Αυτές είναι πάντα δύσκολες μέρες για εμάς τους bloggers του μπάσκετ. Τα θέματα που προκύπτουν είναι κυρίως δημοσιογραφικής φύσεως , και το ρίχνει κανείς στα αφιερώματα, τα οποία όμως θέλουν χρόνο και έρευνα. Δεν μπορούμε λοιπόν να βγάλουμε και πολλά, και βασικά ο,τι βγάλαμε, βγάλαμε. Το άλλο πρόβλημα είναι πως πρόσβαση στα summer league δεν έχουμε και ιδιαίτερη, ενώ τα όσα συμβαίνουν εκεί σπάνια μεταφράζονται σε συμπεράσματα τα οποία έχουν ισχύ μέσα στη σεζόν. Επίσης, για τις μικρές εθνικές είναι δύσκολο να ενδιαφερθεί κανείς, όχι γιατί δεν είναι ενδιαφέρον να βλέπει τα φυντάνια, αλλά κυρίως διότι το μπάσκετ σε αυτές τις ηλικίες δεν πολυβλέπεται (μεταξύ μας, αλλά έτσι είναι). Και όσο να ναι, εμείς την πλάκα μας κάνουμε, δεν πρόκειται να περάσουμε και ένα σωρό ώρες μπροστά στην τηλεόραση ή στα κουμπιούτερ για ψύλλου πήδημα.

Η επόμενη μέρα για τον Παναθηναϊκό είναι χωρίς αμφιβολία μια μέρα γεμάτη προκλήσεις, με την μεγαλύτερη απ’ αυτές να είναι προφανώς η όσο το δυνατόν ομαλότερη μετάβαση στην μετα-Διαμαντίδη εποχή. Από το καλοκαίρι του 2012 και μετά, η ομάδα με τις αποφάσεις της σε διάφορα επίπεδα μοιάζει σαν να κάνει δυο βήματα εμπρός και τρία πίσω, μην έχοντας κατασταλάξει ξεκάθαρα στην κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει. Η απομάκρυνση Πεδουλάκη για παράδειγμα μεσούσης της χρονιάς το 2014, συγκαταλέγεται στα σοβαρά ατοπήματα των τελευταίων χρόνων, πόσο μάλιστα αν αναλογιστούμε τη δυσκολία του εγχειρήματός του όταν πρωτοανέλαβε, καθώς και το (λίγο ή πολύ) πετυχημένο πέρασμά του. Η απομάκρυνση αυτή μάλιστα είχε κι άλλες συνέπειες, καθώς ξηλώθηκε ενα μέρους του κορμού που έμοιαζε να είχε δημιουργηθεί (Λάσμε, Ματσιούλις κτλ) κάτι που ώθησε την ομάδα σε συνεχή restart κάθε καλοκαίρι. Anyway, για να μην μένουμε άλλο στο παρελθόν αφού δεν βοηθάει ουσιαστικά κάπου (βλ. πιο κάτω), ο οργανισμός του ΠΑΟ καλείται να βάλει ορισμένα πράγματα σε μια σειρά προτεραιότητας.

O Σταύρος Παναγιωτίδης είναι αναγνώστης του BG.

Ως σήμερα, η καλύτερη σειρά τελικών στο μπάσκετ ήταν αυτή του 90-'91. Το τελευταίο πρωτάθλημα του μεγάλου Αρη. Το τελευταίου του Θεού, Νίκου Γκάλη.
Με ένα σύστημα όπου μετρούσαν και οι αγώνες της κανονικής περιόδου (ο... Βασιλακόπουλος ναι, ήταν από τότε στα κουμάντα, άλλαζε κάθε τόσο το σύστημα διεξαγωγής) και την κούπα την σήκωνε όποιος έφτανε πρώτος στις τέσσερις νίκες.

