Λίγο αργότερα, και συγκεκριμένα στη φάση που σφράγισε την άξια νίκη του τριφυλλιού, ο Κώστας Παπανικολάου δεν πάσαρε, αλλά προτίμησε να πάρει την αριστερή γραμμή μέχρι να κλειστεί από δύο αμυντικούς. Από την κερκίδα του ΣΕΦ όπου καθόμουν, όλο το ανάθεμα έπεσε πάνω του. Η αλήθεια είναι πως ο Χάντερ προσπάθησε να του δώσει ένα σκριν, το οποίο εκείνος δεν πήρε. Από την άλλη, και βλέποντας τη φάση αργότερα (ty Aντρέα) , παρατηρεί κανείς πως κανένα από τα δύο γκαρντ των ερυθρόλευκων δεν έχει πάει κοντά να πάρει τα μπάλα. Και μένουν κοντά 10 δευτερόλεπτα.

Aυτό βασικά, θα το ξέρετε. Μετά το ριμπάουντ είναι κάτι σαν νόμος πως ο πλέι μέικερ (ή ο ένας γκαρντ) πρέπει να είναι κοντά να πάρει τη μπάλα. Σπανούλης και Λοτζέσκι ήταν εκεί που είναι τα αστεράκια μαρκαρισμένοι μέχρι τέλους της φάσης.

Από τις δύο φάσεις που μόλις περιγράφηκαν, είναι ίσως κατανοητό πως οι λεπτομέρειες έκαναν τη διαφορά. Ομως αυτό που έχει σημασία , είναι με ποιο τρόπο ένα παιχνίδι που έγινε στην έδρα της ομάδας που ήταν φαβορί, έφτασε να κερδίζεται από τον αντίπαλο με αυτό τον τρόπο. Και η αλήθεια είναι πως για να φτάσουμε εκεί, οι πράσινοι ήταν η ομάδα που παρουσίασε τα περισσότερα σωστά πράγματα μέσα στο γήπεδο.

Ο Παναθηναικός (και βασικά ο προπονητής του) ήταν πολύ προσεκτικός στις συνθέσεις που παρουσίασε, οι οποίες σίγουρα δεν είχαν καμμία σχέση με εκείνες που δεν λειτούργησαν καλά με τη Λαμποράλ. Δεν είναι μόνο ότι ο Ραντούλιτσα με τον Ουίλιαμς επιλέχθηκε να μείνουν αισθητά πίσω στο rotation, αλλά και η επιλογή των συμπαικτών τους όταν εκείνοι ήταν στο παρκέ. Για παράδειγμα, η τριάδα Γκιστ-Καλάθης-Ουίλιαμς έμεινε μαζί μεσα για μόλις τρία λεπτά - αν μέτρησα καλά από την κερκίδα - και αυτά ήταν αρκετά για τον Ολυμπιακό να ξαναμπεί στο παιχνίδι στη δεύτερη περίοδο. Το πρόβλημα με εκείνο το διάστημα ήταν πως ο ΠΑΟ δεν είχε σουτ και κίνηση, και έτσι ήταν άστοχος. Ετσι, οι παίκτες του Σφαιρόπουλου πήραν εύκολα ριμπάουντ και ο Ραντούλιτσα αναγκάστηκε να τρέχει, πράγμα που συνήθως οδηγεί σε αντίπαλα σερί.

Ο Πεδουλάκης δεν επέστρεψε ποτέ ξανά σε αυτό το συνδυασμό παικτών και φρόντισε η παρουσία του Καλάθη να συνοδεύται από καλό σουτ και από μία επίθεση συνεχόμενων πικ εν ρολ , είτε από το κέντρο , είτε από το πλάι. Γενικά, η διαχείριση του Νικ σε αυτό ειδικά το παιχνίδι ήταν για τον προπονητή του ένα κερδισμένο στοίχημα. Του έδωσε το ελεύθερο να στήσει γρήγορα τα plays και σε κοντινή απόσταση στη στεφάνη, κάτι που του επέτρεπε να κινείται σε χώρους στους οποίους νιώθει πιο άνετα. Επίσης , σχεδόν για όλο όσο αγωνιστηκε, είχε δίπλα του κάποιον ψηλό που μπορούσε να τελειώσει φάσεις στον αέρα και να ρολάρει γρήγορα.

