Γενική προσέγγιση
Όπως στο προηγούμενο κείμενο, έτσι και σήμερα θα μιλήσουμε σε αυτό το κομμάτι για τους πάγκους. Είχαμε αναφερθεί στις αλλαγές που περιμέναμε από τον Πασκουάλ, με πρώτη από όλες την τροποποίηση της πεντάδας. Ο Τζέιμς ήρθε από τον πάγκο και οι πράσινοι ξεκίνησαν με τους Καλάθη-Ρίβερς-Λοτζέσκι. Επιπλέον, ένα τρικ που είδαμε ήταν η match up ζώνη 3-2 των φιλοξενούμενων, με τον Σίνγκλετον στην κορυφή και τους Ρίβερς-Γκιστ στην πίσω γραμμή άμυνας. Το αμυντικό performance των πράσινων αξιολογείται σε δύο κομμάτια. Στο πρώτο μέρος παίρνει κάτω από την βάση, ενώ στο δεύτερο μέρος μου θυμίζει το παιδί που απέτυχε στις εξετάσεις του πανεπιστημίου παρότι ήταν διαβασμένος στα περισσότερα θέματα, επιστρέφοντας στην επόμενη εξεταστική με αυτοπεποίθηση του τύπου "κύριε καθηγητά ό,τι θέματα και να βάλετε απόψε δεν φοβάμαι καθόλου" . Ήταν μια μεγάλη αναμφίβολα νίκη για τον Πασκουάλ, με την αλλαγή στόχευσης στο πρώτο μέρος να φέρνει την μπάλα στο post με τους Ρίβερς-Λοτζέσκι, παράγοντας σκορ και δημιουργία, στοιχείο που δεν περίμεναν οι ερυθρόλευκοι.
Στο αντίπαλο στρατόπεδο τώρα, η άποψη μου για τον κόουτς Σφαιρόπουλο είναι αρκετά καλή, όσον αφορά τον τρόπο που προετοιμάζει την ομάδα στα παιχνίδια, ωστόσο σήμερα η ομάδα μου φάνηκε ανέτοιμη πνευματικά, για να διαχειριστεί το υπέρ της προβάδισμα. Παρότι η αντίδραση στην άμυνα ζώνης ήταν εξαιρετική στην αρχή και στην συνέχεια στο man to man το ίδιο, μετά την ανάπαυλα η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Οι πρώτες επιθέσεις ήταν βιαστικές, όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος ο κόουτς στις δηλώσεις του, με την ομάδα να αλλάζει κατεύθυνση και να σταματάει να χτυπάει στο transition, χρησιμοποιώντας πολλές ντρίμπλες στην επίθεση. Το πλάνο δεν λειτούργησε. Αδυνατώ να κατανοήσω την στόχευση που είχε ο Ολυμπιακός, τι επεδίωξε να παίξει στο δεύτερο ημίχρονο. Μετά το break πιστεύω ότι για να έχουν τύχη στη σειρά οι ερυθρόλευκοι, πρέπει να εμφανίσουν κάτι το απροσδόκητο στο παρκέ, όπως ο,τι έφερε ο Μπράουν για παράδειγμα.
Α μέρος
Στο πρώτο δεκάλεπτο του αγώνα είδαμε ένα απολαυστικό παιχνίδι. Καμία σχέση με ό,τι μας έχουν συνηθίσει οι δύο μονομάχοι. Ο ρυθμός και η εικόνα της εκκίνησης προμήνυε για ένα εκ των ποιοτικότερων ματς των τελευταίων ετών, με υψηλό σκορ και ρυθμό . Ο Παναθηναϊκός, όπως αναφέραμε προηγουμένως, ξεκίνησε με άμυνα match up για να μπερδέψει τους αντιπάλους, με τους Πειραιώτες να διαβάζουν πολύ καλά την άμυνα αυτή, χτυπώντας με Horns επιθέσεις, δίνοντας πλευρά στην μπάλα κυρίως με Ρόμπερτς-Παπανικολάου, που την έβαζαν σωστά στο παρκέ, χτυπώντας στην καρδιά της ρακέτας. Αυτή η άμυνα 3-2 έχει αδυναμίες στις γωνίες, και όταν η κυκλοφορία κατευθυνόταν εκεί, τότε είτε με drive είτε με κόψιμο οι γηπεδούχοι έβρισκαν λύσεις. Από την άλλη οι πράσινοι σταμάτησαν το hero ball του πρώτου αγώνα και με αιχμή του δόρατος τον Λοτζέσκι στο post παρέμειναν κοντά στο σκορ, μέχρι να αναλάβει δράση ο καλύτερος point guard της φετινής Euroleague. Ο Νικ χτύπησε κάθε αμυντική ανισορροπία του Ολυμπιακού, τιμωρώντας την κακή close out άμυνα των ψηλών. Όπως παρακάτω, όπου η έλλειψη συγκέντρωσης του Μιλουτίνοφ φέρνει λανθασμένες βοήθειες στο post.
