Πάρτε το αρχικό σχήμα για παράδειγμα. Ο Βεζένκοφ εμφανίστηκε ξαφνικά σε αυτό, μαζί με τον Μπάλντγουιν, με σκοπό ο Ολυμπιακός να ξεκινήσει με επιθετική αποτελεσματικότητα ανάλογη αυτής του τέταρτου δεκαλέπτου απέναντι στην Μπάγερν. Το κατάφερε μια χαρά, έφαγε τους αναμενόμενους πόντους πίσω, αλλά όταν το rotation έφερε στο γήπεδο το δεύτερο "εναλλακτικό" σχήμα, οι λειτουργίες και στις δύο άκρες του παρκέ σχεδόν κατέρρευσαν. Ο Ρούμπιτ δεν ήταν ικανός να τραβάει την προσοχή προς όφελος του Πρίντεζη, η μπάλα δεν ακούμπησε καθόλου στο ποστ και όταν οι Ρώσοι στόχευσαν την "ημίψηλη" ρακέτα με τον Άιβερσον, το overhelping στην άμυνα πήγε σύννεφο. Κανονικά, τέτοιου είδους θέματα συνεργασιών και επικοινωνίας των συνθέσεων θα είχαν διαγνωστεί από τον Οκτώβριο, αλλά για τον Μπαρτζώκα είναι ακόμη ... Σεπτέμβρης.
Από το δεύτερο δεκάλεπτο και ύστερα, τα πάντα πήραν το δρόμο τους σε αυτό το ματς, κι ας μην άνοιξε ποτέ η διαφορά. Τα τρία φάουλ των Κόνιαρη-Μπάλντγουιν πρακτικά υποχρέωσαν τον Ολυμπιακό να αγωνιστεί στην τρίτη περίοδο με σύνθεση ανάγκης (Σπανούλη-Ρότσεστι-Βεζένκοφ μαζί!) και η Ζενίτ βρήκε τον απαιτούμενο ρυθμό, που εν τέλει την πήγε σχεδόν απροβλημάτιστα μέχρι τη λήξη. Δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα μελλοντικό "ρόστερ Μπαρτζώκα", που θα τύχει ποτέ της άδικης μοίρας να παρατάσσει ταυτόχρονα δύο γκαρντ, που δεν μπορούν να σταματήσουν ούτε τη μπάλα, ούτε τον αντίπαλο. Ο ένας φυσικά είναι ο συγκλονιστικός Σπανούλης, για τον οποίο δεν μπορώ να πω το παραμικρό, ο άλλος είναι ο Ρότσεστι, που σίγουρα το καλοκαίρι θα αναζητήσει αλλού την τύχη του, προκειμένου η περιφερειακή γραμμή να αποκτήσει τα κατάλληλα χαρακτηριστικά: Άμυνα, σουτ και πάσα.
Λίγη τακτική
Υπάρχουν διάφορα μικρά τακτικά σημεία να σταθεί κανείς αυτό τον καιρό. Ο Ολυμπιακός φαίνεται πως προσέχει πάρα πολύ τον κεντρικό διάδρομο και τη ρακέτα του στην άμυνα, ενώ στην επίθεση προσπαθεί να παίξει κάμποσο με αλλεπάληλες πάσες και drive n kick, με τον Πρίντεζη να έχει ενεργότερο ρόλο στα τελειώματα των δράσεων από ό,τι στην εκκίνηση τους.
Σε ο,τι αφορά το πρώτο (αμυνα), είναι φανερό πως οι περιστροφές ακόμη δεν εκτελούνται στους χρόνους που θέλει ο κόουτς, ενώ υπάρχουν και λάθος στοχεύσεις. Δειτε για παράδειγμα το πώς αντιδρά η άμυνα του Ολυμπιακού σε τρεις φάσεις, κατά τις οποίες πρέπει να προσέξει ταυτόχρονα τη μπάλα και έναν παίκτη. Στην πρώτη (transition) ο Πολ δεν βλέπει πως η ρακέτα είναι γεμάτη και αργεί να βγει στον Βορόνοφ, στη δεύτερη ο Ρούμπιτ βοηθά μάλλον χωρίς λόγο, στην τρίτη πάλι ο Πολ ρισκάρει ένα κλέψιμο, αντί να ενοχλήσει το σουτ με close out.
Είναι πραγματάκια που θέλουν δουλειά και κατανόηση των ζητουμένων σε βάθος χρόνου αυτά. Σε ο,τι αφορά το επιθετικό πλάνο βέβαια, εκεί μάλλον το ρόστερ στερείται κάποιων βασικών γραναζιών, π.χ. ενός off guard π.χ. ή ενός πιο stretch/δυναμικού ψηλού.