Στο 66-66 του τρίτου αγώνα των τελικών στο ΣΕΦ, ο ΠΑΟ επιχείρησε ένα πλάγιο πικ εν ρολ με τους Γκιστ και Φελντέιν, οδηγώντας τον Ολυμπιακό σε αλλαγή. Στα σπρωξίματα που ακολούθησαν , ο Σπανούλης κατάφερε να παρενοχλήσει τον Γκιστ τόσο όσο χρειαζόταν για να μην του επιτρέψει να πάει κοντά στο καλάθι. Ο Αμερικάνος του τριφυλλιού, αντί να γυρίσει το σώμα και να σηκωθεί από πάνω του, έδωσε μία πάσα στον επερχόμενο Καλάθη, που κόπηκε στον αέρα από τον Λοτζέσκι. Στην αμέσως επόμενη φάση, ο Σπανούλης σκόραρε για τρεις, και λίγο αργότερα έκανε πάλι το ίδιο. Οι βολές που προηγήθηκαν όλων αυτών ήταν πάλι δικές του.

(φωτό από το επίσημο σάιτ του ΕΣΑΚΕ)

Μετά το πρώτο παιχνίδι της σειράς των τελικών στο ΣΕΦ, το αναμενόμενα βασικό ζητούμενο για τον Ολυμπιακό ήταν να μην επαναλάβει την αμυντική επίδοση που επέτρεψε στον Παναθηναικό να κυκλοφορήσει πολύ καλά τη μπάλα, να σκοράρει 47 πόντους στο ημίχρονο και 87 στο τέλος. Ήταν περίπου δεδομένο ότι οι προσπάθειες του ερυθρόλευκου προπονητικού τιμ θα στρέφονταν προς τα εκεί, λαμβάνοντας υπ'οψη τους τόσο τον τρόπο με τον οποίο ο Καλάθης έγινε τόσο απειλητικός, όσο και τους χώρους από τους οποίους βγήκαν τα plays που οδήγησαν σε καλάθια. Στη δεύτερη μάχη του ΟΑΚΑ, ο πάγκος των Πειραιωτών φάνηκε πως ήταν έτοιμος. Αξιολόγησε ορθότατα τα δύο παραπάνω στοιχεία και παρουσίασε μια "υβριδική" τακτική για να σταματήσει την πράσινη επίθεση.

(Φωτό από το επίσημο σάιτ του ΕΣΑΚΕ)

Στο 76 - 77, και μετά από ένα τρίποντο-μαχαιριά του Δημήτρη Διαμαντίδη, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέλεξε για την επόμενη άμυνα ένα σχήμα πρωτόγνωρο, που είχε όμως λογική. Ενας μόλις γκαρντ, και μαζί του οι Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Πρίντεζης και Χάντερ, επιχείρησαν να ακολουθήσουν στα πόδια τους παίκτες του ΠΑΟ, να τους σπρώξουν προς τα έξω και να τους κρύψουν τον ήλιο (που λέει ο λόγος, είχε νυχτώσει). Οι πράσινοι έγιναν ξαφνικά... Κουμπάν. Τραβήχτηκαν οι ίδιοι ακόμη μακρύτερα, άνοιξαν τις αποστάσεις, και βρήκαν μία πάσα στον Φώτση που δεν στεκόταν κοντύτερα από τα 8 μέτρα. Ο Παπαπέτρου άργησε λίγο να πάει πάνω του, και εκείνος έβαλε μάλλον το κρισμότερο καλάθι της βραδιάς. Στη συνέντευξη τύπου ο Πεδουλάκης στάθηκε πολύ στη σημασία της πάσας.

Μετά από χρόνια μία ημιτελική σειρά πλέι οφ του πρωταθλήματος έφτασε να έχει αληθινό ενδιαφέρον και για αυτό δεν ευθύνεται σίγουρα κάποιου είδους αναβάθμιση της λίγκας. Μόνος υπεύθυνος είναι ο Αρης, ο οποίος δίκαια μας "αναγκάζει" να ασχοληθούμε μαζί του για μία ακόμη φορά μέσα στη σεζόν. Διότι παρά τα όσα έχουν γραφτεί κατά καιρούς στο Basketball Guru και το παλιό μου μπλογκάκι, τα όσα έχει καταφέρει ο Πρίφτης και οι παίκτες του τη φετινή χρονιά τείνουν να φτάσουν στην σφαίρα του μπασκετικού θαύματος. Αν αυτό σας φαίνεται υπερβολή αναλογιστείτε πως η ομάδα που έχει για μπάτζετ λιγότερο από το 10% της άλλης και πολύ λιγότερο από το συμβόλαιο του ... Καλάθη έφτασε να κοντράρει στα ίσια έναν αντίπαλο που είχε δεδηλωμένες φιλοδοξίες να φτάσει στο final four της Ευρωλίγκα.

