Κάτι ομως η κλασική μπόχα των τελικών , κάτι η αποχή μου από το κακό θέαμα των αιωνίων (ειδικά του Ολυμπιακού) μετά την Ευρωλίγκα και κάτι η προτροπή μιας φίλης , βρέθηκα στις κερκίδες του κλειστού της Νέας Σμύρνης , αντιμέτωπος (ναι, αυτή είναι η λέξη) με ένα ἀθλημα που δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ και δεν έχω την παραμικρή ιδέα για εκείνο. Ευτυχώς, η εμπειρἰα δεν περιείχε κανέναν αέρα ανανἐωσης, ούτε παρουσίασε κάποιου είδους μεταμορφωτική ισχύ. Κίνησε μόνο την περιέργεια για περαιτέρω διευρεύνηση.

Σε πρώτη θέαση, το μπάσκετ με αμαξίδιο έχει ένα σωρό κοινά με το μπάσκετ των αρτιμελών (χρησιμοποιώ αυτόν τον ὀρο , όπως μου συστήθηκε) , φυσικά κατέχοντας τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά, τα οποία αποτυπώνονται στις κινήσεις των παικτών στο γήπεδο και σε μία διαφορετική αντίληψη περί της χρήσης των διαστάσεων του αγωνιστικού χώρου. Είναι κάπως δύσκολο να το περιγράψω , για αυτό και θα το αποφύγω (πλην μίας μικρής αναφοράς παρακάτω), μέχρι να καταφέρω να πάρω περισσότερες πληροφορίες τις επόμενες ημέρες. Από τις λίγες που συγκέντρωσα πάντως, προέκυψαν και μερικά άκρως ενδιαφέροντα μικρά, όπως   κάποια στοιχεία επιρροής του συγκεκριμένου σπορ σε όλο το φἀσμα αυτού που ονομάζουμε "μπάσκετ". Για παράδειγμα, όπως μου είπε αθλητής, η ευθεία κατάληξη των γραμμών του τριπόντου στο μπάσκετ αρτιμελών, υιοθετήθηκε αρχικά από την ανάγκη να χωράει σε εκείνον τον χώρο το αμαξίδιο. Για να αντιληφθείτε για τι μιλάμε, πρόκειται για τον χώρο που περιγράφεται παρακάτω. 

Γιατί άραγε να ξεκινήσει κανείς από αυτό; Δεν έχω ιδἐα , πάντως ήταν το πρώτο πράγμα που έμαθα. Όταν έρχεσαι σε επαφή με κάτι καινούριο, το μονοπάτι δεν γίνεται να είναι ακριβώς καθορισμένο, ακόμη και αν προηγούμενες αναπαραστάσεις έχουν προσφέρει μια κάποια χαρτογράφηση. Η Ομοσπονδία Σωματείων Ελλήνων Καλαθοσφαιριστών με Αμαξίδιο (ΟΣΕΚΑ) προσφέρει στον ιστότοπο της διάφορες πληροφορίες σχετικές με τον τρόπο διεξαγωγής του πρωταθλήματος, τους κανονισμούς και τις εθνικές ομάδες. Εκείνες είναι σαφώς ενδιαφέρουσες, εντούτοις είναι τρομερἀ ελκυστική η στιγμή που οι χάρτες πηγαίνουν μονομιάς στα τσακίδια: Κατά την διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου της αναμέτρησης Μεγα Αλέξανδρου - Αμαρουσίου, αθλητής (λυπάμαι που δεν συγκράτησα όνομα) της πρώτης ομάδας είχε μία πτώση μετά από φάουλ, η οποία τον κράτησε για ώρα στο παρκέ. Την ώρα που σηκώθηκε, περίπου ένα λεπτό αργότερα, δεν ακούστηκε το παραμικρό χειροκρότημα και ο αγώνας συνεχίστηκε, όπως ήταν απόλυτα λογικό να συμβεί. Οι λίγοι θεατές συνέχισαν να τρώνε πατατάκια και να σχολιάζουν τον αγώνα. 