Το δεκάλεπτο έκλεισε με υψηλό σκορ 25-27, με τον Ολυμπιακό να είναι παθητικός στην άμυνα, αφού δεν αξιοποίησε τα φάουλ, τελειώνοντας με μόλις τρία σε αριθμό.
Στη δεύτερη περίοδο η παραγωγικότητα των δύο ομάδων έπεσε αισθητά. Ο Ολυμπιακός, όπως και στο game 1, με τη second unit στο παρκέ έτρεξε και το έκανε σωστά. Παρότι το τέμπο θεωρητικά δεν ήταν το ιδανικότερο για εκείνον, η εικόνα της ομάδας όταν έπαιρνε το αμυντικό ριμπάουντ και έτρεχε στο ανοικτό γήπεδο ήταν ενθαρρυντική. Εδώ παρατηρούμε δύο δευτερεύοντες αιφνιδιασμούς και πώς κατέληξαν σε ισάριθμα καλάθια, με τις αποστάσεις να είναι καλές.
Η είσοδος του Παπαπέτρου έδωσε άλλη διάσταση στο παιχνίδι, με τον ίδιο να αναλαμβάνει επιλογές στην επίθεση. Ο Παναθηναϊκός με τον Καλάθη την περισσότερη ώρα στον πάγκο ήταν στατικός και προβλέψιμος. Ο Λεκαβίτσιους για ένα ακόμη ντέρμπι ήταν κατώτερος των περιστάσεων και γρήγορα αποσύρθηκε στον πάγκο. Το ημίχρονο έκλεισε με τους δύο αντιπάλους κοντά στο σκορ και τον Ολυμπιακό να μην εκμεταλλεύεται το μομέντουμ της περιόδου για να να ανοίξει κι άλλο την διαφορά.
Β μέρος
Στο δεύτερο σκέλος του αγώνα οι δύο αιώνιοι συναγωνίζονταν ποιος θα χτίσει πιο γρήγορα νέες μπασκέτες στο ΣΕΦ. Ενώ στα πρώτα 15’ είδαμε την αποθέωση της ποιότητας τους στην επίθεση, στα πρώτα 5’ του δεύτερου ημίχρονου "απολαύσαμε" ένα κρεσέντο αστοχίας ένθεν και ένθεν , με κάκιστες επιλογές εκτέλεσης. Οι γηπεδούχοι για κάποιον ανεξήγητο ρόλο σταμάτησαν να τρέχουν. Επίσης, η αγαπημένη τους pick and roll offense είχε λανθασμένο διάβασμα, over dribbling , πολλά λάθη, πολλές λάθος αποφάσεις. Η επιλογή του Πασκουάλ για μονή αλλαγή στα screes, δείγμα μετριας επικοινωνίας ή αν θέλετε και εμπιστοσύνης στην ικανότητα του Καλάθη στην πίσω γραμμή άμυνας, έπρεπε να αντιμετωπιστεί διαφορετικά, με τα pick and roll που έπαιρνε ο Σπανούλης να πρέπει να γίνονται εν κινήσει.
Απέναντι όμως σε μία στατική επίθεση, οι παίχτες του Παναθηναϊκού προσαρμόζονταν στους αντιπάλους. Δεν είδαμε ούτε slip screens, όπως στο πρώτο παιχνίδι με τον Παπανικολάου, ούτε handoffs, ούτε diamond offense από την ομάδα του Σφαιρόπουλου. Το επίπεδο συνεργασιών έπεσε αισθητά, λόγω και της εξαιρετικής άμυνα των πρασίνων. Εκείνοι από τη μεριά τους βρήκαν σκορ μέσα από isolation, με τον Τζέιμς αυτή τη φορά να είναι παίχτης κλειδί. Με τους ψηλούς του Ολυμπιακού να είναι απογοητευτικοί και στις δύο μεριές του παρκέ, ο αμερικανός guard εκμεταλλεύτηκε όλα τα miss match από τις συνεχείς αλλαγές. Μπορεί η τακτική αυτή να με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο εξαιτίας της έλλειψης δημιουργίας των guards πέρα από τον Καλάθη, αλλά αυτό το υπερβολικό overswitching δεν χρειάζεται, όταν δεν υπάρχει απειλή από μακριά. Το δεκάλεπτο έκλεισε με επί μέρους σκορ 7-16, θυμίζοντας τον περυσινό 5ο τελικό.
Στην τελική ευθεία της αναμέτρησης αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν το one man show του Τζέιμς.
Η ικανότητα του συγκεκριμένου παίχτη να επιτεθεί σε καταστάσεις 1vs1 είναι παροιμιώδης. Σε αυτό το κομμάτι είδαμε απόλυτη επικράτηση του Παναθηναϊκού. Βλέποντας την καλή μέρα του Τζέιμς, ο Πασκουάλ έδωσε εντολή οι μπάλες να περνάνε από τα χέρια του και δικαιώθηκε απόλυτα. Εδώ θα σταθώ στο λάθος του Ολυμπιακού. Γνωρίζουμε ότι το pull-up σουτ του Aμερικάνου δεν είναι και το καλύτερο, ιδίως στο τρίποντο ή όταν χρησιμοποιεί αριστερή ντρίμπλα. Iσως έπρεπε να ρισκάρει στο σουτ. Αφού τα ρήγματα του είχαν δημιουργήσει τόσα προβλήματα, έπρεπε να βρεθεί μια λύση να αντιμετωπιστεί.