Γενικά, η επίθεση με τα συνεχόμενα πικ μπέρδεψε τον Ολυμπιακό και ειδικά τον Χάντερ, του οποίου οι αντιδράσεις στις στιγμιαίες βοήθειες και επαναφορές ήταν οι χειρότερες που τον θυμάμαι να έχει, ειδικά στο πρωτο δεκάλεπτο. Επίσης, η άμυνα των ερυθρόλευκων στη base line έδινε σε όλο το παιχνίδι πάρα πολλές ευκαιρίες σε όσους πήγαιναν να την τρυπήσουν, με τους Μάντζαρη και Σπανούλη να χάνουν τους παίκτες τους στο χώρο αυτό και να αναγκάζουν σε βοήθειες, οι οποίες απέφεραν με τη σειρά τους ελευθερα σουτ. Ολα αυτά ο ΠΑΟ τα εκμεταλλεύτηκε στην εντέλεια, φτάνοντας να αριθμήσει 29 ασίστ, νούμερο δυσθεώρητο για τέτοιου είδους παιχνίδια, και ταυτόχρονα εντυπωσιακά κατανεμημένο μεταξύ των τριών γκαρντ που επωμίστηκαν το βάρος. Ο Τζέιμς Φέλντειν ήταν ο factor x που ως οff guard συνέχισε τις επιθέσεις που κολλούσαν στους άλλους, βάζοντας παράλληλα και μεγάλα σουτ.

Στο άλλο στρατόπεδο, θα ήταν άδικο να πει κανείς ότι όλα πήγαν άσχημα. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Οι ερυθρόλευκοι αντίθετα, είχαν τις δικές τους πολύ καλές στιγμές στον αγώνα, οι οποίες προήλθαν κυρίως από την άμυνα τους και όσα πήραν επιθετικά εκτός του πικ εν ρολ. Ακούγεται οξύμωρο μετά από τόση κριτική στην ανασταλτική λειτουργία να λέει κανείς τέτοιο, αλλά η ουσία είναι πως τα καλά διαστήματα των Πειραιωτών ήταν αυτά στα οποία ο Ντάνιελ Χάκετ έπαιξε overplay τον Διαμαντίδη και διατάραξε την πράσινη επιθετική λειτουργία. Αντίστοιχα, στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού, η συμπεριφορά του Ολυμπιακού ήταν πληρέστερη όταν έψαξε τον Λοτζέσκι πίσω από τα σκριν ή το transition. Η παρουσία του Σπανούλη, για κάποιον λόγο που μάλλον δεν έχει να κάνει με εκείνον, δεν συνδυάστηκε με το off ball παιχνίδι του "Βέλγου", αλλά συμπλρώθηκε κυρίως από post-up του Γιώργου Πρίντεζη. Καθ'ολη τη διάρκεια της χρονιάς, το σύνολο του Σφαιρόπουλου δεν έχει καταφέρει να συνδέσει τους διάφορους τρόπους παιχνιδιού που προκύπτουν από τις αλλαγές στο rotation. Ετσι, το στυλ της ομάδας αλλάζει τελείως ανάλογα με τη σύνθεση, και αυτό είναι πολύ δύσκολο να μην επηρεάσει τη συνολική εικόνα, η οποία δεν εμφανίζει σταθερότητα.

Κι όμως, η αντίδραση των ερυθρόλευκων σε σημεία που οι αντίπαλοι τους έλεγχαν το παιχνίδι, προδιαθέτει πως και το δεύτερο παιχνίδι θα είναι ντέρμπι. Θα είναι κατά την άποψη μου πολύ δύσκολο, και ας παίζουν στην έδρα τους, για τους πράσινους να βγάλουν στο γήπεδο την ίδια αψεγάδιαστη επιθετική εικόνα που έδωσε 47 πόντους στο πρώτο ημίχρονο. Επίσης, θα είναι πολύ δύσκολο να μην δούμε τον Γιάννη Σφαιρόπουλο να εντοπίζει πως ο Παναθηναικός στην μέρα που ο Καλάθης παίζει καλά ανεβαίνει επίπεδο, και συνεπώς χρειάζεται απέναντι του κάτι λίγο διαφορετικό, ή πως το πρες που εφάρμοσε ο Πρίφτης απέναντι στους πράσινους έπιασε τόπο.

Η σειρά έχει ακόμη τον δρόμο της, αλλά προς το παρόν το μεγαλύτερο μερίδιο στους επαίνους ανήκει στον κόουτς RG.

ΥΓ. Κάτι στο οποίο δεν άκουσα να δίνεται τόση βάση, είναι πως ο Ολυμπιακός δεν πήγε τόσο στην κλασική του άμυνα με τα hedge out, αλλά προσπάθησε κυρίως να πάει σε στιγμιαίες καλύψεις, επαναφορές, και κάποιες αλλαγές. Το σχέδιο δεν ήταν κακό, αλλά η εκτέλεση ήταν.