Nαι, είναι αυτή η τοιχογραφία που σπέρνει τον όλεθρο και που κάνει τα μάτια να ανοίγουν διάπλατα στην θέα του αναπόφευκτου. Ενα τρανταχτό, όσο και απατηλά θελκτικό μις ματς, που οδηγεί όποιον υποκύψει στον πειρασμό, στο απόλυτο σκοτάδι.

Too much drama, ok.

Βλέποντας στο β δεκάλπετο μπροστά του τον Κάρολ, ο Κλάιμπερν πήρε θάρρος και άρχισε τα αεροπλανικά. Χαμένη η πρώτη επίθεση, χαμένη η δεύτερη , χαμένη και η τρίτη, όταν πλέον ο Κάρολ είχε μετατραπεί σε ... Ταβάρες ή ο,τι σκατά μου. Ο πανούργος Λάσο, πειράζοντας τα μαρκαρίσματα και εμφανίζοντας ξεκάθαρα ευκαιρίες για σκορ στον Ιτούδη, τον έριξε στην παγίδα του. Η ΤΣΣΚΑ άρχιζε να παίζει επάνω στο "δηθεν πλεονέκτημα", το γύρισε στο ένας εναντίον ενός και ξέχασε να κλυκλοφορεί την μπάλα. Το passing game αποδιοργανώθηκε πλήρως , η Ρεάλ ανέκαμψε και δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω. Οι προσαρμοσμένες άμυνες είχαν κάνει το θαύμα τους. Στο τέλος, η στατιστική εικόνα του φόργουορντ - πασπαρτού των Ρώσων, κατέδειξε την πανουργία: 2/12 δίποντα, 5/15 σουτ. Και μόλις 14 ασίστ στο σύνολο για την ομάδα του Ελληνα τεχνικού. Μπίνγκο!

Ηταν το μεγάλο κόλπο των πάγκων για την χθεσινή ημέρα, αφού στο άλλο παιχνίδι Ομπράντοβιτς και Σάρας έκαναν μάλλον τα αναμενόμενα και αυτονόητα. Πριν πάμε σε εκείνους, ιδού μερικές σημειώσεις ακόμη από τον δεύτερο χρονικά ημιτελικό.

• Η Ρεάλ δεν συνέχισε στο ίδιο αμυντικό μοτίβο στο β ημίχρονο, αλλά όπως και να έχει πρόσεξε πολύ τις περιστροφές της, οι οποίες στην αρχή του αγώνα ήταν πολύ βαθειές. Η ΤΣΣΚΑ αποδιοργανώθηκε πλήρως και επιπλέον έχασε την μάχη των σταρ.
• Σε ο,τι αφορά αυτήν, ο Γιουλ την κέρδισε γενικώς κατά κράτος. Η εξέλιξη της σεζόν μας έκανε να ξεχάσουμε ότι ο καλύτερος παίκτης της ηπείρου είναι βασικά αυτός. Δεν είναι μόνο οι 16 πόντοι σε 22 λεπτά, αλλά και η τρομερή άμυνα επάνω στην μπαλα (ο Ντε Κολό τα έχασε σε μερικές φάσεις) . Κυρίως όμως, η απόδοση του κρίνεται εξαιρετική από την μαεστρική καθοδήγηση του ρυθμού, με το τρίποντο στο transition να έρχεται ως στοιχείο δικής του έμπνευσης. Η Ρεαλ δεν φοβηθηκε να σουτάρει στον αιφνδιασμό , ενώ έβαλε και τα κλασικά "σουτ Ρεάλ", δηλαδή τριποντάρες (44%) επάνω από χέρια και στο τέλος του χρόνου. Ο Κάρολ βγαίνει και σουτάρει πίσω από τα σκριν μέσω διάφορων plays (floppy, cross, δεν έχει σημασία), οι αντίπαλοι το ξέρουν, το μοιραίο όμως και πάλι συμβαίνει.
• Η ΤΣΣΚΑ θυσίασε τον Τρέι Τόμπκινς, είτε στο τρίποντο, είτε αποφεύγοντας τις βοήθειες στο ποστ. Το πλήρωσε, καθώς ο Αμερικάνος power forward ήταν τρομερά αποτελεσματικός. Αν θέλετε και μια έξτρα γνώμη, πλήρωσε επίσης το γεγονός ότι φέτος στελέχωσε την φροντ λάιν με δύο μη τεχνίτες ψηλούς, όταν όλοι οι υπόλοιποι έχουν και από κάποιον. Ηταν πολύ δύσκολο χθες βράδυ να ακουμπήσει η μπάλα στην ρακέτα, την μάχη της οποίας κέρδισαν και εκείνη οι Μαδριλένοι.

