Γενική προσέγγιση.

Ας ξεκινήσουμε από τους γηπεδούχους. Ο Παναθηναΐκός ξεκίνησε το παιχνίδι με μόνο μία αλλαγή σε σχέση με τη σύνθεση του στο προηγούμενο παιχνίδι, καθώς ο Θανάσης προτιμήθηκε από τον K.C. Rivers. Έτσι ο Καταλανός coach παρέταξε τον Αντετοκούνμπο δίπλα στον Καλάθη, τον Lojeski, τον Gist και τον Sigleton. Ο Pasqual άπλωσε την άμυνα του σε ολόκληρο το γήπεδο, με τον Θανάση να κυνηγάει τον Σπανούλη παντού. Την ίδια ώρα επιθετικά οι «πράσινοι» επεδίωξαν να ποστάρουν όσο το δυνατόν περισσότερες φορές μπορούσαν με τον Lojeski. Αμυντικά ο Παναθηναικός φυσικά άλλαζε σε κάθε screen, εκμεταλλευόμενος την ικανότητα των δύο ψηλών του σε αυτό τον τομέα. Ακόμα ο Pasqual εγκατέλειψε οριστικά την άμυνα ζώνης που είδαμε στα 2 παιχνίδια στο Σ.Ε.Φ., η οποία και δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.

Στην πλευρά των φιλοξενούμενων ο Σφαιρόπουλος επέλεξε να μην ξεκινήσει τον Roberts, αλλά τον Μάντζαρη, πιθανώς θέλοντας να ματσάρει το ξεκίνημα του Mike James από τον πάγκο. Είδαμε λοιπόν την ομάδα του Πειραιά να παρατάσσεται με τους Σπανούλη, Μάντζαρη, Παπανικολάου, Πρίντεζη και Milutinov. Με τον Παπανικολάου να μην αφήνει τον Καλάθη να πάρει ανάσα όπως σε όλη τη σειρά, η άμυνα του Ολυμπιακού κράτησε τις αρχές της. Ωστόσο, σε αντίθεση με το προηγούμενο παιχνίδι, ο Ολυμπιακός επέλεξε να μην ανεβάσει ρυθμό και να μην εκτελεί στα πρώτα δευτερόλεπτα των επιθέσεων του.

Α μέρος.

Και οι δύο ομάδες μπήκαν νευρικά. Πολλά λάθη (χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε όλο το πρώτο ημίχρονο μοίρασαν μαζί 11 ασίστ έχοντας υποπέσει σε 14 λάθη), χαμηλη παραγωγικότητα και πολλά νεύρα που οδήγησαν σε ανούσιες κοκορομαχίες. Όμως στο πρώτο μέρος είδαμε και μπάσκετ. Τα γρήγορα τρία φάουλ με τα οποία χρεώθηκαν οι Μilutinov και Θανάσης, άλλαξαν  άρδην την εικόνα του παιχνιδιού καθώς και τις τακτικές προσεγγίσεις των δύο ομάδων. Από την μία ο Καλάθης στάλθηκε στο μαρκάρισμα του Σπανούλη, ενώ την ίδια ώρα ο MacLean πέρασε στο παρκέ. Ο MVP του τεταρτου τελικού έπιασε καλή απόδοση επιθετικά και ταλαιπώρησε ιδιαίτερα τον James Gist, πηγαίνοντας συχνά στην επαφή και κερδίζοντας αρκετά φάουλ. Στο «στρατόπεδο» του Παναθηναικού ήταν ξεκάθαρο το κενό του Αντετοκούνμπο, οποίος είχε καταφέρει μέχρι εκέινο το σημείο να περιορίσει εξαιρετικά τον Βασίλη Σπανούλη. Την ίδια ώρα ο Παναθηναικός δυσκολευόταν ιδιαίτερα στο σκοράρισμα με 3 χαμένα λει απ, 7 χαμένες βολές και 0/9 τρίποντα. Ωστόσο, χάρη στα πολλά rebound που κατάφερε να συγκεντρώσει, πήρε δεύτερες ευκαιρίες, παρά την μεγάλη δυστοκία του.

