΑΕΚ μπήκε στον αγώνα με την αυτοπεποίθηση της καλύτερης ομάδας, εκείνης "που θα κερδίσει γιατί δε μπορεί να χάσει" μέσα σε ένα γήπεδο το οποίο όταν είναι γεμάτο, σε αυτό το επίπεδο, αποτελεί για τον αντίπαλο δυσκολία συχνά ανυπέρβλητη. Επί 40 λεπτά παρακολουθήσαμε όχι την πιο δουλεμένη ομάδα ή αυτήν με την καλύτερη χημεία να παρασύρει τα πάντα στον ρυθμό της, αλλά την πιο αποφασιστική, την πιο σίγουρη ότι διαθέτει όλο το ταλέντο και της συγκυρίες με το μέρος της, απαγορεύοντας στο μυαλό της ακόμα και την παραμικρή υποψία ενδοιασμού για την κατάκτηση του τροπαίου. Δεν θυμάμαι άλλη ομάδα να έχει κερδίσει τελικό οποιασδήποτε διοργάνωσης με τόσο... ακατάσχετο και ταυτόχρονα αποτελεσματικό 1vs1. Κι όμως η ΑΕΚ το κατάφερε με κατοστάρα και η εντύπωσή μου είναι ότι πολύ περισσότερο αυτό προέκυψε από την πνευματική προετοιμασία της ομάδας, παρά από κάποια χαώδη ποιοτική υπεροχή των παικτών έναντι των αντιπάλων.

O τελικός ήταν πολύ περισσότερο ένα παιχνίδι πνευματικής, παρά τακτικής ετοιμότητας και οι παίκτες της ΑΕΚ είχαν από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, ακόμα και όταν οι Γάλλοι κατάφερναν να φτάνουν σε απόσταση ενός καλαθιού, εικόνα νικητών. Προσέξτε, η ΑΕΚ που δεν βρέθηκε ποτέ πίσω στο σκορ είχε λιγότερα ριμπάουντ και στις δύο πλευρές του γηπέδου, χαμηλότερα ποσοστά σε δίποντα και βολές, λιγότερες ασίστ, λιγότερους πόντους από λάθη του αντιπάλου, λιγότερους πόντους στον αιφνιδιασμό (τους μισούς από τη Μονακό, 11-22), λιγότερους second chance πόντους, λιγότερες ασίστ και περισσότερα λάθη! Οι δύο ομάδες σκόραραν τους ίδιους πόντους στη ρακέτα (42) και πήραν τους ίδιους πόντους από τον πάγκο τους (41). Στατιστικά η "Ένωση" υπερείχε μόνο στα τρίποντα (52.9 - 36.8) και στα κλεψίματα (9- 6).

Δεν ξέρω, για παράδειγμα, ποιος είχε την ιδέα της προβολής στους παίκτες της ταινίας του Τάσου Μπουλμέτη "1968", όμως ήταν μία από αυτές τις κινήσεις που μπορούν να "ιντριγκάρουν" το μυαλό των αθλητών και είμαι πεπεισμένος ότι το κόλπο έπιασε. Ο Γκριν μετά τον τελικό, δήλωσε πως "τώρα πρέπει να κάνουν και εμάς ταινία", ενώ έχουμε κι άλλες παλιότερες δηλώσεις που μας δείχνουν ότι η προβολή αυτή άγγιξε αρκετούς ξένους. Οι Αμερικανοί της ΑΕΚ μπήκαν στο φάιναλ φορ με την αίσθηση ότι εκπροσωπούν μία μεγάλη ομάδα, έναν κοιμώμενο γίγαντα που ήρθε η ώρα να ξυπνήσει, συναίσθημα που δεν εκπορεύεται από τη συμμετοχή σε αγώνες του πρωταθλήματος με 1000 ανθρώπους στις εξέδρες, αλλά από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, από τις πολλαπλές φετινές επιτυχίες σε διάφορα αθλήματα, από τον πανζουρλισμό στο ΟΑΚΑ. Για τους Έλληνες της ομάδας ίσως όλα αυτά να ήταν αυτονόητα, όμως όχι για τους ξένους και ήταν μεγάλη επιτυχία του οργανισμού η μεταλαμπάδευση αυτής της πεποίθησης και σε αυτούς.

Οι "κιτρινόμαυροι" έλεγξαν απόλυτα το παιχνίδι από την αρχή "χτυπώντας" την Μονακό είτε με την αναζήτηση του πικ εν ρολ με τελικό αποδέκτη τον Χάντερ, ο οποίος στην πρώτη περίοδο ήταν ασταμάτητος πετυχαίνοντας και τους 10 πόντους του, είτε πηγαίνοντας σε επιλογές 1vs1 κυρίως με τον "καυτό" Γκριν. Τα υψηλά ποσοστά της ΑΕΚ στο ξεκίνημα και ο παλμός στις εξέδρες φόρτωσαν από νωρίς τους Γάλλους με την αίσθηση του καλεσμένου σε πάρτι αλλου(νού). Και μάλιστα, ήταν μάλλον το πρώτο πάρτι στο οποίο ο Πριγκιψ παρευρέθη φορώντας τις ωτασπίδες του.