Τα "μάτια" στην ατομική επίδοση
Προτιμώ γενικώς να μην επεκταθούμε άλλο στον τομέα, περισσότερη προσοχή αξίζει να δοθεί στις επιδόσεις των παικτών ατομικά, διότι εκείνες προσφέρουν ενδείξεις για το μέλλον. Για παράδειγμα, αν αίφνης ο Μιλουτίνοφ έχει πλακωθεί στα μπέργκερ, την ώρα που διανύει τον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του, τότε μάλλον τα σημάδια για την συνέχεια δεν είναι ευοίωνα. Ο Αγιόν έκανε στην πλάτη του ένα μικρό πάρτι, που από την κλάση του δικαιολογείται μόνο εν μέρει. Στις τρεις παρακάτω φάσεις είναι φανερό.
Ακόμη και στη δεύτερη, όπου η ευθύνη δεν είναι ολότελα δική του, στο πρόσφατο παρελθόν ο Σέρβος θα είχε αντιδράσει πολύ σωστότερα, μένοντας κάπου στο μέσον και υπολογίζοντας το τάιμινγκ της όποιας κίνησης.
Μιλώντας πάντως για αυτό το στιγμιότυπο, ας πούμε δυο λόγια και για τον Γουέιντ Μπαλντγουιν. Οι επαναφορές του μετά από τα πικ εν ρολ της Ζενίτ (πήγαινε από πάνω) ήταν αργές, υπέπεσε σε φάουλ σχετικά γρήγορα και ταλαιπωρήθηκε στο αμυντικό transition, χωρίς παράλληλα να προσφέρει πολλά στην άλλη πλευρά του παρκέ. Εκεί βέβαια εν μέρει δικαιολογείται, καθώς η καταπληκτική βραδιά του Σπανούλη δεν άφηνε περιθώρια για πρωτοβουλίες και επίσης ο Μπάλντγουιν στην αρχή του αγώνα συνέβαλε κι εκείνος σε αυτήν, oσο μπορούσε.
Ο Μπαρτζώκας δείχνει να επιστεύεται τον νεαρό, όχι τόσο από άποψη χρόνου (θα έπαιζε έτσι κι αλλιώς), όσο από άποψη ευθυνών. Δεν τον αλλάζει εύκολα μέσα στον αγώνα, μένει μέσες άκρες συνεπής στο rotation που έχει επιλέξει για εκείνον, τον ξεκινά ως παρτενέρ του Σπανούλη στα τελευταία δύο παιχνίδια. Θα δούμε πώς θα ανταποκριθεί σε βάθος χρόνου, πάντως αν θέλετε τη γνώμη μου, το πρώτο στο οποίο πρέπει να δείξει ζήλο είναι η άμυνα. Υπό προϋποθέσεις, ο σωματότυπος και τα χαρακτηριστικά του ταιριάζουν στον κόουτς, όμως γενικά κανένας παίκτης δεν ταιριάζει σε κανέναν προπονητή, αν δεν παίζει καλά. Και κακά τα ψέμματα, απέναντι στους Ρώσους έπαιξαν καλά μόνο τρεις, με τους Αμερικάνους μάλιστα να φτάνουν στον μνημειώδη απολογισμό των 0/16 σουτ και των μηδέν (νάδα, τίποτα) πόντων.
Φαίνεται ήδη αδύνατο για δύο από αυτούς (Ρούμπιτ, Ρότσεστι) να διεκδικήσουν θέση στο ρόστερ της επόμενης σεζόν και σχετικά δύσκολο για τον Μπράντον Πολ, τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ο Πολ είναι φυσικά ποιοτικότατος, αλλά το παιχνίδι του έχει παρά-αγκυροβολήσει στην περιφέρεια και οι αμυντικές επιδόσεις του χρειάζονται επανέξεταση. Ως floor spacer θα ήταν πολύτιμος σε ένα σωρό ομάδες της Ευρωλίγκα, αλλά υποψιάζομαι πως η δική του τύχη θα κριθεί τελικά από διάφορους άλλους παράγοντες.
H αληθεια είναι πως διάφοροι παίκτες του Ολυμπιακού απέναντι στη Ζενίτ έδειξαν υπνωτισμένοι, λες και δεν είχαν διάθεση. Τον επόμενο καιρό η προσοχή πολύ λογικά θα πέσει σε εκείνους, καθώς ο Ολυμπιακός θα κληθεί να αναγνωρίσει ποιους αξίζει να διατηρήσει στο ρόστερ του. Στη μεγάλη εικόνα, δεν έχει συμβεί κάποιο πολύ μεγάλο δράμα, ούτε αποτελεί κάποιου είδους ξεφτίλα το ότι ο Σπανούλης δεν βαδίζει προς το ιδανικό τέλος της τεράστιας καριέρας του. Οι ερυθρόλευκοι περνούν ο,τι περνάει οποιαδήποτε ομάδα που βρίσκεται μεταξύ δύο γενεών, απλώς δεν τα έχουν πάει καλά στη μετάβαση, έχοντας υποπέσει σε αλλεπάλληλα οργανωτικά σφάλματα τα τελευταία δύο χρόνια. Τα είπαμε, τα χωνέψαμε, είναι αυτά που είναι, αλλά τουλάχιστον τον V Span τον ευχαριστιέμαι, ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα περιφερειακά συμβάντα.
