Τον καταλαβαίνω τον Πέτρο, υποστηρίζει τον Πα(να)θηναϊκό και ο Σπανούλης αποτελεί για πολλούς βάζελους κόκκινο πανί. Η όποια προσπάθεια να εξηγήσεις πως εμείς είχαμε παντα τον Διαμαντίδη στα όπα όπα και μισούσαμε τον Τεόντοσιτς όταν του χάιδευε τον καβάλο, θα πέσει στο κενό, αν και δεν θα έπρεπε, γιατί έτσι ήταν. Από την άλλη, λίγο καλός φίλος να είσαι, οφείλεις έστω να σταθείς στην κριτική του αντιπάλου, ακόμη και αν γίνεται υπό το ψυχαναγκαστικά αποδομιστικό πρίσμα του πληγωμένου εραστή. Είναι αυτό που λέμε "empathize". Σε καταλαβαίνω ρε ντουντ, παίζει και να έχεις δίκιο.

Η χρήση που έφερε τίτλους

Παίζει; Μμμμ... ίσως. Εδώ και κάμποσα χρόνια ο Σπανούλης δείχνει ανέγγιχτος από τον χρόνο, όχι τόσο μέσα στο γήπεδο, όσο στους αριθμούς των πινάκων στατιστικής. Παρόλο που ήταν φανερό πως δεν μπορούσε πλέον να πάρει δυο-τρεις αντιπάλους παραμάζωμα και να χορέψουν τουγκέδα, το δικό του κομμάτι στο αγωνιστικό παζλ του Ολυμπιακού γινόταν ολοένα και μεγαλύτερο. Δείτε κάτι λίγο.

Τα παραπάνω στατιστικά προέρχονται από το αρχείο του Αντρέα στο Badbasket και αφορούν την χρήση (usage%) και το ποσοστό ασίστ. Στην πρώτη κατηγορία (ποσοστό κατοχών που περνάν από τα χέρια ενός παίκτη χοντρά χοντρά) ο Σπανούλης έκανε ρεκόρ πέρυσι. Οτιδήποτε πάνω από 27 % σε εκείνην μαρτυρά ένα είδους βαλτεοτιθέλετε-κεντρισμού. Φανταστείτε πως ο Πρίντεζης των μυριάδων post ups εμφάνισε τον αριθμό 24%. Στην δεύτερη (ποσοστό των σουτ των συμπαικτών που προέρχονται από δικές του ασίστ) ο V-span παρουσίασε επίσης το υψηλότερο διαχρονικά νούμερο. Ο Ολυμπιακός την σεζόν που τελείωσε ήταν ομάδα του Σπανούλη περισσότερο από ποτέ , με τις τάσεις στα ποσοστά των δύο παραμέτρων να είναι έτσι κι αλλιώς διαχρονικά αυξητικές.

Η αλλαγή αγωνιστικής κατεύθυνσης δεν θα είναι προφανέστατα τόσο εύκολη. Οι συμπαίκτες του έχουν μάθει να παίζουν με αυτόν μπροστάρη και οποιοσδήποτε νορμάλ προπονητής δεν γίνεται παρά να πάρει το γεγονός πολύ σοβαρα. Επιπλέον, δεν μπορεί παρά να μετρήσει πως στη θητεία του στους ερυθρόλευκους, ο αρχηγός έκρινε ένα σωρό κρίσιμα παιχνίδια: τον τελικό του '13 , την σειρά με τον ΠΑΟ το 2016, δύο ημιτελικούς με την ΤΣΣΚΑ και φυσικά τον τελικό του '12. Οκ, εκεί έβαλε το hook ο Πρίντεζης, όμως η επίθεση ενορχηστρώθηκε από τον Σπανούλη, όταν τέσσερα χρόνια πριν είχε συμβεί το παρακάτω.

To διάσημο χαμένο τρίποντο απέναντι στην Αργεντινή στο Πεκίνο δεν ηταν μια κακή απόφαση. Αντιθέτως, ήταν ένα σωστό σουτ δεδομένης της πίεσης χρόνου, από έναν παίκτη που ήθελε και θέλει να παίρνει την μπάλα στα δύσκολα. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι αποτελούσε ίσως και την μοναδική τελικά επιλογή, επειδή ο Σπανούλης δεν εξερεύνησε άλλες. Δεν ζύγισε πολύ τον Ντελφίνο, δεν έκανε μισή προσποίηση να δούμε τι θα γίνει, δεν προσπάθησε να πάει - έστω και στιγμιαία - σε drive, μήπως και βγει κάποια βοήθεια. No problem, όμως τέσσερα χρόνια αργότερα το στήσιμο της ΤΣΣΚΑ έμοιαζε πάρα πολύ με εκείνο των Αργεντίνων και την συνέχεια την γνωρίζουν οι πάντες. 