Αναγκασμένοι να κυνηγούν στο σκορ από νωρίς, οι Μονεγάσκοι απέτυχαν να περιορίσουν τον ειρμό της επίθεσης των παικτών του Σάκοτα και παρότι επιθετικά έβρισκαν λύσεις στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα, δεν τις βρήκαν στην άμυνα. Στην δεύτερη περίοδο ο αρχηγός Σάκοτα ανέλαβε να εδραιώσει και να αυξήσει τη διαφορά στο σκορ, πετυχαίνοντας 3/3 τρίποντα και 2/5 δίποντα, αποτελώντας μαζί με τον Πάντερ τις κύριες επιθετικές απολήξεις των προσπαθειών της ΑΕΚ. Το τρίποντο του Κικάνοβιτς 5'' πριν τη λήξη του ημιχρόνου βρήκε απάντηση από το coast to coast του Πάντερ, ο οποίος δεν επέτρεψε στους Γάλλους να πάνε στα αποδυτήρια με την ψυχολογική ανάταση του τελευταίου καλαθιού στην πλευρά τους, με το σκορ να κλείνει στο 53-44.

Στην τρίτη περίοδο η δράση μεταφέρθηκε αποκλειστικά στις ρακέτες των δύο ομάδων, απ' όπου προέκυψαν όλοι τους οι πόντοι (6-14), εξαιρουμένων των βολών και ενός τριπόντου του Σάκοτα για την ΑΕΚ από τη μία, ενώ από την άλλη τα δύο τρίποντα του πολύ καλού Γκλαντίρ στα τελευταία δευτερόλεπτα, κατέβασαν τη διαφορά στους 3 πόντους (73-67). Ενόψει του τελευταίου δεκαλέπτου του παιχνιδιού ο Σάκοτα σίνιορ δεν άλλαξε τίποτα, διακρίνοντας ότι το πλάνο δουλεύει ακόμα παρά τη μείωση του σκορ. Η ΑΕΚ θα πορευόταν και στο υπόλοιπο παιχνίδι με τις ατομικές εμπνεύσεις των παικτών της, αποδεικνύοντας ότι το 1vs1 μπορεί να κερδίσει και παιχνίδια, όταν παίζεται εντός των πλαισίων των σωστών επιλογών. Οι "κιτρινόμαυροι" μας προσέφεραν μία πολύ ωραία επίδειξη του πως το προσωπικό παιχνίδι, δεν είναι απαραίτητα... ατομιστικό παιχνίδι. Κανείς δεν επέδειξε κυριαρχικές διεκδικήσεις επί της μπάλας και πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό, όταν ο ούλτρα-σκόρερ της ομάδας, Μάνι Χάρις,τσάκισε το κορμί του χοροπηδώντας στα ριμπάουντ στα οποία διείδε εναλλακτική διέξοδο προσφοράς στο σύνολο.

Μιας και τον αναφέραμε, δείτε παρακάτω τι εννοούμε. Ο Χάρις διαβάζει άριστα την άμυνα στο επιθετικό τρανζίσιον, υποτάσσει το προσωπικό ένστικτο ως φύσει σκόρερ, πασάρει στον ελεύθερο Γκριν και παίρνει αμέσως θέση για να διεκδικήσει το επιθετικό ριμπάουντ. Φυσικά την ίδια φάση θα μπορούσαμε να σας την δείξουμε με την σημείωση "πως να πάρετε την χειρότερη δυνατή θέση για το αμυντικό ριμπάουντ", ή "όσα προσφέρει ο Μαυροειδής και δεν φαίνονται στη στατιστική", απασχολώντας δύο παίκτες.

Η μείωση του σκορ στα τελευταία δύο λεπτά μάλλον άγχωσε περισσότερο όσους παρακολουθούσαν το παιχνίδι, παρά τους παίκτες της "Ένωσης", οι οποίοι καθάρισαν το μυαλό τους ακριβώς στο σημείο που έπρεπε, χάρη κυρίως στους Σάκοτα και Πάντερ που ανέλαβαν το σκοράρισμα και χάρισαν στην ΑΕΚ το τρίτο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας της. Η απόδοση της ΑΕΚ ήταν εξαιρετική, την θεωρώ το αντίστοιχο του πρώτου παιχνιδιού του ΠΑΟ στη σειρά με τη Ρεάλ, δηλαδή την απόλυτη παράσταση, το παιχνίδι στο οποίο οι δύο ομάδες φανέρωσαν πιθανότατα το φετινό ταβάνι τους.