Παρέμβαση Giorgos B. Δεν είδα το παιχνίδι. Βλέπω όμως αυτές τις δύο φάσεις και τα σχόλια του Αλεξ. Και στις δυο, οι ψηλοί του Ολυμπιακού παίζουν (μετά το switch) τον Τζέιμς από μακριά, δίνοντας του τον χώρο να πάρει φορα και να χρησιμοποιήσει την ορμή του κατά το δοκούν - σταμάτημα, drive κλπ. Από την στιγμή που η απόσταση δίνεται έτσι κι αλλιώς, ποια θα ήταν η διαφορά αν δεν γινόταν αλλαγή και τον έπαιζαν under; Ουσιαστικά, εδώ ο Ολυμπιακός εμφάνισε το ρίσκο μιας συγκεκριμένης τακτικής (flat άμυνα), εφαρμόζοντας μια άλλη. Είναι , αν μη τι άλλο, μια πρωτοτυπία. Στην τελική, το νόημα των switch είναι η απαγόρευση του χώρου και η άμυνα σώμα με σώμα. Αλλιώς, ποιος ο λόγος; Βack to Alex.
Στο τελευταίο πεντάλεπτο, ο coach Bullet επέλεξε το τελευταίο του χαρτί : Small ball με τον Πρίντεζη στο 5 και την είσοδο του Μπράουν. Με διαδοχικές καλές άμυνες, εξαιτίας και της επιλογής του Πασκουάλ να παίξει με το χρόνο, μείωσε στο σκορ, τρέχοντας παραπάνω. Στο τέλος του παιχνιδιού, οι χαμένες ελεύθερες βολές και η ελλειπής συγκέντρωση στέρησαν από τους γηπεδούχους την ευκαιρία να ολοκληρώσουν μια ανατροπή που ίσως δεν δικαιούνταν έτσι κι αλλιώς.
X Factors
Εδώ θα σταθώ , φυσιολογικά, στον Μάικ Τζέιμς. Έχουμε τονίσει τα θετικά και τα αρνητικά του συγκεκριμένου πολλές φορές στο παρελθόν. Στον χθεσινό αγώνα εμφανίστηκε με την second unit, φέρνοντας το instant score που ήθελε ο Καταλανός τεχνικός. Δεν θα γράψω ότι πρέπει να τιθασεύσει το παιχνίδι του, γιατί κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει, αλλά ο Παναθηναϊκός περιμένει από εκείνον ανάλογες εμφανίσεις στη συνέχεια των τελικών. Στο άλλο στρατόπεδο οι αρνητικοί πρωταγωνιστές ήταν δίχως αμφιβολία οι ψηλοί. Οι Μιλουτίνοφ-ΜακΛίν ήταν εκτός κλίματος, χωρίς να βοηθούν σε κανένα, μα κανένα, σημείο του παιχνιδιού.
Συνοψίζοντας, είδαμε ένα ματς με δυο διαφορετικές πράξεις. Ένα ποιοτικό επιθετικό πρώτο μέρος για ντέρμπι αιωνίων και ένα κάκιστο δεύτερο. Το παιχνίδι της Κυριακής αποτελεί το πιο σημαντικό της σειράς για εμένα από άποψη σκορ και ψυχολογίας. Η ομάδα που θα το κατακτήσει θα έχει άλλωστε 2 match ball. Η εικόνα των δύο δεν διαφέρει πολύ και περιμένω με ανυπομονησία τις τροποποιήσεις στο παιχνίδι τους. Ο Ολυμπιακός πιθανολογώ ότι θα ποστάρει αρκετά τα forwards του, χτυπώντας τους Τζέιμς-Λοτζέσκι στο post, θα προσπαθήσει να βάλει και άλλους παίχτες στην εξίσωση επιθετικά. Αμαρτία ο Στρέλνιεκς να μην αξιοποιείται με off ball screen ή Screen the Screener (ένας παίκτης σκρινάρει και μετά παίρνει σκριν), με το συγκεκριμένο play να υπάρχει στο οπλοστάσιο των ερυθρόλευκων. Ο Πασκουάλ από την άλλη δεν βρίσκω λόγο να αλλάξει την πετυχημένη συνταγή, με τον Λοτζέσκι αρχικά και τον Ρίβερς σε μικρότερο βαθμό, να υπενθυμίζουν τους λόγους για τους οποίους επιλέχτηκαν στη δωδεκάδα. Ίσως λοιπόν να δούμε την ενεργοποίηση των staggered (διπλών) screens στην αδύνατη πλευρά, για περισσότερη κυκλοφορία της μπάλας.
Bonus: Nα ευχαριστήσω τον αδερφό μου πάλι για τη βοήθεια στα βίντεο του αγώνα.