Aυτή η εκδοχή του V Span έπεσε σαν σκιά για πολλά χρόνια επάνω από τα αμυντικά πλάνα των προπονητών. Ο αδίστακτος - και καμία φορά επιπόλαιος - εκτελεστής του 2008, το 2012 είχε μετατραπεί σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, ή αν προτιμάτε σε κουμπιούτερ (sic). Ήδη από το καλοκαίρι του 2009, όταν αναδείχτηκε ηγέτης της εθνικής προς το μετάλλιο, ήταν φανερό πως η μεγάλη χρήση θα αύξανε τόσο το ρεπερτόριο, όσο και την ικανότητα διαλογής των κομματιών του. Στον Ολυμπιακό η ικανότητα αυτή έπιασε ταβάνι, καθώς από ένα σημείο και ύστερα τα πάντα περνούσαν από τα χέρια του και η εμπειρία φόρτωνε τον σκληρό με καινούρια δεδομένα . Αντε τώρα αν ήσουν κόουτς να βρεις τον τρόπο να τον αντιμετωπίσεις, γνωρίζοντας πως πλέον δεν τον νοιάζει και ιδιαίτερα να πάρει επάνω του το κρίσιμο σουτ.

Κάπως έτσι προέκυψε υποθέτω το "the greatest on Earth", ή ίσως και κάπως αντίστροφα.  Ο Σπανούλης, καθώς έβαλε οργανωτικά στοιχεία στο παιχνίδι του, ανάγκασε τους πάντες να εξαρτώνται από εκείνον , είδε την χρήση του να απογειώνεται χρόνο με τον χρόνο και τους συμπαίκτες του να υποδέχονται ακόμη περισσότερες τελικές πάσες από τα δικά του χέρια. Όποια εκδοχή κι αν επιλέξετε (η χρήση έφερε σοφία ή η σοφία έφερε χρήση), το δεδομένο είναι πως η συνταγή έδωσε τίτλους και μετάλλιο, ανέδειξε τον ίδιον ως καλύτερο παίκτη της Ευρώπης και φυσικά απέτυχε παταγωδώς πέρυσι και μερικώς πρόπερυσι. Και αυτό ο Σπανούλης λογικά το ξέρει, ή τέλος πάντων έτσι θέλουμε να ελπίζουμε. Εάν η ελπίδα αυτής της γνώσης είναι βάσιμη, τότε ο Μπλατ δεν θα δυσκολευτεί και ιδιαίτερα να τον αναδείξει σε έναν διαφορετικό πλέον ρόλο.

Ο νέος (;) ρόλος

Ο Πέτρος όμως, έχει και πάλι αντιρρήσεις. "Σιγά μην ξεφορτωθεί την μπάλα ο εγωίσταρος". Δεν έχει άδικο, αν και ως Ολυμπιακός προτιμώ αντί του "εγωίσταρος", το "παιχταράς ο Σπανούλαρος". Ο Σπανούλης σίγουρα θα ξέρει πολύ καλά πως ο Γκος δεν φτάνει σε αξία ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι και πως Στρέλνιεκς και Μάντζαρης (άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο) δεν είναι go to guys για συνεχείς επιθέσεις. Επίσης, τόσο εκείνος, όσο και ο Μπλατ , είμαι σίγουρος πως δεν έχουν την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να λειτουργήσει ως off guard , με τον τρόπο που το έκανε στο Λονδίνο. Για να το θυμηθούμε.

To να ζητήσεις από έναν 36χρονο να περάσει μέσα από έναν ορυμαγδό σκριν και να εκτελέσει με ακρίβεια επάνω στην κίνηση είναι σκληρό. Δεν γίνεται να το κάνει. Επίσης, δεν γίνεται να κάτσει να περιμένει σε μια γωνιά να του έρθει η μπάλα μετά από κινήσεις των υπολοίπων. Το "ο Σπανούλης στην weak side" είναι μεν μια μοντέρνα απαίτηση, αλλά στα μάτια μου αποτελεί ανέκδοτο, καθώς αφαιρεί από την επίθεση ένα σωρό άλλες επιλογές. Μια κάποια βαρυτική δύναμη μπορεί ενδεχομένως να την ασκήσει ως spot shooter, όμως τα scouting θα εντοπίσουν πανεύκολα το διαχρονικά μέτριο ποσοστό του στα τρίποντα και επίσης θα αλλάξουν τα φώτα σε οποιονδήποτε άλλον χειριστή βρίσκεται στο παρκέ, όπως έκαναν με τον Ρόμπερτς και στο παρελθόν κατά καιρούς με τον Μάντζαρη. Mάλλον θα ανακουφιστούν με την προοπτική του "ο Σπανούλης είναι στο πλάι και ή θα σουτάρει ή θα επιτεθεί σε ένα close out". Δυο ενδεχόμενα είναι καλύτερα από δέκα. Τέλος, και αυτό είναι τρομερά σημαντικό, τέτοιον ρόλο δεν είχε ποτέ, ούτε καν στον συμμετοχικό Παναθηναϊκό. Μπορούμε να ελπίζουμε ρεαλιστικά σε μία καμπύλη μάθησης με τεράστια κλίση, μετά από τέτοιου είδους καριέρα και σε αυτή την ηλικία; Δεν το θεωρώ ρεαλιστικό, όσο κι αν έχει σπάνιο μπασκετικό μυαλό.