 Η επόμενη μέρα

Η ΑΕΚ έχει ακόμα αρκετό δρόμο να διανύσει μέχρι να φτάσει στο επίπεδο στο οποίο φαντάζομαι ότι θέλουν οι άνθρωποί της να φτάσει. Η φετινή ομάδα είναι ήδη υπέρ - επιτυχημένη και πιθανότατα αρκετή για να διατηρηθεί στο ίδιο επίπεδο και την επόμενη σεζόν, ωστόσο νομίζω ότι οι βλέψεις είναι για υψηλότερα. Η προσπάθεια επανόδου στους τελικούς της Basket League σε πρώτη φάση και στην κατάκτηση του πρωταθλήματος σε δεύτερη είναι πανθομολογούμενη. Για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όπως έχουν γίνει τα πράγματα, δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Το Eurocup την θέλει, η ΑΕΚ κοιτάζει και προς την Ευρωλίγκα, ίσως περιμένει και την εξέλιξη στην ιστορία με τον Παναθηναϊκό, ποιος ξέρει; Πάντως η αναβάθμιση της δυσκολίας των ευρωπαϊκών της υποχρεώσεων αναμένεται και οφείλει να αυξηθεί, καθώς η ομάδα το συγκεκριμένο λέβελ όπως και να το κάνουμε, το τερμάτισε.

Δεν είναι και τίποτα επτασφράγιστα μυστικά αυτά που χρειάζονται για την περαιτέρω εξάπλωση της δυναμικής των "κιτρινόμαυρων". Καλοί Έλληνες παίκτες, Αμερικανοί ικανοί να δώσουν αυτά που στα μέρη μας σπανίζουν, οργάνωση και επιμονή στο πλάνο. Χαίρω πολύ, Χαιρόπουλος! Οι ντόπιοι παίκτες άλφα επιπέδου για το Ευρωπαϊκό στερέωμα, που μπορούν από την πρώτη μέρα να ανεβάσουν επίπεδο την ομάδα και να απαρτίσουν έναν ανθεκτικό στο χρόνο ελληνικό "κορμό", είναι λίγοι και αμείβονται πανάκριβα. Οι επιλογές είναι δύο: η πρώτη να εκτοξεύσει τον προϋπολογισμό της και να μπει σε διαδικασίας πλειοδοσίας για παίκτες στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου τους, όπως για παράδειγμα ο Παπαπέτρου, ή ο Καλάθης. Η δεύτερη να στραφεί σε παίκτες μεγαλύτερης ηλικίας αλλά με πολλές παραστάσεις, όπως ο Περπέρογλου ή ο Καϊμακόγλου, ή σε άλλους που δεν βρίσκονται στον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό, αλλά δε θα έλεγαν όχι στην ΑΕΚ εάν μία πρόταση γινόταν στο σωστό τάιμινγκ, όπως ο Γιάνκοβιτς ή ο Γιαννόπουλος. Τα ονόματα είναι φυσικά τυχαία, μπορεί ο καθένας μας να φανταστεί όσα σενάρια γουστάρει.

Σε κάθε μία από τις δύο περιπτώσεις, υπάρχουν κάποιοι παρονομαστές που οφείλουν να παραμείνουν κοινοί, όπως το να διατηρηθούν όλοι οι καλοί παίκτες, ειδικά οι ανερχόμενοι και ακόμα περισσότεροι οι δυσεύρετοι Έλληνες, όπως κυρίως ο Λαρεντζάκης αλλά και ο Σάκοτα. Ο Ξανθόπουλος, ο Μαυροειδής, ο Βασιλόπουλος είναι παίκτες με ανεκτίμητη συμβολή στα φετινά κατορθώματα, αλλά λόγω ηλικίας θα πρέπει κάποια στιγμή η ομάδα να φτάσει σε σημείο που θα νιώσει άνετα να τους αποχωριστεί. Αυτό φυσικά δεν είναι απαραίτητο να γίνει φέτος, αλλά κάποια πράγματα είναι νομοτελειακά.

Η φετινή αγωνιστική και διοικητική εικόνα της ΑΕΚ της προσφέρει και μία ανανεωμένη "βιτρίνα" και δίνει στην ομάδα την ευκαιρία να προσελκύσει πιο εύκολα τους νεαρούς και εξελίξιμους Έλληνες, που όλο και περισσότερο δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι θα πρέπει να βουτάνε στα πιο δύσκολα, όχι νωρίτερα από την ώρα τους. Αυτή είναι μία μάχη στην οποία η διοίκηση οφείλει να πέσει με τα μούτρα, καθώς έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα περιβάλλον πολύ ισορροπημένο και δυνητικά γόνιμο για την εξέλιξη νεαρών παικτών. Η ώρα είναι τώρα.

Η φετινή σεζόν δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί μιας και απομένουν τα ελληνικά πλέι οφς, ωστόσο αυτός δεν είναι ένας στίβος στον οποίο θα κρίνει κανείς αρνητικά την ομάδα, ό,τι μα ό,τι και να κάνει. Κοινώς, ό,τι και να έρθει θα είναι για καλό και η ψυχολογία είναι στα ύψη. Το στοίχημα φέτος έχει ήδη κερδηθεί και έχει έρθει η ώρα η ΑΕΚ να ετοιμάσει το μεγαλύτερο ποντάρισμά της.