 Το «φόρτωμα» του Milutinov με 3 φάουλ είχε σαν άμεση συνέπεια την απόφαση του Pasqual να επιμείνει στη χρήση του Βουγιούκα, που έφερε σαν αλυσιδωτή αντίδραση τον, ανεπαρκή για το επίπεδο του παιχνιδιού, Γιώργο Μπόγρη στο παρκέ, αφού ο coach Σφαιρόπουλος δεν ήθελε να έχει το ματσάρισμα MacLean με Ιαν. Ο Παναθηναικός επέμεινε να χτυπάει στο post αυτή την αδυναμία.  Ο Ολυμπιακός όμως, με τον Πρίντεζη να ευστοχεί στο πρώτο του τρίποντο στη σειρά, αλλά και τον Roberts με την είσοδο του στο παρκέ να δίνει λύσεις στο σκοράρισμα (την ίδια ώρα που ο James δεν ξεκίνησε τόσο καλά στο πρώτο ημίχρονο), κατάφερε να μείνει κοντά στο σκορ. Ο Roberts, παρότι κατάφερε να δώσει επιθετικά πράγματα, στην άμυνα αντιμετώπισε δυσκολία στις περιστροφές και ήταν αρκετά κακός στο προσωπικό μαρκάρισμα.

Όταν οι Καλάθης και Sigleton κουράστηκαν και αντικαταστάθηκαν από τους Lekavicius και Μήτογλου, ο Ολυμπιακός βρήκε την ευκαιρία να βρει εύκολο σκορ, με τον  Σπανούλη να εκθέτει συστηματικά τον νεαρό power forward. Για τουλάχιστον τεσσερις φάσεις (μέχρι δηλαδή ο Παναθηναικός να καταφέρει να εκτελέσει σωστά τριπλή αλλαγή) ο ηγέτης του Ολυμπιακου βρήκε μπροστά του μετά τις αλλαγές τον Μήτογλου και τιμώρησε επιδεικτικά αυτό το switch. Ενδεικτικό της κλάσης του είναι επίσης το γεγονός ότι είχε την υπομονή να προετοιμάσει έτσι τα picks, ώστε ο Παναθηναικός να είναι αδύνατο να τρέξει μία τριπλή αλλαγή. Τέλος, στο πρώτο μέρος έκανε για πρώτη φορά (επιτρέψτε μου να πω) την εμφάνιση του στους τελικούς ο Νίκος Παππάς. Η άποψη μου είναι πως με τον Καλάθη στο πάγκο και τον Mike James σε ρηχά νερά, ο Παππάς βρήκε τoν χώρο να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, να παίξει στο ένας με έναν. Πήρε το 4^ο φάουλ του Milutinov και στη συνέχεια πέρασε με χαρακτηριστική άνεση τον Σπανούλη, για να πάει για άλλη μία φορά στις βολές, βάζοντας φωτιά στην εξέδρα. Με τον Ολυμπιακό ελαφρώς ανώτερο, το ημίχρονο έκλεισε με τους «Πράσινους» να βρίσκονται πίσω για 4 πόντους.

Β μέρος.

Αν στο πρώτο μέρος είδαμε ένα παιχνίδι με νεύρα και άγχος, οπου όμως οι δύο ομάδες ήταν απόλυτα συγκεντρωμένες στο έργο τους, στο β μέρος ο Ολυμπιακός δεν βγήκε στο γήπεδο πνευματικά. Ενδεικτικά της μη συγκέντρωσης των ερυθρόλευκων ; Πολλά. Τεχνική ποινή στον πάγκο την ώρα που της επίθεσης, λανθασμένη επαναφορά, παράβαση χρόνου επίθεσης ύστερα από time-out (!). Ο Ολυμπιακός, παρότι είχε έναν καλύτερο Πρίντεζη από ό,τι είδαμε σε μεγάλα μέρη της σειράς, δεν μπόρεσε να διεκδικήσει ουσιαστικά τίποτα στο δεύτερο μέρος, με την απόφαση να φύγει η ομάδα από το γήπεδο να δείχνει πως χάλασε το μυαλό των παικτών.
Από την πλευρά του ο Παναθηναϊκός ανέβασε επίπεδο στην απόδοση του και εκμεταλλεύτηκε τόσο τα λάθη του αντιπάλου, όσο και την εξαιρετική εμφάνιση των Παππά και Singleton και την τεράστια άνοδο του Mike James . Η αλήθεια είναι πως όσο και να θέλω να σκεφτώ, δεν βρίσκω κάτι αξιοσημείωτο τακτικά στο β μέρος. Ο ΜacLean κουρασμένος εμφανώς από την έλλειψη back-up λύσεων, δεν κατάφερε να είναι ανάλογα πειστικός. Ο Milutinov αγωνίστηκε ελάχιστα, καθώς του χρεώθηκε σχεδόν αμέσως ένα ιδιαίτερα αυστηρό 5^ο φάουλ. Το παιχνίδι πήρε γρήγορα το δρόμο του καθώς ο Παναθηναικός σε κανένα σημείο δεν έδειξε ότι προτίθεται να αφήσει τον Ολυμπιακό να αντιδράσει.