Και τότε; Τι θα γίνει; Θα συνεχίσει και του χρόνου ο "the greatest on Earth" να παίζει με την μπάλα στα χέρια και να παίρνει τόσες πολλές κατοχές; Εμ... Βασικά ναι. Ελπίζω. Το στοίχημα του Μπλατ δεν είναι , κατά την γνώμη μου πάντα, να αλλάξει τον Σπανούλη. Είναι να καταφέρει να επιμηκύνει την διάρκεια ζωής του υπολογιστή μέχρι να κάψει και το τελευταίο λαμπάκι. Για να το εξηγήσω αυτό, και μιας και το κομμάτι είναι μέσα στην τεχνολογία, θα καταφύγω στο ... pac man.

Παρακάτω βλεπετε την συνθήκη στην οποία θα κληθεί να παίξει ο Νάιτζελ Ουίλιαμς Γκος ή όποιος άλλος τέλος πάντων.

via GIPHY

O νέος γκαρντ , μαζί με τους άλλους στην περιφέρεια, θα πρέπει να φάνε όσες πιο πολλές τελίτσες γίνεται, την ώρα που τα φαντασματάκια τους κυνηγούν. Είναι το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, στο οποίο θα κληθούν να σηκώσουν ένα μεγάλο βάρος από τις (υψηλές) απαιτήσεις του Μπλατ σε περιφερειακό σκορ/δημιουργία. Ακολουθεί ο ρόλος που θα (μπορούσε να) έχει ο Σπανούλης.

via GIPHY

Είναι η φάση κατά την οποία ο/η pacman τρώει την μεγάλη τελεία , τα φαντασματάκια γίνονται μπλε, άρα ευάλωτα, και κατόπιν τα κυνηγάει για να τα αλλάξει τα φώτα. Ο Σπανούλης για αυτό τον ρόλο είναι ταμάμ. Δεν χρειάζεται να κάνει κάτι διαφορετικό, ούτε από τον άλλο γκαρντ, ούτε από τον ίδιο του τον εαυτό. Χρειάζεται απλώς να μπαίνει στα κατάλληλα σημεία και να καταβροχθίζει αντιπάλους, που θα έχουν ήδη καποια κούραση στα δικά τους πόδια. Με απλά λόγια, δεν είναι τελικά θέμα ρόλου, αλλά χρόνου, ή αν θέλετε timing.

Οι εποχές της μεγάλης χρονικά συμμετοχής του αρχηγού έχουν μάλλον περάσει ανεπιστρεπτί, όπως και οι καιροί της συνεχούς ευθύνης. Η περσινή σειρά απέναντι στην Ζαλγκίρις κατέδειξε το γεγονός, αλλά χρειάζεται κάμποση προσοχή για να μην διαβαστεί τελείως λάθος. Ο ξεκούραστος Σπανούλης με την μπάλα στα χέρια είναι πιο ωφέλιμος από μια φανταστική δημιουργία χαμηλής χρήσης και σποραδικής εκτέλεσης. Οκ, είναι σαφώς ρεαλιστικό και προτιμότερο αυτό το 31% να πέσει 5 μονάδες και το παιχνίδι να μοιραστεί ως ένα εφικτό σημείο. Όμως πραγματικά, έχω την ταπεινή εντύπωση πως η πρόκληση που αντιμετωπίζει ο Μπλατ δεν είναι να του αλλάξει συνήθειες, ο Μπιλ δεν σκοτώνεται. Είναι να του μειώσει τον χρόνο και να τον απαλλάξει από τις ευθύνες. Αν είναι ο "the greatest on Earth", λογικά δεν θα έχει κανένα πρόβλημα και θα συνεφεύρει με τον προπονητή του τους τρόπους να συνεχίσει να απειλεί για έναν ακόμη χρόνο.

Τωρα βέβαια, ίσως αυτό να ήταν απλώς ένα τσιτάτο της Nike. Ο Σπανούλης δεν είναι ψώνιο, δεν πιστεύει και ιδιαίτερα ότι εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος πάικτης σε αυτή την ομάδα και άρα δεν υπήρχε λόγος για τον χαμό, ούτε για αυτό το κείμενο. Πάμε να ξαπλώσουμε κάτω από ένα αρμυρίκι και να ακούσουμε το κύμα να ανακατεύει να βότσαλα.