"Παίζουμε μεταξύ συγγενών και φίλων, καθώς το άθλημα δεν τυγχάνει ευρείας προβολής", μου τόνισε παίκτης. Μιας και τον γνώρισα, είπα να παρακολουθἠσω προσεκτικότερα τις κινήσεις του μέσα στο γηπεδο, όπως και τις κινήσεις του προσωπικού του αντιπάλου. Το παιχνίδι έτσι άρχισε κάπως να αποκαλύπτεται περισσότερο, διότι η μπάλα πολλές φορές παιζόταν μακριά τους. Η πιο εντυπωσιακή αποτύπωση, ήταν πως το μήκος και το πλάτος του γηπέδου χρησιμοποιούνται σε σαφώς ευρύτερο φάσμα από ο,τι έχουμε συνηθίσει όσοι έχουμε γεμίσει από μπασκετικές εικόνες. Συχνά, το κάδρο άνοιγε διάπλατα και έπαιρνε την μορφή που βλέπετε στην φωτογραφία παρακάτω.

Σκριν και προσωπικές μονομαχίες συνέβαιναν παντού, ώστε να υποβοηθηθούν οι συμπαικτες να φτάσουν κοντά στο καλάθι και να σκοράρουν. Τα τρίποντα ήταν σαφώς λιγότερα σε σχέση με το μπάσκετ αρτιμελών, η κίνηση αδιάκοπη, τα δευτερόλεπτα της κάθε επίθεσης 24, τα κοψίματα στην ρακέτα συνεχή και οι ρόλοι απολύτως ξεκάθαροι. Ή τουλάχιστον , κάπως έτσι το αντιλήφθηκαν τα καθόλου εξοικιωμένα μάτια μου. Aργότερα, μου εξήγησαν πως τα αμαξίδια διαφέρουν και διακρίνονται σε διάφορους τύπους, πληροφορία που ήρθε να προσθέσει επιπλέον απορίες σχετικές με τον χαρακτήρα του παιχνιδιού και τον τρόπο οργάνωσης της τακτικής. Επίσης, και μάλλον εύλογα, δημιουργήθηκαν αναρωτήσεις σχετικά με το ποια είναι η ακριβής σχέση του αγαπημένου μας αθλήματος με ο,τι ονομάζουμε "κινητικά προβλήματα" ή "αναπηρία". Ομολογώ πως είναι πολύ δύσκολο σήμερα να τοποθετήσω αυτούς τους ορους εκτός εισαγωγικών , διότι αδυνατώ να κατανοήσω οποιαδήποτε χρήση τους , πλην της κοινής.

Η διεθνής ομοσπονδία του μπάσκετ με αμαξίδιο αναφέρει ως χρονική αφετηρία του αθλήματος το 1945 και ως αρχικό τόπο δύο νοσοκομεία των ΗΠΑ, που ασχολούνταν με την αποκατάσταση των βετεράνων του β' παγκοσμίου πολέμου. Το 1948 το άθλημα ξεκίνησε και στην Βρετανία , ενώ το 1949 διεξήχθη το πρώτο αμερικάνικο τουρνουά στο Ιλινόι, με την συμμετοχή έξι ομάδων. Στους πρώτους παραολυμπιακούς αγώνες , το 1960 στη Ρώμη, το μπάσκετ ήταν ένα από τα σπορ που συστήθηκαν σε ένα "νεόδμητο" κοινό.

Η εν λόγω δόμηση συνίσταται φυσικά στο ότι δεν δημιουργούν μόνο οι άνθρωποι τον αθλητισμό. Σε μία απόλυτα αμφίδρομη σχέση, ο αθλητισμός έχει την δυνατότητα να παράξει νέα υποκείμενα θεατών. Σε αυτή την διαδικασία παραγωγής αξίζει τον κόπο να εστιάσουμε παραπάνω, όμως το πρόβλημα είναι ότι αυτή την στιγμή, μόλις μία ημέρα μετά την πρώτη επαφή μου με το μπάσκετ με αμαξίδιο, δεν έχω τα εφόδια να γραψω για τίποτα άλλο, πέρα από την προσωπική μου εμπειρία. Τις επόμενες ημέρες θα προσπαθήσουμε όμως να ξεδιαλύνουμε κάπως το τοπίο, προσέχοντας να μην ξεράσουμε στο διαδικτυακό μας παρκέ συμπλεγματικά τσιτάτα περί "θάρρους", "θέλησης" και "αγωνιστών της ζωής". Το βασικό πρόβλημα με όλα αυτά , είναι πως τοποθετούν το κοινό σε μία ξεκάθαρη θέση υπεροχής έναντι των αθλητών. Την ηλίθια αυτή σχέση , παρεμπιπτόντως, την έχει ήδη (επανα)διατυπώσει σαφέστατα στην χώρα μας η κάλυψη (και) του μπάσκετ αρτιμελών.