Η ομάδα Hoop Fiction εχει ξεκινήσει μία νέα προσπάθεια στο Facebook. Καλή τύχη και πολλές ευχαριστίες από το τιμ του BG.

Ο Acker χρειάζεται μόλις τρεις ντρίπλες για να φτάσει στο καλάθι. Θα προλάβει; Νιώθει ότι κάποιος τον έχει ακολουθήσει, δυο πόδια επιταχύνουν πίσω του και πατάν στα βήματά του, τ' ακούει και γυρνάει στιγμιαία το κεφάλι, αλλά στον ορίζοντά του είναι μόνο ο πάγκος του Παναθηναϊκού. Αν μπορούσε να διακρίνει την αντανάκλαση στα μάτια τους, θα βλεπε ότι δεν κοιτάζουν αυτόν. Tο βλέμμα τους είναι στραμμένο λίγο πίσω του, στο Δημήτρη Διαμαντίδη, τον οποίο ο Acker δε μπορεί να δει, αλλά είναι βέβαιο πως τον νιώθει. Σαν μια σκιά που ετοιμάζεται να τον καταπιεί. Όταν μια αντίστοιχη φάση προκύπτει σε οικογενειακό διπλό, οι προπονητές ουρλιάζουν προς τον επιτιθέμενο παίκτη: Μην κοιτάξεις πίσω. Ο Acker κοίταξε κι ο Διαμαντίδης τον προλαβαίνει στο ψηλότερο σημείο του άλματος του. Ποιος είπε ότι μια άμυνα δεν μπορεί να είναι clutch;

Ο Τόλης Λεούσης είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα "ο Γαύρος" και στην ιστοσελίδα gavros.gr

Είχαμε να τα πούμε από το ματς του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ με την Ρεάλ. Ο λόγος ήταν γνωστός. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν κατάφεραν με προσωπική τους ευθύνη να περάσουν στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας και εγώ όφειλα να.. υποστώ τις συνέπειες ενός αποκλεισμού. Που σημαίνει στέρηση θεμάτων για τη συνέχεια της χρονιάς μέχρι να μπούμε σε ρυθμούς τελικών Α1.
Από την άλλη όμως έπειτα από χρόνια είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τέσσερις σειρές χωρίς κανένα απολύτως άγχος, να κρατήσω πράγματα και με καθαρό μυαλό να σχολιάσω λεπτομέρειες που έκριναν αποτελέσματα.

Το 3-0 της Λαμποράλ επί του Παναθηναικού ήρθε σαν επιβεβαίωση του πιο απλού νόμου που υπάρχει στο μπάσκετ. Όποιος βάζει τα σουτ κερδίζει. Για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι οι πράσινοι σούταρν χειρότερα από τους αντιπάλους τους, και παρά την καθολική υπεροχή σε ριμπάουντ και δημιουργία, βρέθηκαν εκτός final four μάλλον εύκολα. Δεν βρήκαν ποτέ μακρινό σουτ, έχοντας 6/21 τρίποντα, μία επίδοση απόλυτα συνεπής με τις προηγούμενες δύο, που είχαν βγάλει στο σύνολο 10/47. Για μία ακόμη φορά, οι συνθέσεις που παρουσίασε ο Τζόρτζεβιτς στο παρκέ, στάθηκαν ανίκανες να ξεκλειδώσουν μία άμυνα που τους έδινε συνεχώς χώρο. Οταν στην 4η περίοδο αγωνίστηκαν για μία ακόμη φορά μαζί οι Καλάθης-Γκιστ και Ουίλιαμς, το τριφύλλι έχασε και την τελευταία του ελπίδα να σκοράρει από μακριά. Ετσι κι αλλιώς αιφνιδιασμούς έβγαλε ελάχιστους.