Ίσως μου άξιζε, από την μία μεριά. Δηλαδή, πώς συμπέρανα ότι πέθανε βλέποντας τον λιωμένο στην καλοκαιρινή άσφαλτο; Eίναι προφανές πως λίγο μετά μάζεψε τα κομμάτια του, σηκώθηκε και συνέχισε την πορεία του, αφήνοντας πίσω του μια για πάντα την εικόνα του "α χου το μωρέ, ένα γλυκούτσικο σκαντζοχοιράκι". Δεν υπάρχουν αυτα, ο σκαντζόχοιρος Τζο είναι ένα ατρόμητο τέρας και θα μας φάει όλους. 

Περίεργη συνειδητοποίηση μεν, αναγκαία δε, διότι κανείς οφείλει να ξέρει να προφυλάσσεται. Ελπίζω να μην τον πετύχω ξανά το απόγευμα, γιατί, ποιος ξέρει, μπορεί να πάψει πλέον η περίπτωση του να μοιάζει με εκείνη του Ντέιβιντ Μπλατ και να πρέπει να γράψω και μια τρίτη μαλακία για να περνάει η ώρα. Αλλιώς νομίζουμε ότι τον θυμόμαστε τον Ντέιβιντ Μπλατ, όχι έτσι όπως τον δείχνει ο πίνακας.

Tα παραπάνω στατιστικά προέρχονται από το αρχείο του Αντρέα Χριστοφόρου για το badbasket , αφορούν τις τρεις τελευταίες χρονιές του στην Ευρωλίγκα και διώχνουν τις μύγες μακριά από το πτώμα του erinaceus europaeus. H Mακαμπί και η Νταρουσάφακα έπαιζαν αργα, σε χαμηλούς ρυθμούς, ενίοτε μάλιστα και πολύ αργά. Επίσης δεν διέπρεπαν ακριβώς στην άμυνα, στις ασίστ και στο ποσοστό καλαθιών που προέρχονταν από ασίστ. Αυτόν τον Μπλατ θέλουμε;

Πιθανώς. Διαχρονικά οι ομάδες του βρίσκουν κάμποσους πόντους ανά κατοχή (offensive rating) , ενώ σε γενικές γραμμές σουτάρουν σαφώς καλύτερα από τον Ολυμπιακό του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Σπουδαία τα λάχανα θα μου πείτε, από τον Ολυμπιακό του Σφαιρόπουλου ήταν πιο εύστοχοι οι πάντες. Μπορεί, όμως εκείνη η ομάδα πήγε σε δύο τελικούς.

Αν μπερδευτήκατε κάπως, αυτό είναι διότι ο Μπλατ είναι ένας πολύ καλός προπονητής, που δεν παρουσίαζε πάντα τις καλύτερες ομάδες. Όπως και διάφοροι άλλοι συνάδελφοι του, έτσι και εκείνος έχει τόσο πλεονεκτήματα, όσο και μειονεκτήματα. Η φωτεινή πλευρά της πρόσληψης του δεν έγκειται τόσο στο ότι ήρθε Εκείνος (με κεφαλαίο Ε), όσο στο ότι ο Ολυμπιακός φαίνεται πως αποφάσισε να διαφοροποιήσει το πλάνο του, κάτι που ήταν φανερό πως χρειαζόταν. Και πάλι, θα περιμένουμε αυτή την αλλαγή να την διαπιστώσουμε. Οι θριαμβολογίες με την προσληψη και μόνο δεν έχουν θέση σε καμμία άποψη που θέλει να λέγεται σοβαρή, διότι μετά μπορεί να βρεθεί κανείς προ αναπάντεχης έκπληξης. Το σίγουρο είναι πως νέα στοιχεία θα προστεθούν και κάποια παλαιότερα θα αφαιρεθούν.

Μην ακούτε τα περί επίθεσης Princeton, πάντως. Ο Μπλατ προέρχεται από το διάσημο κολέγιο της πρωτοπορίας , όμως την trademark επίθεση του ("ελεύθερης ροής", που εμπλέκει τους πάντες σε ενέργειες όπως η πάσα, η τρίπλα και το σουτ από απόσταση) , δεν την έχει εμφανίσει με τόσο μεγάλη συνέπεια . Δεν έχει κανένα νόημα να σας ζαλίσω με πινακάκια σε αυτή την φάση, καθώς η Princeton έχει ένα σωρό παραλλαγές, που βασίζονται στις αποφάσεις , και αν δεν έχεις Κρις Γουέμπερ και Βλάντε Ντίβατς είναι δύσκολο να να την εφαρμόσεις στην εντέλεια. Οι Κινγκς του 2002 το έκαναν σε πολύ μεγάλο βαθμό, όμως στον πάγκο τους καθόταν επιπλέον,  δίπλα στον Έιντελμαν,  ο ίδιος ο Πιτ Κάριλ, προπονητης του κολεγίου επί 30 χρόνια και εμπνευστής των διάφορων plays. Κάποια στοιχεία της ίσως τα δούμε, όμως ομολογώ ότι πολύ περισσότερο περιμένω την στελέχωση.