MVP

Ο ξεκάθαρος MVP του αγώνα (και κατ εμέ και της σειράς ολόκληρης) ήταν ο Chris Singleton. Έχοντας ακούσει σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, ο Αμερικάνος κυριάρχησε και στις δύο ρακέτες. Μάζεψε 17 rebounds, σκόραρε 9 πόντους, έκλεψε 2 μπάλες και μοίρασε 1 τάπα σε 35’ συμμετοχής. Πραγματικά, όποιος είδε το ματς καταλαβαίνει ότι ο ψηλός του Παναθηναικού βρισκόταν παντού στο παρκέ, κάνοντας όλες τις δουλειές, από το να αλλάζει σε κάθε σκριν μέχρι και να κατεβάζει τη μπάλα (!) όποτε η πίεση γινόταν αφόρητη.

Άξιοι «Πράσινοι» συμπαραστάτες :

Ο Mike James ήταν εξαιρετικός για άλλη μία φορά , ειδικά στο 2^ο ημίχρονο, σκοράροντας αφειδώς σε προσωπικές φάσεις. Ο Καλάθης «πήρε ρεπό» και όμως ο Παναθηναικός δεν έδειξε να κολλάει, όπως θα γινόταν σε άλλα ματς της σεζόν. Αυτό συνέβη γιατι τρεις παίκτες ανέλαβαν να κάνουν συνολικά όσα έκανε ο ηγέτης τους σε όλη τη διάρκεια της φετινής σεζόν. Ο K.C. Rivers έπαιξε λυσσαλέα άμυνα πάνω στον Σπανούλη στο δεύτερο μέρος. Ο Lojeski έδειξε τη κλάση του με εντελώς διαφορετικό τρόπο από την εκτέλεση του τέταρτου παιχνιδιού. Με ώριμες επιλογές και σωστό διάβασμα έδωσε ροή στον Παναθηναικό, ενώ στο πρώτο μέρος μάζεψε και τρια επιθετικά rebounds. Τέλος, ο Παππάς βγήκε μπροστά και με 13 πόντους σε 10’ αποτέλεσε τον απόλυτο x-factor, δείχνοντας για άλλη μία φορά πως όταν του ζητηθεί να λειτουργήσει ως slasher, είναι από τους καλύτερους.

Ποιοι ερυθρόλευκοι ξεχώρισαν:

(Όλοι γτπ ήταν Γιώργο. Δεν βλέπεστε ασχετοι.)

(Ενώ εσυ χάρηκες με την μπασκετάρα σας σκατοβαζέλι)

Ειδική μνεία πρέπει να γίνει πριν από όλους στον Κώστα Παπανικολάου. Πιέση στα κόκκινα για όσο πατούσε στο παρκέ, για πέντε αγώνες πάνω στον καλύτερο guard της Ευρώπης.  Πραγματικά εξαιρετική προσπάθεια σε όλους τους τομείς. Καταλυτικός σε κάθε παιχνίδι. Μαζί του εξαιρετικός ήταν ο MacLean, ο οποίος όμως όπως ήταν φυσικό έμεινε από δυνάμεις γρήγορα. Ο Σπανούλης ήταν πολύ καλός στο πρώτο μέρος, όμως στο δεύτερο «χάλασε» και εκείνου το μυαλό του και με εξαίρεση ένα μεγάλο τρίποντο, που όμως απαντήθηκε άμεσα από τον James, δεν μπόρεσε να βοηθήσει ουσιαστικά. Ο Roberts κατάφερε με την είσοδο του στο παρκέ να δώσει instant score και μάλιστα με πολύ καλά ποσοστά ευστοχίας. Δεν αρκούσε όμως στον Ολυμπιακό. Τιμιότατη η συνεισφορά του. Τέλος ο Πρίντεζης ήταν καλός, χωρίς ωστόσο να φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα.