Οκ, ένας λόγος που δεν τα έχουμε ξαναδεί, είναι πως παλιότερα οι παίκτες δεν σούταραν τόσα πολλά τρίποντα, συνεπώς κανείς δεν θα μπορούσε να φτάσει στην εξωπραγματική λαρκινική (sic) σχέση μεταξύ των προσπαθειών πίσω από τα 6,75 και του ποσοστού ευστοχίας. Από την άλλη, εδώ και περίπου 10 χρόνια οι ομάδες της Ευρωλίγκα σουτάρουν μέσες άκρες τον ίδιο αριθμό τριπόντων, χωρίς να παρατηρείται κάποια σημαντική αύξηση. Συνεπώς, από τη στιγμή που το εγχείρημα να τοποθετηθεί ο Λάρκιν στο διαχρονικό πάνθεον των παικταράδων του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος είναι δύσκολο, ας αρκεστούμε στο ότι αποτελεί ένα μοναδικό φαινόμενο της τελευταίας δεκαετίας. Όσο και αν έχουμε δει παίκτες να σουτάρουν με θεόρατα ποσοστά κατά καιρους, 50,4% σε περίπου 6,5 προσπάθειες ανά ματς, δεν έχουμε συναντήσει ποτέ.

H εμπιστοσύνη των συμπαικτών

Α. Ο Μίτσιτς

Πέρα από το σύστημα (ή αν θέλετε την προσέγγιση του Αταμάν) και τη διαμονιώδη φόρμα του Αμερικάνου, υπάρχει ένα έξτρα στοιχείο που είναι καθοριστικό για αυτού του είδους την κυριαρχία: Η εμπιστοσύνη. Φαίνεται πως ολόκληρο το οικοδόμημα της Εφές κινείται γύρω του με τέτοιο τρόπο, ώστε να ανταποδίδει απλόχερα ο,τι προσφέρει εκείνος στο γήπεδο.

Για να μη μιλάμε με γενικότητες, η πρώτη καλή ένδειξη της αμφίδρομης σχέσης ξεκινά από τη χρήση. Πέρυσι ο Λάρκιν ξεκίνησε τη σεζόν ως ο έκτος παίκτης, πίσω από το δίδυμο Μπομπουά-Μίτσιτς και φέτος ο χρόνος του έχει εκτοξευθεί στα 30 λεπτά και σε περισσότερες παρουσίες στην αρχική πεντάδα. Επιπλέον, και πιο σημαντικό, η συχνότητα των κατοχών του έχει ανέβει, καθώς του αναλογεί μερίδιο 28,2% στα τελειώματα των φάσεων, αυξημένο κατά 2,5 μονάδες, μία διαφορά σημαντική. Τηρουμένων των αναλογιών, ο Λάρκιν είναι ο Σπανούλης της Εφές, χωρίς να έχει γίνει Σβεντ, και οι συμπαίκτες του δείχνουν να το κατανοούν, κινούμενοι αναλόγως μέσα στο γήπεδο. Μία προσεκτικότερη ματιά σε εκείνους μάλιστα, έχει το ενδιαφέρον της.   

Πρώτα πρώτα, ο 'διπλανός' γκαρντ, Μίτσιτς, κατέχει επίσης σημαντικό μερίδιο στην εκδήλωση των επιθέσεων, κάτι που μπερδεύει κάμποσο τους αντιπάλους. Ο Σέρβος απειλεί από παντού και με υψηλά ποσοστά ευστοχίας, έχοντας περίπου 40% στα τρίποντα και πάνω από 50% στα σουτ δυο πόντων. Δεν γίνεται να μην τον προσέξουν και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, εκείνος ψάχνει τον ... Λάρκιν, στον οποίο έχει μοιράσει 17 ασίστ. Αν φαίνονται λίγες, να παρατηρήσουμε εδώ πως μόνο ο Πλάις έχει υποδεχτεί περισσότερες τελικές πάσες του Μίτσιτς και επίσης πως ο Βασίλιε έχει χάσει τα τελευταία παιχνίδια λόγω τραυματισμού.

Οι συνεργασίες των δύο γκαρντ είναι ενίοτε καταπληκτικές, χωρίς να συνδέονται απαραίτητα με το καλό spacing. Iδού τέσσερις από αυτές, με την τελευταία να αποτελεί μία ύπουλη εξυπναδούλα, παραλλαγή του spain pick n roll.

Β. Οι άλλοι.

Φυσικά, τα περισσότερα καλάθια του Λάρκιν δεν προέρχονται από πάσες του διπλανού γκαρντ, ούτε καν από πάσες των υπολοίπων. Σχεδόν 7/10 (68,33%) αποτελούν προσωπική δημιουργία και είναι μάλιστα μοιρασμένα μεταξύ τριπόντου και στεφάνης. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι οι συμπαίκτες του δεν έχουν μερίδιο σε αυτά, το αντίθετο. Η Εφές έχει διάφορα "play εμπιστοσύνης", όπου λίγο εώς πολύ όλοι κάνουν στην άκρη, για να πυρπολήσει (torch, όγδοοι) μόνος του τους αντιπάλους. Ιδού τρία διαφορετικά, με την κατάληξη της φάσης να αφήνεται στη φαντασία σας, προκειμένου να στρέψουμε την προσοχή στους άλλους. 

Torch play 1: Κλασικό 5 out, με ένα "και καλά σκριν" στην περιφέρεια, που δεν γίνεται ποτέ. Η ρακέτα είναι φυσικά ολόαδεια και ο ψηλός ακολουθεί ως cutter/trailer/τρέιλερ.

Τοrch play 2: Ενα μικρό αριστουργηματάκι, που πάλι περιλαμβάνει έναν αντιπερισπασμό (misdirection) του ψηλού - εδώ ο Σίγκλετον - , όμως κυρίως χορογραφεί διάφορες κινήσεις συμπαικτών, αντίθετες από εκείνες του Λάρκιν, σε ένα ιδιότυπο clear οut. 

Nα έβγαινε κάτι τέτοιο στην εντέλεια σε ματς που κρίνει τίτλο, ε;

Torch Play 3: Μάλλον το καλύτερο από όλα. Ο Λάρκιν κατεβάζει την μπάλα, κανείς δεν πολυασχολείται, ο παικταράς σουτάρει. Το αν υπάρχει συμπαίκτης για διεκδίκηση του επιθετικού ριμπάουντ δεν έχει καμία σημασία.

Η φετινή Εφές βρίσκεται στην πρώτη θέση, παρουσιάζοντας μία πολύ καλή εικόνα, την ίδια στιγμή που κατατάσσεται μόλις 14η σε ποσοστό καλαθιών που προέρχονται από ασίστ. Την ίδια ώρα η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ βρίσκονται στην πρώτη πεντάδα στην σχετική κατηγορία.

Προσωπικά μου αρέσουν τέτοιου είδους αντιθέσεις, διότι δείχνουν πως το μπάσκετ δεν περιστρέφεται ποτέ γύρω από μία, "σωστή" συνταγή. Όταν στο σύνολο υπάρχει παίκτης τύπου Λάρκιν, ίσως το μόνο που χρειάζεται για να λειτουργήσει σωστά η επίθεση, να είναι μια ομαδική συνέργεια σαν αυτή που περιγράφηκε παραπάνω. Είναι πολύ πιθανό το σύνολο του Αταμάν να πάει μέχρι το τέλος, απλώς δείχνοντας εμπιστοσύνη στον κορυφαίο παίκτη του. Έχει ξαναγίνει άλλωστε, έτσι δεν είναι;

Y.Γ. Όπου δεν υπάρχει λινκ πηγής στατιτιστικών, είναι λόγω επειδή (sic) προέρχονται από εμάς και τον statistics manager, Παναγιώτη.