Ο Μπλατ, βλεπετε, πάντα έδινε παραπάνω ελευθερία σε διάφορους γκαρντ-σβούρες με διευρυμένο ρεπερτόριο (Ράις, Χόλντεν στην εθνική Ρωσίας, Ουίλμπεκιν) και λογικά κάτι ανάλογο θα συμβεί και τώρα με όποιον επιλεχθεί. Τα σκριν στην κορυφή είναι μέσα στο playbook , όσο ήταν και στου Σφαιρόπουλου, που λέει ο λόγος. Το θέμα είναι τι συμβαίνει μετά ή ακόμη και ποιος είναι ο σκρίνερ. Δεν θα ξεχάσω τον τρόπο με τον οποίο ο Χίκμαν - και άλλοι - σκρίναραν για τον Ράις στον τελικό του 2014, με αποτέλεσμα ο δεύτερος να βρίσκεται απέναντι στα μούσια του Σέρχι Ροντρίγκεθ και να τα χαϊδεύει απαλά με την πλάτη, καθώς περνούσε δίπλα του. Eπίσης, δεν ξεχνιούνται εύκολα οι άμυνες προσαρμογής που είχε τότε (και για πολλοστή φορά) εμφανίσει ο Αμερικάνος τεχνικός. Για όσους θέλουν να τις θυμηθούν, είχε γραφτεί ένα κείμενο στο παλιό μπλογκ επάνω σε αυτές.

Πάνω κάτω αυτά είναι τα μικρά - ή μεγάλα - πραγματάκια - που μπορούμε να περιμένουμε και έχουν βασικά να κάνουν με την σχέση δομής , (αμυντικής και επιθετικής) τακτικής ευελιξίας και ατομικής πρωτοβουλίας. Με τον Σπανούλη αδιαμφισβήτητο στύλο από γαϊτανάκι στην επίθεση (usage 30%) και τους Πρίντεζη - έκαστοτε σέντερ να παίρνουν τις υπόλοιπες μπάλες, η πρώτη παράμετρος υπερίσχυε των άλλων δύο, κάτι που δεν ήταν απαραίτητα κακό. Πλέον οι σχέσεις αυτές σχεδόν σίγουρα θα διαταραχθούν.  Οι πόλοι εκτέλεσης ίσως μετατοπιστούν περισσότερο στο πλάι, τα χαμηλά σχήματα ίσως δεν εμφανιζονται μόνο ως σχήματα ανάγκης. Και πάλι, όμως, η ισορροπία θα καθοριστεί από τις κουβέντες που θα γίνουν εσωτερικά. Η μεγαλύτερη πρόκληση που εμφανίζεται στο (σχεδόν) αναγκαστικό culture change, είναι επανακαθορισμός του ρόλου των δύο αρχηγών , και όχι αν ο Μάντζαρης θα πάει στο διάολο ή αν ο Χάκετ θα πέσει στην αγκαλιά των φιλάθλων , φωνάζοντας "Οlympiacos o morte".

Θα δούμε αν ο Μπλατ θα το επιτύχει, τουλάχιστον η συγκυρία είναι με το μέρος του. Οι δυο παιχταραδες έχουν μεγαλώσει, δεν είναι στα ντουζένια τους, όπως ήταν ο Λεμπρόν και οι άλλοι σταρ του Κλίβελαντ. Σε εκείνους ο νέος κόουτς των ερυθρόλευκων όχι μόνο δεν μπόρεσε να επιβληθεί, αλλά αντίθετα εκδιώχθηκε με την κατηγορία ότι δεν τους ασκούσε καν κριτική, εις βάρος των υπόλοιπων μελών της ομάδας. Στην πρώτη του σεζόν έχασε με 4-2 από τους Warriors με μισή ομάδα, αποτέλεσμα που δεν φάνταζε ικανό να τον κουνήσει από την θέση του. Στην δεύτερη , και ενώ οι Καβς νικούσαν με τον ρυθμό του 30 -11 , "η ηγετική ικανότητα του Μπλατ αμισφητήθηκε. Οι πάικτες κουράστηκαν από την μεταχείρηση του προς εκείνους. Τα αποδυτήρια άρχισαν να αποστρέφονται τον χερισμό του, ή την απουσία αυτού σε ζητήματα που είχαν να κάνουν με τους σταρ". Το απόσπασμα προέρχεται από ένα άρθρο του cleveland.com και είναι επίσης καλό να το έχουμε υπόψη μας, προκειμένου να αξιολογήσουμε τις προοπτικές του Μπλατ σε σχέση , όχι μόνο με τον εαυτό του, αλλά και με την υποστήριξη που θα λάβει τόσο από την διοίκηση, όσο και από την στελέχωση. Σε ομάδες που δεν βρήκε το ιδανικό περιβάλλον (Ντινάμο, Αρης) , η θητεία του ήταν σύντομη.

Ειλικρινά, δεν θα με πειράξει να συμβεί το ίδιο και εδω.

Ειμαι σε ηλικια που δεν μπορω να ξεχωρισω τον προπονητη μπλατ απο τον ανθρωπο μπλατ.ειμαι σε ηλικια που η μονη ιδιοτητα που ξεχωριζω ειναι αυτη του ανθρωπου.#free_gaza

— αβρααμ καλλινικιδης (@kallinikidis) June 25, 2018

"Eίσαι εχθρός του Ολυμπιακού" θα μου πείτε, διότι για να φύγει ο Μπλατ σημαίνει πως η ομάδα θα έχει πάει κατά διαόλου. Δεν είμαι, είναι η φύση του ιστότοπου τέτοια, που δεν γίνεται ξαφνικά τα όσα έχουν γραφτεί πιο πριν να σβηστούν μεμιάς, μονοκοντυλιά. Ούτε είναι εύκολο να κάνει ο καθένας μέσα του τους διαχωρισμούς (αθλητισμός - κοινωνία) με τον τρόπο που ενδεχομένως μπορούν να τους επιτύχουν άλλοι.

Τέλος πάντων, θα πάω από άλλο δρόμο το απόγευμα, γιατί ο σκαντζόχοιρος Τζο μπορεί να με φάει ζωντανό, ή ακόμη χειρότερα να έχει ξαναπεθάνει.