Πρώτα απ'ολα έπαιξε κανονικό under (και όχι παθητικό) στα πικ που στήνονταν από το κέντρο, εκτιμώντας πως ο Καλάθης για να σκοράρει χρειάζεται έστω κάποια γωνία. Είτε ο Μιλουτίνοφ στην αρχή, είτε ο Χάντερ αργότερα εμφανίζονταν μόνο στιγμιαία, δίνοντας στον εκάστοτε γκαρντ τον απαραίτητο χρόνο να επανκάμψει για να μην επιτρέψει το mid range. O Kαλάθης επιχείρησε επτά σουτ, και έβαλε τα δύο.

Δεύτερον, έπαιξε με αλλαγές στα πλαινά πικ , τα οποία συνήθως έρχονταν μετά την πρώτη προσπάθεια από το κέντρο, και έστειλε ελάχιστες βοήθειες στις ανισορροπίες που προέκυψαν μέσα στη ρακέτα. Υποθέτω πως κάποιες παγίδες θα τις βλέπαμε αν ο Γκιστ ήταν στο α΄μερος πιο εύστοχος , αλλά μιας και αυτό δεν συνέβη, το αποτέλεσμα ήταν τελικά να μην βρουν σουτ ο Διαμαντίδης, ο Φώτσης και ο Φελντέιν, και επιπλέον να βγάλει ο Παναθηναικός μόλις 12 ασίστ. Η πράσινη επίθεση δεν είχε σχέδιο για να επιτεθεί απέναντι σε ένα τέτοιου τύπου πλάνο, και προσπάθησε κυρίως να χτυπήσει με ατομικές ενέργειες στα μις ματς, όπως στο τέλος με τον Παππά. Οι μοναδικές φάσεις στις οποίες οι παίκτες του Πεδουλάκη ήταν πιο αποτελεσματικοί ήταν όταν ακολούθησαν τον πλάγιο πικ εν ρολ του 1-4 , με κάποια rescreen, ώστε να αναγκάσουν τον Πρίντεζη (ή το οποιο τεσσάρι) να αμυνθεί ως κοντός. Ετσι προέκυψαν κάποια καλάθια στην πλάτη της άμυνας, αλλά πέραν τούτου όχι πολλά περισσότερα.

Ο Παναθηναικός δεν είχε γενικά ποικιλία από τη στιγμή που οι χώροι για την κυκλοφορία της μπάλας ήταν λιγότεροι και (χωρίς να του φταίει ο Ραντούλτσα) παρουσίασε μία άμυνα πολύ κλειστή στη ρακέτα, που έδινε εύκολα τα ελεύθερα σουτ. Μετά τα πρώτα 20 λεπτά, το σκορ μάλλον κολάκευε τους γηπεδούχους, καθώς ο Ολυμπιακός αστόχησε σε πολλά από αυτά. Υπό αυτή την έννοια, η τακτική Πεδουλάκη ίσως και να δικαιώθηκε. Υπό μία άλλη, το γεγονός ότι με την αρχή του β' μέρους οι πράσινοι παρουσιάστηκαν πολύ προσεκτικότεροι σε αυτό το κομμάτι και έμειναν κοντύτερα στους αντιπάλους τους, μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως η άμυνα του α' ημιχρόνου αναθεωρήθηκε, παρά το σχετικά καλό παθητικό των 32 πόντων.

Για να φτάσουμε στο τελικό αποτέλεσμα, πέραν φυσικά του μεγάλου τριπόντου του Σπανούλη, στη ζυγαριά μέτρησαν και δύο-τρία ακόμη πραγματάκια.

• Πρώτον, το τρίτο φάουλ του Γκιστ στα μέσα περίπου της τρίτης περιόδου, έφερε την αναγκαστική του απόσυρση, η οποία απελευθέρωσε όσο να ναι χώρους κοντά στο καλάθι, δίνοντας στους Πρίντεζη και Παπανικολάου την ευχέρεια να κινηθούν καλύτερα , είτε με πλάτη χωρίς φόβο βοήθειας ο πρώτος, είτε στη base line o δεύτερος. Ακόμη, όταν ο Αμερικάνος αποβλήθηκε με πέντε φάουλ προς το τέλος, ο Σπανούλης πήρε φάουλ και έβαλε ένα κρίσιμο λέι απ. Στο μεσοδιάστημα, η επαναφορά του Γκιστ ως σέντερ ήταν εκείνη που έδεσε την πράσινη αμυντική λειτουργία και κράτησε την ομάδα του μέσα στο παιχνίδι. Μόλις πριν λίγο, στη συνέντευξη τύπου, ο Πεδουλάκης αναφέρθηκε στο αναγκαστικά μικρό rotation των ψηλών του.
• Δεύτερον, τα 13 επιθετικά ριμπάουντ των ερυθρόλευκων , σε συνδυασμό με τα μόλις 6 των πρασίνων και τα δύο λιγότερα λάθη, έδωσαν στον Ολυμπιακό έναν "αερα" 8 παραπάνω κατοχών, οι οποίες του επέτρεψαν να ισοφαρίσει τις απώλειες των άστοχων σουτ. Τρία επιθετικά κατέληξαν μάλιστα στα χέρια του ήρωα του αγώνα, Βασίλη Σπανούλη.
• Και τρίτον, και πιο σημαντικό, ο Γιώργος Πρίντεζης ήταν σε μία ακόμη αληθινά καλή μέρα, σκοράροντας μάλιστα σε περιπτώσεις στις οποίες η άμυνα του Παναθηναικού φαινόταν να είχε κάνει την δουλειά της στην εντέλεια.

Ήδη από το σημείωμα του πρωτου αγώνα, είχε επισημανθεί πως θα ήταν πολύ δύσκολο η εικόνα εκείνη να επαναληφθεί. Δεν συνέβη. Ο Ολυμπιακός ισοφάρησε μία σειρά που αν συνεχιστεί έτσι θα μνημονεύεται ως all time classic. Και το "έτσι" δεν πηγαίνει μόνο στο πόσο κοντά κρίνονται τα παιχνίδια, αλλά και στα πρόσωπα που τα κρίνουν. Παραλίγο αυτό που τελείωσε να το έκρινε ο Διαμαντίδης, αλλά τελικά μεγάλος πρωταγωνιστής αναδείχτηκε ο Σπανούλης. Μπορείτε να φανταστείτε κάτι καλύτερο εκτός απ' το καζάν ντιμπί από το Σαράι της Πόλης;

Υ.Γ. Δεν γίνεται να μην αναφερθεί κανείς στην πολύ καλή εικόνα του Χαραλαμπόπουλου, που εξέθεσε όλους όσους τον άφησαν στην άκρη φέτος. Κέρδισε τη μάχη από τον σαφώς πιο έμπειρο Παπαπέτρου.