Η προβλέψιμη Φενέρ

Στον άλλο ημιτελικό, η εξέλιξη ήταν περίπου αναμενόμενη, παρόλο που χρειάστηκαν οι εμπνεύσεις του Ντίξον. Δεν ήταν όμως έξω από το πρόγραμμα κάτι τέτοιο. Ο Ομπράντοβιτς δεν απορρίπτει κανένα είδος παιχνιδιού που αποφέρει καλάθια και ο ρόλος του Μπόμπι είναι στην τελική αυτός ακριβώς που είδατε. Παρά τα λίγα λεπτά που παίζει φέτος, τα ποσοστά του είναι στην στρατόσφαιρα, πράγμα που συνέβη σαν μικρογραφία και εχθές. Ο Ντίξον δεν έδωσε ασίστ, δεν έκανε κλεψιμο, δεν σούταρε ούτε μια βολή. Πίεσε την μπάλα και έβαλε 12 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο, φέρνοντας χαμόγελα σε πολλούς φίλους του Ολυμπιακού, που πλέον έχουν να λένε ότι "μονο εμείς κερδάμε από θέση αουτσάιντερ". Βγάλε άκρη.

Η Ζαλγκίρις επέστρεψε σε ένα ματς που ήταν του αντιπάλου, επειδή έβαλε κάποια τρίποντα. Δεν της άξιζε όμως κατι παραπάνω από μια τιμητική ήττα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι μέχρι και τα μεσα της τριτης περιόδου είχε επιχειρήσει μόλις τρία σουτ πίσω από το τόξο. Ο Ομπράντοβιτς έβαλε πολύ κόσμο στην ρακέτα, έτσι ώστε να κάνει τις πάσες των ψηλών της Ζαλγκίρις αφόρητες. Η κυκλοφορία παρεμποδίστηκε και το μόνο σχετικό όφελος απο τα ντουμπλαρίσματα και τα ασφυκτικά switch ηταν καποια έξτρα επιθετικά ριμπάουντ. Ακόμη και που τελικά έφτασαν τον αριθμό 16, δεν ήταν αρκετά. Μερικά Μπούλετς, για να τιμήσουμε τον Γιάννη Σφαιρόπουλο.

• Οι άμυνες του Νίκολο Μέλι (5 κλεψ) μπροστά από τις πάσες (εισαγωγής στο ποστ και μη) ήταν σαν κρυφό διαμαντάκι σε b side. Δεν θα το ακούσεις πρώτο, όπως το εμφανές αριστουργηματάκι "ο Ιταλός με τα μούσια", αλλά θα το εκτιμήσεις δεόντως με τον καιρό. Η συνεισφορά του Μέλι ήταν ισάξια με εκείνη του τρομερού Ντατόμε , με τους δυο ραγκάτσηδες να εξίσου καλοί και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Ο Τζίτζι έκανε τρεις τάπες.
• Πίσω σε κατι που ήδη είπαμε, είναι τρομερά δύσκολο να κερδηθεί ημιτελικός με ελάχιστες προσπάθειες για τρίποντα (μόλις 10) και μόλις 20%. Παρά την άμυνα των Τούρκων, η αλήθεια είναι πως η Ζαλγκίρις ήταν υπέρ το δέον διστακτική, ειδικά στην αρχή. Τα μόλις δυο σουτ του Μιλάκνις ήταν απόρροια και δικής του "κακής αποψης", με την ταφόπλακα για τους Λιθουανούς να μπαίνει όταν χάθηκαν κάποιες βολές προς τα μέσα της τελευταίας περιόδου.
• Η Φενέρ κέρδισε από την άμυνα, τέλος. Δεν είναι το τρομερότερο συμπέρασμα του κόσμου, το αντιλαμβάνομαι, όμως αναλογιστείτε πως οι δυο πιο εύστοχοι παίκτες της στην σεζόν (Γκούντουριτς, Νάναλι) ήταν άφαντοι. Αυτό σημαίνει πως η Ρεαλ πιθανώς να βρει άλλον αντίπαλο στον τελικό, μην το δέσετε κόμπο ότι ο Ζοτς θα ρίξει εκεί τον ρυθμό. Αντίθετα, πιστεύω οτι θα δει πολύ προσεκτικά το πρώτο δεκάλεπτο του β ημιτελικού, αφήστε που είναι ίσως ο μοναδικός, όπως μου είπανε, που δεν φοβάται την τοιχογραφία στο ταβερνείο του Πάμπλο. Ετσι είναι. Βάλε τον Κάρολ επάνω σε οποιονδήποτε ψηλότερο φόργουορντ που δεν λέγεται Κάλινιτς, και εκείνος θα σουτάρει χαλαρά πάνω από τα χέρια του.

Αυτά, νομίζω πείνασα κάπως με τα πολλά.